Ρωτήστε το γιατρό ή το φαρμακοποιό σας

Όταν είσαι ασκούμενη σε ένα φαρμακείο, κάνοντας τη δουλειά που ερωτεύτηκες από παιδί, έχεις το αβαντάζ του χαλαρού ωραρίου και ταυτόχρονα την έκθεση στο χώρο που πάντα ήθελες χωρίς τις ευθύνες που έχει ένας επαγγελματίας. Αν συμψηφίσει κανείς το γεγονός ότι δοξάζω το Θεό για την τύχη του να πέσω σε απόλυτα ευχάριστα περιβάλλοντα και στη θητεία μου στο νοσοκομείο αλλά και τώρα στο φαρμακείο που είμαι, είμαι στο απόλυτο ντεμπούτο της καριέρας μου. Μπορεί να μην ξέρω τι θα ξημερώσει και ποια ανάγκη ίσως με ρίξει σε ξένες σκάλες όταν τελειώσω τα εξάμηνά μου, αλλά το τώρα μου με γεμίζει τόσο πολύ που νιώθω ότι δε χρειάζεται να σκεφτώ καν για του χρόνου και ό,τι είναι ναρθεί θαρθεί. Αγχώνομαι όπως ορίζει η κρίση των 23 αλλά προσπαθώ να αισιοδοξώ και να αφήνω τη ζωή να με ζήσει και όχι να τη ζήσω. Τουλάχιστον τώρα.

Το καλύτερο πράγμα πίσω από τον πάγκο είναι το χάζι. Αν κάτι ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου ήταν να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και να τους παρατηρώ. Αρχικά με κέρδισαν τα παιδιά. Για έναν περίεργο λόγο πάντα πίστευα ότι έχω αστείρευτα πολλά πράγματα να τους μάθω, ότι έπρεπε να διδάξω. Ένιωθα ότι δε θα εμπιστευόμουν άλλον για να τα διαπαιδαγωγήσει πιο σωστά γιατί εγώ θα είχα το μεράκι του να τα κάνω σωστούς ανθρώπους με το να τους εμφυσήσω αγάπη για ό,τι κι αν καταπιαστούν γιατί σημασία δεν έχει με τι ασχολείσαι αρκεί να το κάνεις καλά. Ήθελα να ασχοληθώ με εύπλαστες ηλικίες δημοτικού. Μετά σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν πολύ ρομαντική κι ότι στο σχολείο τα όποια ιδανικά των καθηγητών βάλλονταν όχι μόνο από τα παιδιά αλλά κυρίως από τα σπίτια αυτών και τους συναδέλφους τους. Οπότε λυπάμαι που το λέω, άλλαξα επαγγελματικό προσανατολισμό κι άφησα τα παιδιά στη μοίρα τους βγάζοντας το άχτι μου σε ανήψια και ξαδέρφια. Άλλωστε η ευθύνη θα ήταν τεράστια, ποιος μου λέει ότι αυτό που θα έπλαθα και θα θεωρούσα εγώ σωστό άνθρωπο θα ήταν όντως το σωστό; Δε με ένοιαζε να εργάζομαι σε ένα fixed και ανέμελο περιβάλλον όπως οι συμμαθητές μου που ασχολήθηκαν με τα παιδαγωγικά. Ήθελα κάτι παραπάνω που να μη φθαρεί με τα χρόνια μου στο χώρο, και δεν εμπιστεύθηκα τις δυνάμεις μου σ'αυτό.

Μετά τα παιδιά, ο μόνος τομέας με τον οποίο θα συγκινούμουν να ασχοληθώ ήταν οι ασθενείς άνθρωποι. Δε θα γινόμουν ποτέ γιατρός γιατί ο γιατρός είναι συνήθως στην απέναντι πλευρά, είναι ο άνθρωπος που αποπνέει φόβο, άσχετα αν είναι ο καταλύτης και οδηγός του πλοίου της ασθένειας. Όμως δεν παύει να είναι απέναντι, δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Αντίθετα, ο φαρμακοποιός είναι μεν το πιο κλασμένο επάγγελμα που υπάρχει στον τομέα της υγείας, ωστόσο είναι ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο θα στραφώ αν έχω κάτι που με καίει άμεσα, αν είμαι σε διακοπές, αν είμαι σε ξένη χώρα, αν με πιάσει άσθμα στις 4 το πρωί και δεν έχω το inhaler μου. Είναι συμβουλάτορας. Μπορεί από γνώσεις φαρμακοποιού και γιατρού να υπάρχει χάσμα πιο μεγάλο κι απ' αυτό που χωρίζει εμένα και τη μάνα μου, αλλά πίστεψέ με δυο τρια πράγματα τα ξέρει κι αυτός και μπορεί να σε κατευθύνει σωστά και να γίνει φίλος σου.

Η φάση είναι ότι οι φαρμακοποιοί τρώνε τη σκόνη όλων, γιατρών και ασθενών. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλά υποψιάζομαι ότι μας έχουν ακόμα και για παράσιτα. Αν και προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορη αυτό, έχω αποδείξεις κάποιους διαλόγους-διαμάντια του στυλ:

Φαρμακοποιός: Μήπως σας ξέφυγε; Το παιδί είναι 5μηνών και η χορήγηση του συγκεκριμένου σκευάσματος λόγω πιθανών παρενεργειών είναι νόμιμη από 2 ετών και πάνω.

Παιδίατρος: Ναι ε, να μην τα κοιτάτε εσείς αυτά, δεν έχετε καμία δουλειά. Είμαι γιατρός και ξέρω τι γράφω, τέλος.

Από την άλλη ζω καθημερινά ατάκες από ασθενείς που δεν υπάρχουν και έτσι και τις μαζέψει κανείς κάπου θα κάνει μπεστ σέλλερ να το διαβάζει κάθε βράδυ ο Σερβετάς. Από τη μια αυτό με τρελαίνει αλλά από την άλλη μού επιβεβαιώνει ότι ο φαρμακοποιός της γειτονιάς είναι ένας άνθρωπος του σπιτιού, ειδικά για την τρίτη ηλικία που λατρεύω (απ' ό,τι κατάλαβες κυρίως με τη δεύτερη ηλικία λοιπόν έχω τη μισανθρωπιά που έχω αναφέρει επανειλλημένως- κλείνει η παρένθεση), οπότε η επαφή που αποζητούσα από το επάγγελμά μου δεν είναι ιδεατή. Still, έχει πολλή μα πολλή πλάκα όταν οι άνθρωποι, και δη οι γέροι, θεωρούν ότι ο φαρμακοποιός υποχρεούται να ξέρει/μαντεύει πράγματα όπως:

Α: Δώσμου το καινούριο φάρμακο που μου είχες δώσει τον προηγούμενο μήνα...Έλα που δε θυμάσαι... Ένα άσπρο με μια γραμμή, για το Θεό κοπέλα μου μα πώς γίνεται να μη θυμάσαι;;

Β: Δώσμου αυτές τις σταγόνες που μου δίνεις. ..Ναι,ναι το κολλύριο πως το λένε τελοσπάντων.. Τι για ποιά χρήση είναι, αφού έκανα εγχείρηση, δε θυμάσαι; Εκείνο μωρέ.. Ε δε θυμάμαι τι εγχείρηση ήταν, στο μάτι ήταν πάντως, υπάρχουν πολλών ειδών;....

Γ: Εκρήγνυται το θερμόμετρο στο αεροπλάνο; (τζίζους).

Δ: Έκοψα το χέρι μου (τα αίματα να τρέχουν ποτάμι), μου είπαν να έρθω εδώ να μου κάνετε ένα αντιτιτανικό (my heart will go on κι έτσι)- (ήρθε πίσω από τον πάγκο, τα κατέβασε και του την κάναμε).

Πίστεψέ με, στην επόμενη ζωή μου θα γίνω Πυθία. Γιατί να πάει τόση προυπηρεσία χαμένη;

Ξέρεις όμως, δεν ξέρω αν στο είπα, την αγαπάω πολύ τη δουλειά μου... Μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων στα πιο σοβαρά προβλήματά τους, στις πιο μεγάλες χαρές τους, επειδή αυτοί με καλούν, όχι από περιέργεια και κουτσομπολιό. Άλλωστε, αν δε γινόμουν φαρμακοποιός δε θα γνώριζα ποτέ τη 40άρα που μετά από δύο αποβολές και μια εξωσωματική κατάφερε να πιάσει δίδυμα και έρχεται κάθε βδομάδα για την καθιερωμένη της ένεση και για να μας πιάσει από μόνη της μισάωρη συζήτηση να μας πει πόσο ευτυχισμένη είναι.

...Ούτε τον 87άρη που έρχεται κάθε Τετάρτη πρωί με την 60άρα γκόμενα μες στα μέλια για να πάρει βιάγκρα ο γλυκούλης μου (τσαγανό ο παππούς, δε θέλω κουβέντα!). Η μούρη του να λάμπει και η ταμπέλα “καλημέρα_ζωή” να αναβοσβήνει στο κούτελό του! Viagra, cialis και ξερο ψωμι. Ιφιγένειες σφάζονται στους βωμούς της σιλδεναφίλης της κιτρικής να ξέρεις. Και μιας που τόφερε η κουβέντα για τα σεξουαλικά, αν είσαι νεαρός/νεαρή και θες να αγοράσεις προφυλακτικά από το φαρμακείο και ντρέπεσαι, μη φοβάσαι βρε! Με το χέρι στην καρδιά σου λέω ότι πραγματικά χέστηκε ο φαρμακοποιός που εσύ θα πάρεις προφυλακτικά. Ακόμα κι αν του επιτρεπόταν να τα συζητάει αυτά, υπάρχουν πιο πιασάρικα θέματα. Αλλά και πάλι, ούτε καν. Ναι βρε, αλήθεια! Ειδικά αν είσαι πάνω από 16 χρονών, πιο πολύ θα σε πουν υπεύθυνο/η γι'αυτή σου την πράξη παρά θα σε γλωσσοφάνε. Αν και, το πιθανότερο, ούτε καν θα ασχοληθούν μαζί σου. Αν πάλι είσαι από 5 (πλέον δηλαδή, βλέπε και ΥΓ1) μέχρι και 14-15 χρονών, σαν βέρα πουριτανή θα σου έλεγα μήπως να το ξανασκεφτείς;

...Ούτε την 90άρα που έχει αλκοολικό παιδί γύρω στα 55 και δείχνει σθένος 30άρας για να σώσει το παιδί της.

...Ούτε θα πήγαινα τα φάρμακα στην πόρτα της γιαγιάς που δε μπορεί να περπατήσει και θα έβλεπα τη λάμψη της χαράς στα μάτια της για την εξυπηρέτηση σε μια δουλειά που η ίδια θα έτρωγε 2 ώρες για να κάνει και αν. Ούτε που φαντάζεσαι πόσα κουλουράκια έχω φάει από χέρια γιαγιάδων που τους έχω πάει τα φάρμακα! Είναι τα πιο νόστιμα. Μετά της γιαγιάς μου...

ΥΓ1: Τώρα που είπα γιαγιά μου... Σήμερα είχαμε και το άλλο κουφό περιστατικό. Γυρνώντας στο σπίτι και μαστουρωμένη από την ηφεστειακά εκρηκτική μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, αποφάσισα να πάω λίγο να δω την εν λόγω γιαγιά (δεν είναι αυτή που μένει από πάνω μου, την άλλη). Εκεί μένει και ο θείος μου με το φάμιλι, aka θεια Λένα, 5χρονη ξαδέρφη και 10χρονη ξαδέρφη. Οπότε καταλαβαίνεις ότι κάθε που πάω θα έχω και ένα update για τη ζωή τους.

Στο σημερινό update λοιπόν έμαθα ότι η μικρή θέλει να παντρευτεί. Ναι, μην κάνεις περιττές κινήσεις και ξαναδιαβάζεις την πρόταση, η 5χρονη, βρήκε και γαμπρό και όλα κομπλέ, όπως το άκουσες. Γύρισε σήμερα από το νήπιο και είπε όλο νάζι στη γιαγιά “Ζιαζιάαααααααααααα....θα τσου πω κάτι που σα σε κάνει πολύ χαρούμενη..Με φίλησε ο Πετράκης και μου ζήτησε να τον παντρευτώ πειράζει; Όχι τώρα, όταν μεγαλώσουμε, πειράζει; Και με φίλησε και στο μάγουλο, όχι στο στόμα, ζεν πειράζει ε ζιαζιά;;;;” Gosh!!! Πού νάξερε ο Πετράκης ότι ο θείος, εκ της Κρήτης ορμώμενος, μόλις το έμαθε ξεστόμισε “Θα του κόψω το κουμπούρι του Πετράκη έτσι και σε ξαναγγίξει”!

Και ερωτώ: ρε πούστη Δια, εγώ στο νήπιο το μόνο πρόβλημα που είχα ήταν να μη μου λιώσει η μπανάνα που είχα για το διάλειμμα μέσα στη σάκα και μπουχέσουν τα βιβλία ζωγραφικής.. Μάλιστα, στην πρώτη δημοτικού ένα αγόρι, ο μικρός Γιωργάκης, είχε πέσει πάνω μου όταν μπήκε με φόρα στην τάξη καθώς εγώ έβγαινα επίσης με φόρα. Συγκρουστήκαμε στα χείλη (πάντα υπανάπτυκτο αυτό το παιδί, ίδιο ύψος με τα κορίτσια έπρεπε να έχει;) και εγώ δε μιλιόμουν για 2 μέρες γιατί νόμζα ότι τον είχα φιλήσει. Θυμάμαι να μην απαντάω καν στις ερωτήσεις του δασκάλου από το σοκ κι αυτός να στέκεται όρθιος στον πίνακα και να με κοιτά με απόγνωση. Μόνο αυτόν και το θεολόγο μου στο λύκειο είχα καταφέρει σ'όλη την καριέρα μου να τους κάνω να με κοιτάξουν έτσι. Επιστρέφοντας στο θέμα μας, τι έχω χάσει τώρα τελοσπάντων;??

Πάντως καλή κι η αγαθιάρα η δικιά μας αλλά πολύ πέφτουλας κι ο Πετράκης.. Βάζω στοίχημα ότι αυτός ο έρωτας δεν έχει μέλλον. Αλλιώς, τι να πω... Και στα δικά μας οι ελεύθερες!!!

ΥΓ2: Η διάθεσή μου κατά τα άλλα πάει κάπως έτσι: