Μπλό(γ)καρα

Αν κάτσω να μετρήσω τις στιγμές που θέλω να κάψω αυτό το μπλογκ και τις στιγμές που θέλω να γράψω ένα ποστ, θα βρεθώ αντιμέτωπη με ένα σκορ 100-2 στο πολύ χαλαρό.

Θεωρώντας γαιδουριά να εξαφανιστώ σαν κλέφτρα μέσα στη νύχτα, αναρτώ αυτές τις τελευταίες γραμμές ως ένα ευχαριστώ που διάλεξες αυτόν τον τρόπο για να κάψεις κατά καιρούς όσα εγκεφαλικά κύτταρα σου έχουν απομείνει. Θα συνεχίσω να διαβάζω τα μπλογκζζζ που με κάνουν να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά ή με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων, και ίσως κάποια στιγμή που θα ξεθυμάνει η ψυχραμένη σχέση μου με το άθλημα να συνεχίσω κάπου αλλού, αναρτώντας επιτέλους τις ντουζίνες φωσκολικών κειμένων που έχω καταχωνιάσει στα virtual συρτάρια της αρχειοθήκης μου. Οκέυ, οκέυ, όχι και ντουζίνες!

Πριν το τέλος, οφείλω να σου γνωστοποιήσω το τεράστιο ευχαριστώ μου στα πρώτα μπλογκ που έπεσαν στην αντίληψή μου και μέσα από αυτά έμαθα το "θεσμό" του blogging, το εξής ένα, το οποίο και στάθηκε η αφορμή για να ανακαλύψω αυτόν τον ανέξοδο τρόπο ψυχοθεραπείας, του εξορκίζειν δια του γράφειν.

Cheers!

Ελληνικό ροκ- s35e04: Rebirth

Ευτυχώς στα χρόνια μας έχουμε πολλές επιλογές. Πολλά ακούσματα, πολλά ερεθίσματα, πολλές εναλλακτικές. Ευτυχώς, έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε και να επιλέξουμε τα καλύτερα. Ώπα, γράψε λάθος. Δυστυχώς εννοούσα, αφού κάπου εκεί ανάμεσα έχω χάσει πολλές φορές το καλό.

Το να μην ξέρεις ένα συγκρότημα, από τα άπειρα ερασιτεχνικά που ανθίζει στην πόλη σου είναι πιθανό. Το να αγαπάς τα τραγούδια του που έχουν γίνει τεράστιες επιτυχίες και να μην ξέρεις ότι ο τραγουδιστής τους μένει δυο στενά κάτω από το σπίτι σου όμως είναι απλά απαράδεκτο.

Έτσι συνέβη και με τους Rosebleed, που χρειάστηκε να τους ακούσω σε live τους, προσκλήσεις για το οποίο κέρδισα εντελώς από σπόντα σε ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Όχι, δεν ήξερα ότι είχαν ανοίξει τη συναυλία του Santana και των Cranberries, όχι δεν ήξερα ότι το BBC τους έχει αναφέρει ως ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο, όχι δεν ήξερα ότι τα παιδιά που το αποτελούν είναι 20άρικα που μάλλον πήγαν στο ίδιο σχολείο με μένα και φάγανε στο ίδιο σουβλατζίδικο της πλατείας όπως και γω. Είπα απλά να περάσω λίγο διαφορετικά το Σάββατό μου.

Εντάξει, το ήξερα ότι η υπερπροσφορά έχει καταπιεί ανεπανόρθωτα την ποιότητα σ'αυτά τα κούφια χρόνια. Τι να περιμένεις όταν το ραδιόφωνο δε σου μαθαίνει πια πράγματα, απλά ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια προσφέροντας απλά μια ευχάριστη συντροφιά για το δρόμο; Τα περισσότερα συγκροτήματα κάνουν μια εύπεπτη σαβούρα παρόλο που έχουν τη στήριξη ολόκληρου επιτελείου από πίσω. Αυτή η σαβούρα θα παίζεται ξανά και ξανά μέχρι να την ακούς σαν μουσικό χαλάκι και στους εφιάλτες σου, μέχρι να έρθει η στιγμή να ακούς την πρώτη νότα και να σκέφτεσαι τι ωραία θάταν να έπεφτε επί τόπου η κεραία του παδιοφωνικού σταθμού από τον Υμηττό. Πρόσφατο παράδειγμα το πολυαναμενόμενο για μένα (καθότι mastourotragouda lover) νέο άλμπουμ των Kings of Leon, από όπου χιλιοπαίζεται ένα μόνο τραγούδι ενώ υπάρχουν άλλα κλάσεις ανώτερα, κάνοντάς με εν τέλει να σιχαθώ όλο το πακέτο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο εχθρός του καλού δεν είναι το καλύτερο, αλλά το εύκολο.

Έτσι έγινε και με το Until next time και κατά δεύτερον το I want to have it all των Rosebleed, τραγούδια που πάντα προσπέρναγα έχοντας τα υποσυνείδητα κατατάξει αυτόματα σε επιτυχίες του τσουβαλιού, πιθανώς από συγκροτήμα που έχει βγάλει δεκαπέντε δίσκους και επιτέλους ακούστηκε ένα του κομμάτι. Ούτε καν είχα φανταστεί ότι πρόκειται για Έλληνες της μετεφηβικής ηλικίας που κάνουν μόνο την αρχή τους υπό τις χειρότερες συνθήκες, αυτές των ελληνικών μουσικών δεδομένων, με τόσο μεστή μουσική και φωνητικά που δεν τρέμουν ή ζορίζονται. Πριν λίγα χρόνια το ελληνικό ροκ κλεινόταν σε φράσεις-στριγγλιές όπως "μου τόχα πει" των Τσοπάνα ρέιβ, ή "έχω φάει μια φρίκη, κυνηγάω ένα ποντίκι" ή "τα μπούτια σου Μαρία" ή "ροκάς πήγε και έγινε και ρούφαγε χασίσι" και κιθάρες από πίσω να γρατζουνάνε άτσαλα. Είχε πλάκα, εμένα που καταλάβαινα αυτήν την ιδιαίτερη κουλτούρα μου άρεσαν αρκετά αλλά ως εκεί, δεν έπαιζε να βγει παραέξω κάτι τέτοιο. Κοίτα όμως τώρα, οι σοβαρές προσπάθειες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια του Godfather burger που έφαγα χθες και με πείραξαν, και είναι ωραίο, πολύ ωραίο! Προ καιρού άκουγα τους GAD και έλεγα, να ρε γαμώτο, επιτέλους τα πρώτα βήματα και τώρα να κι άλλοι, μικρότεροι και με υποσχέσεις.

Είναι το backstage και η ιστορία κάποιου που θα σε κάνουν να τον αγαπήσεις ή να σου περάσει αδιάφορος, και αυτό συμβαίνει και με τη μουσική, αλλιώς οι δίσκοι δε θα συνοδεύονταν από βιβλιαράκι με πληροφορίες και φωτογραφίες. Είναι πολύ ρομαντικό να υπάρχουν σοβαρά νέα σχήματα στη γειτονιά σου, στην πόλη σου, και να το παλεύουν από το μηδέν. Δεν είναι τα τραγούδια που θα σε κάνουν να ανατριχιάζεις για χρόνια, αλλά είναι χτισμένα σίγουρα με πάρα πολύ ταλέντο και, hey, είναι ίσως οι πρόβες για κάτι πάρα πάρα πολύ καλό! Είναι από τις στιγμές που λες ότι ναι ρε γαμώτο, η χώρα αυτή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ταλέντα άλλων. Αρκεί να τα στηρίξουμε και μεις βέβαια, if you know what i mean...

ΥΓ: Ουδεμία σχέση προσωπική έχω με το συγκρότημα. Απλά το χαίρομαι!

Τηλέ-φονα

Σκέψου τώρα να βρίσκεσαι στο πέμπτο υπόγειο βυθίσματος πάνω από ένα βιβλίο παραμονές εξετάσεων/ πάνω από το έτερον ήμισι και να ζευγαρώνετε (σικ)/ μέσα στη μπανιέρα και να μουλιάζεις μέχρι να σταφιδιάσεις ολόκληρος/ έξω από την πόρτα και μόλις έχοντας διπλοκλειδώσει για να φύγεις.

Και να χτυπάει το τηλέφωνο.

Για να σου πει μια ηλίθια ότι ο κύριος Παπάρας Τάδε του πα-ΣΟΚ κάνει συγκέντρωση στην πλατεία την Πέμπτη και ώρα 8 προκειμένου να κάνει τις προεκλογικές του δηλώσεις. Ξέρεις μωρέ, αυτές που ΔΕ θα τηρήσει.

Πες μου τώρα την συνηθέστερή σου από τις παρακάτω απαντήσεις, μπας και αποκτήσω επιτέλους μια σταθερή γραμμή αντιμετώπισης κι εγώ:

1. (λιτά και σταράτα) Φακ γιου μπιτς, ιτς ιναπροπριετ ταιμ.

2. (με ψιλή φωνή και μελό Βασιλάκη Καίλα) Δεν είναι εδώ η μαμάααααα μουυυυυυ

3. (με ύφος αληθινό όσο τα βυζιά της Τζούλιας) ΩΩΩωωωω, πολύ ενδιαφέρον, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ενημέρωση.

4. (με ύφος δε-σηκώνω-μύγα-στο-σπαθί-μου) Κοπελιά, δε πας να βρεις καμια σοβαρότερη δουλειά που να χρησιμεύει στην κοινωνία και να μην σπάει @@;

5. (αγκομαχώντας) Αχ, με βγάλατε από την τουαλέτα, περιμένετε λιγάκι, μην κλείσετε, έρχομαι να μου πείτε.

6. (ενώ μιλάει)..ναι σας ακούω....έρχομαι μωρό μου, αχ μη, όχι εκεί, μη μη μη, ντροπή, ακούει κι η κοπέλα, ναι πείτε μου δεσπ...αχχχ...

7. (με θέληση για αληθινή επικοινωνία) Τώρα εσύ δηλαδή κοπελιά, με το χέρι στην καρδιά, θα πας στη συγκέντρωση;

8. (με ύφος Καλομοίρα) Αμμμμ... (τσίχλα)...Δέχομαι συνεχώς παρόμοια τηλεφωνήματα τελευταία. Θα γίνουν κάποιες εκλογές άμεσα; Τι εκλογές θα είναι αυτές; (τσίχλα) Θα θέλατε να μου εξηγήσετε το ψηφοδέλτιο στο οποίο ανήκει ο κύριος Παπάρας Τάδε; Όχι, θέλω να μου πείτε το βιογραφικό τους... Τι εννοείτε εσείς μόνο ενημερώνετε; (τσίχλα) Και ποιον να ρωτήσω; (τσίχλα) Θα μου δώσετε ένα τηλέφωνο; (τσίχλα) Θα αυτοκτονήσω αν δε μου πείτε (τσίχλα).

9. (με χαμόγελο πωλήτριας-Τζοκόντα/ τηλεφωνητή του ΟΤΕ) Σας ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε, γεια σας.

10. (χωρίς ύφος) τουτουτουτουτουυυυυυυυ...........................

11. Άλλο (συμπληρώστε):..............

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου. Α, και πού 'σαι... Αν είσαι μια από αυτές, πραγματικά μη με ξαναπάρεις μετά τις εννιά το βράδυ.

Ωδή στο διάβασμα

Μια μέρα που κυλάει με μια 12ωρη, φλογερή, παθιασμένη και στενή έως σεξουαλική επαφή με ένα 2τομο βιβλίο Τοξικολογίας, δεν μπορεί παρά να τελειώσει με ένα ποστ που να επισφραγίζει το ρεσιτάλ καψίματος εγκεφαλικών κυττάρων. Σημείωσε την ημέρα, 25 Σεπτεμβρίου 2010. Η μέρα που η aphtha εξήγησε το μηχανισμό της δηλητηρίασης από αροξόλ. Ναι, νομίζω νιώθω σοφότερη απόψε το βράδυ.

Δεν ειρωνεύομαι. Λατρεύω την επιστήμη που έμελλε να σπουδάσω. Η σχέση ενός ανθρώπου με την επιστήμη και τις κλίσεις του συχνά αρχίζει σαν ένας έρωτας που γίνεται αγάπη και μετά πάθος. Εκτός αν μιλάμε για γιατρό, οπότε ο έρωτας γίνεται αγάπη και μετά λάθος (λέγε με 40άρη στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα). Αστείο, άλλωστε λατρεύω τους γιατρούς. Απλά δεν ήταν για μένα. Εγώ τη φαρμακευτική αγάπησα με την πρώτη ματιά. Και τώρα πια ζω το πάθος μου. So fucking what, βέβαια...

Ανοίγω παρένθεση για να σου πω ότι η στη σχολή το διάβασμα είναι εξουθενωτικό και οι ευθύνες του επαγγέλματος αναλογικά της πλάκας. Ξέρεις, μπορεί εγώ να εξετάζομαι πολλάκις στο τι μυρωδιά αναδύει το δηλητηριασμένο από υδροκυάνιο πτώμα και στο τι αντίδοτο να σου δώσω αν πάρεις μορφίνη ή αν πιείς μπόμπες και πέσεις σε κώμα, στην πράξη ωστόσο δεν έχω το νομικό δικαίωμα να επέμβω ούτε για να σου κάνω ένεση αδρεναλίνης αν πάθεις αναφυλαξία μέσα στο φαρμακείο μου. Απλή φαρμακοποιός, τι να ξέρει κι αυτή... Πες μου εσύ πώς θα ένιωθες.

Αν πικραίνομαι για κάτι είναι που για άλλη μια φορά το σύστημα φτιάχνει επιστήμονες και τους καταντάει ρομπότ. Μπακάληδες. Κουτάκια πουλάμε και έχουμε το θράσος να ζητάμε και κέρδος, όπως μούπε ένας καρδιολόγος με τον οποίο συζητούσα τις προάλλες. Τη γιαγιά που την έχουν ξαμολημένη τα παιδιά της και έρχεται να της βάλουμε το υπόθετο γιατί δεν έχει κανέναν για να τη βοηθήσει, δε θα τη συναντήσει αυτός ποτέ. Ούτε θα πάει να της θεωρήσει την αθεώρητη συνταγή 20 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι η μαλακία. Δεν πτοούμαστε όμως, εμείς η γενιά του Τσέρνομπιλ έχουμε πολλά να δώσουμε σ' όσους θα μας αμφισβητήσουν. Θα βάζουμε υπόθετα με γνώσεις και στυλ. Κλείνει η παρένθεση. Πίριοντ.

Πέρα από την κοινωνιολογική κλάψα που τελευταία έχω παρατηρήσει ότι με χαρακτηρίζει επίμονα -μάλλον είναι ώρα να αναθεωρήσω τις παρέες μου και να κάνω σεξ πιο συχνά-, έχω να πω ότι το διάβασμα για το πάθος μου και εγώ τα ξαναπάμε περίφημα τελευταία. Αν θέλω να πω τα σύκα σύκα βέβαια, πάντα περίφημα τα πηγαίναμε, με highlight τις εξεταστικές που ήταν το λεπτό που η έφεσή μου θα ξεδιπλωνόταν... Το μυαλό και το στυλό, τίποτα άλλο ανάμεσα σε μένα και το χαρτί, that was all... Η ατμόσφαιρα να μυρίζει εμετίλα από τα αγχωμένα ξεράσματα των γύρω και γω, το τέρας γνώσεων του κατομμυριούχου, να κάνω rewind τη σελίδα που περιέγραφε τα συμπτώματα του συνδρόμου cri du chat... Και μετά ο καφές της επιτυχίας στην πλατεία, με καμία σκοτούρα πια στο κεφάλι... Τόση ευτυχία, τόση ισορροπία, τόση καταξίωση... CUT!

...Εν έτει 2010 ξαναπάρτο από τα “σύκα σύκα”. Αν αφήσω τις φανφάρες και κυριολεκτήσω έχω να πω ότι μεγάλη πόρτα θα διαβώ και ένα F φαίνεται στο φλιντζάνι (also known as Failure). Το διάβασμα και γω τα πάμε περίφημα μόνο σε αναλαμπές πια, γιατί το διάβασμα θα είναι πάντα έναν όροφο παραπάνω και γω θα οφείλω να το κυνηγάω. Δεν είναι πια μια ύλη, ένα τεστ, μια παπαγαλία, ένας βαθμός. Είναι μια κατάκτηση. Είναι μια σφραγίδα του τι είσαι. Ένας ορισμός.

Με άλλα λόγια και αφήνοντας την καθαρεύουσα στην άκρη, θύμισέ μου να πω στη γιαγιά μου να με ραντίσει με αγιασμό τις παραμονές μπας και περάσω.

Τουλάχιστον όμως ξέρεις τι; Μου βγαίνει η γλώσσα, αλλά γουστάρω. Τόσο πολύ που δε με πειράζει η αποτυχία. Γιατί θα είναι μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσω για να μάθω περισσότερα. Τόσο πολύ που δε με ενοχλούν ούτε τα παιδάκια που χτυπάνε οχτάωρα με φωνές κάτω από το παράθυρό μου. Γιατί μου δίνουν συντροφιά στον αγώνα μου.

Χμμ, νομίζω αυτό λέγεται προορισμός. Και γω νομίζω τον βρήκα :)

ΥΓ: Bust your windows- Jazmine Sullivan
By the way, είδε κανείς άλλος ότι η τύπισσα στο Step up ήταν λίγο αλλήθωρη;

Καταγγελία για κουνούπι

Υπάρχουν κάτι κουνούπια τα οποία δεν είναι κουνούπια. Ούτε σκνιπάκια τα λες. Δεν είναι από αυτά που κάνουν βζζζζζ μέσα στο αυτί σου και σε κάνουν να σκεφτείς "Α, να ένα κουνούπι, ας το σκοτώσω". Τα εν λόγω είναι τόσο μικρά που δεν τα βλέπεις, τόσο αθόρυβα που δεν τα ακούς και τόσο ύπουλα που το πρώι έχεις γεμίσει κρατήρες σε όλο σου το κορμί. Σε κάνουν να ξυπνάς μέσα από τον ύπνο σου και να ξύνεσαι με ορμές επιληπτικής κρίσης. Σε κάνουν να σκέφτεσαι εν μέσω REM για το αν θα χρειαστείς τσουγκράνα ή κάτι πιο αποτελεσματικό από νύχια τελοσπάντων για το ξύσιμό σου.

Ε λοιπόν ένα έχω να πω σε ένα από αυτά:

Λίγη τσίπα πια, κωλοκούνουπο. Δηλαδή έλεος, για μια αξιοπρέπεια ζούμε. Αν έχεις τα κότσια εμφανίσου. Αλλά τι να πεις, ελληνικό κουνούπι δεν είσαι και συ; Έφτασε Σεπτέμβρης κι εσύ έχεις ακόμα όρεξη για αίμα. Να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερό που δεν στα έψαλλα στις 04:53, οπότε και συναντηθήκαμε φευγαλέα. Πιο συγκεκριμένα εσύ συνάντησες φευγαλέα το χέρι μου.

Κανόνισε να φέρεις φίλους σου για την κηδεία απόψε.

Shame on you.

Φήμες λένε ότι αυτό το τραγούδι είναι χαζοχαρούμενο!

Εμένα όμως μ'αρέσει πολύ!
Μιλάμε για το τελευταίο καλοκαιρινό τραγούδι που ανακαλύπτω για το 2010 :)




Where do I begin?
Should I tell you
How bad I need you now
You're underneath my skin
But I'm confused
My head is spinning all around

I waited so long
I need to know, darling
What is on your mind

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
No, please don't let me go
Baby no, no, no, no

What else can I say?
My heart is beating double time
And do you feel the same?
Don't leave me in the dark, no
But baby don't put out this spark, no

I waited so long
I need to know, darling
What is on your mind

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
No, please don't let me go
Baby no, no, no, no


Caught in the inquisition
Under these conditions
I need a definition
Is it love that we're sharing
Show me that you're caring
You see my fascination
Tell me I'm not mistaken
Give me the information I need

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go

aphtha-πολτοποιημένος τσαμπουκάς: σημειώσατε 2

Η Ελλάδα είναι το απόλυτο μπουρδέλο. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι στα μπουρδέλα αυτός που πηδάει είναι συνήθως πιο δυστυχισμένος μέσα του από ότι η πουτάνα.

Έχω τόσο φτιαχτεί σήμερα που θέλω απλά κάπου να τα πω και να ξεσπάσω.

Στα 24 μου χρόνια, κοιμάμαι και ξυπνάω με ένα φόβο. Όχι με μια αβεβαιότητα, όπως οι προηγούμενες γενιές. Με έναν φόβο. Αν ήμουν στο 1940 θα ήλπιζα για να λήξει η κατοχή. Αν ήμουν στο 1960 θα δούλευα μέχρι τελικής πτώσης και θα έκανα ένα σπίτι. Θα είχα μια Αθήνα να μεταναστεύσω, ένα χωράφι για να καλλιεργήσω. Αν ήμουν στο 1980 θα πάλευα να μορφωθώ, να ξεχωρίσω και να βρω ένα δρόμο. Είμαι όμως φαρμακοποιός στο 2010, ελεύθερη, μορφωμένη και διαθέσιμη να μεταναστεύσω σε κάνα χωριό. Ε λοιπόν πιο σκατά δε μπορούσανε νάναι τα πράγματα.

Facts:

1. Τα χωριά στα οποία υπάρχει περιθώριο να ανοίξω φαρμακείο είναι των 300 γέρων. Σε δέκα χρόνια θάχουν πεθάνει κι αυτοί, ενώ εγώ θα έχω εγκλωβιστεί κάπου χωρίς καν σχολείο και αγροτικό ιατρείο. Να μείνω στην πόλη; Ακόμα κι αν ανοίξει το επάγγελμα θα είναι για να υπάρξει συγκέντρωση στην αγορά και τελικά μείωση των φαρμακείων, κι όχι για να έχουν ελπίδες οι νέοι άνθρωποι και να αυξηθούν τα φαρμακεία και ο ανταγωνισμός. Οπότε τι να κάνω;

2. Έχω τις καλύτερες συστάσεις για μεταπτυχιακό και μετά διδακτορικό. Ποιος θα το αναγνώριζε και σε ποιό πανεπιστήμιο ή νοσοκομείο να δούλευα;

3. Τα περισσότερα φαρμακεία πάνε τόσο πολύ κατά διαόλου που σκέφτομαι αν είναι καν ενδεχόμενος δρόμος για μένα ακόμα κι αν άνοιγε το επάγγελμα. Μη σε ξεγελάνε οι ουρές κάθε που μας έρχεσαι για ένα Ντεπόν. Η αλήθεια είναι ότι οι φαρμακοποιοί δεν εξοφλούνται από τα ταμεία, δανείζουν φάρμακα σε όλη τη γειτονιά, σχεδιάζεται να τους περιοριστεί το κέρδος ενώ πουλάνε το κορμί τους για να ξεχρεώσουν τους προμηθευτές τους. Δε θα τους σώσει το ντεπόν σου, ούτε καν η αντιηλιακή σου. Αλλά αυτά δε θα τα ακούσεις ποτέ στο mega. Δε μπορεί, θα έχουν πείσει και σένα με τις δήθεν φρεσκοανακαλυφθείσες παρανομίες μερικών λίγων διεφθαρμένων (π.χ Λαύριο κτλ).

Έχει στηθεί ένα ξέφρενο πανηγύρι διαίρει και βασίλευε, με τους μισούς Έλληνες να καταφέρνονται εναντίον των άλλων μισών. Πάλι. Κι αυτό είναι το χειρότερο όλων. Πάλι.

Ναι, χρειαζόταν ένας φράχτης πια σ'αυτό το αμπέλι. Ναι, πολλοί είχαν πάρει ψηλά τον αμανέ και με την προστασία της συντεχνίας στέλνανε το γιό ή την κόρη στο εξωτερικό με απολυτήριο 13 να τελειώσει τη φαρμακευτική σε 15χρόνια και να πουλάει μούρη στους φίλους του, με μια έτοιμη δουλειά. Άλλωστε όλοι πρέπει να τελειώσουν ένα ΑΕΙ σ'αυτήν τη χώρα, έτσι δεν είναι;

Εγώ όμως τώρα φοβάμαι. Γιατί πολύ απλά δεν έχω δικό μου φαρμακείο, ούτε οικογενειακό, και όλοι λένε καλά να πάθω. Έχασα τη φαρμακευτική για 300 μόρια, προσπάθησα, ξενιτεύτηκα και ήλπιζα -ναι, ήλπιζα- γιατί πόνταρα και γω στα 18 μου για ένα μαγαζάκι που θα έδινε βοήθεια στη γειτονιά με δυο τρεις κουτσοσυμβουλές κι ένα εισόδημα που θα πλήρωνε τα αγγλικά των παιδιών μου. Το μαγαζάκι θα ανοίξει μάλλον μιας και είναι μονόδρομος αυτό το επάγγελμα, αλλά δεν ορκίζομαι για το τι ακριβώς θα πουλάω εκεί μέσα... Ταχουν κάνει τόσο σκατά όσοι τα κάνανε, που μόνο τα βαποράκια και τα κλαμπάκια έχουν πια κάτι να αφήσουν στα παιδιά τους. Το χειρότερο είναι ότι είναι τόσο τετελεσμένα και προδιεγραμμένα όλα, που δεν ξέρω αν υπάρχει πια λόγος για να ονειρεύεται κανείς ή να παλεύει. Ναι, τελικά όντως, αν θες να γαμήσεις έναν λαό κόψε του τα όνειρα.

Ο ηλίθιος ήταν πάντα πιο επικίνδυνος από τον κακό, κι έχουμε πήξει από τους πρώτους εκεί απάνω. Μια χώρα σε κατοχή, κι ένας λαός μουδιασμένος. Εύχομαι η προσωπική δυστυχία όσων αποφασίζουν γι'αυτήν τη χώρα να είναι ίση με αυτή που προκαλούν. Κι όσα ευρώ κλέβουν από τον κάθε γέρο που πονάει και λυπάται να πάρει ακόμα και Βολταρέν, άλλες τόσες να είναι οι πίκρες τους.

It's the moment of truth and the moment to lie
The moment to live and the moment to die
The moment to fight, the moment to fight
To fight, to fight, to fight


To the right, to the left
We will fight to the death
To the edge of the earth
It's a brave new world from the last to the first

Καταλαβαίνεις ότι έχει ζέστη όταν...

1. Το τυρί του τοστ λιώνει πριν κιόλας το βάλεις στην τοστιέρα.
2. Ξυπνάς στις 4 τα ξημερώματα και κάνεις μπάνιο. Γιατί έχεις ιδρώσει.
3. Τα βράδια κοιμάσαι κολλημένος στον τοίχο και με παρέα επιτέλους. Τον Ανεμιστήρα... Αλλιώς ιδρώνεις.
4. Το δωμάτιό σου (με τον Ανεμιστήρα) έχει αναλάβει το ρόλο του σαλονιού: όλοι θα περάσουν από κει, τουλάχιστον μια φορά την ώρα. Για να ξαποστάσουν από τον πολύ ιδρώτα.
5. Περπατάς σαν το ρόμποκοπ, με τα χέρια μακριά από το σώμα και σα να έχεις συγκαεί. Επειδή έχεις ιδρώσει.
6. Ακόμα και το λάπτοπ στα πόδια σου μοιάζει ασφυκτικά ζεστό, γιατί σε ιδρώνει.
7. Τα παντζούρια ανοίγουν μετά τις 4 το μεσημέρι.
8. Βρίσκεις τον εαυτό σου ιδρωμένο μέχρι και πέντε λεπτά μετά που έχεις βγει από το ντους.
9. Έχεις ελαχιστοποιήσει τις κινήσεις σου μεταξύ καναπέ-ψυγείου-θάλασσας-ντουζιέρας-κρεβατιού. Αλλιώς ιδρώνεις.
10. Στέκεσαι για ώρα με ανοιχτή την κατάψυξη, κι όχι απαραίτητα με σκοπό να πάρεις κάτι από μέσα. Απλά για να μην ιδρώσεις.

Σκέψεις ηλιοθεραπείας

1. Τι ώρα νάναι; Ελπίζω να έχουν περάσει οι επικίνδυνες ώρες.
2. Ωχ, έβαλα αντηλιακό μετά τη βουτιά; Πρέπει να το ανανεώνω συνέχεια διάβασα στο περιοδικό. Κάτσε να βάλω άλλο λίγο. Μπλιαχ, λαδώνει η βλακεία.
3. Ελπίζω να μην καώ φέτος. Κάθε χρόνο το ίδιο τροπάρι, κάψιμο, ξεφλούδισμα και μαύρισμα μηδέν.
4. Ωπα, ωραίο μαγιό φοράει αυτή. Ναι αλλά πόσο θα το πλήρωσε... Εγώ το πήρα από τις εκπτώσεις.
5. Πωπω, είναι όμως πιο αδύνατη από μένα. Και δεν έχει και κυτταρίτιδα η σιχαμένη. Πλάκα θάχει να σκοντάψει έτσι που περπατάει. Όχι μωρέεεε, ας μη σκοντάψει η καημένη, τι μου φταίει.
6. Γαμώτο, με πιάσανε οι ψυχαναγκασμοί μου τώρα, θέλω δεύτερο παγωτό για σήμερα κι ας παχύνω.
7. Ναι, αλλά αν παχύνω δε θα με θέλει ο άλλος. Ούτε μαυρισμένη, ούτε λεπτή... πόσα πια να υποφέρει κι αυτός;
8. Χέστο, ας παχύνω. Έχω ψυχικά χαρίσματα εγώ.
9. Να τα βράσω τα ψυχικά χαρίσματα. Η συμμαθήτρια Α. έμαθα παντρεύεται σε δυο μήνες, σε κάνα χρόνο θα έχει και παιδί, εγώ πότε;
10. Μα τι μαλακίες λέω, εγώ ακόμα δε βρήκα μόνιμη δουλειά. Συγκεντρώσουυυ...
11. Πλάκα πλάκα έχω πολύ διάβασμα για την άδεια το φθινόπωρο.
12. Θα τρέχω σαν το Βέγγο στη δουλειά, θα πρέπει και να διαβάζω τα απογεύματα.
13. Και θέλω το ούφο να τελειώσω και την άλλη σχολή.
14. Και σκεφτόμουνα να αρχίσω και λάτιν χορό. Αλλά πάνε όλο γέροι για να χουφτώσουν.
15. Ό,τι νάναι, μετά θέλω και παιδιά τρομάρα μου.
16. Πείνασα πάλι. Ας κάνω υπομονή, να μη χαλάσω και λεφτά, είπαμε οικονομία και δίαιτα αυτό το καλοκαίρι.
17. Μήπως να γυρίσω και ανάσκελα;
18. Χα, θυμήθηκα τον Ρος στα Φιλαράκια. Πολύ γέλιο.
19. Ωχ, αυτός ο κάφρος βλέπει το στήθος μου, μήπως να μπω για βουτιά να καλυφθώ;
20. Γεμίσαμε λιγούρια πια.
21. Ώρα έχω να δω το κινητό μου. Κάτσε να τσεκάρω αν έχω κάνα μήνυμα.
22. Τώρα θα πέσει πάνω μου το μπαλάκι, τώρα θα πέσει πάνω μου το μπαλάκι...
23. Θέλω αποτρίχωση, πού πάω ο λέτσος;
24. Μάζεψε κυρά μου το καμάρι σου, γκαρίζει από πάνω μου σαν το Χάρο...
25. Να μπω στο ιντερνετ ή θα είμαι πολύ εξαρτημένη;
26. Θα είμαι, ας διαβάσω το βιβλίο μου.
27. Ωχ κοίτα, ο τέταρτος που βλέπω σήμερα να κρατάει το ίδιο μυθιστόρημα. Να το πάρω ή θαναι μπούρδα;
28. Αχ χαίρομαι ύπνο αυτές τις μέρες.
29. Μπλιάαααααχ, ένα μαμούνι στην πετσέτα μου, ΕΝΑ ΜΑΜΟΥΝΙ ΣΤΗΝ ΠΕΤΣΕΤΑ ΜΟΥ.
30. Καίγομαι!


ΥΓ: Καλές διακοπές, τις χρειαζόμαστε...

Στο σπίτι (and back)

Τέλειωσαν πια οι μέρες που στριφογύριζες στο κρεβάτι ανήσυχος για το τι κάνω. Τέλος το μόνιμο άγχος για το αν η aphtha ζει ή πέθανε, τέλος οι στιγμές πόνου και οδύνης. Όχι, δε σούχω κάποιο προιόν τελεμάρκετινγκ, σου έχω απλά ένα ποστ- αριστούργημα που θα σου ανοίξει τα μάτια. Μάθε το λοιπόν, κατέβηκα και γω στο χωριό μου για το σαββατοκύριακο. Όχι, όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου. Για να με δουν οι μόνοι άνθρωποι που την παρουσία μου την έχουν για κάτι πολύτιμο και καθημερινό σαν το νερό, κι όχι σαν ιβέντ όπως το κρασί, να μετράνε τις σταγόνες του. Καλλιά νερό παρά κρασί, που λέει κι η γιαγιά μου (με κούρασε το να σκεφτώ τόσο λαμπρή αναλογία, κάτσε να φάω ένα κουλουράκι και συνεχίζουμε).

Το ταξίδι που λες ήταν θανατηφόρα βαρετό. Τόσο βαρετό όσο είναι όλα τα ταξίδια με καράβι από εποχής Οδυσσέα. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι πλέον στο πλοίο υπάρχουν Goodys. Και στο ότι οι λοιποί επιβάτες καπνίζουνε στη μούρη σου (χωρίς να ορκίζομαι ότι οι Αργοναύτες δεν μαστούρωναν με –δήθεν- φύλλα δάφνης, χαρισμένα από την Πυθία μαζί με μια τηγανιά κεφτεδάκια). Και στο ότι αν ταξιδέψεις μετά από απεργία λιμενεργατών θα έχεις τρεις ώρες καθυστέρηση. Και στο ότι στο τραπέζι, που ήταν παραπλανητικά άδειο όταν έκατσες, θα αναμαζευτούν τουλάχιστον δύο με τρεις άκυροι όταν αρχίσουν όταν στενεύουν τα περιθώρια και το πλοίο γεμίσει. Και στο ότι το χιλιαρμυρισμένο κατάστρωμα, στο οποίο κατέληξες γιατί τσιγκουνεύτηκες να πληρώσεις αριθμημένο κάθισμα, είναι θερμοκήπιο όσο έχει ήλιο και Αλάσκα όταν αυτός δύσει. Well, δεν περιμένω να καταλάβεις, έχεις δικαίωμα να μιλάς μόνο αν έχεις ταξιδέψει σε κατάστρωμα. Ή σε διαστημόπλοιο. Α και να μην ξεχάσω, η διαφορά έγκειται και στο ότι τα σκυλιά των διπλανών γαργαλάνε τα πόδια σου, εκεί ήθελα να καταλήξω. Duh, άργησα αλλά το κατάφερα να καταλήξω κάπου. Κλασικό.

Ποτέ δεν είχα επαφή με ζώα με μόνη εξαίρεση τους συμφοιτητές μου στη σχολή και τα σαμιαμίδια στο χωριό. Γενικά μπορώ να πω ότι αντιπαθώ τις γάτες και λατρεύω τα σκυλιά, και αν δεν έχω πάρει ένα ως τώρα είναι γιατί φοβάμαι μήπως δεν ανταποκριθώ σωστά στις ανάγκες του και το διαμορφώσω άσχημα ή το παραμελήσω και πληγωθεί. Πώς τα καταφέρνουν τα άτιμα και σε κερδίζουν πριν καν προλάβεις να τους γκαρίξεις ‘μη με γλείφεις γαμώ την τρέλα μου’, ένας Θεός το ξέρει. Συχνά βέβαια υπάρχουν και κάποια που δεν προλαβαίνουν να επιβληθούν με το νάζι τους και η αντιπάθεια μεταξύ σας εγκαθίσταται- ίσως μαζί με μια δαγκωνιά.

Στο άλλο άκρο είναι η αφεντικίνα μου που ό,τι κινείται της φαίνεται λατρευτό. Θα είναι γάτα; Θα την ποτίσει. Θα είναι καναρίνι; Θα το ταίσει. Ακόμα και τα ποντίκια της φαίνονται χαριτωμένα. Φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη εδώ μέσα που διακρίνει σαφή κατάλοιπα Ντίσνευ, έτσι; Αντίθετα, εγώ ψωνίζω παπούτσια με βάση το πόσο εύκολα πολτοποιούν μια κατσαρίδα, γιατί έχουμε και πολλές στο χωριό, ζωή να (μην) έχουνε. Το σκυλάκι όμως δε μου άφησε κανένα περιθώριο να μην το λατρέψω. Ήταν λαμπραντόρ, από τις τοπ ράτσες που συμπαθώ. Αν ήταν κάτι σαν της φωτογραφίας αυτή τη στιγμή δε θα έγραφα καμία παράγραφο, με εξαίρεση αν μιλάγαμε συγκεκριμένα για τον Hector και το πόσο προστάτευε τον γλυκούλικο Tweety:

Όπως με πληροφόρησε η κυρία που ήρθε και μπαστακώθ...εεμμμ...έκατσε στο τραπέζι μου, η Ντίντι (έλεος πια με τις ψωνισμένες κυράδες και τα ονόματά τους, βγάλτο Λάση ή Ρεξ το σκυλί να ηρεμήσουμε αν θες κάτι ξένο, μου το θες και ευφάνταστο, πφ!) είχε δύο πράγματα για να περνάει ευχάριστα η ώρα της. Το πρώτο ήταν να τρώει τα σκατά της (σικ). Το δεύτερο ήταν να γαβγίζει και να της τρέχουν τα σάλια κάθε που πέρναγε άνθρωπος με φαγητό στα χέρια. Δεδομένου ότι πέρασα τα τρια τέταρτα του ταξιδιού Πειραιάς-νησί με το μικρούλικο τυλιγμένο στα πόδια μου να ζητάει ένα χάδι, καταλαβαίνεις ότι τα bake rolls και τα πουράκια που σκόπευα να ανοίξω ήταν μια κακή ιδέα. Έτσι έφτασα στο σπίτι μου θεονήστικη.

Τις προμήθειές μου δεν τις πέταξα, με έχεις κόψει για τέτοια; Τις μασούλαγα στο ταξίδι του γυρισμού, ξεσκονίζοντας παράλληλα τα Αγγλικά μου με μια γλυκύτατη Σκωτσέζα διαιτολόγο που καθόταν δίπλα μου, αναλύοντάς της τις προυποθέσεις για να δώσει ένας νεοπτυχιούχος ΑΣΕΠ και την έλλειψη φαρμακευτικής βιομηχανίας στην Ελλάδα. Και βλέποντας παράλληλα την Ισπανία να παίρνει τον τίτλο (btw, Ίκερ ζεις εσύ τους οδηγείς, είδες, είδες, ΕΙΔΕΣ τί παλικάρια βγάζει το Εσπάνια; Να ζήσετε, boy- κατάλαβες ότι δεν αναφέρομαι στον αγώνα, έτσι;). Εκείνη τη νύχτα πρέπει να με είχε πιάσει ντελίριο κοινωνικότητας γιατί έπιασα κουβέντα ακόμα και με τον ηλικιωμένο ταξιτζή ο οποίος μου ανέλυε τις ομορφιές της ιδιαίτερης πατρίδας του, Καρπάθου. Όταν δε, μου έκανε ετυμολογία της λέξης αλλοδαπός, πείστηκα ότι πλέον οι ταξιτζήδες έχουν έρθει από τη ΝΑΣΑ.

Στο χωριό πέρασα πολύ όμορφα. Είχα απόλυτη ανάγκη ξελαμπικαρίσματος, και η γαλήνη του σπιτιού και του χωριού μου μου την προσέφεραν απλόχερα. Αχ, του σπιτιού μου... Λοιπόν, αν το σπίτι μου είχε όψη θα ήταν ένα γεμάτο μαρμελάδες και φρεσκομαζεμένη κάπαρη ψυγείο. Αν είχε χρώμα θα ήταν γαλάζιο και πράσινο. Αν είχε γεύση θα ήταν λουκουμάδες με σοκολάτα ή ενός ζουμερού πεπονιού, όχι του σουπερμάρκετ, ξέρεις, τη γεύση ενός πραγματικού πεπονιού. Αν το σπίτι μου είχε ήχο θα ήταν του αέρα που λυσσομανάει παίρνοντας μαζί του κύματα και παντζούρια, ή του γέλιου της αδερφής μου όταν έμαθε ότι έγραψε άριστα για το πανεπιστήμιο. Αν ήταν ανάμνηση θα ήταν φωνές στα χωράφια παίζοντας κυνηγητό. Αν είχε μυρωδιά θα ήταν αυτή των αρμυρικιών ή ενός αρνιού στο φούρνο, δώρο του γείτονα. Αν είχε αίσθηση, θα ήταν το δευτερόλεπτο που κόβεις μια κατακόκκινη ντομάτα από την ντοματιά του κήπου, με τον ήλιο να γαργαλάει το χέρι σου και την πεταλούδα που έρχεται να ξεκουραστεί πάνω στο χέρι σου. Κι αν είχε κάτι κακό, θα ήταν το βούλιαγμα του νησιού από τουρίστες που ξερνάνε μεθυσμένοι κάθε έξι τα χαράματα όλο το καλοκαίρι.

Σκέψου τι χαρά ήταν να δω το ηλιόλουστο μέρος μου πάλι, όταν το μόνο μαύρισμα που είχα πετύχει στην Αθήνα ήταν του αριστερού μου χεριού στην Κατεχάκη. Τώρα έκανε ακόμα και σημάδι το μαγιό, yeeeeeeeah!!

Τέλοσπάντων, μέσα σε δυο μέρες έπρεπε να γυρίσω, ένεκα της ουράς που είχαν στήσει τα παππουδάκια για χάρη μου στη δουλειά. Τα γλυκούλια μου, έχουν αρχίσει τώρα να με συνηθίζουν και ζητάνε να τους εξυπηρετώ εγώ, guess why, γιατί τα γεμίζω δειγματάκια! Να βλέπεις την 85αρα να φεύγει με τσουβάλια με δείγματα αντιηλιακών και να κωλοχαίρεται λες και έτσι γλιτώνει τον καρκίνο και προστατεύει τα νιάτα της, να σου φύγουν τα μαλλιά! Αστεία αστεία όμως είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα. Η γιαγιά που τσεπώνει τη συσφικτική νιώθει ότι οι άλλοι τη βλέπουν ως κάποια που μπορεί ακόμα να φροντίσει τον εαυτό της και -ενίοτε- ξεκινά να το κάνει. Κάτι τέτοιο τη γεμίζει με ζωή, έστω για τα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει το πασάλειμμα- όπως και όλες τις γυναίκες. Και είναι ωραίο να γεμίζεις τις γιαγιάδες με ζωή.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι κάτι δειγματάκια από σαμπουάν για τριχόπτωση ανδρών. Ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να τα χώνω στη σακούλα χωρίς να κάνω τον άλλο να νιώσει άσχημα και να αναρωτηθεί 'Shit, τόσο πολύ φαίνεται;'. Πού θα πάει όμως, θα προπονηθώ και σ'αυτό κάποια στιγμή! Ως τότε, όσοι αναγνωρίζετε το πρόβλημα στον εαυτό σας, να σας πληροφορήσω ότι έχουμε πολύ στοκ στο φαρμακείο μας!

...Κι έτσι λοιπόν κυλάνε οι μέρες πάλι στην Αθήνα. Ανυπόφορη ζέστη, αμέτρητα δειγματάκια, ατέλειωτο extrememakeoverhomeedition στην ελληνική του έκδοση, αμεληταίο διάβασμα, βαθμοί που ανακοινώνονται με το σταγονόμετρο από την εξεταστική, αποτυχημένα κουρέματα και μακρόσυρτο πήξιμο. That's the story of my life άλλωστε!

ΥΓ: Τραγουδάκι που άκουγα στο νησί και με έκανε να εκτιμήσω την (ήδη εκτιμημένη) Fergie. Αυτή η κοπέλα τα σπάει. Απορώ πώς την κεράτωνε ο μαλάκας.

ΥΓ2: Η afinontastinmykono είχε κάποτε ανεβάσει ένα ΘΕ-Ι-ΚΟ ποστ για τα καράβια και το μαρτύριο στο οποίο σε υποβάλλουν οι συνταξιδιώτες! Διάβασέ το οπωσδήποτε ΕΔΩ!

ΥΓ3: Έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση, βλέπω ότι οι Τούρκοι έχουν ξεσαλώσει τελευταία. Μου φαίνεται;;; Είχα ακούσει τις προάλλες ότι ψάχνουν για τα πετρέλαια του Αιγαίου, που ο μπαμπάς Παπανδρέου, τρέχοντας να ανταμώσει με τη Λιάνη, είχε υπογράψει με βιασύνη ότι η Ελλάδα δε δικαιούται να χρησιμοποιήσει. Έεεετσι......

...κι από Ιούλιο χειμώνας

Καλά, τι κωλόκαιρος είναι αυτός; Είναι ευρέως γνωστό ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι ο χειμώνας και η χειρότερή μου το καλοκαίρι. Για τα μόνα πλεονεκτήματα που μπορώ να αντέξω το τελευταίο (κάποιες φορές ακόμα και ευχάριστα), είναι ο ήχος από τα τζιτζίκια, το τραγούδι summer wine και η αίσθηση του παφλασμού των κυμάτων, όταν τσαλαβουτάω τα πόδια μου στη θάλασσα στο χωριό τα ηλιοβασιλέματα.

Κι όσο κι αν αποζητώ αυτό το γλυκό φίλημα του δέρματός μου από τον ήλιο τα καλοκαιρινά μεσημέρια (για λίγο, μη βγάλω και την μπέμπελη), άλλο τόσο δεν υποφέρω τη αναπνευστική δυσφορία που μου φέρνει μια μέρα κουφόβρασης. Έχω κλείσει πάλι μισάωρο χωρίς μια εισπνοή της προκοπής.

...Ειλικρινά όμως, δεν ξέρω ποιος θεός παρεξήγησε τις προσευχές και κατάρες μου για τoυς καύσωνες και τις υγρασίες, με αποτέλεσμα να έχουμε όλο καταιγίδες Ιούλη μήνα, αλλά please, αν με ακούς γράψε λάθος. Ακόμα κι αν με αλαφραίνεις στο πότισμα του κήπου και το πλύσιμο του αυτοκινήτου, πολύ περισσότερο από ένα full καλοκαίρι απεχθάνομαι ένα gay καλοκαίρι και τα σκαμπανεβάσματα που μου προκαλεί.

Θα ξαναγυρίσω στην Αγγλία μου φαίνεται. Τη χώρα που, για μας τους κρυόπλαστους που τη βρίσκουμε με ένα πάπλωμα και μια ζεστή σοκολάτα, προσφέρει πραγματικό παγετό από Μάη!

Κρίμα όμως, θα χάνω την Αυγουστιάτικη πανσέληνο με φωτιά στην άμμο και τη μυρωδιά της αρμύρας...

Θα το ξανασκεφτώ.

Στο χωριό

ΥΓ: Map of the problematique, για μας τους προβληματικούς.

Fear and panic in the air
I want to be free from desolation and despair
And I feel like everything I sow
Is being swept away, well I refuse to let you go.

I can't get it right (get it right)
since I met you

Loneliness be over
when will this loneliness be over

Life will flash before my eyes
so scattered and lost I want to touch the other side
No one thinks they are to blame
why can't we see when we bleed we bleed the same

I can't get it right (get it right)
since I lost you

Loneliness be over
when will this loneliness be over

Loneliness be over
When will this Loneliness be over?
Loneliness be over
When will this Loneliness be over?

Εξεταστικής τσουβάλιασμα

Σήμερα έλεγα να σου παρουσιάσω τους χαρακτηριστικότερους τύπους που συναντάς σε μια αίθουσα εξετάσεων ενός ελληνικού πανεπιστημίου, όπως τους βιώνω τώρα που τρέχω στο μαραθώνιο μιας εξεταστικής. Αυτό και θα κάνω. Ready? Set? Go!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 1: ΕΠΙΤΗΡΗΤΕΣ

α) Ο ΚΕΡΒΕΡΟΣ

Θα φωνάξει, το μάτι του θα γίνει σβούρα και θα τρεμοπαίξει χειρότερα κι από του Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη, θα ακούσει ακόμα και το μολύβι που αργοκυλάει στο πέμπτο έδρανο της τρίτης σειράς από το τέλος, θα μυρίσει ακόμα και την υποψία προσπάθειας αντιγραφής ή σκονακίου, θα ανεβοκατέβει στο αμφιθέατρο 562 φορές για να διευρύνει και να ανανεώνει ανά δευτερόλεπτο το ορατό του πεδίο. Γενικότερα, θα φύγει από την αίθουσα της εξέτασης με δέκα κιλά λιγότερα από την εκγύμναση όλων του των αισθήσεων, με σκοπό τη διασφάλιση της απόλυτα δίκαιης εξέτασης. Μελέτες ετών έχουν δείξει ότι στατιστικά ο επιτηρητής Κέρβερος είναι γυναίκα. Τι πρωτότυπο. Θα τον καταλάβεις από τις κραυγές “Ησυχία!”, “Μπροστά σου!”, “Πέρνα έξω!”, “Μηδενίζεσαι!” και λοιπά χαρμόσυνα που εύχεσαι να μην πηγαίνουν σε σένα.

β) Ο ΧΑΛΑΡΟΥΙΤΑΣ

Τόσο χαλαρουίτας που οι υπόλοιποι επιτηρητές τον στέλνουν να πάει να φέρει τους καφέδες από το κυλικείο. Πραγματικά έχει την εξέταση γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι και κάθε 15 δευτερόλεπτα κοιτάει το ρολόι του ξεφυσώντας με αγανάκτηση (που έχουν περάσει μόνο 15 δευτερόλεπτα από την προηγούμενη φορά). Αποτελεί τη χαρά του εξεταζόμενου, αφού ο επιτηρητής Χαλαρουίτας έχει ήδη πολλά προβλήματα δικά του για να ασχοληθεί με τους φοιτητές. Θα τον καταλάβεις γιατί έχει μετατρέψει την καρέκλα της έδρας σε κρεβάτι για να τεντώνεται.

γ) Ο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ

Ο Απαράδεκτος θα πιάσει τη συζήτηση για οτιδήποτε άσχετο μπορείς να φανταστείς με τον συνεπιτηρητή, σπάζοντας τα νεύρα του εξεταζόμενου στο πρώτο έδρανο. Ο Απαράδεκτος επιτηρητής προκαλεί τεράστιο δίλλημμα στο φοιτητή ενόσο αυτός γράφει. Η πάλη μέσα του, που συνοψίζεται στο “Να τον χέσω το μαλάκα που με αποσυντονίζει ή να κάνω γαργάρα μη με δει με κακό μάτι”, είναι αέναη. Ο φοιτητής βγαίνει από την αίθουσα μετά το πέρας της εξέτασης με κεφάλι καζάνι και νεύρα κρόσσια. Θα τον καταλάβεις και θα τον παρακαταλάβεις!

δ) Ο ΤΣΙΡΑΚΗΣ

Συνήθως η ηλικιακή κατανομή του Τσιράκη επιτηρητή είναι 97% από 23-35 ετών και 3% πάνω από 35 ετών. Μπορείς να μπερδέψεις τον Τσιράκη επιτηρητή με συμφοιτητή σου και να του πεις (πριν αρχίσει η εξέταση και καταλάβεις ποιός είναι) “Τι μαλακία μάθημα αυτό, έχω κάνει όμως φοβερό σκονάκι φίλε, δε καθόμαστε κοντά να αντιγράφουμε;”. Το όνομά του το οφείλει στο ότι έχει βοηθητική θέση στο προσωπικό, λόγω ενός πιθανού μεταπτυχιακού ή διδακτορικού που κάνει. Συνήθως, για να δικιολογήσει τη θέση του, είναι αυστηρός σε επίπεδα ανάλογα του Κέρβερου. Για να τον καταλάβεις, βλ. Κέρβερος.

ε) Ο ΡΟΛΕΞ

Ο επιτηρητής αυτός έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του να σου λέει ανά δεκάλεπτο πόση ώρα μένει για τη λήξη της εξέτασης. Αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι αν εκτός από τις καλές προθέσεις υπενθύμισής του έχει α)το φαγητό στη φωτιά, β)να πάρει τα παιδιά από τον παιδικό σταθμό, γ)όρεξη να σου σπάσει τον τσαμπουκά και να σε αγχώσει ώστε να παραδώσεις το γραπτό πριν λήξει η εξέταση για να μην τον ακούς, κι έτσι αυτός να σχολάσει νωρίτερα. Θα τον καταλάβεις, εκτός κι αν του τελειώσει η μπαταρία στο ρολόι.

στ) Ο HEWLETT PACKARD ή ο ΑΘΛΗΤΗΣ

Διαφέρει από τον Κέρβερο στο ότι ναι μεν ανεβοκατεβαίνει συνέχεια στο αμφιθέατρο σκανάροντας συνεχώς το χώρο, ωστόσο το ενδιαφέρον του δεν είναι ειλικρινές και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην ξετρυπώνει ποτέ περιπτώσεις αντιγραφής. Η αδιαφορία του αγγίζει αυτή του Χαλαρουίτα, ωστόσο είναι λιγότερο ξεδιάντροπος και προσπαθεί να το καλύψει. Εναλλακτικός τίτλος: ο επιτηρητής Θεαθήναι. Θα τον καταλάβεις επειδή πάντα θα είναι σε άλλη θέση από εκεί που τον άφησε το βλέμμα σου τελευταια φορά, σε σιωπηλή πάντως κατάσταση.

ζ) Ο ΑΝΗΘΙΚΟΣ

Αυτός θα σε ξεφτιλίσει σαν άνθρωπο γιατί νομίζει ότι η εξουσία που έχει είναι για κατάχρηση. Έχει τύχει να παραδίδει κοπέλα γραπτό και μόλις βγει από την αίθουσα να λέει “Κοιτάξτε όλοι, έκανε ορθογραφικό, απαράδεκτη” και να σκίζει το γραπτό μπροστά στο κοινό. Ο ίδιος ρώτησε σε προφορική εξέταση πτυχιακών “Πού αφιερώνω το βιβλίο μου”. Θα τον καταλάβεις επειδή είναι τόσο κομπλεξικός που σου βγάζει μια λύπηση.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 2: ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟΙ

α) Ο ΧΕΣΤΗΣ

Ο Χέστης έχει σκονάκι μαζί του αλλά φοβάται να το χρησιμοποιήσει μην τον πιάσουν. Φοβάται να κοιτάξει δεξιά ή αριστερά μήπως τον κατηγορήσουν ότι αντιγράφει. Νομίζει ότι αν δε γράψει θα έρθει το τέλος του κόσμου. Συνηθίζει να πέφτει ολόκληρος πάνω στο γραπτό του, σκεπάζοντάς το σαν μάλλινη κουβέρτα, μήηηηπως και στη βαθμολόγηση βρεθούν ομοιότητες από κάποιον που καταφέρει να του αντιγράψει και μήηηηπως μηδενιστούν και οι δυο. Θα τον καταλάβεις γιατί έχει στο πλάι του ένα νερό, στυλό, λεξοτανίλ κι ένα κομποσκοίνι.

β) Ο ΓΑΜΑΩ-ΚΑΙ-ΔΕΡΝΩ

Η υπερβολική coolness που αποπνέει ο Γαμάω-και-δέρνω (ΓΚΔ) κάνει όλους τους συμφοιτητές του να κομπλάρουν. Μα πώς τελείωσε σε μισή ώρα και όταν βγήκε είπε ότι τα θέματα ήταν για δημοτικό; Ο ίδιος αποδίδει τις ταχύτητες και την αποτελεσματικότητά του σε ένα θείο χάρισμα που έχει, και φυσικά την σπιρτάδα που τον διακατέχει. Συνήθως στους βαθμούς ο συγκεκριμένος παίρνει τελικά ό,τι παίρνεται, ωστόσο ο αέρας του θα διατηρηθεί και στην επόμενη εξέταση για να κάνει κομματάκια την ψυχολογία των υπολοίπων. Θα τον καταλάβεις γιατί στο πλάι του έχει ένα στυλο, ένα μποξεράκι και ένα ρόπαλο.

γ) Ο ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ

Παρόμοιος με τον ΓΚΔ, χωρίς ωστόσο κανένα ίχνος επίδειξης μέσα του. Τελειώνει στο δεκάλεπτο όχι γιατί θέλει να κομπλάρει τα πλήθη, αλλά γιατί έχει έρθει στην εξέταση μόνο για να δει τα θέματα που πέφτουν. Οι σκοποί του είναι καθαρά στατιστικοί, και γι'αυτό η τσίπα πάνω του τον οδηγεί στο να πιάνει μια θέση κοντά στην έξοδο ώστε να μην τον δουν όλοι που φεύγει μόλις μπει και γίνει ρόμπα. Θα τον καταλάβεις επειδή στο έδρανο δίπλα του δε θα έχει φέρει ούτε καν στυλό.

δ) Ο ΜΑΦΙΟΖΟΣ

Έχει αποτυπώσει σκονάκια παντού στο σώμα του, σαν τον Scofield. Έχει τυπώσει ολόκληρο το βιβλίο σε γραμματοσειρά 2 και το έχει κολλήσει στο μπουκαλάκι του νερού. Έχει χαράξει στο BIC με καρφίτσα όλους τους τύπους της θεωρίας. Έχει σκηνοθετήσει διάρροια για να πηγαίνει κάθε λίγο στην τουαλέττα και να βλέπει τις απαντήσεις. Ο πιο hi-tech Μαφιόζος λαμβάνει τις απαντήσεις σε ψείρα bluetooth. Συνήθως για να κάνει όλα τα παραπάνω έχει αφιερώσει περισσότερες εργατοώρες από ότι για να μάθαινε την ύλη του. Παρόλα αυτά είναι ο αρχηγός της φυλής των φοιτητών. Στο τέλος όλοι ζητάνε από το μεγάλο δάσκαλο να τους μάθει τα “κόλπα”. Θα τον καταλάβεις γιατί έχει κάνει το σώμα του μπλε από το μελάνι.

ε) Ο ΚΑΚΟΣ

Βλ. τον Χέστη, μόνο που οι προφυλάξεις του κρύβουν ανταγωνιστικό δόλο. Δε διάβαζε αυτός ένα μήνα για να πας στο τέλος να του αντιγράψεις εσύ παλιοσιχαμένε, ε παλιοσιχαμένε! Ο Κακός, για παρόμοιους λόγους μπορεί να προβιβαστεί και στην κατηγορία στ) το ΚΑΡΦΙ. Με λίγα λόγια αν βγάλεις σκονάκι και σε δει, την έβαψες. Θα τον καταλάβεις από το συνοφρυωμένο βλέμμα μίσους προς την κοινωνία.

ζ) Ο ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ

Θα τον δεις ανά τρια λεπτά να αφήνει το στυλό κάτω και να κάνει ασκήσεις ξεπιάσματος του χεριού, εφόσον έχει ήδη γράψει 42 σελίδες σε 42 λεπτά. Η παραγωγή του είναι πιο αξιοθαύμαστη και από laser printer, μόνο που χαλάει περισσότερο μελάνι. Συγχέεται και με τον η) ΦΥΤΟΥΚΛΑ, ο οποίος ναι μεν γράφει κι αυτός τρελά και φεύγει τελευταίος κι από τον φύλακα της σχολής, ωστόσο γράφει και σωστά πράγματα στο γραπτό του. Αντίθετα, ο Βαρέα και Ανθυγιεινά δε μας εγγυάται κανείς ότι δε γράφει άλλο κεφάλαιο από αυτό που μας ζητάει η εκφώνηση. Θα τον καταλάβεις από το θόρυβο που κάνει το στυλό του όταν το αφήνει στο έδρανο για να κάνει τις ασκήσεις του ανά τακτικά διαστήματα.

θ) Ο ΝΟΡΜΑΛ

Δεν υπάρχει, όταν μιλάμε για εξετάσεις.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 3: ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΤΕΣ

α) Ο ΚΟΦΤΗΣ

Είναι χειρότερος κι από κόφτη σε ταμιακή μηχανή, από κόφτης πλακιδίων, από κόφτης στο αμάξι σου. Ο αγαπημένος του βαθμός είναι το 4, για να σε κάνει να σέρνεσαι στα πατώματα που έχασες τη βάση για μια μονάδα. Αν μπορούσε να σου βάλει 4,99999 θα το έκανε. Τα θέματά του είναι μια συγκέντρωση όλων των υποσημειώσεων του βιβλίου (του συμπληρωματικού βιβλίου του μαθήματος εννοώ φυσικά) ενώ θα μπορέσεις να τον καταλάβεις γιατί το πάκο με τα γραπτά μπροστά του έχουν όλα πάνω δεξιά τη σημείωση “Επί Πτυχίω, σας παρακαλώ περάστε με, μόνο αυτό χρωστάω”. Το αμφιθέατρο τη μέρα της εξέτασης είναι γεμάτο, ακόμα κι αν το μάθημα είναι του Α'εξαμήνου. Βγαίνεις από την εξέταση διερωτούμενος πού σκατά ήταν η απάντηση μέσα στο βιβλίο.

β) Ο ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ

Περάστε κόσμε. Το αντίθετο του Κόφτη. Τα θέματά του αφορούν στο εξώφυλλο του βιβλίου ενώ οι βαθμοί του στην τελική λίστα είναι όλοι 10. Χρησιμοποιεί το 9 για να τιμωρήσει κάποιον αδιάβαστο, ενώ όλοι οι φοιτητές εύχονται τα καλύτερα γι'αυτόν και την οικογένειά του.Θα τον καταλάβεις από την ευγενική φυσιογνωμία του και το καρφιτσωμένο χαμόγελό του. Οι καλοί Χριστιανοί φαίνονται.

γ) Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ

Ο Δίκαιος. Αξίζεις 2; Παίρνεις 2. Αν αξίζεις όμως 9 στην επόμενη εξεταστική παίρνεις 9. Η ελαστικότητά του στη νοοτροπία φαίνεται και από τις αμυδρές στρογγυλοποιήσεις του προς τα πάνω. Αν δηλαδή γράψεις για 6,5 παίρνεις 7 κι αναλόγως αν γράψεις 4,4 θα πάρεις 5 και θα περάσεις, ειδικά αν έχει σταμπάρει την προσπάθειά σου στο παρελθόν. Ρισπέκτ.

Έχει κι άλλους; Και βέβαια έχει κι άλλους, και θα μου τους προσθέσεις εσύ. Απλά από ένα σημείο και μετά έπρεπε να σταματήσω να παρατηρώ και να αρχίσω να γράφω!

Τα φιλιά μου.

Θεά, ρε φίλε.-

Το διάβασμα πάει σύννεφο με μένα να φιλοδοξώ να περάσω το ένα τέταρτο της σχολής σε μια εξεταστική. Την παταγώδη αποτυχία μου θα τη μάθουμε στο επόμενο επεισόδιο.

ΟΜΩΣ!

Το σημερινό δε θα στο στερήσω, κι ας είναι στα πολύ γρήγορα. Ατάκα εικοσάχρονης που μόλις βγήκε από το πρώτο της τεστ παπ στο γυναικολόγο, με φρίκη και αηδία στο βλέμμα:

"Ε όχι κι ασάλιωτο ρε γαμώτο... Ούτε ένα ποτάκι ούτε τίποτα ο μαλάκας!"

Θεά, ρε φίλε.-

ΥΓ: Καλοκαιρινό καλοκαιρινό! (Btw, όποιος μου πει πώς να ανοίγει το λινκ αυτόματα σε άλλο tab θα του στήσω άγαλμα)

Ο στίχος με νόημα του μήνα:

I start to take my clothes off
And hope that I feel better
I put in a thermometer
I'm burnin' I'm burnin'
I'm burning I'm burning λεμε.

ΥΓ2: Δεν υπάρχει ΥΓ2.

ΥΓ3: Κάπου εδώ θα κατάλαβες ότι βαριέμαι να διαβάσω, έτσι;

Δύο ποστ στην τιμή του ενός

Ξέρεις και ξέρω ότι έχω να γράψω πάνω από δυο βδομάδες, κι αυτό γιατί είναι πραγματικά ζήτημα να καταφέρνω τον τελευταίο καιρό να κοιμάμαι πάνω από έξι ώρες, πόσο μάλλον να στρωθώ στον υπολογιστή. Αμέσως μετά τη δουλειά ή πριν πάω σε αυτήν δίνω μαθήματα στη σχολή για την οποία σου έλεγα ότι θέλω να πάρω το δεύτερο πτυχίο και αυτό έχει ώς αποτέλεσμα α) να έχω παραμελήσει το πισί γενικότερα, β) να κοντεύω να πιάσω σκουλήκια στο σπίτι, γ) να κοντεύω να χάσω δυο κιλά, με το νεροχύτη να έχει μόνο ποτήρια από χυμό ή γάλα ή νερό, ενώ κανένα πιάτο. Το πιάτο βλέπεις θέλει βαβούρα να το γεμίσεις, το ποτήρι όχι.

Για τα παραπάνω αγαπημένε μου αναγνώστη, κι επειδή σε φαντάζομαι να τρέμεις και να σε έχει πιάσει σύγκρυο μέσα στον κάψωνα από το σύνδρομο στέρησης aphthas... Ε λοιπόν ναι, η μεγαλοψυχία μου είναι απύθμενη, ναι... Θα σου προσφέρω δύο μίνι-ποστ να μελετήσεις ενόσο κρατάς τα παγάκια στο κούτελό σου με το ένα χέρι και το 7μέρες τιβί -κάνοντας αέρα- με το άλλο. Μετά από αυτή την προσφορά που αγγίζει τα όρια των προσφορών του Veto, ελπίζω να πάω στον παράδεισο.

Ποστ 1: In da (pharma)club
Θα σου ξεκινήσω με ελαφρύ ρεπερτόριο. Τι άλλο, πλάνα από το φαρμακείο της γειτονιάς σου. Στιγμές απείρου κάλλους που δε διανοείσαι καν ότι εξελίσσονται πίσω από την πόρτα που σε κρατάει μακριά, όταν περνάς αμέριμνος απ'έξω του. Εγώ, η σπίουνος aphtha, έρχομαι να σου ανοίξω τα μάτια.

Πλάνο πρώτο. Γυναίκα γύρω στα πενήντα, με στήθος της τάξεως του D+ (μτφρ για άντρες: μεγάαααλα βυζιά), μπαίνει στο φαρμακείο αλαφιασμένη και ξεστομίζει την ατάκα. Όμοιά της φαντάζομαι και ελπίζω πως δε θα ξαναακούσω στην καριέρα μου. Φώτα, κάμερες, πάμε:
D+: " Έχετε τίποτα να μεγαλώσουν τα βυζιά μου;"
Aphtha: "Εχμμ, όχι, αυτά τα πράγματα μόνο με πλαστική. Αλλά εσείς δεν έχετε ανάγκη..."
D+: "Ρε γαμώτο μου, ο άντρας μου με θέλει βυζαρού."
A: "(Την τύχη μου, 5 χρόνια διάβασμα για να ακούω τις μαλακίες σου) Τι να σας πω, δε έχουμε κάτι δυστυχώς. Έχει βγει όμως μια τσίχλα για ανόρθωση και σύσφιξη, να περιμένουμε σε λίγο καιρό να κυκλοφορήσει αν είναι..."
D+: "Αχ τι να τον κάνω, γι'άυτόν τα κάνω όλα. Μην περάσει βυζί από μπροστά του, τού βγαίνουν τα μάτια. Μέχρι και στην παραλία υποφέρω, τον πηγαίνω στα απόμερα."

(Η κυρία ούτε καν διανοήθηκε να στείλει τον άντρα της από κει πού 'ρθε με τέτοια ωραία που της κάνει. Αλλά χμμ, για μια στιγμή... Σάμπως όλες δεν ακούμε και διάφορα τέτοια ωραία από τους συντρόφους μας;)

Πλάνο δεύτερο. Άντρας γύρω στα εξήντα. Σε αναζήτηση φαρμάκου για στύση. Ερώτηση προς τη φαρμακοποιό. Φώτα, κάμερες, πάμε:
"Δεν ξέρω ποιο να πάρω, είμαι προβληματισμένος. Υπάρχει καλύτερο και φτηνότερο από το Viagra; Εσένα ο άντρας σου ποιο παίρνει;"

Πλάνο τρίτο. Άλλος άντρας γύρω στα εξήντα. Παντρεμένος. Με καινούρια γκόμενα, προφανώς αλλοδαπή, θα καταλάβεις από τα συμφραζόμενα. Φώτα, κάμερες, πάμε:
60ρης: "Φέρε μου προφυλακτικά με γεύσεις. Τι εννοείς δεν έχεις; Μπορώ να παραγείλλω έστω; Ωραία, φέρε μου 5-6 κουτιά."
Φαρμ: "Πέντε έξι κουτιά; Χαχαχα.. Ε μα, θα σας χωρίσει η γυναίκα σας από την κούραση."
60ρης: "Ποια γυναίκα μου, οι Ελληνίδες δεν τα κάνετε αυτά!!!"

Πλάνο τέταρτο. Γυναίκα θέλει κλίσματα Salofalk....
"Κοπελιά, πιάσε μου ένα κουτί Σελοφάν."

Πλάνο πέμπτο. Εβδομηντάρα νο1. Ογδοντάρα νο2. Ογδοντάρα νο3. Aphtha στα βαρέα και ανθυγιεινά. Φώτα, κάμερες, πάμε:
Ε1: "Αχ κοριτσάκι μου, νά 'χα τα νιάτα σου, έλα να χαρείς να μου πάρεις την πίεση."
A: "Καθίστε.. Φστ, φστ, φσσσστ... Δώδεκα και οχτώ."
Ο2: "Μια χαρά είσαι, Μαρίτσα μου. Είσαι και νέα (!) εσύ ακόμα. Έλα κοριτσάκι μου να πάρεις και τη δική μου."
Α: "Καθίστε.. Φστ, φστ, φσσσστ... Δεκατέσσερα και οχτώμισι."
Ο2: (Γιαγιαδίστικο γέλιο ικανοποίησης) "Χιχιχιχιχι... Σε πέρασα, Μαρίτσα. Σοφίαααα, εεεε Σοφίαα δεν ακούς μωρέ...Πάλι σου τέλειωσε η μπαταρία στο μαραφέτι; Έλα να σου πάρει και σένα την πίεση το κορίτσι..."
Ε1: "Ναι βρε Σοφία, έλα που σου λέει η Κικίτσα, να μάθουμε και συ πόσο έχεις"
Ο3: (Ομιλία με τη μασέλα να μην ακολουθεί τη γνάθο) Εχείχ κορίκθια πόχιο έχετε;"
Ο2: "Εγώ έχω δεκατέσσερα και οχτώμισι και η Μαρίτσα δώδεκα και οχτώ."
Α: "Αφήστε τις κόντρες, κυρία Κικίτσα. Και σεις κυρία Σοφία, καθίστε να τελειώνουμε. Φστ, φστ, φσσσστ...."


Ποστ 2: Smile! You're on CCTV
Πώς τόφερε η κουβέντα και πριν λίγες μέρες είπα στην αφεντικίνα μου ότι στις εξεταστικές του πανεπιστημίου δεν μπορούσα να αντιγράψω ποτέ γιατί είχε μέχρι και κάμερες σε κάποιες αίθουσες. “Αν ήταν η κόρη μου”, μου λέει, “θα αρνούταν να μπει στην αίθουσα και θα έκανε φασαρία”. “Εγώ δεν είχα πρόβλημα με αυτό”, της απάντησα. Food for thought η συζήτησή μας.

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τις φανατισμένες επαναστάσεις χωρίς αιτία. Μπορώ να καταλάβω τις απεργίες του κόσμου που ζει με 600 ευρώ, μπορώ να καταλάβω τις αντιδράσεις σε ένα δήμαρχο που καταληστεύει το δήμο του, όμως δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω την αντίδραση σε κάτι που θα διασφάλιζε την ομαλότερη λειτουργία μιας καταπατητικής κοινωνίας.

Η κάμερα δεν είναι θεσμός εισβολής, είναι απλά ένα εργαλείο. Κανείς που δεν έχει κάτι να φοβηθεί δε θάπρεπε να έχει πρόβλημα να δηλώσει το κινητό του, να παρακολουθηθεί σε έναν διαγωνισμό που υποτίθεται θα ήθελε και ο ίδιος να είναι δίκαιος, να μην ψηφιστεί ένας νόμος κατά των κουκούλων όπως ήταν πολύ της μόδας πέρσι να αναφέρεται.

Όταν εντάσσεται κάποιος σε μια κοινωνία πρέπει να βάζει την κοινωνία πάνω από τον εαυτό του. Δεν είναι εγκληματικό μόνο να τραβάς εσύ ο ίδιος το πιστόλι, είναι και να προστατεύεις με τον τρόπο σου τον άλλο που το κάνει. Όσο για το επιχείρημα του ότι η κάμερα δηλώνει μια κοινωνία φόβου, αυτό κι αν είναι τελείως τζι-τι-πι. Η ελληνική κοινωνία μού προκαλεί πολύ περισσότερο φόβο με την απόλυτη ανωνυμία που υπερασπίζεται, παρά η αγγλική που ήξερα ότι ο τσαντάκιας στο δρόμο ίσως και να πιαστεί κάποτε. Μόνο αυτός που πραγματικά επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο δικαιούται να φοβάται. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να φοβόμαστε όλοι;

Είναι θέμα αγωγής. Δε λέω ότι έχω εγώ τη σωστή και η κοπέλα τη λάθος, έχουμε απλά διαφορετικές εικόνες της πραγματικότητας. Θεωρώ πολύ μεγαλύτερο τον έλεγχο που κάποιος "από πάνω" διαμορφώνει στις συνειδήσεις, λέγοντας ότι κάτι είναι κακό ή καλό και ότι πρέπει τώρα να αντιδράσει ή τώρα να επιβραβεύσει. Αντίθετα, μια κοινωνία που δε δίνει σημασία στις μικρολεπτομέρειες τέτοιου είδους που έχουν σκοπό το κοινό όφελος είναι πολύ πιο υγιής κατ' εμέ. Πρέπει να έχεις λύσει πραγματικά όλα σου τα προβλήματα για να τσαμπουκαλευτείς που στο πανεπιστήμιο ή το λεωφορείο έχει κάμερες. Της φίλης μου της έχουν βουτήξει κινητό μέσα σε λεωφορείο. Αν υπήρχαν κάμερες ίσως, λέω ίσως, να το είχε ακόμα.

ΥΓ1: Mundial related. Καθώς γράφω αυτό το ποστ έχω κλασσικά την τηλεόραση στο background και τώρα έχει GRE-NGA στο 2-1. Και έχω δυο ερωτήσεις, καθώς ακούω το ματς. 'Οχι, δε θα σε ρωτήσω τι είναι το οφσάιντ, η σέντρα και τα συναφή. Αυτά μου τα έμαθε ο μπαμπάς μου από τα πέντε μου, όταν ακόμα προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει ότι δεν έκανε γιο. Εγώ θα σε ρωτήσω άλλο λοιπόν...Τι σκατά είναι αυτό το βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ που ακούγεται από το γήπεδο και μούχει σπάσει τα νεύρα τελοσπάντων;ε; Ε; ΕΕΕΕΕ; Ακόμα δεν την καθαρίσανε την Αφρική από τις ακρίδες του Φαραώ;

Και να σε ρωτήσω και κάτι άλλο bye-the-way; Γιατί η γειτονιά μου πάει να πάρει φωτιά σε κάθε γκολ στη NGA; Δηλαδή έλεος, να μην είχαμε πάρει το euro να πω εντάξει, πρωτόγνωρη εμπειρία, κάναμε κατόρθωμα. Αλλά τώρα να πανηγυρίζουμε το πρώτο γκολ σε μουντιάλ, τη στιγμή που πριν πέντε χρόνια πήραμε το ευρωπαικό; Είναι σα να παραδεχόμαστε το θαύμα. Όχι ότι δεν ήταν θαύμα τότε. Αλλά ας μην το παραδεχόμαστε! Και ας ηρεμήσει πια λίγο αυτός ο σχολιαστής, μου προκαλεί ημικρανίες. Στοίχημα ότι θα μου έρθει σε μια βδομάδα στο φαρμακείο για αντιυπερτασικά.

ΥΓ2: Fingers crossed ό,τι μαθήματα δίνω να τα περνάω! Εκεί που μέχρι πέρσι έκανα παρουσιάσεις στη φαρμακοκινητική, φέτος βγάζω τα μάτια μου πάνω από τα ποιήματα της Emily Dickinson (καμία σχέση με τον Bruce) και τα έργα του Hemingway. Πάλι καλά όποιες ώρες ξεκλέβω για να ξεσκάσω, έχω παρέα που δε γουστάρει τα κλισέ και πάμε σε κουλά και αλλάζω παραστάσεις. Προ ημερών πήγαμε στο θέατρο "Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω". Υπαίθριο, καλοκαιρινό, ελαφρύ και πολύ μα πολύ αστείο. Λιώσαμε στα γέλια, όποιος το ψήνει μη φοβηθεί να πάει! Προχθες για ένα σουβλάκι εδώ στη γειτονιά ξεκινήσαμε, στο Μαρούσι να τρώμε στο Wagamama και Ben n jerrys καταλήξαμε. Χθες πάλι, για καφέ για μισή ώρα είχαμε πει, σε δάσος να κάνουμε βόλτα βρεθήκαμε. Σε ποια δύση ή ανατολή θα βρεθώ άραγε απόψε;

Καροτσέρη, καροτσέεερη...

Δηλαδή πες μου και συ, αγαπητέ αναγνώστη, που έχεις υποτίθεται ένα φυσιολογικό μέσο όρο γκαντεμίασης. Όχι, πες μου. Πόσα προβλήματα μπορεί να παρουσιάσει το αυτοκίνητό σου μέσα σε μια βδομάδα; Ένα; Δύο; Τρία; Ε όχι και τρια ρε αγαπητέ αναγνώστη! Όχι και τρια διαφορετικά! It's official, το αμάξι μου περνάει περίοδο. Φώτα που δεν ανάβουν σαν σε θρίλερ, διαρροή στην μπαταρία και λάστιχο. Damn it, άκουσες τι είπα; Λάστιχο σου είπα αγαπητέ αναγνώστη. Ναι, από όλα όσα ανέφερα αυτό με ίδρωσε πιο πολύ, το φαινομενικά πιο ανώδυνο. Μάντεψε γιατί. Γιατί έπρεπε να το αναλάβω μόνη μου.

Δεν είναι ότι είμαι καμιά κοπέλα που κυκλοφορεί με τις γόβες της και την αψεγάδιαστη και ατσαλάκωτη φούστα της μέρα νύχτα σαν την Κάρυ στους δρόμους του Αμέρικα. Ούτε καν. Ντάξει, είμαι και γω ολίγον τι καλομαθημένο, αλλά και φούρνο έχω καθαρίσει, και σε ψυγείο έχω κάνει απόψυξη, και το μπάνιο έχω ξεβουλώσει και τα καλοριφέρ έχω εξαερώσει όταν χρειάστηκε. Φαντάζομαι το ξέρεις το πώς... Αφου έχω σήμα, σήμα καμπάαααανα ! Οι οδηγίες νάναι καλά. Λάστιχο όμως δεν είχε τύχει να αντιμετωπίσω ποτέ. Μέχρι να ανοίγω το καπό για να βάλω νερό στο ψυγείο έφτανε η χάρη μου.

Υπάρχουν πολλές γνώσεις-ένστικτα με τις οποίες ένας άνθρωπος γεννιέται. Το να βυζαίνει το γάλα της μάνα του είναι μια από αυτές. Το να αλλάζει λάστιχο και το να ξέρει ότι η κάτω παύλα λέγεται underscore στα αγγλικά δεν είναι κάποιες από αυτές.

Θα κάνω καιρό να ξεχάσω την αίσθηση που ακολούθησε τη συνειδητοποίηση ότι το πίσω λάστιχο κυλιέται στα πατώματα. Ήμουν κομμάτια από τη δουλειά και ήδη καθυστερημένη για μια επιστημονική συνάντηση στο πανεπιστήμιο. Το φλαπ φλαπ που ακουγόταν από κάπου απροσδιόριστα μόνο ευχάριστος οιωνός δεν ήταν. Αφού έκλεισα την εκκωφαντική μουσική (όσο εκκωφαντική μπορεί να βγάλουν τα χαλασμένα ηχεία μου), συγκεντρώθηκα προκειμένου να εντοπίσω την πηγή της παραφωνίας και τότε ναι, έσκασε το παραμύθι (by the way θύμισέ μου να μην ξαναχρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα)... Θεε μου, τι αμαρτίες πληρώνω, ήταν το λάστιχό μου αυτό που αγκομαχούσε! Έσυρα το αυτοκίνητο μέχρι το κοντυνότερο και ιδιαίτερα πολυάσχολο βενζινάδικο κι αφού μπροστά σε τόσους άντρες έκανα ότι καταλάβαινα τι σήμαινε η ένδειξη του μαραφετιού που δείχνει την πίεση του αέρα, παράτησα το αυτοκίνητο σε μιαν άκρη και πήρα το λεωφορείο. Κατόπιν εορτής έχω να πω ότι έκανα μέγα λάθος αγαπητέ αναγνώστη, εφόσον ανάλογα με τι πρόβλημα υπάρχει, ο κίνδυνος το λάστιχο να είναι σε κατάσταση τελειωμένη πίτα όταν γύριζα ήταν τεράστιος, οπότε το αμάξι θα ήταν αδύνατο να μετακινηθεί χωρίς να γίνει και η ζάντα πίτα herself.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήταν τόσο κινηματογραφικά τραγικά, οπότε ας μην παίρνουμε το χειρότερο σενάριο. Όταν γύρισα από το πανεπιστήμιο είχε κιόλας βραδιάσει για τα καλά. Πέρασα από ένα διανυκτερεύον βενζινάδικο που έτυχε να είναι στη γειτονιά μου, μπας και μου πούνε πιο αναλυτικά αν το λάστιχο είναι κυκλοφορίσιμο ή όχι. Η πίεση ήταν 5psi τη στιγμή που έπρεπε να είναι γύρω στις 30psi (γυναίκα οδηγέ κάποια μέρα θα με ευγνωμονείς που σε πότισα με αυτή τη γνώση που εμένα μου έλειπε την κρίσιμη στιγμή). Το περιφρονητικό βλέμμα του βενζινά που το τσέκαρε ήταν σκέτο δηλητήριο. Ναι, το ξέρω ότι οι γυναίκες πρέπει να καθόμαστε στο σπίτι να πλένουμε τα πιάτα. Την ίδια γνώμη εξέφρασε και ο πατέρας μου, με το γνωστό ψύχραιμο τρόπο του γονιού σε απόσταση φυσικά...

Νομίζω ότι δε θα είχα αγχωθεί αν δεν άκουγα τη φρίκη μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου μου. In fact, σιγά τα λάχανα, θα googlαρα ένα how to change tire και κάααααποια στιγμή, σε κάνα δυο μέρες θα το κατάφερνα. Φευ! Μετά από τρομοκρατημένες ικεσίες του πατέρα-μέντορα από το τηλέφωνο, μετέφερα το πραπράκι μου (πρώην του) δίπλα σε ένα βουλκανιζατέρ και αφού το τύλιξα με μια κουβερτούλα και του έβαλα ένα γαλατάκι στο κομοδίνο, το φίλησα για καληνύχτα και του υποσχέθηκα να το κοιτάξω αύριο πρωί πρωί πριν τη δουλειά.

Μη στα καθυστερώ, ο βουλκανιζατερατζής μού στάθηκε καλύτερα κι από αδερφός. Η βαλβίδα είχε κοπεί και το λάστιχο με κάποιον τρόπο ξεφούσκωνε γρήγορα μεν, αργά δε- μην ψάχνεις λογική σε ένα αμάξι κοντά δεκαπέντε χρονών. Το θέμα λύθηκε σε δέκα λεπτά και γρήγορα πήρα πάλι το δρόμο της βιοπάλης με φιξαρισμένες ρόδες, ωστόσο η μέρα άρχισε με την ευχάριστη πληροφορία ότι τα λάστιχα θέλουν ριζικό άλλαγμα ούτως ή άλλως. Άλλα λεφτά από κει πάλι...

Τελικά καλά λένε ότι η γυναίκα και το αμάξι σου ρουφάνε το μεδούλι. Για το πρώτο έχω τις αμφιβολίες μου, για το δεύτερο όμως έχω ήδη σιγουρευτεί. Το ξέρεις ότι την περασμένη βδομάδα το έτρεχα στο συνεργείο για άλλα πάλι; Κάπως την είχε δει και το φλας ήθελε αίτηση με χαρτόσημο για να ανάψει. Μην είσαι αρνητικά προκατειλημμένος, δεν τα χαλάω εγώ όλα, μόνα τους χαλάνε. Αλήθεια! Το πρόβλημα το φτιάξαμε χωρίς πολλά επεισόδια, αλλά για να δεις ότι και ένας άντρας μπορεί να τα σκατώσει εμπρός αυτής της ανώτερης μηχανής, κάτι πειράξανε στα καλώδια και μετά από πέντε μέρες και λίγη ακινησία το καημένο δεν έπαιρνε μπροστά ούτε για αστείο.

Αφού διαπίστωσα ότι ο φορτιστής του κινητού μου δεν είχε αρκετά μακρύ καλώδιο για να φτάσει μέχρι το δρόμο που το σκασμένο είχε μουλαρώσει παρκαρισμένο, φώναξα την ασφαλιστική να μου φορτίσει την μπαταρία. Ενόσο περίμενα σε αναμμένα κάρβουνα προσευχόμουν να μη μου στείλουν νταλίκα αλλά μηχανή, μη γίνουμε θέαμα στη γειτονιά. Τελικά στείλανε μηχανή και μηχανόβιο που η φίλη μου θα είχε κατασπαράξει, αλλά εγώ κιουρία (και πανικοβλημένη από το αμάξι και τα εξ αμάξης που θα άκουγα από τον άνθρωπο που πρωταγωνιστεί στη ζωή μου αν το μάθαινε) τον άφησα στη μοίρα του.

Για να φορτίσει η μπαταρία πήρα την παρέα μου και γυρίσαμε όλη την Αθήνα, με εμένα να σκανάρω όλες τις κατηφόρες στην περιοχή μου σαν υποψήφιες θέσεις παρκαρίσματος για την αποφυγή πιθανής επόμενης νίλας. Εκίνη τη μέρα κάναμε στάση μόνο για να χαζέψουμε λουλουδοαντικείμενα στα τζάμπο και για να φάμε σε μια ταβέρνα στο Μικρολίμανο. Χμμ, ναι, το φαί φαί βρέξει χιονίσει, δεν το συζητάμε! Παρεμπιπτόντως η ταβέρνα ψιλομάπα, μας αργήσανε το -μέτριο- φαί κανένα 50λεπτο, είναι αυτό που έχει κάτι καρέκλες απέξω αν τύχει να περάσεις μην ενθουσιαστείς όπως εμείς που μπήκαμε. Τουλάχιστον η διαδρομή που κάναμε για να φτάσουμε μέχρι εκεί πέρα αρκούσε για να φορτίσουμε και τανκ.

ΥΓ1: Εντάξει, τα προβλήματα προβλήματα αλλά το πώς καταφέρνω πάντως να γυρίζω όλα τα ποστ στο φαγητό είναι άλλο πράγμα, διαφωνείς; Κάποια μέρα θα το πληρώσω πολύ ακριβά αυτό και θα γίνω 800 κιλά, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα παχαίνω μόνο τους ανθρώπους που έχω στο πλάι μου. Τι να σου κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι που τους τραβάω συνέχεια για γκραν μάσα... Ευχάριστο διάλειμμα εξόδου για άλλο σκοπό ήταν μόνο μεσοβδόμαδα η νηπιακή παράσταση της ξαδέρφης μου. Είχα ξεχάσει πόσο καλά περνάνε τα παιδάκια. Το θεατρικό είχε θέμα τα παιδιά της γης, με τα μικρά να είναι χωρισμένα σε γκρουπάκια φυλών. Η δικιά μας ήταν μια 5χρονη αραπίνα. Να βλέπεις αραπίνα ξανθιά και γαλανομάτα να λύνεσαι στα γέλια! Η μικρή, αν και πανέξυπνη και ατακαδόρισσα ως το κόκκαλο έπαθε τρελό stage fright. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι υπήρξε η ζωντανή απόδειξη στα μάτια μου ότι οι ψυχαναγκασμοι εμφανίζονται και στις νηπιακές ηλικίες, με το πεντάχρονο να πηγαίνει κάθε 3 λεπτά στην τουαλέτα, μετά την αναχώριση από το σπίτι είχαμε κι άλλα σωματικά στη θέα της σκηνής. Με το που έπιασε το μικρόφωνο στα χέρια άρχισε να τρέμει και να χάνει τα λόγια της. Δεν ξέρω αν ήταν μόνο το άγχος αυτό ή αν συνέβαλε καθόλου και ο μικρός Πετράκης (aka μεγάλος έρωτας και μελλοντικός σύντροφος της ξαδέρφης μου, ετών 5) και η θέληση της να τον ρίξει. Εγώ πάντως όπως και νάχει εγκρίνω μικρό Πετράκη, γεύση του οποίου βλέπεις below. You go, boy!

ΥΓ2: Τραγούδι που έχουμε βάλει στο repeat αυτό το ΣΚ, από το soundtrack του beloved Kick ass

Make Me Wanna Die

Take me, I'm alive, never was a girl with a wicked mind
But everything looks better, when the sun goes down
I had everything, opportunities for eternity
and I could belong to the night
Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die

I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes
Make me wanna die

Taste me, drink my soul,
show me all the things that I shouldn't know,
when there's a new moon on the rise
I had everything,
opportunities for eternity and I could belong to the night

Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die
I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes (I'm running in the light)
Make me wanna die

I would die for you, my love, my love
I would lie for you, my love, my love (make me wanna die)
I would steal for you, my love, my love(make me wanna die)
I would die for you, my love, my love
But up in the light...

Every time I look inside your eyes (I'm running in the light)
Up inside your eyes (I'm running in the light)
Look inside your eyes
You make me wanna die

ΥΓ3 και αποχαιρετιστήριο: Αυτά που λες τα νέα της Αλεξάνδρας. Πάω να κοιμηθώ γιατί σε ζάλισα τόσο πολύ που ζαλίστηκα και γω! Άσε που με έχουν φάει τα πετούμενα νυχτιάτικα. Δεν είναι ακριβώς κουνούπι αυτό που μόλις διαπίστωσα ότι μου έχει αφαιμάξει όλο το σώμα, είναι από τα άλλα τα ύπουλα που όταν σε τσιμπάνε πετάγεσαι πάνω από τον πόνο. Θα ξέρεις ποιο λέω, τι στο καλό. Δεν ξέρω πώς ονομάζεται επίσημα, πάντως θα μπορούσαν να το λένε και Έρωτα.

Κορίτσι για σπίτι

Όταν έχεις να κουμαντάρεις ένα φοιτητικό σπίτι τα πράγματα είναι εύκολα. Συνήθως το πλήθος των τετραγωνικών που σου αναλογούν σ'αυτήν την περίπτωση, ειδικά αν συγκατοικείς, είναι ανάλογο ή έστω λίγο μεγαλύτερο του πλήθους των τετραγωνικών του δωματίου σου, της μισής κουζίνας και του μισού μπάνιου. Γιατί μισό μπάνιο και μισή κουζίνα είναι όταν έχεις μοιράσει τις μέρες καθαριότητας με τον συγκάτοικο. Από την άλλη, αν ζεις μόνος, έχεις φροντίσει γι'αυτά τα τέσσερα πέντε χρόνια να νοικιάσεις μια γκαρσονιερούλα κι όχι το Ταζ Μαχάλ, ώστε να μην είσαι συνέχεια με ένα πανί στο χέρι.

Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ανεξέλεγκτα όταν το φοιτητικό σπίτι είτε το διαδέχεται ή είναι itself το δεύτερο σπίτι της οικογένειας, το εξοχικό που έτυχε να βολεύει για να μείνεις μόνος σου ή τελοσπάντων κάτι ανάλογο. Στη δική μου περίπτωση έχω βρεθεί μετά από τέσσερα χρόνια σε φοιτητόσπιτα να ζω πλέον στο δεύτερο πατρικό μου. That means λίγο περισσότερους χώρους απ' το συνηθισμένο μου, απ' ό,τι υποθέτεις.

Τα φοιτητικά μου σπίτια ήταν συνήθως πιο λιτά κι από κοτέτσι. Το δωμάτιό μου ήταν πάντα εξοπλισμένο με ένα κρεβάτι, ένα γραφείο και μια καρέκλα, για να μη θυμηθώ δηλαδή και το πρώτο μου σπίτι όπου είχα βολευτεί με μια καρέκλα για γραφείο και το πάτωμα για καρέκλα. Βιβλιοθήκη δεν χρειαζόμουν μέχρι το δεύτερο έτος οπότε και ούτως ή άλλως μετακόμισα γιατί άλλαξε η σύνθεση των συγκατοίκων, ενώ για κομοδίνο, καλά νάναι οι κούτα της ηλεκτρικής σκούπας και το ριχτάρι που πήρα από το ΙΚΕΑ. Less is more όταν δεν ξέρεις αν θα μετακομίσεις τον επόμενο χρόνο ή όχι κι όταν μετά την τετραετία το να κουβαλήσεις από Αγγλία- Ελλάδα μια ολόκληρη προίκα φαντάζει λίγο μαζοχιστικό. Με την ίδια λογική είχα μια κατσαρόλα, ένα τηγάνι, τέσσερα ποτήρια, τέσσερα πηρούνια, μια αλλαξιά σεντόνια and you know how it goes. Το σπίτι της Μπάρμπι πιο εξοπλισμένο ήταν. Παρόλα αυτά -και για όλα αυτά- ποτέ δε μαζεύτηκε στοίβα πιάτων στο νεροχύτη, ποτέ δε μάζεψα τα χαλιά για φύλαγμα γιατί κάθε χρόνο μετακόμιζα, ποτέ δεν κατέβασα κουρτίνες να πλύνω για τον ίδιο λόγο.

Έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια, γεμάτα ξεγνοιασιά και χωρίς ούτε μια φορά να χρειαστεί να σκουπίσω κανέναν κήπο από τα φύλλα καμιάς λεμονιάς. Κι αυτό γιατί πολύ απλά ο κήπος μου στον όροφο που πάντα διάλεγα να μένω ήταν στην καλύτερη ένα μπαλκόνι που χώραγε ένας κουτσός άνθρωπος και από τις πολλές βροχές της Αλβιώνας είχε στρωθεί με πράσινη μούχλα σαν γήπεδο ποδοσφαίρου, οπότε όλοι σιχαινόμασταν να βγούμε έξω. Στην Αγγλία τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια οπότε μην απορείς.

Στο σημερινό μου σπίτι, από την άλλη, δε με παίρνει να απαρνηθώ την ύπαρξη ενός μπαλκονιού όπως τότε. Το να μην ξεμυτίζω και να αφήνω τα λεμόνια να ωριμάζουν και να σαπίζουν πάνω στις πλάκες της αυλής is not an option γιατί όλη η γειτονιά ξέρει την οικογένειά μου και δεν κάνω κέφι να λένε για την κατρακύλα της κόρης του πατέρα της, που δε θα ανοίξει σπίτι ούτε για πλάκα έτσι βρωμιάρα που είναι. Οπότε aphtha σκάσε και κολύμπα, τα χρόνια της νιότης περάσανε, πιάσε το πηλοφόρι και το μυστρί και κάνε το γιαπί αγνώριστο. 'Αλλωστε η εδώ αυλή είναι ευλογία με τόσο ήλιο που τη λούζει κάθε μέρα και είναι κρίμα να μην αξιοποιηθεί, στην Αγγλία να έβγαινα για βραχώ ή για να με πιάσει αγκύλωση, καθισμένη στο ένα πόδι;

Αν και γενικά έχω ευαίσθητους αισθητήρες βρώμας και τα όριά μου πιάνονται εύκολα οπότε κανένα μου σπίτι δεν έχει παραμεληθεί ποτέ αρκετά ώστε να μην είναι βιώσιμο, είναι πολύ μεγάλη βαβούρα να αρχίσω να σκέφτομαι πια τόσα πολλά παραπάνω από το τρίπτυχο πλύσιμο-σκούπισμα-σφουγγάρισμα. Ένα σπίτι οικογενειακό, κι όχι μια καμαρούλα δύο επί τρια όχι και λατρεία τοίχος και φιλιά, θέλει και κόπο και τρόπο. Για τον τρόπο μου δεν ξέρω, πάντως σήμερα κοψομεσιάστηκα η γυναίκα. Ήθελα νά 'ξερα ποιος άσχετος είπε ότι τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη και ρίχνουν τα φύλλα τους το καλοκαίρι. Σήμερα έχουμε Μάη και μάζεψα τρεις σακούλες φύλλα από την αυλή. Για να μη μιλήσω και για το μαγείρεμα και τις δουλειές του εσωτερικού σπιτιού... Πού να μην έμενα και μόνη μου δηλαδή- γιατί ως γνωστόν ο άντρας και τα μωρά μόνο λερώνουν. Μη δυσανασχετείς, ξέρω καλά πόσο πολύ λερώνουν οι άντρες, δε βγήκα από σπηλιά, έβλεπα τα σπίτια των συμφοιτητών μου. Συγκατοικούσα για κάνα χρόνο και με έναν από αυτούς, ο οποίος τύχαινε να είναι και αγαπημένος συγγενής μου.

Κι όμως... Αγαπημένος ξεαγαπημένος, δε θα ξεχάσω ποτέ τα συμβούλια πάνω από τη λεκάνη με τη λατρευτή Κύπρια συγκάτοικό μας για το πώς θα φύγει το Θηρίο και πόσες κατσαρόλες και λεκάνες νερό πρέπει να του ρίξουμε ταυτόχρονα, μπας και μείνουμε πάλι τα τρια μας στο σπίτι. Gosh, απορώ τι το ταίζαμε αυτό το παιδί. Ούτε θα ξεχάσω που στο τέλος της εξεταστικής, αφού και τα κορίτσια της παρέας είχαμε πλέον αποσυρθεί από τα οικοκυρικά προκειμένου να διαβάσουμε (κοινώς είχαμε σκυλοβρωμίσει εκείνο τον καιρό), συνεδριάζαμε για το αν ήταν προτιμότερο να φυλάξουμε όλους τους οργανισμούς που όσο τους αμελούσαμε είχαν αναπτυχθεί στο χώρο, προκειμένου να τους μελετήσουμε στη Μικροβιολογία, ή μήπως θάταν συνετότερο να φωνάξουμε απολυμαντικό συνεργείο για να βάλει μια φωτιά στο χώρο μια κι έξω να τελειώνουμε.

Τα χειρότερα βέβαια τα έβλεπα κάθε που γύριζα από διακοπές στην Ελλάδα κι εδώ δε θα ρίξω το βάρος σε κανένα αγόρι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να μαντέψεις τι μπορεί να γεννηθεί στο μπάνιο και την κουζίνα σου ενόσο εσύ έπινες καφέ κάτω από τον καυτό ήλιο της πατρίδας σου. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις γλυκέ μου αναγνώστη...

Γενικά περηφανεύομαι ότι έχω στη ζωή μου ανταμώσει διάφορες μορφές μούχλας, γιατί όσο καθαρή κι αν είμαι στα του σπιτιού, άλλο τόσο σιχασιάρα είμαι για να ανοίξω το τάπερ που έχω καταχωνιασμένο στο ψυγείο επί πέντε μήνες. Αυτό γίνεται κυρίως γιατί βαριέμαι τη βαβούρα του τι-θα-ανταμώσω-πάλι-για-να-δούμε-ωχ-Θεε-μου-τιειν-τούτο-στάσου-που-έχω-βάλει-τη-χλωρίνη. Πρόσφατη γνώση μου για παράδειγμα είναι το τι αναπτύσσεται σε ένα ποτήρι γρανίτα φράουλα αν την καλλιεργήσεις για δέκα μέρες. Δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι η μούχλα παίρνει και μπόι.

Παρά τη διατριβή μου λοιπόν στα είδη της μούχλας, δε μπορώ να πω ότι μάντευα πάντα σωστά για τις πιθανές μορφές ζωής στις οποίες θα νοίκιαζα το φοιτητόσπιτο όσο έλειπα. Τη μια και μοναδική φορά που άφησα κάτι άπλυτο στο νεροχύτη πριν φύγω ήταν ένα κουταλάκι του γλυκού από κάτι σαν τυρί λιωμένο που είχα φάει τελευταία στιγμή με τη βαλίτσα στο χέρι. Το κουταλάκι όταν γύρισα είχε μια μοβ απόχρωση. Δεν έζησε πολύ παραπάνω (ούτε η μούχλα ούτε το κουταλάκι το οποίο πέταξα όπως ήταν) για να μάθουμε ποιο θα ήταν το επόμενο χρώμα που θα μας έκανε την τιμή.

Μια άλλη φορά, φεύγοντας για κάποιους καλοκαιρινούς μήνες, είχα χλωρινιάσει όλο το μπάνιο και χωρίς να το χρησιμοποιήσω είχα κλείσει την πόρτα του και είχα το κεφάλι μου ήσυχο ότι καμία έννοια δε θα μου χάλαγε τις διακοπές. Μάλιστα, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα για να μη βγουν κατσαρίδες από τα σιφόνια, τουτ' έστιν να τα κλείσω όλα με το πώμα τους και να γεμίσω τους νιπτήρες με λίγο νερό (τζίζους, τι εννοείς πού χρησιμεύει αυτό, για να πνιγούν οι κατσαρίδες βέβαια αν κάνουν το λάθος να εκτοξεύσουν με τη δύναμη του Caotonic τα πώματα- σάμπως δεν κολυμπάνε και στο νερό, αλλά οκέυ οκέυ, blame my ψυχαναγκασμούς, μπααααα πια για όλα πρέπει να δίνω λογαρισμό εδώ μέσα?). Ε λοιπόν, εκτός του ότι οι κατσαρίδες δε γουστάρουν και ιδιαίτερα τα κρύα της Αγγλίας και δεν σφύζουν από ζωή στη χώρα ετούτη οπότε άσκοπες οι παγίδες μου, τα νερά εξατμίστηκαν, ντουμανιάσανε το μπανάκι και με το που άνοιξα την πόρτα στο γυρισμό νόμιζα ότι μπήκα σε χαμαμ από την υγρασία. Ανοίγοντας δε το καπάκι της λεκάνης ήταν σα να έβλεπα τη χλωρίδα του Αμαζονίου, τη στιγμή που η φούσκα μου πήγαινε να σπάσει από τις τόσες ώρες που κρατιόμουν στο αεροπλάνο. Στο τσακ ήμουν να τα αφήσω όλα όπως είναι και να πάω να κατουρήσω στα Mac Donalds απέναντι αλλά έκανα πέτρα την καρδιά (και τη φούσκα) και άρχισα να καθαρίζω.

Δεν είναι άσχημες οι στιγμές που έχω να θυμάμαι παρά τις γκάφες και τις ελλείψεις του σπιτικού μου ως φοιτήτρια. Το καλό με το πατρικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με εργαλεία, αλλά το καλό με το φοιτητικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με ενθουσιασμό, φαντασία και μεράκι. Μπορεί τα πρώτα χρόνια να μην είχαμε μίξερ γιατί μαγειρεύαμε μόνο αυγά αλλά τη μια φορά που θελήσαμε να κάνουμε κέικ τη λύση τη βρήκαμε και βάλαμε το συγγενή-συγκάτοικο να κάνει το μίξερ κρατώντας δυο πιρούνια, ενώ τα κορίτσια ρίχναμε τα υλικά. Με τόσο γέλιο που ρίχναμε όταν του λέγαμε 'ρυθμίσου στο γρήγορο' και αυτός επιτάχυνε σα να μην υπάρχει αύριο, νομίζω ότι είναι το πιο νόστιμο κέικ που έχω φάει. Ή, μια άλλη φορα που δεν είχαμε φόρμα για τη μηλόπιτα, τη βάλαμε στο φούρνο να ψηθεί με μια κατσαρόλα με σιδερένια χερούλια, οπότε όταν βγήκε ήταν σε εμφάνιση σαν ένας κύλινδρος από ζύμη και μήλα. Άσε δε που επειδή συχνά ξεμέναμε από μπαχαρικά, ειδικά στο πρώτο έτος, φρόντιζαμε να καίμε λίγο το φαί για να παίρνει μυρωδιά και να μην το τρώμε ξεροσφύρι (δικιολογίες mode: ON).

Μετά από τόσα και τόσα λοιπόν, το ζουμί είναι ότι έμαθα να συντηρώ ένα σπίτι σαν άνθρωπος κι όχι σαν πεντάχρονο. Το να κάνω πριν έξι χρόνια μια φάβα και μια τούρτα ταυτόχρονα με το να ακούω ραδιόφωνο απλά δεν υφίστατο γιατί ο εγκέφαλος έπρεπε να είναι ταγμένος σε μια από τις τρεις λειτουργίες. Χαίρομαι που έχω κάνει ένα βήμα από τότε. Και χαίρομαι που δε χρειάζεται πια είτε να μην περνάω καλά ή να έχω τρελό διάβασμα προκειμένου να πιάσω να βάλω ένα πλυντήριο μπας και απασχοληθώ ή τρενάρω τις υποχρεώσεις αντίστοιχα. Το κάνω κι από μόνη μου πια, οου γες. Θεε μου, έχω αρχίσει να μετατρέπομαι στη μάνα μου!!!