Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Ωδή στο διάβασμα

Μια μέρα που κυλάει με μια 12ωρη, φλογερή, παθιασμένη και στενή έως σεξουαλική επαφή με ένα 2τομο βιβλίο Τοξικολογίας, δεν μπορεί παρά να τελειώσει με ένα ποστ που να επισφραγίζει το ρεσιτάλ καψίματος εγκεφαλικών κυττάρων. Σημείωσε την ημέρα, 25 Σεπτεμβρίου 2010. Η μέρα που η aphtha εξήγησε το μηχανισμό της δηλητηρίασης από αροξόλ. Ναι, νομίζω νιώθω σοφότερη απόψε το βράδυ.


Δεν ειρωνεύομαι. Λατρεύω την επιστήμη που έμελλε να σπουδάσω. Η σχέση ενός ανθρώπου με την επιστήμη και τις κλίσεις του συχνά αρχίζει σαν ένας έρωτας που γίνεται αγάπη και μετά πάθος. Εκτός αν μιλάμε για γιατρό, οπότε ο έρωτας γίνεται αγάπη και μετά λάθος (λέγε με 40άρη στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα). Αστείο, άλλωστε λατρεύω τους γιατρούς. Απλά δεν ήταν για μένα. Εγώ τη φαρμακευτική αγάπησα με την πρώτη ματιά. Και τώρα πια ζω το πάθος μου. So fucking what, βέβαια...


Ανοίγω παρένθεση για να σου πω ότι η στη σχολή το διάβασμα είναι εξουθενωτικό και οι ευθύνες του επαγγέλματος αναλογικά της πλάκας. Ξέρεις, μπορεί εγώ να εξετάζομαι πολλάκις στο τι μυρωδιά αναδύει το δηλητηριασμένο από υδροκυάνιο πτώμα και στο τι αντίδοτο να σου δώσω αν πάρεις μορφίνη ή αν πιείς μπόμπες και πέσεις σε κώμα, στην πράξη ωστόσο δεν έχω το νομικό δικαίωμα να επέμβω ούτε για να σου κάνω ένεση αδρεναλίνης αν πάθεις αναφυλαξία μέσα στο φαρμακείο μου. Απλή φαρμακοποιός, τι να ξέρει κι αυτή... Πες μου εσύ πώς θα ένιωθες.


Αν πικραίνομαι για κάτι είναι που για άλλη μια φορά το σύστημα φτιάχνει επιστήμονες και τους καταντάει ρομπότ. Μπακάληδες. Κουτάκια πουλάμε και έχουμε το θράσος να ζητάμε και κέρδος, όπως μούπε ένας καρδιολόγος με τον οποίο συζητούσα τις προάλλες. Τη γιαγιά που την έχουν ξαμολημένη τα παιδιά της και έρχεται να της βάλουμε το υπόθετο γιατί δεν έχει κανέναν για να τη βοηθήσει, δε θα τη συναντήσει αυτός ποτέ. Ούτε θα πάει να της θεωρήσει την αθεώρητη συνταγή 20 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι η μαλακία. Δεν πτοούμαστε όμως, εμείς η γενιά του Τσέρνομπιλ έχουμε πολλά να δώσουμε σ' όσους θα μας αμφισβητήσουν. Θα βάζουμε υπόθετα με γνώσεις και στυλ. Κλείνει η παρένθεση. Πίριοντ.


Πέρα από την κοινωνιολογική κλάψα που τελευταία έχω παρατηρήσει ότι με χαρακτηρίζει επίμονα -μάλλον είναι ώρα να αναθεωρήσω τις παρέες μου και να κάνω σεξ πιο συχνά-, έχω να πω ότι το διάβασμα για το πάθος μου και εγώ τα ξαναπάμε περίφημα τελευταία. Αν θέλω να πω τα σύκα σύκα βέβαια, πάντα περίφημα τα πηγαίναμε, με highlight τις εξεταστικές που ήταν το λεπτό που η έφεσή μου θα ξεδιπλωνόταν... Το μυαλό και το στυλό, τίποτα άλλο ανάμεσα σε μένα και το χαρτί, that was all... Η ατμόσφαιρα να μυρίζει εμετίλα από τα αγχωμένα ξεράσματα των γύρω και γω, το τέρας γνώσεων του κατομμυριούχου, να κάνω rewind τη σελίδα που περιέγραφε τα συμπτώματα του συνδρόμου cri du chat... Και μετά ο καφές της επιτυχίας στην πλατεία, με καμία σκοτούρα πια στο κεφάλι... Τόση ευτυχία, τόση ισορροπία, τόση καταξίωση... CUT!


...Εν έτει 2010 ξαναπάρτο από τα “σύκα σύκα”. Αν αφήσω τις φανφάρες και κυριολεκτήσω έχω να πω ότι μεγάλη πόρτα θα διαβώ και ένα F φαίνεται στο φλιντζάνι (also known as Failure). Το διάβασμα και γω τα πάμε περίφημα μόνο σε αναλαμπές πια, γιατί το διάβασμα θα είναι πάντα έναν όροφο παραπάνω και γω θα οφείλω να το κυνηγάω. Δεν είναι πια μια ύλη, ένα τεστ, μια παπαγαλία, ένας βαθμός. Είναι μια κατάκτηση. Είναι μια σφραγίδα του τι είσαι. Ένας ορισμός.


Με άλλα λόγια και αφήνοντας την καθαρεύουσα στην άκρη, θύμισέ μου να πω στη γιαγιά μου να με ραντίσει με αγιασμό τις παραμονές μπας και περάσω.


Τουλάχιστον όμως ξέρεις τι; Μου βγαίνει η γλώσσα, αλλά γουστάρω. Τόσο πολύ που δε με πειράζει η αποτυχία. Γιατί θα είναι μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσω για να μάθω περισσότερα. Τόσο πολύ που δε με ενοχλούν ούτε τα παιδάκια που χτυπάνε οχτάωρα με φωνές κάτω από το παράθυρό μου. Γιατί μου δίνουν συντροφιά στον αγώνα μου.


Χμμ, νομίζω αυτό λέγεται προορισμός. Και γω νομίζω τον βρήκα :)





ΥΓ: Bust your windows- Jazmine Sullivan
By the way, είδε κανείς άλλος ότι η τύπισσα στο Step up ήταν λίγο αλλήθωρη;

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Καταγγελία για κουνούπι


Υπάρχουν κάτι κουνούπια τα οποία δεν είναι κουνούπια. Ούτε σκνιπάκια τα λες. Δεν είναι από αυτά που κάνουν βζζζζζ μέσα στο αυτί σου και σε κάνουν να σκεφτείς "Α, να ένα κουνούπι, ας το σκοτώσω". Τα εν λόγω είναι τόσο μικρά που δεν τα βλέπεις, τόσο αθόρυβα που δεν τα ακούς και τόσο ύπουλα που το πρώι έχεις γεμίσει κρατήρες σε όλο σου το κορμί. Σε κάνουν να ξυπνάς μέσα από τον ύπνο σου και να ξύνεσαι με ορμές επιληπτικής κρίσης. Σε κάνουν να σκέφτεσαι εν μέσω REM για το αν θα χρειαστείς τσουγκράνα ή κάτι πιο αποτελεσματικό από νύχια τελοσπάντων για το ξύσιμό σου.

Ε λοιπόν ένα έχω να πω σε ένα από αυτά:

Λίγη τσίπα πια, κωλοκούνουπο. Δηλαδή έλεος, για μια αξιοπρέπεια ζούμε. Αν έχεις τα κότσια εμφανίσου. Αλλά τι να πεις, ελληνικό κουνούπι δεν είσαι και συ; Έφτασε Σεπτέμβρης κι εσύ έχεις ακόμα όρεξη για αίμα. Να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερό που δεν στα έψαλλα στις 04:53, οπότε και συναντηθήκαμε φευγαλέα. Πιο συγκεκριμένα εσύ συνάντησες φευγαλέα το χέρι μου.

Κανόνισε να φέρεις φίλους σου για την κηδεία απόψε.

Shame on you.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Φήμες λένε ότι αυτό το τραγούδι είναι χαζοχαρούμενο!

Εμένα όμως μ'αρέσει πολύ!
Μιλάμε για το τελευταίο καλοκαιρινό τραγούδι που ανακαλύπτω για το 2010 :)




Where do I begin?
Should I tell you
How bad I need you now
You're underneath my skin
But I'm confused
My head is spinning all around

I waited so long
I need to know, darling
What is on your mind

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
No, please don't let me go
Baby no, no, no, no

What else can I say?
My heart is beating double time
And do you feel the same?
Don't leave me in the dark, no
But baby don't put out this spark, no

I waited so long
I need to know, darling
What is on your mind

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
Baby please don't let me go
No, please don't let me go
Baby no, no, no, no


Caught in the inquisition
Under these conditions
I need a definition
Is it love that we're sharing
Show me that you're caring
You see my fascination
Tell me I'm not mistaken
Give me the information I need

Normally I try to run
And I might even want to hide
Cause I never knew what I wanted
Til I looked into your eyes
So am I in this alone?
What I'm looking for is a sign
That you feel how I feel for you
Baby please don't let me go

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

aphtha-πολτοποιημένος τσαμπουκάς: σημειώσατε 2

Η Ελλάδα είναι το απόλυτο μπουρδέλο. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι στα μπουρδέλα αυτός που πηδάει είναι συνήθως πιο δυστυχισμένος μέσα του από ότι η πουτάνα.

Έχω τόσο φτιαχτεί σήμερα που θέλω απλά κάπου να τα πω και να ξεσπάσω.

Στα 24 μου χρόνια, κοιμάμαι και ξυπνάω με ένα φόβο. Όχι με μια αβεβαιότητα, όπως οι προηγούμενες γενιές. Με έναν φόβο. Αν ήμουν στο 1940 θα ήλπιζα για να λήξει η κατοχή. Αν ήμουν στο 1960 θα δούλευα μέχρι τελικής πτώσης και θα έκανα ένα σπίτι. Θα είχα μια Αθήνα να μεταναστεύσω, ένα χωράφι για να καλλιεργήσω. Αν ήμουν στο 1980 θα πάλευα να μορφωθώ, να ξεχωρίσω και να βρω ένα δρόμο. Είμαι όμως φαρμακοποιός στο 2010, ελεύθερη, μορφωμένη και διαθέσιμη να μεταναστεύσω σε κάνα χωριό. Ε λοιπόν πιο σκατά δε μπορούσανε νάναι τα πράγματα.


Facts:

1. Τα χωριά στα οποία υπάρχει περιθώριο να ανοίξω φαρμακείο είναι των 300 γέρων. Σε δέκα χρόνια θάχουν πεθάνει κι αυτοί, ενώ εγώ θα έχω εγκλωβιστεί κάπου χωρίς καν σχολείο και αγροτικό ιατρείο. Να μείνω στην πόλη; Ακόμα κι αν ανοίξει το επάγγελμα θα είναι για να υπάρξει συγκέντρωση στην αγορά και τελικά μείωση των φαρμακείων, κι όχι για να έχουν ελπίδες οι νέοι άνθρωποι και να αυξηθούν τα φαρμακεία και ο ανταγωνισμός. Οπότε τι να κάνω;

2. Έχω τις καλύτερες συστάσεις για μεταπτυχιακό και μετά διδακτορικό. Ποιος θα το αναγνώριζε και σε ποιό πανεπιστήμιο ή νοσοκομείο να δούλευα;

3. Τα περισσότερα φαρμακεία πάνε τόσο πολύ κατά διαόλου που σκέφτομαι αν είναι καν ενδεχόμενος δρόμος για μένα ακόμα κι αν άνοιγε το επάγγελμα. Μη σε ξεγελάνε οι ουρές κάθε που μας έρχεσαι για ένα Ντεπόν. Η αλήθεια είναι ότι οι φαρμακοποιοί δεν εξοφλούνται από τα ταμεία, δανείζουν φάρμακα σε όλη τη γειτονιά, σχεδιάζεται να τους περιοριστεί το κέρδος ενώ πουλάνε το κορμί τους για να ξεχρεώσουν τους προμηθευτές τους. Δε θα τους σώσει το ντεπόν σου, ούτε καν η αντιηλιακή σου. Αλλά αυτά δε θα τα ακούσεις ποτέ στο mega. Δε μπορεί, θα έχουν πείσει και σένα με τις δήθεν φρεσκοανακαλυφθείσες παρανομίες μερικών λίγων διεφθαρμένων (π.χ Λαύριο κτλ).

Έχει στηθεί ένα ξέφρενο πανηγύρι διαίρει και βασίλευε, με τους μισούς Έλληνες να καταφέρνονται εναντίον των άλλων μισών. Πάλι. Κι αυτό είναι το χειρότερο όλων. Πάλι.


Ναι, χρειαζόταν ένας φράχτης πια σ'αυτό το αμπέλι. Ναι, πολλοί είχαν πάρει ψηλά τον αμανέ και με την προστασία της συντεχνίας στέλνανε το γιό ή την κόρη στο εξωτερικό με απολυτήριο 13 να τελειώσει τη φαρμακευτική σε 15χρόνια και να πουλάει μούρη στους φίλους του, με μια έτοιμη δουλειά. Άλλωστε όλοι πρέπει να τελειώσουν ένα ΑΕΙ σ'αυτήν τη χώρα, έτσι δεν είναι;

Εγώ όμως τώρα φοβάμαι. Γιατί πολύ απλά δεν έχω δικό μου φαρμακείο, ούτε οικογενειακό, και όλοι λένε καλά να πάθω. Έχασα τη φαρμακευτική για 300 μόρια, προσπάθησα, ξενιτεύτηκα και ήλπιζα -ναι, ήλπιζα- γιατί πόνταρα και γω στα 18 μου για ένα μαγαζάκι που θα έδινε βοήθεια στη γειτονιά με δυο τρεις κουτσοσυμβουλές κι ένα εισόδημα που θα πλήρωνε τα αγγλικά των παιδιών μου. Το μαγαζάκι θα ανοίξει μάλλον μιας και είναι μονόδρομος αυτό το επάγγελμα, αλλά δεν ορκίζομαι για το τι ακριβώς θα πουλάω εκεί μέσα... Ταχουν κάνει τόσο σκατά όσοι τα κάνανε, που μόνο τα βαποράκια και τα κλαμπάκια έχουν πια κάτι να αφήσουν στα παιδιά τους. Το χειρότερο είναι ότι είναι τόσο τετελεσμένα και προδιεγραμμένα όλα, που δεν ξέρω αν υπάρχει πια λόγος για να ονειρεύεται κανείς ή να παλεύει. Ναι, τελικά όντως, αν θες να γαμήσεις έναν λαό κόψε του τα όνειρα.

Ο ηλίθιος ήταν πάντα πιο επικίνδυνος από τον κακό, κι έχουμε πήξει από τους πρώτους εκεί απάνω. Μια χώρα σε κατοχή, κι ένας λαός μουδιασμένος. Εύχομαι η προσωπική δυστυχία όσων αποφασίζουν γι'αυτήν τη χώρα να είναι ίση με αυτή που προκαλούν. Κι όσα ευρώ κλέβουν από τον κάθε γέρο που πονάει και λυπάται να πάρει ακόμα και Βολταρέν, άλλες τόσες να είναι οι πίκρες τους.








It's the moment of truth and the moment to lie
The moment to live and the moment to die
The moment to fight, the moment to fight
To fight, to fight, to fight


To the right, to the left
We will fight to the death
To the edge of the earth
It's a brave new world from the last to the first