Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Στο σπίτι (and back)

Τέλειωσαν πια οι μέρες που στριφογύριζες στο κρεβάτι ανήσυχος για το τι κάνω. Τέλος το μόνιμο άγχος για το αν η aphtha ζει ή πέθανε, τέλος οι στιγμές πόνου και οδύνης. Όχι, δε σούχω κάποιο προιόν τελεμάρκετινγκ, σου έχω απλά ένα ποστ- αριστούργημα που θα σου ανοίξει τα μάτια. Μάθε το λοιπόν, κατέβηκα και γω στο χωριό μου για το σαββατοκύριακο. Όχι, όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου. Για να με δουν οι μόνοι άνθρωποι που την παρουσία μου την έχουν για κάτι πολύτιμο και καθημερινό σαν το νερό, κι όχι σαν ιβέντ όπως το κρασί, να μετράνε τις σταγόνες του. Καλλιά νερό παρά κρασί, που λέει κι η γιαγιά μου (με κούρασε το να σκεφτώ τόσο λαμπρή αναλογία, κάτσε να φάω ένα κουλουράκι και συνεχίζουμε).

Το ταξίδι που λες ήταν θανατηφόρα βαρετό. Τόσο βαρετό όσο είναι όλα τα ταξίδια με καράβι από εποχής Οδυσσέα. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι πλέον στο πλοίο υπάρχουν Goodys. Και στο ότι οι λοιποί επιβάτες καπνίζουνε στη μούρη σου (χωρίς να ορκίζομαι ότι οι Αργοναύτες δεν μαστούρωναν με –δήθεν- φύλλα δάφνης, χαρισμένα από την Πυθία μαζί με μια τηγανιά κεφτεδάκια). Και στο ότι αν ταξιδέψεις μετά από απεργία λιμενεργατών θα έχεις τρεις ώρες καθυστέρηση. Και στο ότι στο τραπέζι, που ήταν παραπλανητικά άδειο όταν έκατσες, θα αναμαζευτούν τουλάχιστον δύο με τρεις άκυροι όταν αρχίσουν όταν στενεύουν τα περιθώρια και το πλοίο γεμίσει. Και στο ότι το χιλιαρμυρισμένο κατάστρωμα, στο οποίο κατέληξες γιατί τσιγκουνεύτηκες να πληρώσεις αριθμημένο κάθισμα, είναι θερμοκήπιο όσο έχει ήλιο και Αλάσκα όταν αυτός δύσει. Well, δεν περιμένω να καταλάβεις, έχεις δικαίωμα να μιλάς μόνο αν έχεις ταξιδέψει σε κατάστρωμα. Ή σε διαστημόπλοιο. Α και να μην ξεχάσω, η διαφορά έγκειται και στο ότι τα σκυλιά των διπλανών γαργαλάνε τα πόδια σου, εκεί ήθελα να καταλήξω. Duh, άργησα αλλά το κατάφερα να καταλήξω κάπου. Κλασικό.

Ποτέ δεν είχα επαφή με ζώα με μόνη εξαίρεση τους συμφοιτητές μου στη σχολή και τα σαμιαμίδια στο χωριό. Γενικά μπορώ να πω ότι αντιπαθώ τις γάτες και λατρεύω τα σκυλιά, και αν δεν έχω πάρει ένα ως τώρα είναι γιατί φοβάμαι μήπως δεν ανταποκριθώ σωστά στις ανάγκες του και το διαμορφώσω άσχημα ή το παραμελήσω και πληγωθεί. Πώς τα καταφέρνουν τα άτιμα και σε κερδίζουν πριν καν προλάβεις να τους γκαρίξεις ‘μη με γλείφεις γαμώ την τρέλα μου’, ένας Θεός το ξέρει. Συχνά βέβαια υπάρχουν και κάποια που δεν προλαβαίνουν να επιβληθούν με το νάζι τους και η αντιπάθεια μεταξύ σας εγκαθίσταται- ίσως μαζί με μια δαγκωνιά.

Στο άλλο άκρο είναι η αφεντικίνα μου που ό,τι κινείται της φαίνεται λατρευτό. Θα είναι γάτα; Θα την ποτίσει. Θα είναι καναρίνι; Θα το ταίσει. Ακόμα και τα ποντίκια της φαίνονται χαριτωμένα. Φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη εδώ μέσα που διακρίνει σαφή κατάλοιπα Ντίσνευ, έτσι; Αντίθετα, εγώ ψωνίζω παπούτσια με βάση το πόσο εύκολα πολτοποιούν μια κατσαρίδα, γιατί έχουμε και πολλές στο χωριό, ζωή να (μην) έχουνε. Το σκυλάκι όμως δε μου άφησε κανένα περιθώριο να μην το λατρέψω. Ήταν λαμπραντόρ, από τις τοπ ράτσες που συμπαθώ. Αν ήταν κάτι σαν της φωτογραφίας αυτή τη στιγμή δε θα έγραφα καμία παράγραφο, με εξαίρεση αν μιλάγαμε συγκεκριμένα για τον Hector και το πόσο προστάτευε τον γλυκούλικο Tweety:

Όπως με πληροφόρησε η κυρία που ήρθε και μπαστακώθ...εεμμμ...έκατσε στο τραπέζι μου, η Ντίντι (έλεος πια με τις ψωνισμένες κυράδες και τα ονόματά τους, βγάλτο Λάση ή Ρεξ το σκυλί να ηρεμήσουμε αν θες κάτι ξένο, μου το θες και ευφάνταστο, πφ!) είχε δύο πράγματα για να περνάει ευχάριστα η ώρα της. Το πρώτο ήταν να τρώει τα σκατά της (σικ). Το δεύτερο ήταν να γαβγίζει και να της τρέχουν τα σάλια κάθε που πέρναγε άνθρωπος με φαγητό στα χέρια. Δεδομένου ότι πέρασα τα τρια τέταρτα του ταξιδιού Πειραιάς-νησί με το μικρούλικο τυλιγμένο στα πόδια μου να ζητάει ένα χάδι, καταλαβαίνεις ότι τα bake rolls και τα πουράκια που σκόπευα να ανοίξω ήταν μια κακή ιδέα. Έτσι έφτασα στο σπίτι μου θεονήστικη.

Τις προμήθειές μου δεν τις πέταξα, με έχεις κόψει για τέτοια; Τις μασούλαγα στο ταξίδι του γυρισμού, ξεσκονίζοντας παράλληλα τα Αγγλικά μου με μια γλυκύτατη Σκωτσέζα διαιτολόγο που καθόταν δίπλα μου, αναλύοντάς της τις προυποθέσεις για να δώσει ένας νεοπτυχιούχος ΑΣΕΠ και την έλλειψη φαρμακευτικής βιομηχανίας στην Ελλάδα. Και βλέποντας παράλληλα την Ισπανία να παίρνει τον τίτλο (btw, Ίκερ ζεις εσύ τους οδηγείς, είδες, είδες, ΕΙΔΕΣ τί παλικάρια βγάζει το Εσπάνια; Να ζήσετε, boy- κατάλαβες ότι δεν αναφέρομαι στον αγώνα, έτσι;). Εκείνη τη νύχτα πρέπει να με είχε πιάσει ντελίριο κοινωνικότητας γιατί έπιασα κουβέντα ακόμα και με τον ηλικιωμένο ταξιτζή ο οποίος μου ανέλυε τις ομορφιές της ιδιαίτερης πατρίδας του, Καρπάθου. Όταν δε, μου έκανε ετυμολογία της λέξης αλλοδαπός, πείστηκα ότι πλέον οι ταξιτζήδες έχουν έρθει από τη ΝΑΣΑ.

Στο χωριό πέρασα πολύ όμορφα. Είχα απόλυτη ανάγκη ξελαμπικαρίσματος, και η γαλήνη του σπιτιού και του χωριού μου μου την προσέφεραν απλόχερα. Αχ, του σπιτιού μου... Λοιπόν, αν το σπίτι μου είχε όψη θα ήταν ένα γεμάτο μαρμελάδες και φρεσκομαζεμένη κάπαρη ψυγείο. Αν είχε χρώμα θα ήταν γαλάζιο και πράσινο. Αν είχε γεύση θα ήταν λουκουμάδες με σοκολάτα ή ενός ζουμερού πεπονιού, όχι του σουπερμάρκετ, ξέρεις, τη γεύση ενός πραγματικού πεπονιού. Αν το σπίτι μου είχε ήχο θα ήταν του αέρα που λυσσομανάει παίρνοντας μαζί του κύματα και παντζούρια, ή του γέλιου της αδερφής μου όταν έμαθε ότι έγραψε άριστα για το πανεπιστήμιο. Αν ήταν ανάμνηση θα ήταν φωνές στα χωράφια παίζοντας κυνηγητό. Αν είχε μυρωδιά θα ήταν αυτή των αρμυρικιών ή ενός αρνιού στο φούρνο, δώρο του γείτονα. Αν είχε αίσθηση, θα ήταν το δευτερόλεπτο που κόβεις μια κατακόκκινη ντομάτα από την ντοματιά του κήπου, με τον ήλιο να γαργαλάει το χέρι σου και την πεταλούδα που έρχεται να ξεκουραστεί πάνω στο χέρι σου. Κι αν είχε κάτι κακό, θα ήταν το βούλιαγμα του νησιού από τουρίστες που ξερνάνε μεθυσμένοι κάθε έξι τα χαράματα όλο το καλοκαίρι.

Σκέψου τι χαρά ήταν να δω το ηλιόλουστο μέρος μου πάλι, όταν το μόνο μαύρισμα που είχα πετύχει στην Αθήνα ήταν του αριστερού μου χεριού στην Κατεχάκη.
Τώρα έκανε ακόμα και σημάδι το μαγιό, yeeeeeeeah!!

Τέλοσπάντων, μέσα σε δυο μέρες έπρεπε να γυρίσω, ένεκα της ουράς που είχαν στήσει τα παππουδάκια για χάρη μου στη δουλειά. Τα γλυκούλια μου, έχουν αρχίσει τώρα να με συνηθίζουν και ζητάνε να τους εξυπηρετώ εγώ, guess why, γιατί τα γεμίζω δειγματάκια! Να βλέπεις την 85αρα να φεύγει με τσουβάλια με δείγματα αντιηλιακών και να κωλοχαίρεται λες και έτσι γλιτώνει τον καρκίνο και προστατεύει τα νιάτα της, να σου φύγουν τα μαλλιά! Αστεία αστεία όμως είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα. Η γιαγιά που τσεπώνει τη συσφικτική νιώθει ότι οι άλλοι τη βλέπουν ως κάποια που μπορεί ακόμα να φροντίσει τον εαυτό της και -ενίοτε- ξεκινά να το κάνει. Κάτι τέτοιο τη γεμίζει με ζωή, έστω για τα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει το πασάλειμμα- όπως και όλες τις γυναίκες. Και είναι ωραίο να γεμίζεις τις γιαγιάδες με ζωή.


Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι κάτι δειγματάκια από σαμπουάν για τριχόπτωση ανδρών. Ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να τα χώνω στη σακούλα χωρίς να κάνω τον άλλο να νιώσει άσχημα και να αναρωτηθεί 'Shit, τόσο πολύ φαίνεται;'. Πού θα πάει όμως, θα προπονηθώ και σ'αυτό κάποια στιγμή! Ως τότε, όσοι αναγνωρίζετε το πρόβλημα στον εαυτό σας, να σας πληροφορήσω ότι έχουμε πολύ στοκ στο φαρμακείο μας!

...Κι έτσι λοιπόν κυλάνε οι μέρες πάλι στην Αθήνα. Ανυπόφορη ζέστη, αμέτρητα δειγματάκια, ατέλειωτο extrememakeoverhomeedition στην ελληνική του έκδοση, αμεληταίο διάβασμα, βαθμοί που ανακοινώνονται με το σταγονόμετρο από την εξεταστική, αποτυχημένα κουρέματα και μακρόσυρτο πήξιμο. That's the story of my life άλλωστε!


ΥΓ: Τραγουδάκι που άκουγα στο νησί και με έκανε να εκτιμήσω την (ήδη εκτιμημένη) Fergie. Αυτή η κοπέλα τα σπάει. Απορώ πώς την κεράτωνε ο μαλάκας.

ΥΓ2: Η afinontastinmykono είχε κάποτε ανεβάσει ένα ΘΕ-Ι-ΚΟ ποστ για τα καράβια και το μαρτύριο στο οποίο σε υποβάλλουν οι συνταξιδιώτες! Διάβασέ το οπωσδήποτε ΕΔΩ!

ΥΓ3: Έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση, βλέπω ότι οι Τούρκοι έχουν ξεσαλώσει τελευταία. Μου φαίνεται;;; Είχα ακούσει τις προάλλες ότι ψάχνουν για τα πετρέλαια του Αιγαίου, που ο μπαμπάς Παπανδρέου, τρέχοντας να ανταμώσει με τη Λιάνη, είχε υπογράψει με βιασύνη ότι η Ελλάδα δε δικαιούται να χρησιμοποιήσει. Έεεετσι......

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

...κι από Ιούλιο χειμώνας

Καλά, τι κωλόκαιρος είναι αυτός; Είναι ευρέως γνωστό ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι ο χειμώνας και η χειρότερή μου το καλοκαίρι. Για τα μόνα πλεονεκτήματα που μπορώ να αντέξω το τελευταίο (κάποιες φορές ακόμα και ευχάριστα), είναι ο ήχος από τα τζιτζίκια, το τραγούδι summer wine και η αίσθηση του παφλασμού των κυμάτων, όταν τσαλαβουτάω τα πόδια μου στη θάλασσα στο χωριό τα ηλιοβασιλέματα.

Κι όσο κι αν αποζητώ αυτό το γλυκό φίλημα του δέρματός μου από τον ήλιο τα καλοκαιρινά μεσημέρια (για λίγο, μη βγάλω και την μπέμπελη), άλλο τόσο δεν υποφέρω τη αναπνευστική δυσφορία που μου φέρνει μια μέρα κουφόβρασης. Έχω κλείσει πάλι μισάωρο χωρίς μια εισπνοή της προκοπής.

...Ειλικρινά όμως, δεν ξέρω ποιος θεός παρεξήγησε τις προσευχές και κατάρες μου για τoυς καύσωνες και τις υγρασίες, με αποτέλεσμα να έχουμε όλο καταιγίδες Ιούλη μήνα, αλλά please, αν με ακούς γράψε λάθος. Ακόμα κι αν με αλαφραίνεις στο πότισμα του κήπου και το πλύσιμο του αυτοκινήτου, πολύ περισσότερο από ένα full καλοκαίρι απεχθάνομαι ένα gay καλοκαίρι και τα σκαμπανεβάσματα που μου προκαλεί.

Θα ξαναγυρίσω στην Αγγλία μου φαίνεται. Τη χώρα που, για μας τους κρυόπλαστους που τη βρίσκουμε με ένα πάπλωμα και μια ζεστή σοκολάτα, προσφέρει πραγματικό παγετό από Μάη!

Κρίμα όμως, θα χάνω την Αυγουστιάτικη πανσέληνο με φωτιά στην άμμο και τη μυρωδιά της αρμύρας...

Θα το ξανασκεφτώ.


Στο χωριό


ΥΓ: Map of the problematique, για μας τους προβληματικούς.

Fear and panic in the air
I want to be free from desolation and despair
And I feel like everything I sow
Is being swept away, well I refuse to let you go.

I can't get it right (get it right)
since I met you

Loneliness be over
when will this loneliness be over

Life will flash before my eyes
so scattered and lost I want to touch the other side
No one thinks they are to blame
why can't we see when we bleed we bleed the same

I can't get it right (get it right)
since I lost you

Loneliness be over
when will this loneliness be over

Loneliness be over
When will this Loneliness be over?
Loneliness be over
When will this Loneliness be over?