Είναι πλέον επίσημο. Θα σου συμβεί τη στιγμή που θα πηγαίνεις τα σκουπίδια και θα φοράς το σορτσάκι Snoopy. Είτε τη στιγμή που πλένεις το αυτοκίνητο και έχεις ιδρώσει ανεπανόρθωτα. Είτε τη στιγμή που πετάχτηκες να πάρεις ένα γαμημένο γάλα από το ψιλικατζίδικο. Ο παλιός γνωστός, η κατίνα συμμαθήτρια του Β2, ο ψωνάρας κάγκουρας γέιτονας θα σε περιμένει εκεί. Ω ναι, θα σε περιμένει εκεί...
Είχα κάποτε ακούσει για ένα ρητό (ο Θεός να το κάνει), της Coco Chanel αν δεν απατώμαι, που έλεγε ότι πρέπει πάντα να είμαστε στην τρίχα γιατί η συνάντηση που θα μας αλλάξει τη ζωή μπορεί να γίνει δίπλα από τον σκουπιδοντενεκέ, με μια σακούλα προχθεσινά κολοκυθάκια στο χέρι. Δεν το είπε ακριβώς έτσι τελοσπάντων, αλλά you get the point. Στη δική μου περίπτωση δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα βέβαια. Θέλω να πω ότι, οκέυ, η δική μου συνάντηση που μου άλλαξε τη ζωή δεν έγινε ένα βράδυ πηγαίνοντας τα σκουπίδια της οικογένειας στον κάδο. To be honest, μάλλον το fact αυτό μπορεί και να έρθει (λέμε τώρα) σε λίγα χρόνια σαν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της συνάντησής αυτής, η οποία έγινε κατά τα άλλα σε άκυρο χρόνο, ένα φθινοπωρινό σούρουπο με τα πουλάκια να τιτιβίζουν γύρω μου και το στομάχι μου να γεμίζει πεταλουδίτσες-αχ-τι-θυμήθηκα-τώρα.
Τελοσπάντων. Προσπερνάω το μελό.
Αυτό που άρχισα να λέω και δεν τέλειωσα ποτέ είναι ότι σήμερα συνάντησα έναν παλιό συμμαθητή που είχα να μάθω αν ζει ή αν πέθανε για περίπου 13 χρόνια. Τώρα που το έμαθες μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος.
Όπως όλες οι παρόμοιες συναντήσεις στις οποίες ακούς πίσω από την πλάτη σου τη μοίρα σου να γελάει χαιρέκακα, μάντεψε, ΚΑΙ η δικιά μου έγινε την πιο ακατάλληλη στιγμή στη γωνία του σπιτιού μου, με αμφίεση τρελής ξεμαλλιασμένης, και με μια βαφτιστική (ανέτως χαρακτηριζόμενη και αυτιστική) μπλούζα που θα στοιχιμάτιζες ότι την αγόρασα την τελευταία φορά που είδα τον εν λόγω συμμαθητή, τουτ' έστιν πριν 13 χρόνια as well. Για να μη με παρεξηγήσεις, το θέμα δεν έιναι ούτε στο ελάχιστο ερωτικό, αφού τα ίδια θα έλεγα και αν σήμερα συναντούσα τη μικρή Αλεξάνδρα (η οποία πρέπει να έχει μεγαλώσει by now παρεμπιπτόντως). Eίναι όμως ρε παιδί μου αυτό το γαμώτο, να βλέπεις ανθρώπους μετά από 15 χρόνια και αντί να σε βλέπουν και να λένε "Για κοίτα, έγινε άνθρωπος αυτή, φτου της" να λένε "Τζίζους, πώς χόντρυνε/κόντυνε/της φύγανε τα δόντια/ξεμαλλιάστηκε/έγινε σα γαμώ το κέρατό μου αυτή". Είναι το ίδιο γαμώτο που λες και εκείνες τις φορές που ενώ φοράς το ασφυκτικά στενό χρυσομαύρο φόρεμα, σκαρφαλωμένη σε 12 πόντους συν άλλους 60 που είναι το τραπέζι και τα αυτιά σου βουίζουν από τη μουσική την ίδια στιγμή που τα μάτια σου θολώνουν από το γύρω γύρω του τσιφτετελιού, δε σε προσέχει κανείς και δεν έχεις κανέναν να θαμπώσεις, τώρα που είσαι στα φόρτε σου και έχεις ξοδέψει ένα μεροκάματο μπροστά από τον καθρέφτη (γενικά μιλάω, εγώ έχω να πάω στα μπουζούκια από την πενταήμερη). Είναι καθαρά θέμα εγωισμού το ζήτημα.
Το δεύτερο που απεκόμισα από τη συνάντηση με έναν τόσο παλιό γνωστό είναι η υπενθύμιση αυτού που σκεφτόμουνα πάντα, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μπορεί το παιδάκι που πάντα ήξερες να έχει κάνει λεφτά, να οδηγάει τζιπ, να έχει γίνει τούμπανο από την πολλή γυμναστική, να φοράει αυτά τα γλοιώδη aviator sunglasses με τουπέ, αλλά ποτέ δε θα καταφέρω εγώ τουλάχιστον να δω κάτι πέρα από το παιδάκι που γύρναγε σα δαιμονισμένο κάθε διάλλειμμα να κάνει "σαλαμάκι" στα κορίτσια και μετά να κλαίει σε μια γωνίτσα με λυγμούς επειδή ο μικρός Χρηστάκης του πήρε το μολύβι. Οι ντίβες και οι τυπάδες είχαν ξεχωρίσει από μικρές/μικροί, δηλαδή άντε μέχρι τα 9-10 χρόνια τους, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται και αυτό. Όλοι οι άλλοι εξελίχθηκαν σε απλές απομιμήσεις. Διαπιστώνω δε, μέρα τη μέρα, ότι η πίτα χωρίζεται σε 5% τυπάδες και ντίβες και 70% απομιμήσεις. Το υπόλοιπο 24% μοιράζονται αυτοί που διατήρησαν το δικό τους κοινό και αδιάφορο στυλ που τους έκανε αθέατους στο νηπιαγωγείο και τους κάνει αθέατους και τώρα. Αυτοί, μέσα από τη δική τους λίγο πολύ ασήμαντη αλλά ιδιαίτερη πορεία θα χρήζουν πάντα της δικής μου εκτίμησης. Μόνο ένα 1% είναι οι εξαιρέσεις που μεταλλάχθηκαν από μικροί ασήμαντοι σε φοβερούς τύπους indeed. Που ανακάλυψαν δηλαδή στην πορεία ένα σπουδαίο ταλέντο και ύφος που τους ξεχώρισε από εμάς τους κοινούς θνητούς.
ΥΓ: Τελειώνοντας εδώ την κοινωνιολογική μελέτη μου, θέλω να υποσχεθώ ότι κάποια από τα προσεχή ποστ θα πραγματεύονται ποιοτικά θέματα για να τελειοποιήσεις το σεξ, τις σχέσεις σου και το σώμα σου, με ενδεικτικούς τίτλους "10+1 τρόποι για να βελτιώσετε τη σεξουαλική σας ζωή", "Κάτσε κάτω από τη Μάρα", "Πουλιά στον αέρα", "Η στάση του Νίκου", "Αχβαχ ο Θαλασσινός", "Chuzie Q", "Πώς να χάσετε 30 κιλά σε 1μέρα", "Στο βάθος λίπος", "Από Κορμί Λάμπα, Κορμί Λαμπάδα" και άλλα .
....
....
....
....
Κάπως πρέπει να φέρω και γω πίσω τους αναγνώστες μου :PPP
