So damn true

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

by Κική Δημουλά

ΥΓ. 78 λέξεις, ούτε ένα λεπτό για να τις διαβάσεις. Αστείο ακούγεται…

Η Πολυάννα μεγαλώνει

Πάνω από το σπίτι μου μένει ο ξάδερφός μου με τη γυναίκα του και τη δίχρονη κόρη τους. Προσωπικά, τα παιδιά τα χωρίζω σε τρεις κατηγορίες: αυτά που είναι κάτω των 3ων ετών, αυτά που είναι 3-9 και αυτά που είναι 9-13. Άνω των 13 αλλάζουμε ψυχοβιολογική κατηγορία, οπότε άστο. Οι αντίστοιχοι τίτλοι των κατηγοριών είναι γλυκούλικα, γλυκά, γαιδούρια. Έλα, μη με παρεξηγείς, τα λατεύω τα παιδιά, είναι ο μόνος λόγος που ο κόσμος αυτός είναι ακόμα όρθιος, όσο είναι τελοσπάντων. Κι αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα ευαισθησίες, αυτές σχετίζονται πάντα με κάποιο παιδί, είτε αυτό που έχουν, είτε αυτό που τους λείπει, είτε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσαν να αποβάλλουν κατά την εξέλιξή τους, ευτυχώς.

Η εν λόγω δίχρονη ανηψιά λοιπόν είναι η αδυναμία μου. Η νεράιδα της διπλανής πόρτας, κάτι που μόνο γι′ αυτήν θα μπορούσα να το πω. Δεν είναι ότι μου ξυπνάει μητρικά φίλτρα, έννοια σου και αυτά δεν ξυπνάνε ούτε με τα κανόνια του Ναβαρόνε μέχρι να βγάλω 2-3 ευρώ να τάχω στην τσέπη για τις πάνες. Είναι ότι μου ξυπνάει αυτό που έχω ξεχάσει να είμαι. Προχθές παρακολουθούσαμε επί είκοσι λεπτά μια πασχαλίτσα (όχι την γνωστή, την τιμωρό- πάει, έγινε θεσμός αυτή η έκφραση!!) γύρω γύρω στο μπαλκόνι, με τόσο μα τόσο ζήλο, που με συνεπήρε και μένα το παιχνίδι. Στο εικοσάλεπτο ήρθε ο πατέρας της να μου πει ότι τέλειωσε το baby sitting αλλά από κεκτημένη φόρα πήγε να πατήσει πάνω στην πασχαλίτσα (πού να τη δει κοτζάμ γαιδούρι 1,85). Η μικρή πάτησε στριγγλιά που την ακούσανε μέχρι τη Ρόδο και απέτρεψε το μοιραίο. Είναι αγγελούδια οι άνθρωποι πριν τα τρια τους χρόνια τελικά. Κάποιες άλλες φορές πάλι, κάθομαι και την κοιτάω να πεθαίνει στο γέλιο κάνοντας μυτούλες για να μου χτυπήσει το κουδούνι και τελικά να τα καταφέρνει. Και ναι, χαζεύω, μα τω Θεώ χαζεύω, με το τι με έκανε ευτυχισμένη εμένα πριν 21χρόνια. Πφφ, ignorance is a bliss.

Και όταν έρχεται η μάνα της να τη μαζέψει νιώθω τόσο κενή τα πρώτα δέκα λεπτά. Βλέπω γύρω μου την τηλεόραση να παίζει βλακείες, ανοίγω το ράδιο και μιλάνε για το γάμο της τάδε που περνάει κρίση, βλέπω ένα άρωμα στο τραπέζι ενώ πριν λίγο μύριζα το σχεδόν άγιο δέρμα ενός μωρού. Μόνο ένα ανθρώπινο πράγμα δε μου φαίνεται μάταιο, εκείνα τα δέκα πρώτα λεπτά- μια μουσική. Όσο για τα μη ανθρώπινα, ένα περίεργο σύννεφο στον ουρανό ή μια πεταλούδα πάνω σε ένα φύλλο είναι εξίσου ικανά να με επαναφέρουν, ακόμα και το πιο μικρό. Η πιο μεγάλη μαγεία είναι στα μικρά.

Έχω δει σε τοίχο γραμμένο, θα ήθελα να είμαι αυτό που ήμουν όταν ήθελα να είμαι αυτό που είμαι. Αλλά μετά σκέφτομαι μπα, βλακείες.. Όταν είσαι μικρός είσαι απλά μικρός και τίποτα άλλο. Ενώ όταν είσαι μεγάλος, είναι στο χέρι σου να είσαι και μικρός και μεγάλος ταυτόχρονα. Έρχονται κάποιες στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να τρέμει και τα μάτια μου να δακρύζουν από τα γέλια και τότε είμαι μικρή. Έρχονται όμως και κάποιες άλλες που μου δίνεται η ευκαιρία να αποκομίσω skills από τα κάτοθι αναφερόμενα (του μοναδικού ποιήματος το οποίο έχω καταφέρει να διαβάσω ολόκληρω, καθώς βαριέμαι αφόρητα την ποίηση) . Τότε είμαι μεγάλη. Τότε νιώθω ότι περνάω σε άλλη πίστα εξίσου γοητευική. Και τότε μου αρέσει πολύ η ζωη.

Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου τα δικά τους χάνουν
και για το χάσιμο αυτό το φταίξιμο σε σένα ρίχνουν.
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι σε αμφισβητούν,
αλλά και για την αμφισβήτηση αυτή , περιθώριο ν’ αφήνεις.
Αν μπορείς να περιμένεις χωρίς η αναμονή να σε κουράζει ,…
ή όταν σε συκοφαντούν να μην σ’ απασχολούν τα ψέματα,
ή όταν σε μισούν, έδαφος στο μίσος να μη δίνεις
και μόλα αυτά ούτε ιδιαίτερα καλός ούτε σοφός να δείχνεις
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρά σου αφέντες να μη βάζεις.
Αν να σκέφτεσαι μπορείς και αυτές τις σκέψεις σου στόχους να μην τις κάνεις.
Αν Θρίαμβο και Καταστροφή μπορείς να αντιμετωπίζεις
και με τον ίδιο τρόπο και στους δυό αυτούς απατεώνες να φέρεσαι,
Αν μπορείς ν’ αντέχεις να ακούς τις αλήθειες που είπες
στραβωμένες από ανθρώπους δίχως έρμα που παγίδα για χαζούς τις φτιάχνουν
ή να βλέπεις αυτά που τη ζωή σου τους έδωσες, να κοίτωνται κομμάτια γκρεμισμένα,
και πάλι εσύ να σκύβεις να τα χτίσεις με εργαλεία παλιά, φθαρμένα.
Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό απ’ όλα σου τα κέρδη,
και «κορόνα-γράμματα» όλα να τα παίζεις ,
και να χάνεις και απ’ την αρχή πάλι ν’ αρχίζεις
και λέξη να μην λες ποτέ για την απώλεια σου αυτή.
Αν μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά στα νεύρα και τη δύναμή σου
να δουλεύουν για σένα ακόμα κιόταν έχουν πια εξαντληθεί,
και να κρατιούνται, όταν το μόνο πού μέσα σου έχει μείνει
είναι η θέλησή σου που τους λέει: «Αντέξτε».
Αν μπορείς με το πλήθος να μιλάς και να κρατάς την αρετή σου
η αν με βασιλιάδες περπατάς να μην αφήνεις να χαθεί με τα απλά και ταπεινά η επαφή σου.
Αν ούτε εχθροί ούτε και φίλοι αγαπητοί μπορούν να σε πονέσουν.
Αν όλοι είναι σημαντικοί για σένα, μα κανένας πιό πολύ,
Αν μπορείς να γεμίσεις το λεπτό που τίποτα δε συγχωράει
με την αξία μιας διαδρομής εξήντα δευτερόλεπτων.
Δικιά σου είναι η Γη και ότι έχει επάνω της.
Και – ακόμα πιο πολύ – θα είσαι άνθρωπος γιε μου.

Υ.Γ Σήμερα βρέθηκα τυχαία σε μια σχολή ΑΕΙ της Αθήνας και είδα σε ένα έδρανο την παρακάτω “διακήρυξη”:

Δε θα αναφερθώ στην κορυφαίας αίγλης αισθητική μερικών ιδυμάτων εκπαίδευσης (μπετά aaaaall around). Ούτε στις αμέτρητες αφίσες που με καλούν να ψηφίσω την εκάστοτε κομματική παράταξη – με καλούν εδώ και 6 χρόνια που επισκέπτομαι τον χώρο, αφού δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να τις ανανεώσει, άλλωστε οι εκλογές πάντα έρχονται, όπως τα Χριστούγεννα που λέει και η τζαμποδιαφήμηση.

Στην πραγματικότητα το λατρεύω το ελληνικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα είμαι τόσο μαζόχα που ώρες ώρες νιώθω και κατάνυξη. Όσο πιο πολύ το ασοβάτιστο μπετό, όσο περισσότερες οι αφίσες της ΚΝΕ, τόσο μεγαλύτερη η κατάνυξη. Σα να είμαι στο ‘74 βρε παιδί μου, κάτι τέτοιο. Κλασσική ρομαντική-σε-άκυρα-πράγματα aphtha. Λατρεύω και τα εφόδια που δίνει το ελληνικό πανεπιστήμιο επίσης. Αν εξαιρέσεις ότι ώρες ώρες αποπροσανατολίζει τα παιδιά με το ξεζούμισμά του και επίσης περιθάλπτει κάτι ψωνισμένους καθηγητές που έγραψαν ένα άρθρο για την θέση της γυναίκας στο έργο του Βιζυηνού (τυχαίο παράδειγμα) και κάτι τρέχει στα γύφτικα ώστε να μη γυρνάνε να απαντήσουν στους φοιτητές… ε λοιπόν αν τα εξαιρέσεις αυτά μπορώ να πω ότι ω ναι, ΑΓΑΠΑΜΕ ελληνικό πανεπιστήμιο.

Στο θέμα μας όμως. Συμφωνώ με πολλά απο τα διακιώματα της διακήρυξης. Still, δε μπορώ να διανοηθώ το αίτημα νούμερο 2 . Δεν ξέρω αν είμαι η παράλογη, σπούδασα στην Αλβιώνα που το 50% της ύλης ήταν μη διδαχθείσα. Αλλά γενικά βρε παιδί, πώς θες να νοείσαι ολοκληρωμένος επιστήμονας αν δεν την ψάξεις και λίγο μόνος σου τη δουλειά; Δηλαδή αν έχεις μάθει να μετράς μέχρι το 10 και σε ρωτήσουν να δείξεις το 11 στο αριθμητήριο δε θα μπορείς; Δε λέω να του λύσεις μιγαδικό σε ολοκλήρωμα του άλλου, αλλά πας και συ και γράφεις στις απαιτήσεις ότι αρνείσαι να απαντήσεις οτιδήποτε διαφορετικό; Αν πρόκειται για ριζικά άσχετο μην το απαντήσεις και κάνε και θέμα, αν και η περίπτωση φαντάζομαι θάναι μεμονωμένη και θα πέσει επι τόπου γενική κατακραυγή. Αλλιώς αν είναι να ξεχωρίσει το 5 από το 10 ας υπάρχει και μια τραβηγμένη ερώτηση. Έχω βρεθεί σε ελληνικό αμφιθέτρο (μεγάλη και άσχετη ιστορία) με φοιτητή να καπνίζει γράφοντας και να λέει με στυλ ότι δεν απαντάει θέμα γιατί είναι πιο εξεζητημένο από αυτά που είχε πει ο καθηγητής στην τάξη. Αυτός σε λίγα χρόνια θα αυτοαποκαλείται επιστήμονας. Τζίζους όμως; Πολλή επανάσταση σε λάθος θέματα νομίζω…

Και επειδή είπαμε ΑΓΑΠΑΜΕ ελληνικό πανεπιστήμιο (κλαπ, κλαπ, κλαπ), πάρε ένα από τα λίγα ελληνικά τραγούδια που λατρεύω, videoclip του οποίου είναι γυρισμένο σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Pay attention to the lyrics.

Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Δε μ’αρέσει η νύχτα. Για την ακρίβεια ποτέ δε μ’άρεσε. Δεν το θεώρησα ποτέ μαγκιά να περιμένω ως τις 12 το βράδυ για να αρχίσω να ετοιμάζομαι για να βγω από το σπίτι και να γυρίσω στις 6. Δε λέω πως δεν το δοκίμασα, ειδικά αμέσως μετά το σχολείο του έδωσα και κατάλαβε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε σχεδόν καθημερινή βάση. Θυμάμαι τότε δούλευα κιόλας, αρχίζοντας στις 11 το πρωί και συχνά το πήγαινα σερί. Κοιμόμουν μόνο όταν ήταν απόλυτη ανάγκη για να μην πεθάνω. Από το καλοκαίρι εκείνο δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο τη φίλη μου να λέει “Τι ωραία που περάσαμε”. Ο εγκέφαλος από τις ακραίες συνθήκες στέρησης ύπνου δεν έχει σχηματίσει καμία μνήμη. Απορώ πώς την έβγαλα καθαρή τότε να σου πω την αλήθεια. Αφού όμως μπόρεσα να αντέξω 60 ημέρες σε ρυθμούς πιο παράλογους κι από τις ήττες του Παναθηναικού από το Μαρούσι, τότε μπορώ να αντέξω και σε όλες τις κακουχίες.

Ζώντας στην Αγγλία σα φοιτήτρια έμαθα πώς είναι να απέχεις από τα κλαμπ (αν τα ξενυχτάδικα της Ελλάδας δε μ’αρέσουν μια, της Αγγλίας δε μ’αρέσουν δέκα) και να περνάς πολύ καλά σε συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων. Χαρτιά, τάβλια, φαγητό και άσκοπα συμβούλια πάνω από κατσαρόλες με καρβουνιασμένο πάτο ως το πρωί. Αυτό που έσωζε την κατάσταση στην ξενιτιά, όσον αφορά τις εξόδους, ήταν οι pub βέβαια, αλλά κι αυτές ως τις 11. Στα πάτρια εδάφη, την κατάσταση σώζουν τα ζεστά χουχουλιάρικα ταβενάκια. ‘Οπως αυτό που βρέθηκα χθες, τόσο παρείστικο και τόσο γλυκά στολισμένο με εκείνα τα αποκριάτικα και τις σερπαντίνες που μ’αρέσουν!

Στο τέλος πλέον της φοιτητικής μου ζωής μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουν αλλάξει σχεδόν όλα. Δε νομίζω ότι βρίσκεται εύκολα κάτι για το οποίο να θεωρώ ότι αξίζει να χαραμίσω τον ύπνο μου, και πολύ περισσότερο όταν όλα τα πρωινά είμαι στο πόδι. Σπάνια, πολύ σπάνια, και μόνο εφόσον υπάρχει καλή παρέα που θα μου πάρει το χασμουρητό που κάνει την εμφάνισή του κατα τις δυο παρά (στάνταρ αυτό), αποφασίζω να το τολμήσω. Μιλάω σχεδόν αποκλειστικά για τις Παρασκευές και τα Σάββατα, μη νομίζεις ότι αφήνω το “ξεσάλωμα” να επηρεάσει τη βδομάδα μου. Προς Θεού! Οι επιλογές μου είναι τόσο προσεκτικές που συνήθως δεν το μετανιώνω, με μια ακόλουθη μέρα καμμένη από τον πονοκέφαλο. Οπότε είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Δεν ισχύει το ίδιο για πολλούς συνομηλίκους μου, οι οποίοι ακόμα θεωρούν ξενέρα να βγουν πριν τις 9. Χμμ… αυτό καταντάει ψύχωση. Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, τι πιο ωραίο από το να βγαίνεις στον ήλιο μια Κυριακή πρωί; Η μέρα είναι ευλογία, ειδικά αν βρίσκεσαι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Και γιατί να θυσιάσεις όλες σου τις εξόδους για να πας να στριμωχτείς σε ένα ντουμανιασμένο κουτί με ένα ποτήρι οινόπνευμα στο χέρι, όταν το σκοτάδι έξω είναι πίσσα και έχοντας όλη την κούραση της ημέρας μαζεμένη; Για να λες ότι περνάς καλά; Ποιο επεισόδιο έχασα που λέει πως για να περάσεις καλά πρέπει να μη συζητάς με τον άλλο αλλά να χτιπιέσαι μόνος σου, πετώντας λουλούδια σε άσχετους; Δυο φορές το χρόνο και πολύ του είναι. Αν είναι να βγώ βράδυ, προτιμώ ένα ταβερνάκι όπως το χθεσινό ή μια βόλτα με το αμάξι με ωραία παρέα. Τρελαίνομαι για τα φώτα της πόλης.

Below, μπορείς να δεις τι μπορεί να κάνει η νύχτα στον άνθρωπο μαζί με τα οποιαδήποτε αξεσουάρ τη συνοδεύουν, συμπεριλαμβανομένης της νοοτροπίας που τη χαρακτηρίζει. Οκέι, γίνομαι υπερβολική και το παράδειγμά μου είναι εξαιρετικά ακραίο, με προεκτάσεις που δεν αφορούν τον μέσο άνθρωπο-ξεσαλωτή. Παρόλα αυτά, επειδή πρόκειται για εντυπωσιακή περίπτωση, παραθέτω το πριν και το μετά της φωνής της Marianne Faithfull, έτσι για να βρίσκεται. Όλα εδώ πληρώνονται…

Το πριν:

Το μετά:

Ανεβάζοντας την πίεση

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι, έφαγα εφτά κομμάτια ΙΟΝ αμυγδάλου στο πόδι για να αρχίσει να λειτουργεί ο εγκέφαλος μιας και βαριόμουν μέχρι και καφέ να φτιάξω, άνοιξα το ραδιόφωνο, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για τη δουλειά. Στο αυτοκίνητο είχα τη θεία έμπνευση να πάω να δώσω αίμα. Γιατί; “Γιατί μπορώ”, που λέει συνέχεια και εκνευριστικά κι ένας φίλος. Στη συγκέκριμένη περίπτωση όντως μπορούσα οπότε ήταν ευκαιρία.

Δουλεύω σε φαρμακείο νοσοκομείου οπότε η πρόσβαση στην αιμοδοσία ήταν εύκολη. Θα πάω, σκέφτηκα, θα με ρουφήξουνε, θα μου δώσουν και καμιά τσάμπα πορτοκαλάδα και θα φύγω. Όλα τα είχα πλάσει σχεδόν ειδυλλιακά στο νου μου (τρόπος του λέγειν το ειδυλλιακά, μην το δέσεις και κόμπο, για βελόνες μιλάμε). Αμ δε!
Κατά τις 10 που λες, με περισσή χαρά και το χαμόγελο στα χείλη ότι θα πάω επιτέλους στον παράδεισο (ήλπιζα όχι επιτόπου βέβαια), μπήκα στην αιμοδοσία και είπα στην αδερφή “Sister, ήρθα να δώσω αίμα, μόνο σταμάτα σε παρακαλώ την άντληση όταν δεις το βλέμμα μου να παγώνει καρφωμένο στο κενό και το δέρμα μου να κιτρινίζει, εντάξει;”. “Εντάξει”, απάντησε αυτή και μια και δυο, ξεκίνησε τις διαδικασίες. Πάει να μου υπολογίσει τον αιματοκρίτη. Καμπάνα ο αιματοκρίτης! Πάει μετά η δύσμοιρη να μου πάρει την πίεση, πού νά’ξερε… Στα τάρταρα η πίεση. Βρε να μου δίνει να φάω, βρε να μου δίνει να πιω, τίποτα. Με έδιωξε. Μετά από μια ώρα τσουπ, να σου πάλι η aphtha στον ορίζοντα. Φσιτ, φσιτ, φσιτ άρχισε πάλι να φουσκώνει… “9,5 η μεγάλη σου, δε σου παίρνω σήμερα, θα μου μείνεις, ουστ”. Βρε να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς σ’αυτή τη ζωή!

Έτσι λοιπόν γυρνόντας σπίτι σήμερα σκέφτηκα να γράψω αυτό το ποστ. Εσύ που το ανέχεσαι επιτελείς κοινωνικό έργο, δεδομένου ότι το παρόν έχει ως σκοπό να μου ανεβάσει την πίεση ώστε να πάω μετα να δώσω αίμα. Πώς; Χα χα, ας γελάσω κελαηδιστά. Μα φυσικά καταγράφοντας τις παρακάτω σκέψεις καθημερινής τρέλας:

One: Λε.Πα.
Συνθήκη ικανή και αναγκαία για να μου ανέβει η πίεση. Από το διπλανό σπίτι ακούγεται μια playlist με ατάκες όπως “Τοπε τοπε ο παπαγαλος“, “κορμι θανατηφορο“,”βασανιστειτε μωρα“. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε εν έτει 2010 (ολογράφως: δύο χιλιάδες δέκα). Αλλά θα μου πεις μερικά κομμάτια είναι κλασσικά πλέον. Και κάποιες ατάκες ναι λοιπόν, άφησαν εποχή. Μετά αφήσανε και την κουλτούρα στον τόπο, αποθεώνοντας το κιτς. Αμ πως; Συμπληρωματική βοήθεια από τις τσούλες της γης με τις οποίες θα βγεις. Νιώθω την πίεση ήδη στο 10.

Two: Διαζύγιο Μενεγάκη
Οκ, σπάραξα και γω. Το μερίδιο που μου αναλογούσε το κατέθεσα. Το πρότυπο της οικογένειας με την πρωινοκαφετζού, το μεγαλοστέλεχος και τα τρια τους παιδιά που ζουν σε έπαυλη/επαύλεις κατέρρευσε. Η ανακοίνωση μού σπάραξε την ψυχή. Το ίδιο και της γιαγιάς μου. Μόνο που εμένα μου σπάραξε και τα νεύρα. Κάτσε να μετρηθώ.Ναι, 10,5. Καλά πάω.

Three: Ραδιοαρβύλα
Δυο-τρεις ρημάδες εκπομπές είχε η ρημάδα η τιβί, αυτοπυρπολήθηκαν κι αυτές. Έλεος πια με την κοπελιά που η ρημάδα η εκπομπή της από δευτερεύον κανάλι χρηματοδοτείται από τον αντέννα σα θυγατρική. Κι επιτέλους, αφήστε και τους περιφερειακούς να μιλήσουν. Μονόλογος του παρουσιαστή συνέχεια. Μη με κάνετε να το γυρίσω στα ντοκιμαντέρ πάλι. Έχουν και τα ρημάδια τα φίδια του Αμαζονίου τα όριά τους. Μισο λεπτό…11.

Four: Η οδική συμπεριφορά των Ελλήνων
Δεν είμαι καλή οδηγός. Το ξέρω και το ξέρεις και συ, αν κινείσαι συχνά στη Βουλιαγμένης. ΟΜΩΣ!!! Δεν αφήνω το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου για να πιάσω τη συζήτηση με τον περιπτερά για το αν θα ανατρέψει τα δεδομένα ο Ολυμπιακός (αν και ξέρουμε όλοι ότι δε θέλει και πολλή συζήτηση αυτό, μουαχαχα). Επίσης, δεν κορνάρω στο φανάρι μετά από 0,7234 δευτερόλεπτα που άναψε το πράσινο, αν βιαζόμουνα τόσο θα μίσθωνα ελικόπτερο. Επίσης, δεν προχωράω όλον τον αυτοκινητόδρομο με 30km/h, αλαρμ και συνεχή αλλαγή λωρίδων. Ειδικά για το τελευταίο, έχει και η μαντεία τα όριά της, στις πέντε προβλέψεις κουράζομαι και δε μπορώ να μαντέψω που θα πας μετά, οπότε σε λέω ζώο και σου δίνω συγχαρητήρια που μου ανέβασες την πίεση άλλο μισό mmHg. 11,5 αισίως!

Five: Οι περιοδικές κινήσεις
Ειλικρινά, έχει γίνει μάστιγα. Τα πιάτα πουχου. Τα πλένω και μετά από έξι, το πολύ, ώρες ο νεροχύτης ξαναγεμίζει. Για να μην πω βέβαια για το κρεβάτι που κάθε πρωί θέλει στρώσιμο, το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου που θέλει γέμισμα, τους λογαριασμούς που θέλουν πληρωμή. Life, please get a life. 12.

Six: Οι αχαρακτήριστοι
Το φλερτ από το σίχαμα έχει πολύ λεπτές διαχωριστικές. Όταν ο άλλος σε ξέρει τυπικά και σου απευθύνεται λέγοντάς σου (με μισόκλειστα μάτια που μόλις φάνηκαν από τα γιαλιά ηλίου που μόλις έβγαλε με την κλασσική και γραφική κίνηση “μάγκας”) “τι κάνει το μωρό;”, θα σου πω εγώ τι κάνει το μωρό. Πηγαίνει πάνω από τη λεκάνη και ξερνάει. Στα 12,5.

Seven: Οι σέξυ στολές τις απόκριες
Κάτσε, από πότε οι απόκριες είναι η γιορτή του ξέκωλου και δεν το κατάλαβα; Πήγα να πάρω στολή και έβλεπα όλο ‘Sexy λιονταρίνα’, ‘Sexy γάτα’, ‘Sexy νοσοκόμα’, ‘Sexy μάγισσα’, ‘Sexy καλόγρια’. Όλο το sex shop ήταν στο μαγαζί. Το ξέρω ότι οι άντρες χαίρεστε, αλλά εγώ ήξερα ότι τις απόκριες ντυνόμαστε για λίγο κάτι που δεν είμαστε για να γελάσουμε με τους υπόλοιπους αναλόγως ντυμένους φίλους μας. Δε γδυνόμαστε. Εκτός κι αν παραδέχεται κάποιος ότι δε γδύνεται ποτέ (όπως το εννοείς και το εννοώ), οπότε είναι η ευκαιρία του και ντύνεται γενικά ’sexy’, οπότε και όλες οι παραπάνω στολές είναι από αδιάφορες εως περιττές. Για την ιστορία, εγώ θα ντυθώ κάτι ξενέρωτο, έτσι για σπάσιμο. Σταδιάλα. 13.

Eight: Οι κυράτσες που θέλουν να σου πάρουν τη θέση
Βλέπεις την άλλη με την καούκα και το νύχι 800 χιλιόμετρα και ξινίζει τη μούρη της για τη σημερινή νεολαία που δεν της παραχωρεί τη θέση στο λεωφορείο, το τραμ, την ουρά στην τράπεζα. Τις προάλλες ήταν μια κοπελίτσα σε ένα ΑΤΜ και η καημένη υπερπροσπαθούσε να ενεργοποιήσει μια κάρτα. Ήμασταν τρια άτομα στην ουρά, εγώ ζαλισμένη και σε κακά χάλια μετά τη δουλειά, μια άλλη κακομοιριασμένη και άλλη μια κυράτσα. Η κυράτσα λοιπόν μετά από δυο-τρια λεπτά, και ακούγοντας το μηχάνημα να κάνει μπιπ μπιπ συνέχεια, άρχισε να ορίεται σαν τον Κόναν το Βάρβαρο, δείχνοντας μια ταμπέλα πάνω από το ΑΤΜ που έλεγε “Γρήγορες συναλλαγές γιατι ο χρόνος σας είναι πολύτιμος”. Σιγά! Σιγάααααααααα πια! Μου μάθατε όλοι οι αργόσχολοι να τα θέλετε όλα σε dt. 13,5 φτάσαμε, να τ’αφήσω;;;;;

Γιατί έτσι

Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing… Yearning… you know
I should have run but I stayed

Maybe I always knew,
My fragile dreams would be broken for you.

Today I introduced myself,
To my own feelings,
In silent agony, after all these years,
They spoke to me… after all these years

Maybe I always knew…