Πρώτο μάθημα, γνωριμία στην τάξη: Μπου+λογκ= Blog

Πρώτα απ'όλα να διευκρινίσω ότι η έκθεση δεν ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Οπότε αν ψάχνεις φιλολογικά άρθρα σου δίνεται η ευκαιρία μέχρι το τρια να πατήσεις Alt+F4. Ένα…Δύο…Τρία! Την πάτησες, τώρα εγκλοβίστηκες και πρέπει να διαβάσεις μέχρι το τέλος. Είναι αυτό που λένε be quick or be dead. Στη λιγότερο δραματική εκδοχή του βέβαια. Το παρόν εγχείρημα είναι για σένα που υπάρχεις κάπου εκεί έξω και μπορεί να σκέφτεσαι σαν κι εμένα και που πάντως αυτήν τη στιγμή κάθεσαι στον υπολογιστή και ψάχνεις κάτι να σκοτώσεις την ώρα σου. Το ζουμί τελοσπάντων είναι το τρίπτυχο καινούριος χρόνος-καινούριο blog-κι αμ πώς?, οπότε ας αφήσω τα πολλά και ας σου πω καλό 2010 με υγεία και ισορροπία! Εύχομαι να δείξεις κατανόηση και να μη συγκρίνεις το παρόν με τα υπόλοιπα blogoθηρία εδώ μέσα, γιατί πραγματικά 2-3 μυαλά around με έκαναν να σαστίσω με την ποιότητα που μπορεί να έχει ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο.

Προχωρόντας στο παρασύνθημα, ας συνοψίσω το ιστορικό για το πώς κατέληξα στο άφθα (aphtha), μπας και με γνωρίσεις λίγο καλύτερα από ένα σκέτο '23χρονη φοιτήτρια, ακούει ροκ, τρώει σοκολάτες'. Μη φανταστείς, γύρω στο 2λεπτο έκαψα εγκεφαλικά κύτταρα για τον παραπάνω λόγο, απλά όπως θάχεις παρατηρήσει, τις μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής σου τις παίρνεις μετά απο 2λεπτες-το πολύ-φλασιές που τρως, πλένοντας τα χέρια σου και κοιτώντας τον καθρέφτη, φτιάχνοντας ένα τοστ ή τελοσπάντων κάνοντας κάτι διαδικαστικό και φαινομενικά υπνωτισμένο. Παρόμοια "σημαντική" απόφαση ήταν και η επιλογή nick για το blog. Συνεπώς, προτεινόμενος υπότιλος: η ιστορία ενός nickname. Μου φαίνεται σε 5 χρόνια το ποστ αυτό θα έχει ιστορική αξία-ΟΥΣΤ! :P

Το παραλήρημα ξεκίνησε με πρώτο υποψήφιο το 'koritsi_tou_Mai'. Έφαγε μαύρο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων διότι δεν είναι Μάης. Πιο λογικό θάταν να έλεγα το 'κορίτσι του Άη Βασίλη' ή το 'κορίτσι της διπλανής πόρτας', εν πάση περιπτώσει καποιουνού αλλουνού το κορίτσι, πάντως όχι του Μάη.

Δεύτερο προτεινόμενο ήταν το 'Lois_Lane', γιατί πάντα με αναστάτωναν οι ένστολοι, πόσο μάλλον ο Superman, που άρπαζε την κοπελιά πάνω που έκανε την ελεύθερη πτώση και ζούσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Για τους ίδιους λόγους είχα ερωτευτεί μικρότερη και τον Spiderman. Μετά είδα κι απόειδα και άφησα τις κασκαντερικές φιλοδοξίες, κατ'επέκταση και το nick. Πλέον βολεύομαι άνετα και με τη στολή του γιατρού. Ή του φαντάρου. Ή του πυρο-σβέστη, για μεταφορικούς λόγους! Αν είσαι κάτι από τα παραπάνω, άφησε το τηλέφωνό σου στο κοντρόλ. Οι λοιπές στολές/ενδυμασίες (αστυνόμοι, ρεσεψιονίστ, φουρνάρηδες, καθηγητές πανεπιστημίων σε ορκομωσία κ.ο.κ) με αφήνουν ασυγκίνητη και οι ενδεδυμένοι έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους υπολοίπους. Sorry guys.. :P

Τρίτο προτεινόμενο ήταν το 'πρασινοσκούφιτσα'. Έψαχνα μεν κάτι παραμυθένιο, σαν κοριτσάκι και γω, στην πιο παναθηναική του μορφή βέβαια. Απερρίφθη λόγω βλακείας του παραμυθιού. Μα είναι δυνατόν η -σκουφίτσα να συνομιλεί με λύκο? Σε ποιους τα πουλάνε αυτά? Εναλλακτικά υποψήφιο ήταν το 'xrysomallousa+oi_3_arkoudes', αλλά πρώτον δεν είμαι ξανθομαλλούσα με την έννοια του σαντρέ, δεύτερον δεν ξέρω καμία αρκούδα ή έστω άντρα να είναι τόοοοοσο τριχωτός τελοσπάντων, τρίτον μου θύμιζε κάτι αντιπαθητικά sms της γενιάς του '90 του στυλ 'Sagpao pl pl, 4ever2gether,filounia mouts' ή ονόματα σιδηρoδρόμους στο msn 'Simera_tha_pao_na_kano_antavgies_sta_mallia_mou_WOW'. Οι παραπάνω έχουν φάει ban για λόγους αισθητικής και μόνο στο παράθυρο των λιγοστών επαφών μου. Το ίδιο και το nick.

Τώρα που το σκέφτομαι θάταν πιο εύκολο να ήμουν άντρας, θάβαζα σίγουρα κάτι σε -Μπάμπης και θα λυνόταν το πρόβλημα. Τώρα Μπάμπης ο Φλου θάταν, Μπάμπης ο σουγιάς θάταν, δεν ξέρω… ANYWAY! Για να μη μακρυγορώ (κι άλλο), κατέληξα στο άφθα, από το γνωστό ρήμα άπτω, δηλαδή ανάβω. Σημαίνει κοινώς κάψιμο, φωτιά, εξ ου και η χρήση της λέξης για να περιγράψει τις επώδυνες πληγές στο στόμα. Φωτιά και θάλασσα, τα αγαπημένα μου.

Και τώρα που σού 'λυσα όλες οι απορίες για το από που κρατάει η σκούφια μου, πήγαινε φάε ή πιες κάτι, κατά προτίμηση σόδα για να χωνέψεις την τόση περιττή γνώση της ημέρας. Εγώ πάω να διαβάσω τα (υπόλοιπα) αγαπημένα μου blogs και να βγω μετά μια αμαξότσαρκα στη γιορτινή Αθήνα! Au revoir!