Το τζάμπα ζει!

Για κάποιον περίεργο λόγο, και ίσως επειδή η Σελήνη βρίσκεται στους Διδύμους (βρίσκεται;), το τελευταίο διάστημα της ζωής μου περιγράφεται ιδανικότερα από τον όρο του τζάμπα. Πολλοί το τίμησαν στο παρελθόν, από άσματα (τζάμπα καίει η λάμπα, μ’αγαπάς ή τζάμπα πίνω κτλ) μέχρι μανάβηδες στη λαική (τζάμπα πράμα λεμεέεεεεε, πάρε πάρε ΠΑΡΕ κοπελιάαααα) όμως όχι, εγώ το εννοώ με την κυριολεκτική, κυριολεκτικότατη σημασία του, όπως μας έρχεται κατ’ ευθείαν από Τουρκία (caba). Πλέον, μετά από διάφορες εμπειρίες από πολλαπλές κατευθύνσεις μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναι, το δεύτερο πράγμα στο οποίο έχω κάνει διατριβή στη ζωή μου, μετά το φαγητό, είναι του να επιβιώνω ανέξοδα ή τουλάχιστον με τις λιγότερες τσεπικές απώλειες. Παρόλο που δε θα με πιστέψεις, δεν είμαι ούτε δακτυλοδεικτούμενα τσιφούτα ούτε πεντακόσια κιλά. Απλά, όσον αφορά τον τομέα του χρήματος, η διασκέδασή μου έχει μάθει να περιορίζεται σε ελαχίστου κόστους λύσεις. Όταν, δε, καταφέρνω να συνδιάσω τη χαρά του φαγητού με το έξοδο της διασκέδασης, τότε νιώθω ότι η έξοδος ήταν big value!

Σε μια πόλη που όλα ακριβαίνουν, που το εισόδημα είναι ανύπαρκτο (δουλεύω απλήρωτο 5ωρο κάνοντας την πρακτική μου) και που ένα λίτρο βενζίνης κοντεύει να κάνει όσο το πραπρά που οδηγώ, εγώ είμαι άλλη μια από τους πολλούς που βρήκαν τη λύση των τζάμπα. Μια λύση που ωστόσο έχει συχνά την προυπόθεση του ελεύθερου χρόνου και της αντοχής. Με άλλα λόγια είναι ιδανική για νέους και φοιτητές αλλά αντίθετα πολύ περιοριστική για οικογένειες με παιδιά ή καριερίστες που δουλεύουν 15 ώρες. Αυτό φυσικά επειδή το τζάμπα θέλει τρέξιμο! Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, παίζει και να μην έχεις βέβαια καν χρόνο για να ξοδέψεις λεφτά για διασκέδαση οπότε πρώτον δε σε αφορά αυτό το παραλήρημα και δεύτερον καλό κουράγιο. Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία fuck me, δε νομίζω με τόση δουλειά να σε σώσει ένα τζάμπα παραπάνω, οπότε ούτε εσένα σε αφορά το παραλήρημα. Άσε που εσύ ειδικά δικιολογείσαι να θες να ξοδέψεις και κάτι για τον εαυτό σου.

Άλλη μια προυπόθεση είναι ο σαφής διαχωρισμός, παρά τη λεπτή γραμμή, του τζάμπα και της γυφτιάς. Άλλο να είσαι τζαμπατζής και άλλο να είσαι γύφτος. Το θέμα είναι να μη γίνεις ούτε στιγμή τζάμπα μάγκας αλλά να είσαι απλά μάγκας του τζάμπα, κρατώντας αξιοπρέπεια και μην προσπαθόντας να ρίξεις κανέναν. Θα καταλάβεις στη συνέχεια το γιατί το λέω.

Δια του λόγου το αληθές, και για να σε πείσω ότι η νοοτροπία του ό,τι πληρώνεις παίρνεις είναι κατοχική, προσπαθόντας να θυμηθώ τις ανέξοδες εξόδους μου την τελευταία εβδομάδα έχω να παραθέσω κινηματογράφο, γκαλερί και δείπνο στο Κάραβελ. Στη λίστα θα ήταν και μια συναυλία του αγαπημένου μου Δεληβοριά, αλλά ας όψεται που δε βρέθηκε κανείς να με πάει.

Ξεκινόντας την ιστορία για μια φορά στη ζωή μου επιτέλους από την αρχή, πριν λίγες μέρες βρέθηκαν στα χέρια μου προσκλήσεις για ένα συνέδριο στο Κάραβελ. Το συνέδριο, που ούτως ή άλλως με ενδιέφερε, ακολουθούταν από δείπνο στο ξενοδοχείο. Πήρα ένα φίλο μου με παρόμοιο αντικείμενο ενδιαφέροντος και πήγαμε. Τη χλίδα-που κατά τα άλλα με κάνει να νιώθω άβολα-μπορείς να την φανταστείς, εμείς πάντως περάσαμε φανταστικά και φάγαμε κάτι μερίδες-βουνά, πιο μεγάλες και από αυτές που μου βάζει η μάνα μου όταν πηγαίνω στο σπίτι της. Τη ίδια στιγμή που εμείς συζητούσαμε για θέματα ενδιαφέροντα, γνωρίζαμε κόσμο και αλλάζαμε παραστάσεις, μια φίλη μου δεν ήρθε γιατί είχε κανονίσει να περάσει ένα ακόμα βράδυ της καθισμένη σε ένα μπαρ με μια μουσική που δεν την άφηνε να μιλήσει στο διπλανό της και με ένα ποτό που είχε πληρώσει 15 ευρώ. Να μάθει να υποτιμάει τα τζάμπα! Οι γύφτοι της υπόθεση ήταν κάτι γνωστοί που συναντήσαμε με την παρέα μου στο συνέδριο και είχαν φέρει όλο το σόι τους κατευθείαν στο δείπνο, προσπερνόντας τις διαλέξεις.

Αφού καλόμαθε η γρια στα σύκα, όταν κάποιες μέρες αργότερα μου έγινε πρόταση να παραστώ στα εγκαίνια μιας γκαλερί με φωτογραφίες, δεν έκανα και πολύ τη δύσκολη τη στιγμή που υπό άλλες συνθήκες δε θα το συζήταγα καν. Είμαι πολύ απαίδευτη στην τέχνη και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτιμήσω οτιδήποτε καλλιτεχνικό πλην της μουσικής, συνεπώς υπό Κ.Σ. θα έφτυνα τον κόρφο μου για τις ώρες που μου πρότειναν να χάσω οικειοθελώς και θα προφασιζόμουν ότι πλημμύρισε η σοφίτα που δεν έχω προκειμένου να κάτσω να λιώσω με κάποιο ντι.βι.ντί ή σε καμιά καφετέρια. Στην γκαλερί όχι μόνο πέρασα πολύ όμορφα, έκανα κοινωνιολογική μελέτη για τους εναλλακτικούς τύπους αυτής της πόλης και άνοιξε το μάτι μου, αλλά γνώρισα και έναν πολύ ξεπεταγμένο εβδομηντάρη μπακούρη που μου έκανε διάλεξη για τους έρωτες και τη φιλοσοφία της ζωής. Not bad at all. Μπόνους της βραδιάς, η άφιξη της Μιραράκη με ένα φόρεμα πορτοκαλοκεραμιδολαχανοπαρδαλοπράσινο, με ντεκολτέ μέχρι τον αστράγαλο και ύψος μέχρι το ταβάνι. Οφείλω να παραδεχτώ ότι όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της. Αθάνατη ελληνική κοινωνία, εναλλακτική ή μη, που ψαρώνεις με ότι σου πασάρει το χαζοκούτι.

Επειδή το τζάμπα δεν είναι ποτέ αρκετό, χθες δεν έπαιζε να μην τιμήσω και την πρεμιέρα του Ghostwriter στο Odeon στο Μαρούσι. Φυσικά δε νομίζω να το πολυσκεφτόμουν αν επρόκειτο για κανένα σινεφίλ του στυλ The yogi of Thibet, όμως hold on, έπαιζε ο Πιρς Μπρόσναν και από βδομάδα θα ήθελα 8 ευρώ ντάνγκα-ντάνγκα για να το δω. Η ταινία ήταν εν τέλει μέτρια για τα γούστα μου, αλλά η παρέα φανταστική και το γέλιο απίστευτο. Επειδή και η φίλη μου είναι της ίδιας φιλοσοφίας και του ίδιου μπατζετ, είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε τα πήγαινε-έλα στο σινεμά με συγκοινωνία, για να μην πληρώσουμε ούτε πάρκινγκ ούτε βενζίνες και να ολοκληρωθεί η προσωρινή τσεπική ευτυχία μας. Χμμ, αυτή η συγκοινωνία…Ίσως είναι το μόνο φτηνό πράγμα που δε χωνεύω. Έτσι λοιπόν…

-Αφού κόντεψε να με δείρει ένας διανοητικά ακαθόριστος και κουφός πενηντάρης στην αποβάθρα του μετρό προκειμένου να κάτσει στη θέση που καθόμουν για κανένα τέταρτο και περίμενα τη φίλη μου (συγκεκριμένα ήρθε πάνω από το κεφάλι μου, ενώ ήμουν βυθισμένη με το κινητό, σε απόσταση να νιώθω την ανάσα του, και μου έκλεισε το μάτι σε στυλ ‘Αλέ τώρα’ διώχνοντάς με με το χέρι του- εγώ φυσικά έφυγα ενώ οι γύρω γύρω είχανε σαστίσει και λιώσει στο γέλιο)…

-Αφού με σκάναρε για κάνα δεκάλεπτο μια αλλήθωρη όσο περίμενα το το εν λόγω μετρό(κάτι άλλο θα κοιτούσε μάλλον)…

-Αφού μετά μπήκαμε σε λάθος λεωφορείο και το μοναδικό άτομο που πρόλαβα να δω κρατούσε μια σακούλα με κόλυβα που έλεγε με κεφαλαία ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ (ουστ)…

-Αφού χάσαμε τη μπάλα με την αρίθμηση της Κηφισίας ψάχνοντας το σινεμά (μα καλά, φτάνει στο τριακόσια τόσο και μετά ξαναμηδενίζει????)…

-Αφού κατουριόμασταν, πεινούσαμε και διψούσαμε και είχαμε κατεβεί σε λάθος στάση, έχοντας κανένα δεκάλεπτο ακόμα περπάτημα…

-Αφού μπήκαμε, βγήκαμε και μετά περιμέναμε στη στάση δέκα λεπτά να περάσει λεωφορείο να μας γυρίσει σπίτι και χορέυαμε σούστα για να ζεσταθούμε από το πολικό ψύχος, εντεκάμισι το βράδυ, και με άγχος αν θα προλάβουμε το τελευταίο μετρό…

-Αφού σε όλη τη διαδρομή με το λεωφορείο ένας καπελαδούρας τριαντάρης από το δίπλα Ι.Χ. έκανε τα γλυκά μάτια στη φίλη μου, κυνηγόντας το λεωφορείο σε όλη την Κηφισίας (τα άπειρα σουρεαλιστικά σκηνικά της ζωής μου άλλη μέρα)…

…Ναι! Είδαμε το έργο και περάσαμε τέλεια! Η γύφτικη στιγμή της ημέρας ήταν όταν μας σπρώχνανε στην είσοδο του σινεμά κάτι τσίπηδες που ήρθαν μισή ώρα μετά από μας για να περάσουν στις τελευταίες εναπομείνουσες θέσεις. Είπαμε τζάμπα αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά… Εμάς μας έπιασε το πατριωτικό και κάναμε σπριντ στο διάδρομο μέχρι την αίθουσα και με τις κόκες κόλες στο χέρι ώστε να μπούμε πρώτες (τα καταφέραμε, αλλιώς οι κόκες θα τους έρχονταν καπέλο)…Το επόμενο σινεμά στο οποίο θα πάμε θα είναι φυσικά με την προσφορά της Κοσμοτέ για τις Τετάρτες, δυο άτομα στην τιμή του ενός. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πάω Σάββατο απόγευμα που γίνεται ακόμα πιο της τρελής και όλα χρεώνονται τριπλά.

Και τώρα που είπα για Κοσμοτέ, για να σε αποτελειώσω με τα τζάμπα και να νιώσεις κουρέλι που πληρώνεις ακόμα σε αυτήν την πόλη, ούσα κάτοχος καρτοκινητής Wind (μεγάλη η χάρη της) έβαλα προχθές 5 ευρώ και εκτός του ότι μου μπήκαν 10 στο λογαριασμό, μου ενεργοποιήθηκε μια προσφορά που θα έχω δωρεάν λεπτά και μηνύματα και πρόσβαση στο ίντερνετ από το κινητό για όλο το 2010 χωρίς ανανέωση. Ρε άνθρωπε, εγώ 5 ευρώ πήγα να βάλω!!! Όταν είπα το κουφό της προσφοράς στη δουλειά, ανησυχητικά όλοι μου είπανε ότι τα φοβούνται αυτά τα τόσο φτηνά και τζάμπα. Η νοοτροπία του Έλληνα που σου έλεγα.

ΥΓ1. Είμαι φαν του τζάμπα όπως καθιστώ σαφές, αλλά όχι πάντα. Αν και άσχετη και ανίδεη με τα της οικονομίας, πιστεύω ακράδαντα ότι η μόνη λύση για τη χώρα είναι το χρήμα να κυκλοφορεί. Πάρε παράδειγμα άτομα σαν εμένα, δηλαδή την προσωποποιημένη καταστροφή της οικονομίας- γιατί όμως; επειδή δεν πληρώνομαι… Η παρούσα νοοτροπία μου είναι ενός ατόμου που δεν πληρώνεται ή πληρώνεται εξευτελιστικά. Την καλλιέργησα στην Αγγλία με τα άπειρα εκεί freebies. Όταν δούλευα στο παρελθόν και πληρωνόμουν, δεδομένου ότι δεν είχα άλλες σοβαρές υποχρεώσεις (έξοδα, παιδιά), ισοκατένειμα τα φοιτητικά έξοδά μου σε μικρές ελληνικές επιχειρήσεις (για ρούχα, καφετέριες, εκδρομές κτλ), και όχι απαραίτητα στα πιο φθηνά προιόντα, κάνοντάς το συνειδητά. Το μόνο που μισώ ελεεινά είναι, ενόσο βρίσκομαι στην Ελλάδα, να τα καταθέτω κανονικά σε πολυεθνικές, στο βωμό της φθήνιας. Αυτό το αποφεύγω και προτιμώ την αποταμίευση ή την καλογερική.

ΥΓ2: Δε σου λέω βέβαια να ενισχύεις την ελληνική οικονομία δίνοντας χρήματα σε πολυτέλειες όπως το να διαλέξεις πινακίδα:

Ούτε να στραφείς μόνο σε:

ΥΓ3: Αν δεν πιάσει το σύστημα ‘τζάμπα’, μας αφιερώνω το τραγούδι 14 από το επόμενο ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ πάνω απ’ όλα σιντί!!