Η Πολυάννα μεγαλώνει

Πάνω από το σπίτι μου μένει ο ξάδερφός μου με τη γυναίκα του και τη δίχρονη κόρη τους. Προσωπικά, τα παιδιά τα χωρίζω σε τρεις κατηγορίες: αυτά που είναι κάτω των 3ων ετών, αυτά που είναι 3-9 και αυτά που είναι 9-13. Άνω των 13 αλλάζουμε ψυχοβιολογική κατηγορία, οπότε άστο. Οι αντίστοιχοι τίτλοι των κατηγοριών είναι γλυκούλικα, γλυκά, γαιδούρια. Έλα, μη με παρεξηγείς, τα λατεύω τα παιδιά, είναι ο μόνος λόγος που ο κόσμος αυτός είναι ακόμα όρθιος, όσο είναι τελοσπάντων. Κι αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα ευαισθησίες, αυτές σχετίζονται πάντα με κάποιο παιδί, είτε αυτό που έχουν, είτε αυτό που τους λείπει, είτε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσαν να αποβάλλουν κατά την εξέλιξή τους, ευτυχώς.

Η εν λόγω δίχρονη ανηψιά λοιπόν είναι η αδυναμία μου. Η νεράιδα της διπλανής πόρτας, κάτι που μόνο γι′ αυτήν θα μπορούσα να το πω. Δεν είναι ότι μου ξυπνάει μητρικά φίλτρα, έννοια σου και αυτά δεν ξυπνάνε ούτε με τα κανόνια του Ναβαρόνε μέχρι να βγάλω 2-3 ευρώ να τάχω στην τσέπη για τις πάνες. Είναι ότι μου ξυπνάει αυτό που έχω ξεχάσει να είμαι. Προχθές παρακολουθούσαμε επί είκοσι λεπτά μια πασχαλίτσα (όχι την γνωστή, την τιμωρό- πάει, έγινε θεσμός αυτή η έκφραση!!) γύρω γύρω στο μπαλκόνι, με τόσο μα τόσο ζήλο, που με συνεπήρε και μένα το παιχνίδι. Στο εικοσάλεπτο ήρθε ο πατέρας της να μου πει ότι τέλειωσε το baby sitting αλλά από κεκτημένη φόρα πήγε να πατήσει πάνω στην πασχαλίτσα (πού να τη δει κοτζάμ γαιδούρι 1,85). Η μικρή πάτησε στριγγλιά που την ακούσανε μέχρι τη Ρόδο και απέτρεψε το μοιραίο. Είναι αγγελούδια οι άνθρωποι πριν τα τρια τους χρόνια τελικά. Κάποιες άλλες φορές πάλι, κάθομαι και την κοιτάω να πεθαίνει στο γέλιο κάνοντας μυτούλες για να μου χτυπήσει το κουδούνι και τελικά να τα καταφέρνει. Και ναι, χαζεύω, μα τω Θεώ χαζεύω, με το τι με έκανε ευτυχισμένη εμένα πριν 21χρόνια. Πφφ, ignorance is a bliss.

Και όταν έρχεται η μάνα της να τη μαζέψει νιώθω τόσο κενή τα πρώτα δέκα λεπτά. Βλέπω γύρω μου την τηλεόραση να παίζει βλακείες, ανοίγω το ράδιο και μιλάνε για το γάμο της τάδε που περνάει κρίση, βλέπω ένα άρωμα στο τραπέζι ενώ πριν λίγο μύριζα το σχεδόν άγιο δέρμα ενός μωρού. Μόνο ένα ανθρώπινο πράγμα δε μου φαίνεται μάταιο, εκείνα τα δέκα πρώτα λεπτά- μια μουσική. Όσο για τα μη ανθρώπινα, ένα περίεργο σύννεφο στον ουρανό ή μια πεταλούδα πάνω σε ένα φύλλο είναι εξίσου ικανά να με επαναφέρουν, ακόμα και το πιο μικρό. Η πιο μεγάλη μαγεία είναι στα μικρά.

Έχω δει σε τοίχο γραμμένο, θα ήθελα να είμαι αυτό που ήμουν όταν ήθελα να είμαι αυτό που είμαι. Αλλά μετά σκέφτομαι μπα, βλακείες.. Όταν είσαι μικρός είσαι απλά μικρός και τίποτα άλλο. Ενώ όταν είσαι μεγάλος, είναι στο χέρι σου να είσαι και μικρός και μεγάλος ταυτόχρονα. Έρχονται κάποιες στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να τρέμει και τα μάτια μου να δακρύζουν από τα γέλια και τότε είμαι μικρή. Έρχονται όμως και κάποιες άλλες που μου δίνεται η ευκαιρία να αποκομίσω skills από τα κάτοθι αναφερόμενα (του μοναδικού ποιήματος το οποίο έχω καταφέρει να διαβάσω ολόκληρω, καθώς βαριέμαι αφόρητα την ποίηση) . Τότε είμαι μεγάλη. Τότε νιώθω ότι περνάω σε άλλη πίστα εξίσου γοητευική. Και τότε μου αρέσει πολύ η ζωη.

Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου τα δικά τους χάνουν
και για το χάσιμο αυτό το φταίξιμο σε σένα ρίχνουν.
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι σε αμφισβητούν,
αλλά και για την αμφισβήτηση αυτή , περιθώριο ν’ αφήνεις.
Αν μπορείς να περιμένεις χωρίς η αναμονή να σε κουράζει ,…
ή όταν σε συκοφαντούν να μην σ’ απασχολούν τα ψέματα,
ή όταν σε μισούν, έδαφος στο μίσος να μη δίνεις
και μόλα αυτά ούτε ιδιαίτερα καλός ούτε σοφός να δείχνεις
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρά σου αφέντες να μη βάζεις.
Αν να σκέφτεσαι μπορείς και αυτές τις σκέψεις σου στόχους να μην τις κάνεις.
Αν Θρίαμβο και Καταστροφή μπορείς να αντιμετωπίζεις
και με τον ίδιο τρόπο και στους δυό αυτούς απατεώνες να φέρεσαι,
Αν μπορείς ν’ αντέχεις να ακούς τις αλήθειες που είπες
στραβωμένες από ανθρώπους δίχως έρμα που παγίδα για χαζούς τις φτιάχνουν
ή να βλέπεις αυτά που τη ζωή σου τους έδωσες, να κοίτωνται κομμάτια γκρεμισμένα,
και πάλι εσύ να σκύβεις να τα χτίσεις με εργαλεία παλιά, φθαρμένα.
Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό απ’ όλα σου τα κέρδη,
και «κορόνα-γράμματα» όλα να τα παίζεις ,
και να χάνεις και απ’ την αρχή πάλι ν’ αρχίζεις
και λέξη να μην λες ποτέ για την απώλεια σου αυτή.
Αν μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά στα νεύρα και τη δύναμή σου
να δουλεύουν για σένα ακόμα κιόταν έχουν πια εξαντληθεί,
και να κρατιούνται, όταν το μόνο πού μέσα σου έχει μείνει
είναι η θέλησή σου που τους λέει: «Αντέξτε».
Αν μπορείς με το πλήθος να μιλάς και να κρατάς την αρετή σου
η αν με βασιλιάδες περπατάς να μην αφήνεις να χαθεί με τα απλά και ταπεινά η επαφή σου.
Αν ούτε εχθροί ούτε και φίλοι αγαπητοί μπορούν να σε πονέσουν.
Αν όλοι είναι σημαντικοί για σένα, μα κανένας πιό πολύ,
Αν μπορείς να γεμίσεις το λεπτό που τίποτα δε συγχωράει
με την αξία μιας διαδρομής εξήντα δευτερόλεπτων.
Δικιά σου είναι η Γη και ότι έχει επάνω της.
Και – ακόμα πιο πολύ – θα είσαι άνθρωπος γιε μου.

Υ.Γ Σήμερα βρέθηκα τυχαία σε μια σχολή ΑΕΙ της Αθήνας και είδα σε ένα έδρανο την παρακάτω “διακήρυξη”:

Δε θα αναφερθώ στην κορυφαίας αίγλης αισθητική μερικών ιδυμάτων εκπαίδευσης (μπετά aaaaall around). Ούτε στις αμέτρητες αφίσες που με καλούν να ψηφίσω την εκάστοτε κομματική παράταξη – με καλούν εδώ και 6 χρόνια που επισκέπτομαι τον χώρο, αφού δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να τις ανανεώσει, άλλωστε οι εκλογές πάντα έρχονται, όπως τα Χριστούγεννα που λέει και η τζαμποδιαφήμηση.

Στην πραγματικότητα το λατρεύω το ελληνικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα είμαι τόσο μαζόχα που ώρες ώρες νιώθω και κατάνυξη. Όσο πιο πολύ το ασοβάτιστο μπετό, όσο περισσότερες οι αφίσες της ΚΝΕ, τόσο μεγαλύτερη η κατάνυξη. Σα να είμαι στο ‘74 βρε παιδί μου, κάτι τέτοιο. Κλασσική ρομαντική-σε-άκυρα-πράγματα aphtha. Λατρεύω και τα εφόδια που δίνει το ελληνικό πανεπιστήμιο επίσης. Αν εξαιρέσεις ότι ώρες ώρες αποπροσανατολίζει τα παιδιά με το ξεζούμισμά του και επίσης περιθάλπτει κάτι ψωνισμένους καθηγητές που έγραψαν ένα άρθρο για την θέση της γυναίκας στο έργο του Βιζυηνού (τυχαίο παράδειγμα) και κάτι τρέχει στα γύφτικα ώστε να μη γυρνάνε να απαντήσουν στους φοιτητές… ε λοιπόν αν τα εξαιρέσεις αυτά μπορώ να πω ότι ω ναι, ΑΓΑΠΑΜΕ ελληνικό πανεπιστήμιο.

Στο θέμα μας όμως. Συμφωνώ με πολλά απο τα διακιώματα της διακήρυξης. Still, δε μπορώ να διανοηθώ το αίτημα νούμερο 2 . Δεν ξέρω αν είμαι η παράλογη, σπούδασα στην Αλβιώνα που το 50% της ύλης ήταν μη διδαχθείσα. Αλλά γενικά βρε παιδί, πώς θες να νοείσαι ολοκληρωμένος επιστήμονας αν δεν την ψάξεις και λίγο μόνος σου τη δουλειά; Δηλαδή αν έχεις μάθει να μετράς μέχρι το 10 και σε ρωτήσουν να δείξεις το 11 στο αριθμητήριο δε θα μπορείς; Δε λέω να του λύσεις μιγαδικό σε ολοκλήρωμα του άλλου, αλλά πας και συ και γράφεις στις απαιτήσεις ότι αρνείσαι να απαντήσεις οτιδήποτε διαφορετικό; Αν πρόκειται για ριζικά άσχετο μην το απαντήσεις και κάνε και θέμα, αν και η περίπτωση φαντάζομαι θάναι μεμονωμένη και θα πέσει επι τόπου γενική κατακραυγή. Αλλιώς αν είναι να ξεχωρίσει το 5 από το 10 ας υπάρχει και μια τραβηγμένη ερώτηση. Έχω βρεθεί σε ελληνικό αμφιθέτρο (μεγάλη και άσχετη ιστορία) με φοιτητή να καπνίζει γράφοντας και να λέει με στυλ ότι δεν απαντάει θέμα γιατί είναι πιο εξεζητημένο από αυτά που είχε πει ο καθηγητής στην τάξη. Αυτός σε λίγα χρόνια θα αυτοαποκαλείται επιστήμονας. Τζίζους όμως; Πολλή επανάσταση σε λάθος θέματα νομίζω…

Και επειδή είπαμε ΑΓΑΠΑΜΕ ελληνικό πανεπιστήμιο (κλαπ, κλαπ, κλαπ), πάρε ένα από τα λίγα ελληνικά τραγούδια που λατρεύω, videoclip του οποίου είναι γυρισμένο σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Pay attention to the lyrics.