Talk to the hand

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Στην (ψιλοαποτυχημένη) προσπάθεια του προσαρμόζεσθαι στην κοινωνία

Κόρη. Σε απόγνωση. Μετά από 4 χρόνια μακριά από το σπίτι -μιλάμε για πολύ μακριά όμως, σε άλλη χώρα, για να μη σου πω σε άλλο πλανήτη-. Ζητάει λίγη κατανόηση όταν οι γονείς την παίρνουν στις 11.30 κάθε βράδυ να δουν αν ζει ακόμα σ’αυτήν τη δύσκολη κοινωνία της πρωτεύουσας που διάλεξε να εργασθεί. Δηλαδή, για να καταλάβω, όταν ζούσα μόνη στο εξωτερικό και ο από πάνω μου ήταν μεθύστακας και έμπαινα στην πολυκατοικία και τον έβλεπα κατουρημένο και σε κώμα, φαρδύ-πλατύ να κείτεται χάμω, και ο από κάτω χασικλής να σαπίζει την κοπέλα του ήμουν πιο ασφαλής από δω που έχω 100 συγγενείς γύρω γύρω. Γι′αυτό με παίρνανε μέρα παρά μέρα για 5 λεπτά. ΟΚ, λογικό μου ακούγεται.

Φίλη. Ή αλλιώς MidnightRider. Που εδώ ακόμα και εσύ έχεις καταλάβει ότι ακούει ξένα. Τη σέρναν τις προάλλες στο Χατζηγιάννη. Να ακούσει την πολυκατοικία. Και να βλέπει τους άλλους να μερακλώνουν με μισόκλειστα μάτια και να λένε “Πωωωωωωωωωωωωωωωω! Τι έγραψε ο άνθρωπος…”. Και να συμπληρώνω “πίσω μου σ’έχω σατανά”. Πάλι καλά δε με άκουγαν γιατί ήταν στο ντελίριο. Και ok, εγώ να δεχτώ ότι ο τύπος δεν είναι και το άκρον άωττο του thrash, ελληνιστί “την παλεύει″, και ένα κέφι βρε παιδί μου παραδέχομαι ότι το έκανε στην τελική. Όταν εγώ θα ζητάω έναν άνθρωπο να με πάει στους Metallica όμως, θα έχουν όλοι κανονίσει. Και θα λένε ότι αυτό που ακούω δεν είναι καν μουσική. Αλτρουιστικό μου ακούγεται.

(Αξίζει να σημειωθεί ενδεικτικός σουρεάλ διάλογος με άλλη φίλη σε αμάξι:

Φίλη: Βάλε κανένα τραγουδάκι στο ραδιόφωνο οδηγέ να κάνουμε λίγο κέφι.
Ραδιόφωνο: “Μη ρωτάς το γιατί η αγάπη αυτή έχει τώρα τελειώωωωσει, η αγάπη η τόοοοοση”
Aphtha: ‘Αλλαξέ το ρε άνθρωπε, 4 το ξημέρωμα, ανατρίχιασα.
Ραδιόφωνο: “Χτσσσσσσσσσσσσσσς…Μπλαμπλαμπλα…Σώσον κύυυυυριε το λαόοοο σου…Χτσσσσσσς…….Υποφέεεεερω, υποφέεερω, υποφέεεεερω πολύυυυυ”
Aphtha: Άλλο, άλλο, αν είναι για τέτοια προτιμώ εκκλησία.
Ραδιόφωνο: “Χτσσσσσς…This is our night , FLY! to the top babeeeee” (τα αμορτισέρ τα έχουν δεί όλα από τους χορούς και των υπολοίπων τεσσάρων)
Aphtha: Ρε συ ξέρεις τι, δε βάζεις ΕΡΑ ΣΠΟΡ;
Φίλη: ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ Ε;;;;;;;
Aphtha: ….Εχμμμ,μπα όχι πολύ μωρέ…….. )

Γκόμενα. Άστο. Μπάχαλο μου ακούγεται.

Θεία. Δίχρονης ατακαδόρισσας που με μια της φράση σε κάνει να ψάχνεσαι. Χαρούμενη όταν τη βλέπω υγιή, ευτυχισμένη όταν ακούω το γέλιο της. Έχω και κάτι κυριολεκτικά άγιο στην καθημερινότητά μου, που με κάνει να λέω ότι ο θεός είναι όντως one of us. Λυτρωτικό μου ακούγεται.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Περιγράφοντας την τρίτη ηλικία – part 1

Υπάλληλος φαρμακοποιός. Ζητάει λίγη κατανόηση όταν η ώρα πλησιάζει στο σχόλασμα. Γιατί, γιαγιά, μπορεί εσύ να τραβάς μεγάλο ζόρι που θυσίασες τα φτηνά μεσημεριανά της λαϊκής για να έρθεις να πάρεις τα φάρμακά σου μεσημέρι (γιατί τώρα μπορούσε ο γιατρός) και έπεσες σε ουρά γιατί κι άλλες γιαγιάδες έκαναν το ίδιο με σένα (γουότ δε φακ, άδεια ήταν σήμερα η λαϊκή κατά τις 2;), αλλά εγώ τι φταίω και με λες αργόσχολη όταν πληκτρολογώ πιο γρήγορα και από τη Βουγιουκλάκη στη Μοντέρνα Σταχτοπούτα; Και έχω στείλει και τον άλλο τον κακομοίρη να φέρει τα φάρμακά σου προτού καν πάρω στο χέρι τη συνταγή, έχοντας μαντέψει με το μάτι ότι χμμ…εσύ έχεις πρέπει νάχεις πίεση, μην τυχόν και χάσεις χρόνο και χάσεις τους τίτλους της Λαμπίρη (αυτή η χαρά σου απέμεινε και σένα, το ξέρω). Κάπου εκεί κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο και δεν ανοίγεις το στόμα σου ούτε για να της ζητήσεις να υπογράψει ότι τα πήρε. Μη με ρωτήσεις τι είναι το τουμπεκί, δεν ξέρω. Ξέρω όμως τη μαγική αποχαιρετιστήρια φράση: Στο καλό να πάτε! Με όποια εξήγηση κι αν το εννοείς. Ανακουφιστικό μου ακούγεται.

Περιγράφοντας την τρίτη ηλικία- part 2

Εγγονή. Φιου, έχουμε κι αυτό…Εδώ έχει ψωμί!Κυριολεκτικά. Οι παρενθέσεις δε συμμετείχαν στο διάλογο. Δώσε βάση στην ποικιλία των θεμάτων συζήτησης:

Σκηνή1: Πρωί. Πολύ πρωί. Ξεκλειδώνω το αμάξι. Το μόνο που με κρατάει σε πολιτισμένα επίπεδα είναι ένας καφές αλλά τι να σου κάνουν 250ml ρημάδια; Φωνή από το μπαλκόνι.” Τι θα φας το μεσημέρι;;;”. “Καλημερα!Κάτι θα βρω να φάω”.”Δε με καταδέχεσαι;” “Το ψυγείο έχει κάτι προμήθειες εδώ και μια βδομάδα, αφού έφαγα χθες και προχθές και προπροχθες τα δικά σου, να φάω σήμερα τα δικά μου πριν γίνουν μη βρώσιμα κουφάρια;” “Αφού εσύ δεν ξέρεις να μαγειρεύεις” “(μια χαρά ξέρω)Δεν πειράζει, πρέπει να μάθω τότε, πως θα ανοίξω σπίτι;” “Ε,καλά, εντάξει τότε, αν είναι έτσι…” Φεύγω.

Σκηνή2: Μεσημέρι. Κλειδώνω το αμάξι. Φωνή από το μπαλκόνι. “Τι θα φας για μεσημέρι;;;” “Πάω τώρα μέσα να δω. Εσύ καλά είσαι;” “Δεν είσαι κουρασμένη τώρα πουλάκι μου; Αλλά αφού δε με καταδέχεσαι, κάτσε μαγείρευε τώρα κουρασμένη πουλάκι μου” “Δεν είναι ότι δε σε καταδέχομαι βρε γιαγιά, είναι ότι θα μου σαπίσουν τα τρόφιμα (και ότι στο κάτω κάτω θέλω να φάω Ο,ΤΙ θέλω και ΟΠΟΤΕ το θέλω- αυτό να παραμείνει μεταξύ μας φίλε αναγνώστη)” “Καλά”

Σκηνή3: Απόγευμα. Φαγωμένη. Δε θέλω να ξαναδώ φαί μέχρι μεθαύριο. Εκτός αν είναι σουβλάκι, αν και από χθες αποφάσισα να τα κόψω κι αυτα (η πρόοδος μου σε άλλο ποστ). Τηλέφωνο. “Τι έφαγες το μεσημέρι;” “Καρμπονάρα” “Α εσύ κάνεις αυτά τα καινούρια..Πρόσεξε μην παχύνεις. Αλλά ούτε και να αδυνατίσεις. Μια χαρά είσαι τώρα. Να σου κάνω πορτοκαλαδίτσα;” “Μπα, έφαγα ένα μήλο” “Δε με καταδέχεσαι,γέρασα,mplamplampla&**%&&)^ (συνεχίζει μονόλογος που ακούγεται σα βουιτό)” “Δεν είναι αυτό, είναι ότι (όσο και να σου φαινεται απίστευτο) απλά δε θέλω πορτοκαλάδα. Τελειώνω μια δουλειά που κάνω και έρχομαι να κάτσουμε λίγο παρέα.” “Εντάξει, πουλάκι μου. Έλα κατά τις 7 να σου έχω έτοιμο κέικ”. Κλείσιμο.

Αυτό δε μου ακούγεται τίποτα. Γιατί ξέρω ότι θα έρθει κάποια σύντομη μέρα που μαζοχιστικά θα μου λείπει και δε θα μπορώ να το έχω. Και τότε λέω μέσα μου “καλά νάμαστε”. Και να δεις που το 2070, αν δεν είμαι σκόνη, το εγγόνι μου θα ανεβάζει τους παραπάνω διαλόγους αυτούσιους και προσωπικά βιωμένους. Και μετά πάω να φάω το κέικ.

ΥΓ: Το cd με το συγκεκριμένο να το έχω λιώσει εδώ και 20 μέρες. Πάλι το άκουγα στο αμάξι σήμερα γυρνόντας από τη δουλειά, οπότε ας το ανεβάσω κι εδώ ώστε να ολοκληρωθεί η κατάληψή του. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!