Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ρωτήστε το γιατρό ή το φαρμακοποιό σας

Όταν είσαι ασκούμενη σε ένα φαρμακείο, κάνοντας τη δουλειά που ερωτεύτηκες από παιδί, έχεις το αβαντάζ του χαλαρού ωραρίου και ταυτόχρονα την έκθεση στο χώρο που πάντα ήθελες χωρίς τις ευθύνες που έχει ένας επαγγελματίας. Αν συμψηφίσει κανείς το γεγονός ότι δοξάζω το Θεό για την τύχη του να πέσω σε απόλυτα ευχάριστα περιβάλλοντα και στη θητεία μου στο νοσοκομείο αλλά και τώρα στο φαρμακείο που είμαι, είμαι στο απόλυτο ντεμπούτο της καριέρας μου. Μπορεί να μην ξέρω τι θα ξημερώσει και ποια ανάγκη ίσως με ρίξει σε ξένες σκάλες όταν τελειώσω τα εξάμηνά μου, αλλά το τώρα μου με γεμίζει τόσο πολύ που νιώθω ότι δε χρειάζεται να σκεφτώ καν για του χρόνου και ό,τι είναι ναρθεί θαρθεί. Αγχώνομαι όπως ορίζει η κρίση των 23 αλλά προσπαθώ να αισιοδοξώ και να αφήνω τη ζωή να με ζήσει και όχι να τη ζήσω. Τουλάχιστον τώρα.

Το καλύτερο πράγμα πίσω από τον πάγκο είναι το χάζι. Αν κάτι ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου ήταν να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και να τους παρατηρώ. Αρχικά με κέρδισαν τα παιδιά. Για έναν περίεργο λόγο πάντα πίστευα ότι έχω αστείρευτα πολλά πράγματα να τους μάθω, ότι έπρεπε να διδάξω. Ένιωθα ότι δε θα εμπιστευόμουν άλλον για να τα διαπαιδαγωγήσει πιο σωστά γιατί εγώ θα είχα το μεράκι του να τα κάνω σωστούς ανθρώπους με το να τους εμφυσήσω αγάπη για ό,τι κι αν καταπιαστούν γιατί σημασία δεν έχει με τι ασχολείσαι αρκεί να το κάνεις καλά. Ήθελα να ασχοληθώ με εύπλαστες ηλικίες δημοτικού. Μετά σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν πολύ ρομαντική κι ότι στο σχολείο τα όποια ιδανικά των καθηγητών βάλλονταν όχι μόνο από τα παιδιά αλλά κυρίως από τα σπίτια αυτών και τους συναδέλφους τους. Οπότε λυπάμαι που το λέω, άλλαξα επαγγελματικό προσανατολισμό κι άφησα τα παιδιά στη μοίρα τους βγάζοντας το άχτι μου σε ανήψια και ξαδέρφια. Άλλωστε η ευθύνη θα ήταν τεράστια, ποιος μου λέει ότι αυτό που θα έπλαθα και θα θεωρούσα εγώ σωστό άνθρωπο θα ήταν όντως το σωστό; Δε με ένοιαζε να εργάζομαι σε ένα fixed και ανέμελο περιβάλλον όπως οι συμμαθητές μου που ασχολήθηκαν με τα παιδαγωγικά. Ήθελα κάτι παραπάνω που να μη φθαρεί με τα χρόνια μου στο χώρο, και δεν εμπιστεύθηκα τις δυνάμεις μου σ'αυτό.

Μετά τα παιδιά, ο μόνος τομέας με τον οποίο θα συγκινούμουν να ασχοληθώ ήταν οι ασθενείς άνθρωποι. Δε θα γινόμουν ποτέ γιατρός γιατί ο γιατρός είναι συνήθως στην απέναντι πλευρά, είναι ο άνθρωπος που αποπνέει φόβο, άσχετα αν είναι ο καταλύτης και οδηγός του πλοίου της ασθένειας. Όμως δεν παύει να είναι απέναντι, δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Αντίθετα, ο φαρμακοποιός είναι μεν το πιο κλασμένο επάγγελμα που υπάρχει στον τομέα της υγείας, ωστόσο είναι ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο θα στραφώ αν έχω κάτι που με καίει άμεσα, αν είμαι σε διακοπές, αν είμαι σε ξένη χώρα, αν με πιάσει άσθμα στις 4 το πρωί και δεν έχω το inhaler μου. Είναι συμβουλάτορας. Μπορεί από γνώσεις φαρμακοποιού και γιατρού να υπάρχει χάσμα πιο μεγάλο κι απ' αυτό που χωρίζει εμένα και τη μάνα μου, αλλά πίστεψέ με δυο τρια πράγματα τα ξέρει κι αυτός και μπορεί να σε κατευθύνει σωστά και να γίνει φίλος σου.

Η φάση είναι ότι οι φαρμακοποιοί τρώνε τη σκόνη όλων, γιατρών και ασθενών. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλά υποψιάζομαι ότι μας έχουν ακόμα και για παράσιτα. Αν και προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορη αυτό, έχω αποδείξεις κάποιους διαλόγους-διαμάντια του στυλ:


Φαρμακοποιός: Μήπως σας ξέφυγε; Το παιδί είναι 5μηνών και η χορήγηση του συγκεκριμένου σκευάσματος λόγω πιθανών παρενεργειών είναι νόμιμη από 2 ετών και πάνω.

Παιδίατρος: Ναι ε, να μην τα κοιτάτε εσείς αυτά, δεν έχετε καμία δουλειά. Είμαι γιατρός και ξέρω τι γράφω, τέλος.


Από την άλλη ζω καθημερινά ατάκες από ασθενείς που δεν υπάρχουν και έτσι και τις μαζέψει κανείς κάπου θα κάνει μπεστ σέλλερ να το διαβάζει κάθε βράδυ ο Σερβετάς. Από τη μια αυτό με τρελαίνει αλλά από την άλλη μού επιβεβαιώνει ότι ο φαρμακοποιός της γειτονιάς είναι ένας άνθρωπος του σπιτιού, ειδικά για την τρίτη ηλικία που λατρεύω (απ' ό,τι κατάλαβες κυρίως με τη δεύτερη ηλικία λοιπόν έχω τη μισανθρωπιά που έχω αναφέρει επανειλλημένως- κλείνει η παρένθεση), οπότε η επαφή που αποζητούσα από το επάγγελμά μου δεν είναι ιδεατή. Still, έχει πολλή μα πολλή πλάκα όταν οι άνθρωποι, και δη οι γέροι, θεωρούν ότι ο φαρμακοποιός υποχρεούται να ξέρει/μαντεύει πράγματα όπως:

Α: Δώσμου το καινούριο φάρμακο που μου είχες δώσει τον προηγούμενο μήνα...Έλα που δε θυμάσαι... Ένα άσπρο με μια γραμμή, για το Θεό κοπέλα μου μα πώς γίνεται να μη θυμάσαι;;


Β: Δώσμου αυτές τις σταγόνες που μου δίνεις. ..Ναι,ναι το κολλύριο πως το λένε τελοσπάντων.. Τι για ποιά χρήση είναι, αφού έκανα εγχείρηση, δε θυμάσαι; Εκείνο μωρέ.. Ε δε θυμάμαι τι εγχείρηση ήταν, στο μάτι ήταν πάντως, υπάρχουν πολλών ειδών;....


Γ: Εκρήγνυται το θερμόμετρο στο αεροπλάνο; (τζίζους).


Δ: Έκοψα το χέρι μου (τα αίματα να τρέχουν ποτάμι), μου είπαν να έρθω εδώ να μου κάνετε ένα αντιτιτανικό (my heart will go on κι έτσι)- (ήρθε πίσω από τον πάγκο, τα κατέβασε και του την κάναμε).


Πίστεψέ με, στην επόμενη ζωή μου θα γίνω Πυθία. Γιατί να πάει τόση προυπηρεσία χαμένη;

Ξέρεις όμως, δεν ξέρω αν στο είπα, την αγαπάω πολύ τη δουλειά μου... Μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων στα πιο σοβαρά προβλήματά τους, στις πιο μεγάλες χαρές τους, επειδή αυτοί με καλούν, όχι από περιέργεια και κουτσομπολιό. Άλλωστε, αν δε γινόμουν φαρμακοποιός δε θα γνώριζα ποτέ τη 40άρα που μετά από δύο αποβολές και μια εξωσωματική κατάφερε να πιάσει δίδυμα και έρχεται κάθε βδομάδα για την καθιερωμένη της ένεση και για να μας πιάσει από μόνη της μισάωρη συζήτηση να μας πει πόσο ευτυχισμένη είναι.

...Ούτε τον 87άρη που έρχεται κάθε Τετάρτη πρωί με την 60άρα γκόμενα μες στα μέλια για να πάρει βιάγκρα ο γλυκούλης μου (τσαγανό ο παππούς, δε θέλω κουβέντα!). Η μούρη του να λάμπει και η ταμπέλα “καλημέρα_ζωή” να αναβοσβήνει στο κούτελό του! Viagra, cialis και ξερο ψωμι. Ιφιγένειες σφάζονται στους βωμούς της σιλδεναφίλης της κιτρικής να ξέρεις. Και μιας που τόφερε η κουβέντα για τα σεξουαλικά, αν είσαι νεαρός/νεαρή και θες να αγοράσεις προφυλακτικά από το φαρμακείο και ντρέπεσαι, μη φοβάσαι βρε! Με το χέρι στην καρδιά σου λέω ότι πραγματικά χέστηκε ο φαρμακοποιός που εσύ θα πάρεις προφυλακτικά. Ακόμα κι αν του επιτρεπόταν να τα συζητάει αυτά, υπάρχουν πιο πιασάρικα θέματα. Αλλά και πάλι, ούτε καν. Ναι βρε, αλήθεια! Ειδικά αν είσαι πάνω από 16 χρονών, πιο πολύ θα σε πουν υπεύθυνο/η γι'αυτή σου την πράξη παρά θα σε γλωσσοφάνε. Αν και, το πιθανότερο, ούτε καν θα ασχοληθούν μαζί σου. Αν πάλι είσαι από 5 (πλέον δηλαδή, βλέπε και ΥΓ1) μέχρι και 14-15 χρονών, σαν βέρα πουριτανή θα σου έλεγα μήπως να το ξανασκεφτείς;

...Ούτε την 90άρα που έχει αλκοολικό παιδί γύρω στα 55 και δείχνει σθένος 30άρας για να σώσει το παιδί της.

...Ούτε θα πήγαινα τα φάρμακα στην πόρτα της γιαγιάς που δε μπορεί να περπατήσει και θα έβλεπα τη λάμψη της χαράς στα μάτια της για την εξυπηρέτηση σε μια δουλειά που η ίδια θα έτρωγε 2 ώρες για να κάνει και αν. Ούτε που φαντάζεσαι πόσα κουλουράκια έχω φάει από χέρια γιαγιάδων που τους έχω πάει τα φάρμακα! Είναι τα πιο νόστιμα. Μετά της γιαγιάς μου...


ΥΓ1: Τώρα που είπα γιαγιά μου... Σήμερα είχαμε και το άλλο κουφό περιστατικό. Γυρνώντας στο σπίτι και μαστουρωμένη από την ηφεστειακά εκρηκτική μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, αποφάσισα να πάω λίγο να δω την εν λόγω γιαγιά (δεν είναι αυτή που μένει από πάνω μου, την άλλη). Εκεί μένει και ο θείος μου με το φάμιλι, aka θεια Λένα, 5χρονη ξαδέρφη και 10χρονη ξαδέρφη. Οπότε καταλαβαίνεις ότι κάθε που πάω θα έχω και ένα update για τη ζωή τους.

Στο σημερινό update λοιπόν έμαθα ότι η μικρή θέλει να παντρευτεί. Ναι, μην κάνεις περιττές κινήσεις και ξαναδιαβάζεις την πρόταση, η 5χρονη, βρήκε και γαμπρό και όλα κομπλέ, όπως το άκουσες. Γύρισε σήμερα από το νήπιο και είπε όλο νάζι στη γιαγιά “Ζιαζιάαααααααααααα....θα τσου πω κάτι που σα σε κάνει πολύ χαρούμενη..Με φίλησε ο Πετράκης και μου ζήτησε να τον παντρευτώ πειράζει; Όχι τώρα, όταν μεγαλώσουμε, πειράζει; Και με φίλησε και στο μάγουλο, όχι στο στόμα, ζεν πειράζει ε ζιαζιά;;;;” Gosh!!! Πού νάξερε ο Πετράκης ότι ο θείος, εκ της Κρήτης ορμώμενος, μόλις το έμαθε ξεστόμισε “Θα του κόψω το κουμπούρι του Πετράκη έτσι και σε ξαναγγίξει”!

Και ερωτώ: ρε πούστη Δια, εγώ στο νήπιο το μόνο πρόβλημα που είχα ήταν να μη μου λιώσει η μπανάνα που είχα για το διάλειμμα μέσα στη σάκα και μπουχέσουν τα βιβλία ζωγραφικής.. Μάλιστα, στην πρώτη δημοτικού ένα αγόρι, ο μικρός Γιωργάκης, είχε πέσει πάνω μου όταν μπήκε με φόρα στην τάξη καθώς εγώ έβγαινα επίσης με φόρα. Συγκρουστήκαμε στα χείλη (πάντα υπανάπτυκτο αυτό το παιδί, ίδιο ύψος με τα κορίτσια έπρεπε να έχει;) και εγώ δε μιλιόμουν για 2 μέρες γιατί νόμζα ότι τον είχα φιλήσει. Θυμάμαι να μην απαντάω καν στις ερωτήσεις του δασκάλου από το σοκ κι αυτός να στέκεται όρθιος στον πίνακα και να με κοιτά με απόγνωση. Μόνο αυτόν και το θεολόγο μου στο λύκειο είχα καταφέρει σ'όλη την καριέρα μου να τους κάνω να με κοιτάξουν έτσι. Επιστρέφοντας στο θέμα μας, τι έχω χάσει τώρα τελοσπάντων;??

Πάντως καλή κι η αγαθιάρα η δικιά μας αλλά πολύ πέφτουλας κι ο Πετράκης.. Βάζω στοίχημα ότι αυτός ο έρωτας δεν έχει μέλλον. Αλλιώς, τι να πω... Και στα δικά μας οι ελεύθερες!!!


ΥΓ2: Η διάθεσή μου κατά τα άλλα πάει κάπως έτσι:


Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Πιστεύω εις ένα Πισί...

Όλα άρχισαν ένα μεσημέρι του 1996, όταν στο σπίτι μας μπήκε ο πρώτος Υπολογιστής με τα θρυλικά Windows95. Ο πατέρας μου ξέχασε να πει καλησπέρα στη μάνα μου όταν μπήκε στο σπίτι έχοντας στην αγκαλιά του τη μαγική κούτα, η μάνα μου κόντεψε να κάψει το φαγητό ξεχνόντας το στη φωτιά, κι εγώ πήγα με μισή ώρα καθυστέρηση στα αγγλικά. Η αδερφή μου, τεσσάρων ετών τότε, δε θυμάμαι να είχε κλονιστεί ιδιαίτερα.

Έχοντας αναποδογυρίσει τρεις φορές την άδεια κούτα και με τον Υπολογιστή να δεσπόζει πάνω στο γραφείο, δυόμισι άνθρωποι ξύναμε τα κεφάλια μας να καταλάβουμε που σκατά είναι το ποντίκι που το μάνιουαλ μας διέτασσε να έχουμε για να πατήσουμε Έναρξη στην επιφάνεια εργασίας. Αφού συνδέσαμε το ό,τι-κοντυνότερο-υπάρχει-σε-σχήμα-ποντικιού στην τρύπα του Υπολογιστή, και κρατώντας την ανάσα μας μην πεταχτεί κανένα λιοντάρι από την οθόνη (ποτέ δεν ξέρεις) αρχίσαμε οικογενειακώς την ηλεκτρονική χρήση. It's official, ήταν το πρώτο μου σκίρτημα.

Νομίζω θυμάμαι καρέ καρέ εκείνη τη μέρα. Η λύνω-και-δένω μάνα, μετά την αναχώρηση του πατέρα για την απογευματινή δουλειά και τη δική μου για τα αγγλικά, θεώρησε ότι η αρένα της τεχνολογίας της ανήκει και άρχισε, με τις συμβουλές του θείου μου που εν τω μεταξύ είχε έρθει σαν πάνσοφος να ανοίξει τα μάτια στην aphthoοικογένεια, να εγκαθιστά και να απεγκαθιστά προγράμματα στον Υπολογιστή. 'Οταν η οικογένεια ξανασυγκεντρώθηκε αργά το απόγευμα, ο πατέρας άρχισε να ψάχνει για τη μέση θερμοκρασία στο Τιμπουκτού στην νεοεγκατεστημένη εγκυκλοπαίδεια Encarta που ήταν δώρο με την αγορά, ενώ εγώ τον έσπρωχνα για να ζωγραφίσω στη ζωγραφική με το απίθανο σούπερ ντούπερ ουάου σπρέι που έβγαζε χρώμα. Κατά τις 2 το βράδυ που αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε, πατήσαμε με συλλογική απόφαση Έναρξη—Τερματισμός, οπότε και πετάχτηκε το τρισκατάρατο παραθυράκι Είστε σίγουροι ότι θέλετε να τερματίσετε τη λειτουργία του Υπολογιστή σας; που μας έκανε όλους να πεταχτούμε από τις θέσεις μας. Κι αν ήταν για πάντα; Ξενυχτίσαμε έντρομοι μέχρι να ξημερώσει και να μπορούμε να τηλεφωνήσουμε στο θείο-σοφό να μας πει αν αυτό είναι κάτι κακό και μη αναστρέψιμο. Τελικά δεν ήταν.

Από τότε πέρασα πολλά με το Πισί, μεγάλωσα με το Πισί, έκλαψα με το Πισί, εκστασιάστηκα με το Πισί. Νομίζω είμαι το παιδί του Πισί εν τέλει. Δε θα συγχωρήσω τον εαυτό μου ποτέ που το άφησα για πολλά χρόνια στη μοίρα του μέχρι το 2000 να έρθει η δεύτερη ανακάλυψη στο σπίτι, το Internet, σε dial up μορφή βέβαια αλλά τι να κάνουμε. Θυμάμαι το mIRC και το ξημεροβράδιασμα στο κανάλι του ξαδέρφου μου για να σαχλαμαρίσουμε παρέα. Πάντα όλες μου οι κινήσεις με μουσική υπόκρουση τη φωνή του πατέρα να λέει ότι πληρώνουμε τηλέφωνο ή ότι θα γεμίσω το Πισί ιούς και ότι το πισί είναι για δουλειά. Η aphtha μεγάλωνε, η επανάσταση μεγάλωνε μαζί της, οπότε τo Kazaa, το Napster και το κακό συναπάντημα άρχισαν να κατακυριεύουν το σπίτι. Σήμερα απορώ τι καθόμουν και κατέβαζα με τέτοιες ταχύτητες...

...Γιατί η πραγματική επανάσταση ήρθε όταν πήγα στην Αγγλία και είχα dsl. Άκουσες τι σου είπα; ΕΙΧΑ DSL! Και λάπτοπ, δικό μου λάπτοπ!! Θεέ, τι ευτυχία! Είχα κοντέψει να πάθω συγκοπή απ' τη χαρά. Και να τα cd να κατεβαίνουν ολόκληρα, και να τα σήριαλ, και να τα streamings, και να τα skype και τα τζάμπα τηλέφωνα με κάμερα σε γνωστούς και φίλους, και να η ζωή που η γιαγιά μου δεν πίστευε ποτέ ότι θα υπάρξει.

Έχει φτάσει Απρίλης του 2010, 14 χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με αυτό που έμελλε να γίνει η μεγάλη μου αγάπη και πλέον έχω να πω ότι το Πισί είναι μια κατηγορία από μόνο του. Αυτό το ποστ έρχεται σε απάντηση στη μάνα μου η οποία μου έχει εισβάλλει στο σπίτι εδώ και μια βδομάδα και που με τρελαίνει να ξεκουνηθώ από το γραφείο και να βγω να δω έναν άνθρωπο ανοιξιάτικα- μέχρι φυσικά να ξεκουνηθώ, να το ξενυχτήσω και να μουτρώσει που γυρίζω όλη μέρα, χα! Θα της κάνω τη χάρη, όπως θα την κάνω και στους ανθρώπους που με κυνηγάνε για έναν καφέ, επιβεβαιώνοντας στον εαυτό μου ότι, με φωτεινή εξαίρεση 2-3 άτομα, το Πισί προσφέρει τις καλύτερες συζητήσεις και ώρες. Ως βαθιά αντικοινωνικός και εσωστρεφής άνθρωπος έχω να δηλώσω ότι το Πισί δεν είναι η μιζέρια που νομίζει ένας τρίτος αλλά ένα παράθυρο στον όποιο κόσμο στέκεται ακόμα στις ιδέες του, έστω και μόνο ψηφιακά. Οπότε μη με παίρνεις στα σοβαρά.



ΥΣΤΕΡΙΟΓΡΑΦΑ

ΥΓ1: Άλλαξα δουλειά. Στην υπολειπόμενη πρακτική μου συνεχίζω ΦΥΣΙΚΑ να μην πληρώνομαι, γιατί ως γνωστόν αυτός είναι ένας πολύ αποδοτικός τρόπος να δοθεί ώθηση και ενθουσιασμός στη νεολαία που έχει όνειρα για μια καριέρα. Οπότε όλοι εσείς που θέλετε να μου ζητήσετε δανεικά get in line, το αφεντικό απουσιάζει.

ΥΓ2: Αποφάσισα να πάρω δεύτερο πτυχίο. Το πράγμα υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση εδώ και καιρό, αλλά μόλις πριν τρεις μέρες πήρα την απόφαση να το πάρω θερμά και να το κυνηγήσω μέχρι τελικής πτώσης. Ελπίζω να τα καταφέρω γιατί η θεωρία απέχει χιλιόμετρα από την πράξη. Για να αποκομίσεις και συ κάτι από όλο αυτό αγαπητέ αναγνώστη, σου παραθέτω την ανακάλυψη που έκανα πάνω στο διάβασμά μου. Ο προφήτης του Khalil Gibran. Γενικά δεν είμαι του λογοτεχνικού διαβάσματος, αλλά όταν πρόκειται για κάτι λιτό και απέριττο (και, σημαντικότερο, γρήγορο!), τότε ρίχνω μια ματιά.

ΥΓ3: Η αδερφική μου φίλη περνάει ζόρια. Έχοντας πέσει στον τέταρτο κατά σειρά μαλάκα που υπάρχει στην Αθήνα, έχει αρχίσει να αναρωτιέται, και μαζί της και γω, αν θα στεριώσει πουθενά (και) αυτό το κορίτσι. Ο τύπος την τρίτη φορά που του ζήτησε να μείνει σπίτι της μέσα σε ένα δίμηνο που τα έχουν, της απάντησε ότι δε μπορεί να γίνεται συνέχεια αυτή η δουλειά. Σημειωτέον, αυτός είναι 28 με ένα πτυχίο να εκκρεμεί και το εισόδημά του από μια δουλειά του ποδαριού που έχει να πηγαίνει στα ιντερνετ καφέ. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λιώνουν στα ίντερνετ καφέ παίζοντας παιχνίδια; Να και κάτι που δεν ήξερα.

ΥΓ4: Καλοκαιρινό τραγουδάκι βρε!

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Closer

Stranded in this spooky town
Stoplights are swaying and the phone lines are down
This floor is crackling cold
She took my heart, I think she took my soul
With the moon I run
Far from the carnage of the fiery sun

Driven by the strangled vein
Showing no mercy I do it again
Open up your eyes
You keep on crying, baby
I’ll bleed you dry
The skies are blinking at me
I see a storm bubbling up from the sea

And it's coming closer
And it's coming closer

You, shimmy shook my bone
Leaving me stranded all in love on my own
What do you think of me
Where am I now? Baby where do I sleep
Feel so good but I'm old,
2000 years of chasing taking its toll

And it’s coming closer


Υγ: Εκτός του ότι πρόκειται για κομματάρα, βοηθάει και για αποστήθιση λέξεων όσους πάνε για εξετάσεις σε κανένα δίπλωμα αγγλικών. Άκου εκεί carnage, stranded και sway μαζεμένα σε ένα τραγούδι!

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

I come from the land (not that) down under




Ήθελα να εξιστορήσω πολλά για το πώς πέρασε το Πάσχα και με τι σκέψεις, σκαμπανεβάσματα κουτουλουπού αλλά όρεξη για σωστό ποστ πάλι δεν έχω, δεδομένου ότι χθες το βράδυ έμαθα ένα νέο που με προβλημάτισε και με στεναχώρησε αρκετά, για να έρθει φυσικά να με αποτελειώσει στην ήδη ημιπαράλυτη περίοδο που διανύω. Πίριοντ.
Γι' αυτό λοιπόν, πάρε καμιά φωτογραφία από τον παράδεισο να χαζέψεις (το χωριό μου ντε) για να δεις τι εικόνες μού έδιναν κουράγιο να συνεχίσω, τη δύσκολη βδομάδα των παθών.

Ο αναγνώστης-πρότυπο θα συνεχίσει τη θέαση των φωτόζζζ αφού την συνοδέψει με το βιντεάκι του απίστευτου τυπάκου one-man-band που λέει το land down under μόνος του, κάνοντας την κιθάρα του και κρουστό και τελοσπάντων δες για να καταλάβεις! Η performance αρχίζει στο 1 λεπτό. Πάτησε εδώ!

Λέλουδα



Η πρώτη και ιστορική ψαροταβέρνα που παρήγγειλα σουβλάκι. Έκτοτε ακολούθησαν πολλές!


Φρέντς φορ έβα.


Κοίτα το νερό και μετά πήγαινε και μια βόλτα από τον Άλιμο...

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Πάσκα



Χρόνια πολλά, καλή χώνεψη και βοήθειά μας! Προσωπικά θα συνεχίσω να λέω καλή ανάσταση μέχρι να την έχω!



ΥΓ1: Ευχή συγχωριανών μου στην εκκλησία, με τις καμπάνες να χτυπάνε χαρμόσυνα:
-Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά.
-Αληθώς, και με το πρωτάθλημα φέτος.

ΥΓ2: Επίκαιρη βρισιά: "Μας τάκανες τσουρέκια"

ΥΓ3: Διαπίστωση: τελικά η απόσταση εκκλησία-σπίτι είναι αρκετή ώστε να μαστουρώσω από την αναμμένη λαμπάδα- φούλστοπ.

ΥΓ4: Το νησί την άνοιξη είναι ο παράδεισος των παραδείσων όταν δε μιζεριάζεις για τις ασυναίσθητα χοντροκομμένες συμπεριφορές ανθρώπων που μετράς.

ΥΓ5: Σιγά που δε θα είχε τραγουδάκι σήμερα!


Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Trust, deceived.

Σήμερα είναι Πρωταπριλιά, if you know what I mean. Από τότε που θυμάμαι τον αυτό μου έλεγα μπουρούχες ψέματα του στυλ “σου λύθηκε το κορδόνι” ή “έχεις μια κουτσουλιά στα μαλλιά σου”. Οκέυ, το ξέρω, τραγική η φαντασία μου, γι'αυτό άλλωστε δε θα δεις και καμιά ευφάνταστη λέξη σ' αυτό το μπλογκ όπως φέρ' ειπείν μελιστάλακτος – θύμισέ μου να τσεκάρω τον πυρετό μου.

Το θέμα μου με τα ψέματα δεν είναι μόνο ότι βαριέμαι να τα σκέφτομαι. Θεωρώ άσκοπο να ξοδέψω χρόνο για κάτι που hey!, δεν ισχύει, δεν υφίσταται καν. Το θέμα είναι επίσης και το ότι βαριέμαι να θυμάμαι τι είπα για να μη με πιάσουν. Θα μου πεις αυτό δεν είναι καν θέμα, υπάρχει πολύς κόσμος που αδιαφορεί για το αν θα τον πιάσουν αλλά για μένα το να με πιάσουν έστω και για το πιο ασήμαντο μικρό ψεματάκι είναι της ίδιας ξεφτίλας με τη ντροπή που ένιωθα όταν ο δάσκαλος μου έλεγε aphtha, πες μάθημα και εγώ τον κοίταγα σα χάνος. Όπως τότε προτιμούσα να μην πάω καν στο μάθημα αν δεν έχω διαβάσει, έτσι και τώρα προτιμώ να μην μπω καν στη διαδικασία του ψέματος. Όπως και για το σεξ, η αποχή είναι η ασφαλέστερη μέθοδος.
Από την άλλη, στο ψέμα δεν υπάρχει μόνο το εγώ ή μόνο το εσύ, υπάρχει κυρίως η σχέση μεταξύ μας η οποία πάει για βρούβες αν αρχίσω τα ψέματα. Ο ίδιος ο όρος April Fool's day αναγνωρίζει αυτόματα ότι εσύ είσαι ηλίθιος και ότι εγώ βρίσκομαι στη θέση υπεροχής να σε κοροιδέψω. Άμα δε με καταλάβεις ή αν το ψέμα μου είναι πολύ προσεγμένο τότε ή εσύ είσαι ευκολόπιστος ή εγώ πολύ πονηρή- πάντως σε κάθε περίπτωση καμία ιδιότητα δεν τιμά κανέναν μας. Αν από την άλλη με καταλάβεις, έχω χάσει την εμπιστοσύνη σου μια και καλή και μαζί κάθε προοπτική να αναπτύξουμε μια σχέση με θεμέλια. Well done.

Χωρίς να το παίζω παρθενοπιπίτσα, θέλω να παραδεχτώ ότι έχω πει στη ζωή μου κάμποσα ψέματα, ιδιαίτερα στις εφηβικές ηλικίες που η μαμά και ο μπαμπάς θα μου πρήζανε τον έρωτα αν μαθαίνανε για την ύπαρξή του (του έρωτα ντε). Επανήλθαν στο προσκήνιο της μεταξύ μας σχέσης κατά την κρίση των 23, οπότε και πέρασαν το σοκ της επιστροφής της κόρης στο σπιτικό, θεωρόντας ότι έχουν και πάλι λόγο (σε βαθμό 90%) στη ζωής της. Καθώς περνάει ο καιρός και αυξάνεται η προσαμογή τους στα νέα δεδομένα, μειώνεται η -ζωτική, πίστεψέ με- ανάγκη για ψέμα. Παρόλα αυτά, παραδέχομαι εδώ και τώρα ότι κάθε μα κάθε φορά που αισθάνθηκα ότι ένα ψέμα θα σώσει την κατάσταση, κάθε μα κάθε φορά ήξερα ότι κάνω τη μαλακία μου. Μετά ζύγιζα τη σημασία της και αν παιρνούσε τα δικά μου (πίστεψέ με, πολυ αυστηρά) στάνταρ και δεν υποτιμούσα κανέναν έστω στα μάτια μου, τότε το ξεφούρνιζα.

Πέρα από αυτά όμως, σου λέω την αλήθεια, δεν ψεύδομαι. Ούτε για χαζομάρες, κυρίως όχι για χαζομάρες. Γιατί δε θέλω να κάνω στους άλλους αυτό που δε θέλω να μου κάνουν. Γιατί προτιμώ να ακούσω ότι το πράσινο κραγιόν μου είναι χάλια παρά να κυκλοφορώ σαν την τρελή στην κενωνία, έχοντας ακούσει το confidence-boost ΟΥ-Α-ΟΥ τι τέλειο πράσινο κραγιοοοοόν, αααχουουυυ που το πήηηηρες;;;. Γιατί αν το ξέρεις και το ξέρω ότι είναι χάλια και μου λες ότι είναι θεικό δεν παίζει να ξαναπάρω ποτέ τη γνώμη σου στα σοβαρά. Τι κι αν είναι ψεματάρα (αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις!!- έλα να χειροκροτάμε το μπλογκ, κλαπ κλαπ κλαπ) ή ψεματάκι. Δεν υπάρχει υποκειμενική αλήθεια και αντικειμενική αλήθεια. Μια είναι η αλήθεια, εκτός από τη μια και μοναδική περίπτωση και εξαίρεση που εμπλέκεται ο παράγοντα γούστο. Οι κατα το συμφέρον ερμηνείες μόνο είναι πολλές.

Δεν είναι τίμιο να αποφεύγεις κάποιον με δικιολογίες όπως πέθανε ο ουρακοτάγκος μου, πενθώ για πέντε μήνες ούτε να λες στην κολλητή σου δε σε πάω σπίτι σου γιατί ξυπνάω νωρίς αύριο. Είσαι αρκετά ώριμος για να δεχτείς τους αναμενόμενους χαρακτηρισμούς μαλάκας ή τσιφούτης αν οι αλήθειες αντίστοιχα είναι βρήκα άλλη ή τσιγκουνεύομαι τη βενζίνη; Όχι, εξ ου και η πηγή των ψεμάτων, και άσε τα σάπια ότι δε θες να πληγώσεις κανέναν. Γιατί εμένα όσοι με έχουν πληγώσει με αλήθειες τους σέβομαι ακόμα. Όσοι με πλήγωσαν ψευτοπροστατεύοντάς με, προστάτευαν τον εαυτό τους και τους ξέχασα σα να μην υπήρξαν. Και με έκαναν για κάμποσο μαλθακή που το μισώ, τι ωραία.

Τάδε έφη η δογματική για σήμερα aphtha, μετά από την κατάποση πολλών ψεμάτων.


Σας φιλώ,
Εγώ.

...

ΥΓ1: Από τα παραπάνω εξαιρείται η μοναδική και προς μελέτη κατηγορία ανθρώπων όπως η φίλη μου η fili, η οποία έχει κάνει ξεκάθαρο σε όλους ότι προτιμάει να της λένε ψέματα αντί για τη σκληρή αλήθεια γιατί είναι πολύ ευαίσθητη για να την αντέξει. Με αυτή τη λογική πιστεύει ότι ο πρώην της δεν έχει πάει με άλλη μετά από τέσσερα χρόνια. Εκεί δε μπορώ να κάνω εγώ κάτι!!


ΥΓ2: Trust, deceived.




ΥΓ3: Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε, σούχω και δεύτερο τραγουδάκι σχετικό με τη μέρα.


ΥΓ4: Και τρίτο! Ε ρε μεράκλωμα. Αυτό το τελευταίο αφιερωμένο στη fili.


ΥΓ5: Εντάξει, το παραδέχομαι, πιο πολύ για τα τραγούδια το ανέβασα το ποστ σήμερα :P Ας μην ήτανε το ποστ του phantom να με τσίγκλαγε να γράψω τη δική μου οπτική και θα την είχατε γλιτώσει με τα τραγούδια μόνο. Attack him!!