Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Πράξεις

Οι γιορτές είναι μια πράξη προσθετική. Πατάμε το pause στην καθημερινότητα και προσθέτουμε δώρα, ψεύτικα καθωσπρέπει χαμόγελα και, κυρίως, προσδοκίες στη ρουτινιάρικη ζωή μας. Το άθροισμα μάς δίνει μια χιονοστιβάδα προσδοκιών, τις οποίες κάνουμε gift box και τις ονομάζουμε “μεγάλες προσδοκίες”. Δεν είναι τυχαίο που στο ομότιτλο μυθιστόρημα η αφήγηση ξεκινάει από παραμονή Χριστουγέννων. Μετά τις γιορτές αντιθέτως ακολουθεί η διαίρεση, δηλαδή διαιρούμε τις υπάρχουσες προσδοκίες μας σε κομμάτια και το μεθεόρτιο αυτό πηλίκο το ονομάζουμε “κομματιασμένες προσδοκίες”. Δυστυχώς γι′αυτό δε γράφτηκε κάποιο μυθιστόρημα για να σε εντυπωσιάσω.

Προσωπικά έχω δει τις γιορτές με αντι-μαθηματικό μάτι. Δεν περιμένω τίποτα να μου δώσουν και δεν περιμένουν τίποτα να τους δώσω. Ισχύει για γενέθλια, Πάσχατα, Αγίους Βαλεντίνους (μεγάλη η χάρη του), καθαρές Δευτέρες, βρώμικα Σάββατα (μάλλον δεν ακούστηκε τόσο kinky όσο θάθελα) κλπ κλπ. Fair enough. Συνέπεια του προηγουμένου είναι ότι δε νιώθω γιορτές καν. Τα Χριστούγεννα είναι η μια και μοναδική εξαίρεσή μου που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Damn. Τα φωτάκια κάνουν τη ζημιά. Έχω μια ειδική αρρώστια που λέγεται χριστουγεννιάτικη επιληψία. Η καρδιά μου σκιρτάει περίεργα όταν βλέπω δεντράκια με φωτάκια και λοιπές αηδιούλες. Ίσως επειδή μου θυμίζει το 40 πόντων δεντράκι που στόλιζε η μαμά μου όταν ήμουν 5χρονών, συνοδευόμενο από μια 40 πόντων φελιζολένια φάτνη με χάρτινο Χριστό στην αγκαλιά μιας χάρτινης Παναγίας. Κιτς το θέαμα αλλά για μένα ήταν τα πιο όμορφα στολίδια του κόσμου. Πάθαινα ταχυπαλμία και έτρεχα πάνω κάτω στο σπίτι αλλαλάζοντας ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Οι γείτονες είχαν σκεφτεί να μου ρίξουν φόλα.

Τα αποτελέσματα είναι τραγικά και αναμενόμενα. Μετά τα Φώτα και για αρκετό καιρό, καλή ώρα, νιώθω την κλασσική βλακεία ότι now what?. Οι κομματιασμένες προσδοκίες που λέγαμε, εκ των οποίων δεν ξεφεύγω μέχρι να τελειώσει ο Γενάρης και να μπουν οι γερές εκπτώσεις στα μαγαζιά ώστε να αποπροσανατολιστώ και να ξεχαστώ πάλι για 12 μήνες. Εκεί που μου σπάει η καρδιά για τα καλά είναι όταν ξεστολίζω το δέντρο. Φέτος έκανα όμως την επανάστασή μου. Δε στόλισα καν δέντρο για να μην αναγκαστώ να ξεστολίσω δέντρο. Πανέξυπνο; Έλα, φέρσου ευγενικά και πες ναι! Αποφάσισα ότι στο εξής Χριστούγεννα= παραπάνω ύπνος και τίποτα άλλο. Οι γονείς-μουσαφήρηδες από το χωριό δεν τσινίσανε ιδιαίτερα για ανοικοκυροσύνη (μιλάω για το δέντρο συγκερκιμένα φυσικά, δε γενικεύω τέτοιες δηλώσεις προς Θεού!), κάνοντάς μου το εγχείρημα πιο εύκολο. Οπότε no Martini, no party ήταν οι φετινές γιορτές και δες με, επέζησα και γράφω ακόμα. Απλά δεν είμαι πια παιδί. Λογικά όμως αυτό είναι προσωρινό και θα ξαναγίνω παιδί όταν κάνω δικό μου παιδί και ξαναστολίσω δέντρο προκειμένου να το δω να χαμογελάει και να τρέχει πάνω κάτω στο σπίτι αλλαλάζοντας ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα, κάνοντας τους γείτονες να θέλουν να του ρίξουν φόλα. Δεν ξέρω αν εννοείς τι εννοώ. Λέγεται και κύκλος ζωής, ενδιαφέρον sountrack του οποίου μπορείς να βρεις στο Βασιλιά των λιονταριών, που τυχαίνει να είναι η αγαπημένη μου ταινία.

*

Κρατούμενο πρώτο
Θα το κατάλαβες και μόνος σου, το ποστ αυτό δεν είναι της ώρας όπως θα έπρεπε, αλλά το διαβάζεις με χρονοκαθυστέρηση. Όταν το έγραψα η AV έκανε κούρα ομορφιάς οπότε για να μην το πετάω στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (κλισεδούρα που πάντα έψαχνα αφορμή να χρησιμοποιήσω) το ανεβάζω τώρα κι ας κοντεύει Πάσχα. Στο κάτω κάτω και στη δουλειά την πρωτοχρονιάτικη πίτα προχθές την κόψαμε, οπότε κάνε το σταυρό σου και μη μιλάς καθόλου! Αύριο ετοιμάσου για αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου.

Κρατούμενο δεύτερο
Παρακαλώ την AV, ακόμα δεν αρχίσαμε, αν έχει κάτι να μου πει για το blog που επεδίωξα να ανοίξω να μου το πει στα ίσια και να μη ρίχνει όλο το site και παίρνω στο λαιμό μου κι άλλα παιδιά!! Πάλι καλά δηλαδή που εγώ είχα δυο αναρτήσεις όλες όλες και δεν έφαγα τη φρίκη όσων είδαν καταθέσεις ετών να τις τρώει η μαρμάγκα, έστω προσωρινά όπως τελικά απεδείχθη! Παρεμπιπτόντως, οι αλλαγές είναι πολύ ωραίες και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο παιδί με τους καφέδες (aka admin). Απλά, η προσωπική μου άποψη που κανείς δε ζήτησε, και την οποία συμμερίζεται χρόοονια τώρα και ο Καλλίρης, είναι ότι ο νέος είναι ωραίος μα ο παλιός είναι αλλιώς. Σύντομα βέβαια το νέο layout θα γίνει κι αυτό παλιό και θα μπορώ τότε να τα συγκρίνω επί ίσοις όροις, όπως γίνεται πάντα άλλωστε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Are you talking to me?