Πιστεύω εις ένα Πισί...

Όλα άρχισαν ένα μεσημέρι του 1996, όταν στο σπίτι μας μπήκε ο πρώτος Υπολογιστής με τα θρυλικά Windows95. Ο πατέρας μου ξέχασε να πει καλησπέρα στη μάνα μου όταν μπήκε στο σπίτι έχοντας στην αγκαλιά του τη μαγική κούτα, η μάνα μου κόντεψε να κάψει το φαγητό ξεχνόντας το στη φωτιά, κι εγώ πήγα με μισή ώρα καθυστέρηση στα αγγλικά. Η αδερφή μου, τεσσάρων ετών τότε, δε θυμάμαι να είχε κλονιστεί ιδιαίτερα.

Έχοντας αναποδογυρίσει τρεις φορές την άδεια κούτα και με τον Υπολογιστή να δεσπόζει πάνω στο γραφείο, δυόμισι άνθρωποι ξύναμε τα κεφάλια μας να καταλάβουμε που σκατά είναι το ποντίκι που το μάνιουαλ μας διέτασσε να έχουμε για να πατήσουμε Έναρξη στην επιφάνεια εργασίας. Αφού συνδέσαμε το ό,τι-κοντυνότερο-υπάρχει-σε-σχήμα-ποντικιού στην τρύπα του Υπολογιστή, και κρατώντας την ανάσα μας μην πεταχτεί κανένα λιοντάρι από την οθόνη (ποτέ δεν ξέρεις) αρχίσαμε οικογενειακώς την ηλεκτρονική χρήση. It's official, ήταν το πρώτο μου σκίρτημα.

Νομίζω θυμάμαι καρέ καρέ εκείνη τη μέρα. Η λύνω-και-δένω μάνα, μετά την αναχώρηση του πατέρα για την απογευματινή δουλειά και τη δική μου για τα αγγλικά, θεώρησε ότι η αρένα της τεχνολογίας της ανήκει και άρχισε, με τις συμβουλές του θείου μου που εν τω μεταξύ είχε έρθει σαν πάνσοφος να ανοίξει τα μάτια στην aphthoοικογένεια, να εγκαθιστά και να απεγκαθιστά προγράμματα στον Υπολογιστή. 'Οταν η οικογένεια ξανασυγκεντρώθηκε αργά το απόγευμα, ο πατέρας άρχισε να ψάχνει για τη μέση θερμοκρασία στο Τιμπουκτού στην νεοεγκατεστημένη εγκυκλοπαίδεια Encarta που ήταν δώρο με την αγορά, ενώ εγώ τον έσπρωχνα για να ζωγραφίσω στη ζωγραφική με το απίθανο σούπερ ντούπερ ουάου σπρέι που έβγαζε χρώμα. Κατά τις 2 το βράδυ που αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε, πατήσαμε με συλλογική απόφαση Έναρξη—Τερματισμός, οπότε και πετάχτηκε το τρισκατάρατο παραθυράκι Είστε σίγουροι ότι θέλετε να τερματίσετε τη λειτουργία του Υπολογιστή σας; που μας έκανε όλους να πεταχτούμε από τις θέσεις μας. Κι αν ήταν για πάντα; Ξενυχτίσαμε έντρομοι μέχρι να ξημερώσει και να μπορούμε να τηλεφωνήσουμε στο θείο-σοφό να μας πει αν αυτό είναι κάτι κακό και μη αναστρέψιμο. Τελικά δεν ήταν.

Από τότε πέρασα πολλά με το Πισί, μεγάλωσα με το Πισί, έκλαψα με το Πισί, εκστασιάστηκα με το Πισί. Νομίζω είμαι το παιδί του Πισί εν τέλει. Δε θα συγχωρήσω τον εαυτό μου ποτέ που το άφησα για πολλά χρόνια στη μοίρα του μέχρι το 2000 να έρθει η δεύτερη ανακάλυψη στο σπίτι, το Internet, σε dial up μορφή βέβαια αλλά τι να κάνουμε. Θυμάμαι το mIRC και το ξημεροβράδιασμα στο κανάλι του ξαδέρφου μου για να σαχλαμαρίσουμε παρέα. Πάντα όλες μου οι κινήσεις με μουσική υπόκρουση τη φωνή του πατέρα να λέει ότι πληρώνουμε τηλέφωνο ή ότι θα γεμίσω το Πισί ιούς και ότι το πισί είναι για δουλειά. Η aphtha μεγάλωνε, η επανάσταση μεγάλωνε μαζί της, οπότε τo Kazaa, το Napster και το κακό συναπάντημα άρχισαν να κατακυριεύουν το σπίτι. Σήμερα απορώ τι καθόμουν και κατέβαζα με τέτοιες ταχύτητες...

...Γιατί η πραγματική επανάσταση ήρθε όταν πήγα στην Αγγλία και είχα dsl. Άκουσες τι σου είπα; ΕΙΧΑ DSL! Και λάπτοπ, δικό μου λάπτοπ!! Θεέ, τι ευτυχία! Είχα κοντέψει να πάθω συγκοπή απ' τη χαρά. Και να τα cd να κατεβαίνουν ολόκληρα, και να τα σήριαλ, και να τα streamings, και να τα skype και τα τζάμπα τηλέφωνα με κάμερα σε γνωστούς και φίλους, και να η ζωή που η γιαγιά μου δεν πίστευε ποτέ ότι θα υπάρξει.

Έχει φτάσει Απρίλης του 2010, 14 χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με αυτό που έμελλε να γίνει η μεγάλη μου αγάπη και πλέον έχω να πω ότι το Πισί είναι μια κατηγορία από μόνο του. Αυτό το ποστ έρχεται σε απάντηση στη μάνα μου η οποία μου έχει εισβάλλει στο σπίτι εδώ και μια βδομάδα και που με τρελαίνει να ξεκουνηθώ από το γραφείο και να βγω να δω έναν άνθρωπο ανοιξιάτικα- μέχρι φυσικά να ξεκουνηθώ, να το ξενυχτήσω και να μουτρώσει που γυρίζω όλη μέρα, χα! Θα της κάνω τη χάρη, όπως θα την κάνω και στους ανθρώπους που με κυνηγάνε για έναν καφέ, επιβεβαιώνοντας στον εαυτό μου ότι, με φωτεινή εξαίρεση 2-3 άτομα, το Πισί προσφέρει τις καλύτερες συζητήσεις και ώρες. Ως βαθιά αντικοινωνικός και εσωστρεφής άνθρωπος έχω να δηλώσω ότι το Πισί δεν είναι η μιζέρια που νομίζει ένας τρίτος αλλά ένα παράθυρο στον όποιο κόσμο στέκεται ακόμα στις ιδέες του, έστω και μόνο ψηφιακά. Οπότε μη με παίρνεις στα σοβαρά.



ΥΣΤΕΡΙΟΓΡΑΦΑ

ΥΓ1: Άλλαξα δουλειά. Στην υπολειπόμενη πρακτική μου συνεχίζω ΦΥΣΙΚΑ να μην πληρώνομαι, γιατί ως γνωστόν αυτός είναι ένας πολύ αποδοτικός τρόπος να δοθεί ώθηση και ενθουσιασμός στη νεολαία που έχει όνειρα για μια καριέρα. Οπότε όλοι εσείς που θέλετε να μου ζητήσετε δανεικά get in line, το αφεντικό απουσιάζει.

ΥΓ2: Αποφάσισα να πάρω δεύτερο πτυχίο. Το πράγμα υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση εδώ και καιρό, αλλά μόλις πριν τρεις μέρες πήρα την απόφαση να το πάρω θερμά και να το κυνηγήσω μέχρι τελικής πτώσης. Ελπίζω να τα καταφέρω γιατί η θεωρία απέχει χιλιόμετρα από την πράξη. Για να αποκομίσεις και συ κάτι από όλο αυτό αγαπητέ αναγνώστη, σου παραθέτω την ανακάλυψη που έκανα πάνω στο διάβασμά μου. Ο προφήτης του Khalil Gibran. Γενικά δεν είμαι του λογοτεχνικού διαβάσματος, αλλά όταν πρόκειται για κάτι λιτό και απέριττο (και, σημαντικότερο, γρήγορο!), τότε ρίχνω μια ματιά.

ΥΓ3: Η αδερφική μου φίλη περνάει ζόρια. Έχοντας πέσει στον τέταρτο κατά σειρά μαλάκα που υπάρχει στην Αθήνα, έχει αρχίσει να αναρωτιέται, και μαζί της και γω, αν θα στεριώσει πουθενά (και) αυτό το κορίτσι. Ο τύπος την τρίτη φορά που του ζήτησε να μείνει σπίτι της μέσα σε ένα δίμηνο που τα έχουν, της απάντησε ότι δε μπορεί να γίνεται συνέχεια αυτή η δουλειά. Σημειωτέον, αυτός είναι 28 με ένα πτυχίο να εκκρεμεί και το εισόδημά του από μια δουλειά του ποδαριού που έχει να πηγαίνει στα ιντερνετ καφέ. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λιώνουν στα ίντερνετ καφέ παίζοντας παιχνίδια; Να και κάτι που δεν ήξερα.

ΥΓ4: Καλοκαιρινό τραγουδάκι βρε!