Ανεβάζοντας την πίεση

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι, έφαγα εφτά κομμάτια ΙΟΝ αμυγδάλου στο πόδι για να αρχίσει να λειτουργεί ο εγκέφαλος μιας και βαριόμουν μέχρι και καφέ να φτιάξω, άνοιξα το ραδιόφωνο, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για τη δουλειά. Στο αυτοκίνητο είχα τη θεία έμπνευση να πάω να δώσω αίμα. Γιατί; “Γιατί μπορώ”, που λέει συνέχεια και εκνευριστικά κι ένας φίλος. Στη συγκέκριμένη περίπτωση όντως μπορούσα οπότε ήταν ευκαιρία.

Δουλεύω σε φαρμακείο νοσοκομείου οπότε η πρόσβαση στην αιμοδοσία ήταν εύκολη. Θα πάω, σκέφτηκα, θα με ρουφήξουνε, θα μου δώσουν και καμιά τσάμπα πορτοκαλάδα και θα φύγω. Όλα τα είχα πλάσει σχεδόν ειδυλλιακά στο νου μου (τρόπος του λέγειν το ειδυλλιακά, μην το δέσεις και κόμπο, για βελόνες μιλάμε). Αμ δε!
Κατά τις 10 που λες, με περισσή χαρά και το χαμόγελο στα χείλη ότι θα πάω επιτέλους στον παράδεισο (ήλπιζα όχι επιτόπου βέβαια), μπήκα στην αιμοδοσία και είπα στην αδερφή “Sister, ήρθα να δώσω αίμα, μόνο σταμάτα σε παρακαλώ την άντληση όταν δεις το βλέμμα μου να παγώνει καρφωμένο στο κενό και το δέρμα μου να κιτρινίζει, εντάξει;”. “Εντάξει”, απάντησε αυτή και μια και δυο, ξεκίνησε τις διαδικασίες. Πάει να μου υπολογίσει τον αιματοκρίτη. Καμπάνα ο αιματοκρίτης! Πάει μετά η δύσμοιρη να μου πάρει την πίεση, πού νά’ξερε… Στα τάρταρα η πίεση. Βρε να μου δίνει να φάω, βρε να μου δίνει να πιω, τίποτα. Με έδιωξε. Μετά από μια ώρα τσουπ, να σου πάλι η aphtha στον ορίζοντα. Φσιτ, φσιτ, φσιτ άρχισε πάλι να φουσκώνει… “9,5 η μεγάλη σου, δε σου παίρνω σήμερα, θα μου μείνεις, ουστ”. Βρε να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς σ’αυτή τη ζωή!

Έτσι λοιπόν γυρνόντας σπίτι σήμερα σκέφτηκα να γράψω αυτό το ποστ. Εσύ που το ανέχεσαι επιτελείς κοινωνικό έργο, δεδομένου ότι το παρόν έχει ως σκοπό να μου ανεβάσει την πίεση ώστε να πάω μετα να δώσω αίμα. Πώς; Χα χα, ας γελάσω κελαηδιστά. Μα φυσικά καταγράφοντας τις παρακάτω σκέψεις καθημερινής τρέλας:

One: Λε.Πα.
Συνθήκη ικανή και αναγκαία για να μου ανέβει η πίεση. Από το διπλανό σπίτι ακούγεται μια playlist με ατάκες όπως “Τοπε τοπε ο παπαγαλος“, “κορμι θανατηφορο“,”βασανιστειτε μωρα“. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε εν έτει 2010 (ολογράφως: δύο χιλιάδες δέκα). Αλλά θα μου πεις μερικά κομμάτια είναι κλασσικά πλέον. Και κάποιες ατάκες ναι λοιπόν, άφησαν εποχή. Μετά αφήσανε και την κουλτούρα στον τόπο, αποθεώνοντας το κιτς. Αμ πως; Συμπληρωματική βοήθεια από τις τσούλες της γης με τις οποίες θα βγεις. Νιώθω την πίεση ήδη στο 10.

Two: Διαζύγιο Μενεγάκη
Οκ, σπάραξα και γω. Το μερίδιο που μου αναλογούσε το κατέθεσα. Το πρότυπο της οικογένειας με την πρωινοκαφετζού, το μεγαλοστέλεχος και τα τρια τους παιδιά που ζουν σε έπαυλη/επαύλεις κατέρρευσε. Η ανακοίνωση μού σπάραξε την ψυχή. Το ίδιο και της γιαγιάς μου. Μόνο που εμένα μου σπάραξε και τα νεύρα. Κάτσε να μετρηθώ.Ναι, 10,5. Καλά πάω.

Three: Ραδιοαρβύλα
Δυο-τρεις ρημάδες εκπομπές είχε η ρημάδα η τιβί, αυτοπυρπολήθηκαν κι αυτές. Έλεος πια με την κοπελιά που η ρημάδα η εκπομπή της από δευτερεύον κανάλι χρηματοδοτείται από τον αντέννα σα θυγατρική. Κι επιτέλους, αφήστε και τους περιφερειακούς να μιλήσουν. Μονόλογος του παρουσιαστή συνέχεια. Μη με κάνετε να το γυρίσω στα ντοκιμαντέρ πάλι. Έχουν και τα ρημάδια τα φίδια του Αμαζονίου τα όριά τους. Μισο λεπτό…11.

Four: Η οδική συμπεριφορά των Ελλήνων
Δεν είμαι καλή οδηγός. Το ξέρω και το ξέρεις και συ, αν κινείσαι συχνά στη Βουλιαγμένης. ΟΜΩΣ!!! Δεν αφήνω το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου για να πιάσω τη συζήτηση με τον περιπτερά για το αν θα ανατρέψει τα δεδομένα ο Ολυμπιακός (αν και ξέρουμε όλοι ότι δε θέλει και πολλή συζήτηση αυτό, μουαχαχα). Επίσης, δεν κορνάρω στο φανάρι μετά από 0,7234 δευτερόλεπτα που άναψε το πράσινο, αν βιαζόμουνα τόσο θα μίσθωνα ελικόπτερο. Επίσης, δεν προχωράω όλον τον αυτοκινητόδρομο με 30km/h, αλαρμ και συνεχή αλλαγή λωρίδων. Ειδικά για το τελευταίο, έχει και η μαντεία τα όριά της, στις πέντε προβλέψεις κουράζομαι και δε μπορώ να μαντέψω που θα πας μετά, οπότε σε λέω ζώο και σου δίνω συγχαρητήρια που μου ανέβασες την πίεση άλλο μισό mmHg. 11,5 αισίως!

Five: Οι περιοδικές κινήσεις
Ειλικρινά, έχει γίνει μάστιγα. Τα πιάτα πουχου. Τα πλένω και μετά από έξι, το πολύ, ώρες ο νεροχύτης ξαναγεμίζει. Για να μην πω βέβαια για το κρεβάτι που κάθε πρωί θέλει στρώσιμο, το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου που θέλει γέμισμα, τους λογαριασμούς που θέλουν πληρωμή. Life, please get a life. 12.

Six: Οι αχαρακτήριστοι
Το φλερτ από το σίχαμα έχει πολύ λεπτές διαχωριστικές. Όταν ο άλλος σε ξέρει τυπικά και σου απευθύνεται λέγοντάς σου (με μισόκλειστα μάτια που μόλις φάνηκαν από τα γιαλιά ηλίου που μόλις έβγαλε με την κλασσική και γραφική κίνηση “μάγκας”) “τι κάνει το μωρό;”, θα σου πω εγώ τι κάνει το μωρό. Πηγαίνει πάνω από τη λεκάνη και ξερνάει. Στα 12,5.

Seven: Οι σέξυ στολές τις απόκριες
Κάτσε, από πότε οι απόκριες είναι η γιορτή του ξέκωλου και δεν το κατάλαβα; Πήγα να πάρω στολή και έβλεπα όλο ‘Sexy λιονταρίνα’, ‘Sexy γάτα’, ‘Sexy νοσοκόμα’, ‘Sexy μάγισσα’, ‘Sexy καλόγρια’. Όλο το sex shop ήταν στο μαγαζί. Το ξέρω ότι οι άντρες χαίρεστε, αλλά εγώ ήξερα ότι τις απόκριες ντυνόμαστε για λίγο κάτι που δεν είμαστε για να γελάσουμε με τους υπόλοιπους αναλόγως ντυμένους φίλους μας. Δε γδυνόμαστε. Εκτός κι αν παραδέχεται κάποιος ότι δε γδύνεται ποτέ (όπως το εννοείς και το εννοώ), οπότε είναι η ευκαιρία του και ντύνεται γενικά ’sexy’, οπότε και όλες οι παραπάνω στολές είναι από αδιάφορες εως περιττές. Για την ιστορία, εγώ θα ντυθώ κάτι ξενέρωτο, έτσι για σπάσιμο. Σταδιάλα. 13.

Eight: Οι κυράτσες που θέλουν να σου πάρουν τη θέση
Βλέπεις την άλλη με την καούκα και το νύχι 800 χιλιόμετρα και ξινίζει τη μούρη της για τη σημερινή νεολαία που δεν της παραχωρεί τη θέση στο λεωφορείο, το τραμ, την ουρά στην τράπεζα. Τις προάλλες ήταν μια κοπελίτσα σε ένα ΑΤΜ και η καημένη υπερπροσπαθούσε να ενεργοποιήσει μια κάρτα. Ήμασταν τρια άτομα στην ουρά, εγώ ζαλισμένη και σε κακά χάλια μετά τη δουλειά, μια άλλη κακομοιριασμένη και άλλη μια κυράτσα. Η κυράτσα λοιπόν μετά από δυο-τρια λεπτά, και ακούγοντας το μηχάνημα να κάνει μπιπ μπιπ συνέχεια, άρχισε να ορίεται σαν τον Κόναν το Βάρβαρο, δείχνοντας μια ταμπέλα πάνω από το ΑΤΜ που έλεγε “Γρήγορες συναλλαγές γιατι ο χρόνος σας είναι πολύτιμος”. Σιγά! Σιγάααααααααα πια! Μου μάθατε όλοι οι αργόσχολοι να τα θέλετε όλα σε dt. 13,5 φτάσαμε, να τ’αφήσω;;;;;