25η του 23ου (έτους μου)

Καθώς περίμενα χθες στο γραφείο ενός υπαλλήλου στην τράπεζα, τσίμπησα έξω από το 1 επί 1 παράθυρό του την εικόνα έξι μπαλκονιών μίνιμουμ με την ελληνική σημαία κρεμασμένη. Με ένα στιγμιαίο rewind, ξέρεις, από αυτά που κάνει το μυαλό σε ανύποπτο χρόνο, μου ήρθαν σαν ταινία μπροστά στα μάτια μου φάσεις από όλα μου τα σχολικά χρόνια.

Τέτοιες μέρες κάθε Μάρτη γυρνούσα σπίτι μου, έχοντας πει το ποίημα μου στη σχολική γιορτή κι έχοντας κάνει την τελευταία πρόβα της παρέλασης με τους συμμαθητές μου και το γυμναστή. Θυμάμαι όλους τους γυμναστές που είχα από το δημοτικό μέχρι το λύκειο. Στο δημοτικό είχαμε έναν κύριο Κώστα, που ορκιζόσουν ότι είναι υπουργός ή ψήστης ή δημόσιος υπάλληλος γραφείου, πάντως όχι γυμναστής. Το (απύθμενο) πάχος του ήταν το ίδιον αυτού. Μετά, στο γυμνάσιο, είχαμε τον κύριο Γιώργο, ρεμάλι από τα λίγα. Μας έβαζε να τρέχουμε το γήπεδο του ποδοσφαίρου τρεις φορές γύρω γύρω. Το πρόβλημα ήταν ότι μετά ξεχνιόταν κουτσομπολεύοντας με άλλους, η ώρα πέρναγε, οι τρεις φορές γίνονταν οχτώ, το κουδούνι χτύπαγε, και όλη η τάξη κατέληγε να μαζεύει όσα κουράγια είχαν απομείνει προκειμένου τα ημιλιπόθυμα σώματα να σηκωθούν απ’ το χώμα. Νομίζω είχα ρέψει εκείνους τους τρεις χειμώνες! Όταν φτάσαμε στο λύκειο σταμάτησα να ασχολούμαι με τους καθηγητές της γυμναστικής, δεδομένου ότι προφασιζόμουν εναλλάξ περίοδο ή κράμπα για να αποφύγω τις επαφές με το μάθημά τους. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο γυμναστής της τάξης μου, ο πενηντάχρονος κύριος Χ., φόραγε πάντα ένα κολάν που του διέγραφε ό,τι μπορεί να διαγραφεί/προεξέχει στο ανδρικό σώμα. Το θέαμα θύμιζε Freddie Mercury on stage.

Πιο μικρή ακόμα και με αφορμή τις πρόβες της παρέλασης, έπαιρνα θυμάμαι ένα σημαιάκι πλαστικό από αυτά που πουλάνε πλέον στα φανάρια, με εκείνο το κίτρινο σταυρουδάκι στην κορυφή, και έκανα το σημαιοφόρο περπατώντας γύρω γύρω στην αυλή με τα ξαδέρφια μου. Γενικά είχα μεγάλη αγάπη για τη σημαία, πίστευα πολύ στο συμβολισμό της και απ’ όσο θυμάμαι είχα σχεδόν βουρκώσει στην έκτη δημοτικού όταν στην κλήρωση δε βγήκα κάτι παραπάνω από παραστάτης. Ξέροντας την εξέλιξη της ιστορίας, και δεδομένου ότι ενώ παρήλαυνα σήκωσα το χέρι μου να χαιρετίσω τη μαμά μου την οποία διέκρινα στο πλήθος που χειροκροτούσε, ευλογώ το Θεό που είχα χάσει τη σημαία στην προαναφερθείσα κλήρωση, αλλιώς παίζει τώρα να ήμουν στη στενή για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, φέρνοντας το κοντάρι στο κεφάλι κανενός χριστιανού.

Στα επόμενα χρόνια, λίγο το ξεμυάλισμά μου και λίγο η επανάσταση που όριζε η ηλικία, απέβαλλα το κόμπλεξ της σημαίας και το όνειρο να την κρατήσω στην παρέλαση. Τώρα που το σκέφτομαι, με ένοιαζε περισσότερο το να παρελαύνω σε σημείο που να υπάρχει οπτική πρόσβαση στον παιδικό-προεφηβικό-εφηβικό μου έρωτα (ένας ίδιος όλα αυτά- αλήθεια, να ζει ακόμα αυτός;) παρά να είμαι στην πρώτη σειρά απομονωμένη και σοβαρή. Όταν πάντα στο τέλος διαπίστωνα ότι ο παιδικός-προεφηβικός-εφηβικός έρωτας ήταν στην εξάδα των παραστατών με έπιανε και πάλι καούρα να βγω μπροστά. Ωραίες αξίες θα πεις. Χμμ, παιδάκι ήμουν, δεν το πολυέψαχνα το θέμα. Όχι ότι μετά που το πολυέψαξα βέβαια είδα διαφορά. Στο τέλος πάλι κατέλειξα να σνομπάρω την ιδέα της προβολής της σημαίας, έχοντας στο μυαλό κάτι ανάλογο αυτού που είδα σε έναν τοίχο: Έλληνας δε γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι. Καταντάς. Είπα της προβολής της σημαίας, όχι της σημαίας της ίδιας, εντάξει;

Άλλο που θυμάμαι επίσης είναι ότι πάντα τέτοια μέρα έτρωγα το πρώτο μου παγωτό, αμέσως μετά την παρέλαση. Νομίζω ήταν το χάπενινγκ της άνοιξης αυτό, μετά το event του βγάζουμε-τα-καλοκαιρινά-από-το-πατάρι-γιατί-έφτασε-Κων/νου-και-Ελένης-21-Μαίου (α ρε μάνα, θα οργανωθώ και θα νοικοκυρευτώ ποτέ όπως εσύ; (παρένθεση της παρένθεσης: όχι) ). Ακολουθούσε φυσικά καταμέτρηση των παγωτών και ανταγωνισμός με τη γειτονιά για το ποιος έχει φάει τα περισσότερα. Το ίδιο ίσχυε για τα μπάνια το καλοκαίρι.

…

ΥΓ1: Κομματάρα. Και η μπαλλάντα και η άλλη διασκευή. Λόγω άνοιξης και λιακάδας πάρε την άλλη διασκευή.

…

ΥΓ2: Λύσε μου κάποιος την απορία. Άδειαζα τις φωτογραφίες από το κινητό μου και βρήκα μια από μια βόλτα με το αμάξι τις προάλλες. Ο τύπος που βλέπεις είχε κάνει κάτι μαγκικό και η σακούλα δεν έπεφτε από το πίσω καπό ούτε σε ανηφόρα του Ολύμπου. Κιτς πάντως δεν το λες :P

ΥΓ3:

Η θέα σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αθήνας.

…

ΥΓ4: Έλεος πια με τις αλλαγές ντεκόρ σ’αυτό το blog! Είδες πώς προλαβαίνω τη σκέψη σου, αγαπητέ μου αναγνώστη; Για να μη μείνεις με την απορία όμως, πιθανολογώ ότι για τις αλλαγές αυτές φταίνε τρια τινά: α)Φταίει η αλλαγή του καιρού που θυμίζει πια καλοκαίρι κάθε μέρα, που με έκανε να ξανοίξω λίγο τα χρώματα -βρε αδερφέ-. β) Φτάιει επίσης και το γονίδιο της γιαγιάς μου, η οποία κάθε δεκαπέντε μέρες αλλάζει τη θέση των επίπλων (καναπές δεξιά, μπουφές αριστερά, και ξανά πάλι ανάποδα), προφανώς για να έχει την ψευδαίσθηση ότι αλλάζει σαλόνι. γ) Φταίει που έβαλα ίντερνετ στο κινητό μου (hell yeah!) και πλέον το άλλο θέμα μου φάνηκε πολύ σκέτο για ένα τόσο περίτεχνο φιλολογικά μπλογκ όπως το παρόν (ουυυυυυυστ!) :)

…

ΥΓ5: Χθες έκλεισα τα εισιτήρια για το χωριό μου. Θα φάω μαμίσιο φαί (σπανακόριζο, μπλιαχ) και θα λιώσω στα θρίλερ (βλ. φωτό) και στις βόλτες στη θάλασσα.

…

ΥΓ6: Δεν παίζει να πάρω ποτέ Ford αμάξι μετά από αυτή τη διαφήμηση στο αγγλικό Premier league. Ε όχι και να έχει σλόγκαν feel the difference σε γκολ του γαύρου στον Παναθηναικό, ενώ οι οπαδοί φωνάζουν το κλασσικό σύνθημα (άκου προσεκτικά ποιό). Μετά το φετινό να δούμε αν θα την παίζουν ακόμα στις τηλεοράσεις!