Μια μέρα που κυλάει με μια 12ωρη, φλογερή, παθιασμένη και στενή έως σεξουαλική επαφή με ένα 2τομο βιβλίο Τοξικολογίας, δεν μπορεί παρά να τελειώσει με ένα ποστ που να επισφραγίζει το ρεσιτάλ καψίματος εγκεφαλικών κυττάρων. Σημείωσε την ημέρα, 25 Σεπτεμβρίου 2010. Η μέρα που η aphtha εξήγησε το μηχανισμό της δηλητηρίασης από αροξόλ. Ναι, νομίζω νιώθω σοφότερη απόψε το βράδυ.
Δεν ειρωνεύομαι. Λατρεύω την επιστήμη που έμελλε να σπουδάσω. Η σχέση ενός ανθρώπου με την επιστήμη και τις κλίσεις του συχνά αρχίζει σαν ένας έρωτας που γίνεται αγάπη και μετά πάθος. Εκτός αν μιλάμε για γιατρό, οπότε ο έρωτας γίνεται αγάπη και μετά λάθος (λέγε με 40άρη στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα). Αστείο, άλλωστε λατρεύω τους γιατρούς. Απλά δεν ήταν για μένα. Εγώ τη φαρμακευτική αγάπησα με την πρώτη ματιά. Και τώρα πια ζω το πάθος μου. So fucking what, βέβαια...
Ανοίγω παρένθεση για να σου πω ότι η στη σχολή το διάβασμα είναι εξουθενωτικό και οι ευθύνες του επαγγέλματος αναλογικά της πλάκας. Ξέρεις, μπορεί εγώ να εξετάζομαι πολλάκις στο τι μυρωδιά αναδύει το δηλητηριασμένο από υδροκυάνιο πτώμα και στο τι αντίδοτο να σου δώσω αν πάρεις μορφίνη ή αν πιείς μπόμπες και πέσεις σε κώμα, στην πράξη ωστόσο δεν έχω το νομικό δικαίωμα να επέμβω ούτε για να σου κάνω ένεση αδρεναλίνης αν πάθεις αναφυλαξία μέσα στο φαρμακείο μου. Απλή φαρμακοποιός, τι να ξέρει κι αυτή... Πες μου εσύ πώς θα ένιωθες.
Αν πικραίνομαι για κάτι είναι που για άλλη μια φορά το σύστημα φτιάχνει επιστήμονες και τους καταντάει ρομπότ. Μπακάληδες. Κουτάκια πουλάμε και έχουμε το θράσος να ζητάμε και κέρδος, όπως μούπε ένας καρδιολόγος με τον οποίο συζητούσα τις προάλλες. Τη γιαγιά που την έχουν ξαμολημένη τα παιδιά της και έρχεται να της βάλουμε το υπόθετο γιατί δεν έχει κανέναν για να τη βοηθήσει, δε θα τη συναντήσει αυτός ποτέ. Ούτε θα πάει να της θεωρήσει την αθεώρητη συνταγή 20 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι η μαλακία. Δεν πτοούμαστε όμως, εμείς η γενιά του Τσέρνομπιλ έχουμε πολλά να δώσουμε σ' όσους θα μας αμφισβητήσουν. Θα βάζουμε υπόθετα με γνώσεις και στυλ. Κλείνει η παρένθεση. Πίριοντ.
Πέρα από την κοινωνιολογική κλάψα που τελευταία έχω παρατηρήσει ότι με χαρακτηρίζει επίμονα -μάλλον είναι ώρα να αναθεωρήσω τις παρέες μου και να κάνω σεξ πιο συχνά-, έχω να πω ότι το διάβασμα για το πάθος μου και εγώ τα ξαναπάμε περίφημα τελευταία. Αν θέλω να πω τα σύκα σύκα βέβαια, πάντα περίφημα τα πηγαίναμε, με highlight τις εξεταστικές που ήταν το λεπτό που η έφεσή μου θα ξεδιπλωνόταν... Το μυαλό και το στυλό, τίποτα άλλο ανάμεσα σε μένα και το χαρτί, that was all... Η ατμόσφαιρα να μυρίζει εμετίλα από τα αγχωμένα ξεράσματα των γύρω και γω, το τέρας γνώσεων του κατομμυριούχου, να κάνω rewind τη σελίδα που περιέγραφε τα συμπτώματα του συνδρόμου cri du chat... Και μετά ο καφές της επιτυχίας στην πλατεία, με καμία σκοτούρα πια στο κεφάλι... Τόση ευτυχία, τόση ισορροπία, τόση καταξίωση... CUT!
...Εν έτει 2010 ξαναπάρτο από τα “σύκα σύκα”. Αν αφήσω τις φανφάρες και κυριολεκτήσω έχω να πω ότι μεγάλη πόρτα θα διαβώ και ένα F φαίνεται στο φλιντζάνι (also known as Failure). Το διάβασμα και γω τα πάμε περίφημα μόνο σε αναλαμπές πια, γιατί το διάβασμα θα είναι πάντα έναν όροφο παραπάνω και γω θα οφείλω να το κυνηγάω. Δεν είναι πια μια ύλη, ένα τεστ, μια παπαγαλία, ένας βαθμός. Είναι μια κατάκτηση. Είναι μια σφραγίδα του τι είσαι. Ένας ορισμός.
Με άλλα λόγια και αφήνοντας την καθαρεύουσα στην άκρη, θύμισέ μου να πω στη γιαγιά μου να με ραντίσει με αγιασμό τις παραμονές μπας και περάσω.
Τουλάχιστον όμως ξέρεις τι; Μου βγαίνει η γλώσσα, αλλά γουστάρω. Τόσο πολύ που δε με πειράζει η αποτυχία. Γιατί θα είναι μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσω για να μάθω περισσότερα. Τόσο πολύ που δε με ενοχλούν ούτε τα παιδάκια που χτυπάνε οχτάωρα με φωνές κάτω από το παράθυρό μου. Γιατί μου δίνουν συντροφιά στον αγώνα μου.
Χμμ, νομίζω αυτό λέγεται προορισμός. Και γω νομίζω τον βρήκα :)
ΥΓ: Bust your windows- Jazmine Sullivan
By the way, είδε κανείς άλλος ότι η τύπισσα στο Step up ήταν λίγο αλλήθωρη;