Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Αντι-μιζέριας το ανάγνωσμα

Η χώρα καταρρέει, ο καιρός τρελάθηκε, τα cunts χτενίζονται και η Δευτέρα παρουσία πλησιάζει. Οι πολίτες κλαψουριάζουν από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου non stop ενώ όλοι νιώθουν απόγνωση, προδοσία κι έναν απροσδιόριστο κίνδυνο παντού. Στην οικογένεια, στη δουλειά, στην κοινωνία, στο κράτος. Έτσι δεν αισθάνεσαι και συ; Συγχαρητήρια, καταφέραν να σε κάνουν σαν τα μούτρα τους.

Συζητούσα τις προάλλες με μια 80αρα γειτόνισσα που με πέτυχε στο δρόμο. Αφού θα με καθυστερούσε που θα με καθυστερούσε γύρω στο μισάωρο να πάω στον προορισμό μου, give it a fuck, ας άκουγα τουλάχιστον τι έλεγε και ας μην ξεφυσούσα αγανακτισμένη και κουνούσα το κεφάλι συμφωνόντας απλά. Στα 20 λεπτά που διέθεσε μόνη της στην κουβέντα μας μου εξιστόρησε το πώς ήρθε στα 22 της στην Αθήνα, πώς έμενε με έναν άντρα που δεν είχε διαλέξει η ίδια σε ένα σπίτι χωρίς τίποτα, με άλλα εφτά αδερφοξάδερφα από το χωριό κατσικωμένα κάτω από το ίδιο κεραμίδι. Μου έλεγε πώς δανειζόταν νερό με το λάστιχο από άλλες γειτόνισσες γιατί ούτε νερό δεν είχε. Μου έλεγε πώς έγκυος κουβάλαγε το τσουκάλι με το νερό για να το πάει στη φωτιά που ο άντρας της είχε ανάψει στο δίπλα χωράφι, προκειμένου το μεγαλύτερο παιδί να κάνει με ζεστό νερό μπάνιο. Μου έλεγε πώς γέννησε τελικά σε ένα μαιευτήριο σε άλλες δέκα γυναίκες μέσα και με τον άντρα της να έχει δικαίωμα επισκεπτηρίου μετά από σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο. Φιου, είναι φοβερό τι μπορεί να σου πει μια 80αρα σε λίγα λεπτά στη μέση του δρόμου!

Λογικά τώρα θα αναρωτιέσαι για το για ποια Αθήνα μιλούσε η γιαγιά και τι είχε πιεί. Εσύ, που όλη μέρα σου πιπιλίζουν το μυαλό ότι είμαστε σε άθλια κατάσταση σα λαός, και που πιπιλίζεις και το μυαλό των άλλων ανακυκλώνοντας τα ίδια θέματα κάνε μια παύση και κλείσε την τηλεόραση. Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα; Μήπως είμαστε εμείς οι τόσο τραγικοί και αποπροσανατολισμένοι; Άνθρωποι πριν λίγα χρόνια ζούσαν χωρίς καν τα βασικά, χωρίς ζέστη, χωρίς φαγητό. Δε σου αρκούν αυτά και εσύ γκρινιάζεις γιατί δεν έχεις το κάτι παραπάνω επειδή έχει αλλάξει ο κόσμος; Και πάλι το καταλαβαίνω, μέχρι ένα σημείο. Απλά κάνε κάτι, μόνο μην ανακυκλώνεις αυτήν την καταραμένη τη μιζέρια. Και τι να κάνεις θα μου πεις…

Χθες έβλεπα Λαζόπουλο και αν πρόσεξα ένα πράγμα από όλη την εκπομπή ήταν το τελευταίο δεκάλεπτο. Όταν ο Λαζόπουλος τραγουδούσε αυτό που λέει ‘γίναν όλα δυνατά, τα αδύνατα’ φώναξε στο κοινό που αποτελούταν από μαθητές ‘Κάντε κάτι′. Με απόγνωση ένας μαθητής σήκωσε τους ώμους και διάβασα τα χείλη του να ρωτάνε “Πώς;”. Λες σε ένα παιδί 18 χρονών να σώσει τον κόσμο που η γενιά σου σκάτωσε χωρίς να του λες τον τρόπο. Του κληροδοτείς ένα μπάχαλο, πασπαλισμένο με πολλή μιζέρια, και του λες να το φτιάξει. Αυτό είναι το έθνος μας, δεν εξεπλάγην ούτε αιφνιδιάστηκα, απλά απορώ τόσες φορές που κοιτάω τον ουρανό πού σκατά είναι τελικά αυτό το μπαλάκι που πετάει ο ένας στον άλλο.

Άλλαξε λοιπόν εσένα. Μικροπρέπεια, γυφτιά, καταναλωτισμός, επιδειξιομανία, κάθε είδους υποκρισία, αγένεια, συμφεροντολογισμός… Άλλαξέ τα. Έχεις πολλή δουλειά να κάνεις, γιατί ακόμα κι αν δεν εντοπίζεις μεγάλες ποσότητες από το καθένα στον χαρακτήρα σου, η λίστα είναι πάρα πολύ μεγάλη για να σταματήσεις από τώρα να ψάχνεις. Δε νομίζω να σταματήσω να ψάχνω και να βρίσκω πράγματα στον εαυτό μου ποτέ. Μην πηγαίνεις στο στάδιο της αποδοχής μιας κατάστασης προσπερνόντας το στάδιο της διαπραγμάτευσης μαζί της. Ούτε να περιμένεις να διαπραγματευτούν και να παλέψουν μόνο οι άλλοι και να βγάζεις την ουρά σου απ’έξω. Εσύ, ΕΣΥ θα αλλάξεις τον κόσμο. Κι αν το πιστέψεις αυτό θα έχεις κάνει αυτό το κάτι που σου αναλογεί. Ό,τι παραπάνω είναι καλοδεχούμενο. Απλά μην αποποιείσαι τελείως τις ευθύνες σου ότι δεν έχεις να κάνεις κάτι άλλο πια. Εσύ δεν είσαι απ’ αυτούς, εσύ προσπαθείς, είσαι από άλλη πάστα, έτσι δεν είναι;

…Δεν είσαι σαν την συνάδελφό μου που λέει ότι ζει σε ένα κωλοκράτος και τρεις από τις οχτώ ώρες στη δουλειά σαχλαμαρίζει στο τηλέφωνο. Δεν είσαι σαν ένα θείο μου που φωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι ο δικομματισμός κατέστρεψε την Ελλάδα αλλά σκέφτεται πώς να χώσει την κόρη του με ρουσφέτι στο δημόσιο. Δεν είσαι σαν τον οδηγό που βρίζει και κορνάρει με το παραμικρό και μετά από δέκα μέτρα αφήνει το αμάξι πάνω στις διαβάσεις τών πεζών. Δεν είσαι σαν το μαθητή που οργισμένος κάνει κατάληψη και τα βράδια γεμίζει με γκράφιτι Θρύλος τους τοίχους του σχολείου καταστρέφοντάς τους. Δεν είσαι σαν τη γιαγιά που κλαίγεται στον Αυτιά για τις κλοπές των πολιτικών και μόλις πάει στη λαική δεν επιστρέφει τα λάθος ρέστα που της έδωσε ο μανάβης. Δεν είσαι σαν τους τριαντάρηδες που λένε για κρίση και κρίση και κρίση και κάθε απόγευμα τιγκάρουν τις καφετέριες στη Γλυφάδα συζητώντας για το αν η σαμπάνια της Τσούλιας ήταν ακριβή. Δεν είσαι σαν μια γνωστή μου που πάει κάθε μέρα στην εκκλησία και δε χάνει στιγμή να δείξει ότι δεν έχει ίχνος ταπεινοφροσύνης, επιδεικνύοντας το κύρος της δουλειάς της. Δεν είσαι σαν τον καθηγητή που μιλάει για έλλειψη παιδείας και στο μάθημα περιμένει πότε θα χτυπήσει το κουδούνι λέγοντας ανέκδοτα. Δεν είσαι σαν εκείνους που λένε ότι ‘τον έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη’ και πάνε μέχρι και στο περίπτερο με το μηχανάκι, μετά από ένα μισάωρο μπάνιο και 200 λίτρα χαμένου νερού. Δεν είσαι σαν τον παρουσιαστή που τους κράζει όλους και όλες τις καλοκαιρινές νύχτες τις περνάει σε μπαράκια καμουφλαρισμένων ληστών στις Κυκλάδες. Δεν είσαι σαν αυτούς. Δεν είναι ο σώζον εαυτό σωθήτω η ζωή. Κι ας γίνεις και καμιά φορά ο μαλάκας της υπόθεσης. Και ας βλέπεις γύρω σου μόνο κατακάθια και βλαβερούς ανθρώπους. Τουλάχιστον θάσαι για πάντα αξιοπρεπής και θα σε θεωρώ εγώ, μια πιο-ασήμαντη-δεν-πάει φοιτήτρια, πρότυπο.

Υ.Γ. Είχα πάει σε ένα θεατρικό πριν από πολύ καιρό. Και κάπου εκεί ανάμεσα στα πολλά, ανάμεσα σε κλάματα και οδυρμούς άκουσα τη φράση που περιγράφει τον ειλικρινή πόνο του ανθρώπου σε όλο του το μεγαλείο:

“Πώς να μπορέσει,να το πει κανείς; Τα λόγια, όταν τα λες, γίνονται σαν ξερόφυλλα.Τα παίρνει ο αέρας, και πάνε, χάνονται…Μα κι άμα τα κρατήσεις μέσα σου, γίνονται πέτρες. Σε βαραίνουνε, και σου’ρχεται να ουρλιάξεις. Και τότε τρομάζεις τους ανθρώπους.Χάνεις και το δίκιο σου,τα χάνεις όλα. Και λες, “συγγνώμη, δε φταίτε εσείς, εγώ φταίω..”.

Εγώ το “εγώ φταίω” εγώ το πήρα πολύ προσωπικά πάντως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Are you talking to me?