Ντροπής πράγματα

Πάνω που περίμενα το σουκού για να ξεκουραστώ, έγινε αυτό που γίνεται πάντα. Ο Δίας γαμήθηκε. Τι άλλο περίμενες δηλαδή;

Παρασκευή και η γιαγιά μου παθαίνει μίνι εγκεφαλικό. (Spoiler: η γιαγιά τώρα που μιλάμε ζει και βασιλεύει, δόξα τω Θεώ). Shit, εκεί που με περιθάλπτανε άλλοι τόσα χρόνια, ήρθε η ώρα να τους περιθάλψω εγώ. Ξεπερνόντας το πρώτο σοκ, την αρπάζω και την πάω στο νοσοκομείο. Με το αυτοκίνητο. Τι σκεφτόμουνα; Η ουρά στα επείγοντα έφτανε μέχρι το φαρμακείο απέναντι από το νοσοκομείο (κλασσικά υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 φαρμακεία απέναντι από κάθε νοσοκομείο). Μετά από μίνι γκάλλοπ στο οποίο έλαβαν μέρος διάφορες ειδικότητες του προσωπικού, έφτασα στο συμπέρασμα ότι αν δε σε φέρει ασθενοφόρο στο νοσοκομείο ή αν δεν έχεις πιει ακουαφόρτε και να ξερνάς σαπουνάδες,, μέσα στα επείγοντα πριν να πεθάνεις ΔΕΝ μπαίνεις. Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους.

Παίρνω τη γιαγιά παραμάσχαλα, με το χέρι μουδιασμένο και τον κόσμο να γυρίζει γύρω μας. Αυτηνής από το εγκεφαλικό που είχε ήδη πάθει και εμένα από το εγκεφαλικό που θα πάθαινα λίαν συντόμως. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε στο σπίτι. Η γιαγια ήδη είχε αρχίσει να νιώθει καλύτερα. Εγώ πάλι όχι, αλλά πάλι καλά για μένα δεν είχε σημασία. Σε μια τέτοια κατάσταση κάλεσα ασθενοφόρο. Για να έρθει μετά από μια ώρα και να την πάει στο ίδιο (ΙΔΙΟ) νοσοκομείο. Τι ζω ρε φίλε;

Καλά, δεν το συζητώ τι είδαμε στα επείγοντα. Άλλωστε από τις 5 μέχρι τις 12 ήμασταν εκεί. Ένα κατιτίς το ριζώσαμε… Ο πρώτος έλεγε τη γιατρό καριόλα επειδή του έλεγε να πάει στο Δαφνί γιατί είχε πάθει κρίση σχιζοφρένιας. Εμ να διαβάζεις 50 χρόνια για να γίνεις γιατρός, εμ να σε βρίζει ο κάθε τρελός.

Άλλος, αφρικανός αυτός, με μια μάσκα γρίπης στο πρόσωπο που άφηναν μόνο δυο φοβισμένα και ταλαιπωρημένα μάτια να φαίνονται, ήταν δεμένος με χειροπέδες και φυλασσόταν από έναν ζεμμένο με πολυβόλα ένστολο για να μην το σκάσει. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν από αυτούς τους καημένους που πουλάνε Ruis Vuitton στην Ερμού και τρέχουν σε κάθε περιπολία της αστυνομίας με 182 κιλά στην πλάτη. Πολύ επικίνδυνος δηλαδή. Πάλι καλά που δε φέρανε και τανκ να τον φυλάει.

Ο τέταρτος πάλι ήταν με μια ακτινογραφία στο χέρι από τις 2 το μεσημέρι -όπως μου είπε στις 11 το βράδυ- και περίμενε έναν γιατρό να του τη δεί για να φύγει. Είχε κάνει το λάθος να στραμπουλήξει το πόδι του. Που πας ρε φίλε 22 χρονών νιάνιαρο με στραμπουληγμένο πόδι; Και έχεις και απαίτηση να εξυπηρετηθείς; Δεν έχεις προτεραιότητα. Δεν έχεις λέμε! Άλλαξε χώρα. Ή τράβα ψώφα. Αμαν πια όλοι σας, παντού παράλογοι…

Η τέταρτη και η καλύτερη είχε πιει όλο το Βόσπορο από καθαριστικά του σπιτιού της γιατί ο γκόμενός της την κεράτωσε. Έξυπνη κίνηση. Μετά ο γκόμενος αυτοαναρρωτιόταν αν θα πάει φυλακή. Έναν τέτοιο λεβέντη θέλω και γω, άπιστο και χέστη. Είμαστε ηλίθιες οι γυναίκες. Και οι άντρες ενίοτε, αλλά οι γυναίκες πιο πολύ. Φαίνεται και στην οδήγησή μας, νομίζουμε ότι όλα πρέπει να περιστρέφονται γύρω μας. Κι αν κάτι στο δρόμο μας μάς φέρει αντίρρηση ή παμε αυτοκτονούμε (παραλληλισμός: πέφτουμε σε κανένα δέντρο), ή πάμε και σκοτώνουμε (παραλληλισμός: πέφτουμε σε κανένα αμάξι). Θα γράψω για μας σε κανένα άλλο ποστ.

Τελοσπάντων ας μη στα πολυλογώ. Η γιαγιά εισήχθη, εξήχθη και όλα καλά. Οπότε και γω είπα την επομένη να επισκεφθώ μια κρεπερί να πάρω τις χαμένες μου δυνάμεις. Η κρεπερί ήταν σα βγαλμένη από παραμύθι, όλα τα πιάτα είχαν παραμυθένια ονόματα και όλο το ντιζάιν θύμιζε παραμυθένια σπηλιά. Αν είσαι άντρας και θέλεις να ψήσεις την κοπέλα στα πρώτα ραντεβού πηγαινέ την εκεί. Το μαγαζί είναι στη Γλυφάδα και λέγεται, guess!, “Παραμύθι”. Απλά πάρε καμιά γλυκιά κρέπα γιατί οι αλμυρές υπερπαραγωγές που πήραμε εμείς ήταν μέτριες. Υπάρχει όμως τεράστια ποικιλία, πολλές ασφαλείς και απλούστερες εναλλακτικές αν δεν είσαι λιχούδικο ον σαν εμένα και την παρέα μου (που πήραμε κρέπα με κοκινιστο κατσαρόλας!) και εν πάση περιπτώσει αξίζει αν θες μια έξοδο-happening για να παίξεις τον κόντρα ρόλο του πολιτισμένου αρσενικού. Έλα τώρα που σε προσβάλω, μεταξύ μας μιλάμε!

Την επόμενη μέρα, έχοντας χωνέψει τα παραπάνω αποφάσισα να πάω πάλι για φαγητό. Αφού κάναμε το δρομολόγιο Γαλάτσι- Γλυφάδα- Πειραιά για βόλτα καταλήξαμε κάπου ενδιάμεσα σε ένα γλυκύτατο ταβερνάκι που να φανταστείς δεν πρόσεξα τι τρώγαμε γιατί αποφασίσαμε να σφαχτούμε και από ένα σημείο και μετά μασούλαγα μηχανικά. Ποια, εγώ, που θεωρώ ότι ισορροπημένη διατροφή είναι ένα σουβλάκι στο κάθε χέρι ΣΥΝΕΧΕΙΑ! By the way, είχα πει ότι θα τα κόψω και το έκανα ως ένα βαθμό. Το κάθε-μέρα έγινε μια φορά τη βδομάδα. Δέχομαι συγχαρητήρια.

Σήμερα είπα λοιπόν να γυρίσω από τη δουλειά και να μουχλιάσω λίγο, μετά από τόσο τρέξιμο αυτές τις μέρες. Έτσι ήταν το σχέδιο. Είναι στο χαρακτήρα μου να θεωρώ μόνο το μούχλιασμα ξεκούραση. Πουχού άμα με πετάξεις σε ένα θέατρο ή ένα σινεμά, ή ακόμα κι αν μου δώσεις τρεις μέρες και 1000 ευρώ να τα κάνω ψώνια, ε όχι, δεν ξεκουράζομαι. Κουράζομαι. Πες με βλάσφημη, πες ότι ευτελίζω την έννοια της κούρασης, αλλά τα γονίδιά μου με έκαναν να γεννηθώ κουρασμένη. Τι να κάνω. Και θα συνεχίσω να “κουράζομαι” και σήμερα που λες, παρά τα σχέδια του μούχλα εαυτού μου. Θα πάμε λέει για κάνα παγωτό απόψες. Οικονομία σήμερα μετά την κρεπάλη του σουκού. Με κανένα Καραμπόλα σε παγκάκι τη βλέπω τη δουλειά. Να πάρουμε και παιχνιδάκι δώρο.

Φιλια!