Χθες το βράδυ πήγα στο καζίνο. Εν μέσω κρίσης θα μου πεις, και δε θάχεις και άδικο. Πριν αρχίσεις τα μπινελίκια για τη μαύρη την κενωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, να σου πω ότι έπαιξα (κι έχασα φυσικά) μόνο 20 ευρά, δηλαδή ποσό ανάλογο μιας εξόδου θεάτρου (άρα πες ότι πήγα θέατρο εν ολίγοις), ενώ ο διπλανός άγνωστος ρουλεττοπαίχτης έχασε (από όσα κατάφερα να διακρίνω εν μέσω καταρών) τουλάχιστον 100-200 ευρά. Εδώ να τονίσω ότι το εισόδημά μου είναι ίσο ή περίπου ίσο με 0 (μηδέν ολογράφως) ευρώ κι ότι στα 23 πόιντ 5 μου είμαι παιδάκι εξαρτόμενο από μανούλα και μπαμπάκα οπότε αυτήν την έξοδο δεν ξέρω αν την δικαιούμουν. By the way, ελπίζω το υπόλοιπο κείμενο να συνεχιστεί με λιγότερες παρενθέσεις.
Δεν είναι ότι είμαι δαπανηρό παιδί. Οι γονείς μου δεν πλήρωσαν ούτε ευρώ ποτέ για να μπω στο πανεπιστήμιο -aka σε φροντιστήριο-, ενώ όταν έχασα στο τσακ τη Φαρμακευτική στην Ελλάδα έτρεξα στην Αγγλία χωρίς περιστροφές και αποφασισμένη ότι ανέβηκα για μια δουλειά, χωρίς τη διάθεση να κάνω ντόλτσε βίτα. Τα έξοδα ήταν πιο minimised από ότι αν είχα περάσει στην Πάτρα, με την έννοια ότι μπορεί να πλήρωνα σπίτι ακριβότερο, όμως έτρωγα κάθε μέρα σπίτι ή κάνα κεμπάπ στο τσακίρ κέφι, τη στιγμή που όλες μου οι συμμαθήτριες στην Αθήνα δεν ήξεραν καν να μαγειρεύουν και κάθε τρεις μέρες όλο και κάποιο ζευγάρι παπούτσια θα έπαιρναν από τα μαγαζιά. Κοινώς στοίχισα στο φάμιλι όσο θα στοίχιζα αν είχα περάσει σε άλλη ελληνική πόλη με τον αέρα όμως της καταξιωμένης-τώρα-κάνω-ό,τι-γουστάρω-γιατί-μου-αξίζει-επιτέλους φοιτήτριας. Συνειδητά δεν πέρασα ποτέ από αυτό το στάδιο.
Έτσι ήταν και οι γονείς μου. Πάμφτωχοι όσο δεν πάει, γαμηθήκανε στη δουλειά όλη τους τη ζωή για να φτάσουν τη γενιά των μεταναστών γονιών τους από το χωριό λίγο παραπέρα. Για να ζήσουν τα παιδιά τους λίγο καλύτερα, να έχουν την άνεση να διαλέξουν τι θα κάνουν σ'αυτή τη ζωή για να ζήσουν. Για να υπάρχει μια καβάτζα. Θυμάμαι τις αιματηρές οικονομίες μέχρι τα δέκα μου, τόσο αιματηρές που ζητούσα μια τσίχλα από τη μάνα μου, ξέρεις, απ'αυτές τις χύμα με γεύση κανέλλα, και αυτή μου την αρνούταν. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η μάνα μου, να είμαι ολιγαρκής και να βγάζω το άχτι μου ζητώντας μόνο αγάπη κι όχι υλικά αγαθά, εκτός αν φτάσω κάποτε στο σημείο να τα δικαιούμαι έχοντας τακτοποιήσει όλες μου τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Να της στείλω λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ από αυτό εδώ το μπλογκ. Μαμά, τα υπόλοιπα ευχαριστήρια θα στα πω στα όσκαρ.
Αυτό δεν έχει ο κόσμος. Και ίσως και γω κάποιες φορές σαν χθες το βράδυ. Δεν ξέρει να ζει με τα λίγα. Το έχω ξαναπεί εδώ μέσα, αλλά αλήθεια σου λέω, δε νομίζω να σταματήσω ποτέ. Το πρωί, γυρίζοντας τη φίλη μου που μετά το καζίνο ξέμεινε στο σπίτι μου, είδα στο δρόμο μια φωτεινή ταμπέλα που έλεγε Κέντρο κλειστό- Πορεία. Ήταν τόσο γελοίο το θέαμα.. Τζιπάρες να έχουν κατακλείσει την Κατεχάκη και οδηγούς με κωλοφτιαγμένα αμάξια και γκόμενες με luis vuitton για συνοδηγούς να έχουν πήξει σε έναν δρόμο εξόδου για την καθιερωμένη πρωτομαγιάτικη εκδρομή, και από πάνω η ταμπέλα να θυμίζει ότι 35 χρόνια η Ελλάδα καταληστεύεται τόσο πολύ από όλους τους Έλληνες, από όλες τις γνωστές μου που μετά το πτυχίο ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση στο δημόσιο για να κάθονται με τις ευλογίες των μανάδων τους που αυτό το όνειρο έχουν όλο όλο για το παιδί τους, από τον παππού μου που έψαχνε βίσμα για να διοριστεί ο ανηψιός του χωρίς να έχει τελειώσει καν λύκειο, από τόσους ζητιάνους στα φανάρια με τέσσερα παιδιά παραπληγικά που αντί να πάνε να δουλέψουν σε κανένα χωράφι κάθονται και παρακαλούν. Και έτσι λοιπόν γίνονται απεργίες. Αφού “θίγονται” τα συμφέροντά τους. Ξέρεις και ποιος άλλος απεργεί; Ο συνδικαλιστής που γαμιέται στο χρήμα πουλόντας συμπόνια στον εργάτη και φιλία στην εξουσία. Χμμ, η κότα που κάνει τα χρυσά αυγά πέθανε, fuck, τώρα πρέπει να δουλέψουμε. Και γαμώτο, τώρα θα έχουμε και μπάστακες τους ξένους, τέρμα δηλαδή η λούφα; Απαράδεκτο.
Δεν είμαι πεπεισμένη αν το ΔΝΤ κι όλα αυτά τα αγγούρια που θα φάμε είναι για καλό ή για κακό. Είμαι και πολύ μικρή και τα οικονομικά ποτέ δε θα με άγγιζαν αν η μάνα μου δε με έπαιρνε κάθε μέρα στο τηλέφωνο (νταμν, βάλανε unlimited στο χωριό!) για να με παραπέμπει σε άρθρα για την επικείμενη πτώχευση και δε συμμαζεύεται. Σίγουρα είναι άδικο για πάρα πολύ κόσμο που η δουλειά του παρήχθη, εκλάπη, και τώρα σα να μην έφταναν όλα τα άλλα θα τιμωρηθεί. Είναι άδικο για τον αγρότη που δε βγάζει ούτε τα προς το ζην και αναγκάζεται να φορολογείται ακόμα και σε background λαικής. Σίγουρα όμως είμαστε και τόσο καλοπερασάκης λαός που χωρίς μέτρα δικτατορικά θα ξεζουμίσουμε ό,τι πια δεν μπορεί να ξεζουμιστεί. Σίγουρα όμως και επιτέλους θα έρθει ένα μαστίγιο στον ταξιτζή που για δύο χιλιόμετρα παίρνει πέντε ευρώ. Ναι, τελικά νομίζω ότι είμαι υπερ των νέων μέτρων.
..Κι ας ξέρω ότι του πατέρα μου του κόψανε δυο μισθούς και τα επιδόματα. Κι ας ξέρω ότι το φαρμακείο μου δε θα είναι χρυσορυχείο όπως αυτά των προηγούμενων γενεών. Εγώ θέλω να δουλεύω και να βγάζω όσα χρειάζονται στην οικογένειά μου για να περνάει φυσιολογικά κι όχι για να πάρω τζιπ, ούτε για να χτίσω σπίτι με πισίνα, ούτε για να έχουν τα παιδιά μου το PSP. Θέλω απλά τα παιδιά μου να μην πεινάνε. Χμμ, αν και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να γίνει κι αυτό, να πεινάνε. Στο τέλος άλλωστε τα νέα μέτρα θα στραφούν πάλι υπέρ των λίγων που φωνάζουν, των συνδικαλιστών, των λαμόγιων. Τους μισώ τους συνδικαλιστές. Κλείσανε λέει τις προάλλες το λιμάνι γιατί δε θέλουν να μπουν ξένοι ναυτικοί στις κρουαζιέρες. Και να σκεφτείς ότι ο τουρισμός είναι ο κλάδος μας...
Δέκα χρόνια εξυγίανσης είναι το πρόγραμμα λέει, άντε και εξυγεανθήκαμε, και δεν πεινάσουμε σε σημείο να σκοτώνουμε τον διπλανό για να φάμε ντομάτες από τις ντοματιές του.. Και μετά; Πάλι τα ίδια; Φφφ, μάλλον δε θα κάνω παιδιά, δε βρίσκω κάτι πιο εγωιστικό από το να κάνεις παιδιά.. Μακάρι να εφαρμοστούν σωστά τα νέα μέτρα. Και νάχουν γρήγορα ένα αποτέλεσμα. Μακάρι όλα να είναι για καλό. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα. Ποια είμαι εγώ για να ξέρω; Mayday mayday... Κάποιος να βοηθήσει την Ελλάδα παρακαλώ.
ΥΓ: Ο Λαζόπουλος την Τρίτη διάβασε ένα γράμμα μιας φοιτήτριας του εξωτερικού που περιέγραφε ότι είναι μεν σε μια χώρα αξιοκρατική, ωστόσο νιώθει ξένη ανάμεσα στους ξένους. Κανείς που δεν έχει βγει έξω κατ' ανάγκη δε μπορεί να νιώσει την τελευταία της φράση “Μαμά, μπαμπά, θέλω να γυρίσω σπίτι”. Οπότε η μετοίκηση δεν ξέρω αν είναι καν εναλλακτική αν στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα.
ΥΓ2: Εδώ είδα αυτό. Έχει ενδιαφέρον, άσχετα αν σε κάνα δυο σημεία διαφωνώ λίγο.
ΥΓ3: Ήρθε προχθές ένας αξιοπρεπέστατος 70ρης στο φαρμακείο, καλοντυμένος και κύριος. Έπεσε με παραίτηση πάνω στον πάγκο και είπε: Σας θερμοπαρακαλώ, δε μου δίνουν τη σύνταξή μου και χρειάζομαι τα φάρμακά μου. Έχω γυρίσει όλα τα φαρμακεία και δε με βοηθάει κανείς. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με...
Είναι αλήθεια ότι θα πεινάσουμε ίσως.. Κυριολεκτικά.
Δεν είναι ότι είμαι δαπανηρό παιδί. Οι γονείς μου δεν πλήρωσαν ούτε ευρώ ποτέ για να μπω στο πανεπιστήμιο -aka σε φροντιστήριο-, ενώ όταν έχασα στο τσακ τη Φαρμακευτική στην Ελλάδα έτρεξα στην Αγγλία χωρίς περιστροφές και αποφασισμένη ότι ανέβηκα για μια δουλειά, χωρίς τη διάθεση να κάνω ντόλτσε βίτα. Τα έξοδα ήταν πιο minimised από ότι αν είχα περάσει στην Πάτρα, με την έννοια ότι μπορεί να πλήρωνα σπίτι ακριβότερο, όμως έτρωγα κάθε μέρα σπίτι ή κάνα κεμπάπ στο τσακίρ κέφι, τη στιγμή που όλες μου οι συμμαθήτριες στην Αθήνα δεν ήξεραν καν να μαγειρεύουν και κάθε τρεις μέρες όλο και κάποιο ζευγάρι παπούτσια θα έπαιρναν από τα μαγαζιά. Κοινώς στοίχισα στο φάμιλι όσο θα στοίχιζα αν είχα περάσει σε άλλη ελληνική πόλη με τον αέρα όμως της καταξιωμένης-τώρα-κάνω-ό,τι-γουστάρω-γιατί-μου-αξίζει-επιτέλους φοιτήτριας. Συνειδητά δεν πέρασα ποτέ από αυτό το στάδιο.
Έτσι ήταν και οι γονείς μου. Πάμφτωχοι όσο δεν πάει, γαμηθήκανε στη δουλειά όλη τους τη ζωή για να φτάσουν τη γενιά των μεταναστών γονιών τους από το χωριό λίγο παραπέρα. Για να ζήσουν τα παιδιά τους λίγο καλύτερα, να έχουν την άνεση να διαλέξουν τι θα κάνουν σ'αυτή τη ζωή για να ζήσουν. Για να υπάρχει μια καβάτζα. Θυμάμαι τις αιματηρές οικονομίες μέχρι τα δέκα μου, τόσο αιματηρές που ζητούσα μια τσίχλα από τη μάνα μου, ξέρεις, απ'αυτές τις χύμα με γεύση κανέλλα, και αυτή μου την αρνούταν. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η μάνα μου, να είμαι ολιγαρκής και να βγάζω το άχτι μου ζητώντας μόνο αγάπη κι όχι υλικά αγαθά, εκτός αν φτάσω κάποτε στο σημείο να τα δικαιούμαι έχοντας τακτοποιήσει όλες μου τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Να της στείλω λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ από αυτό εδώ το μπλογκ. Μαμά, τα υπόλοιπα ευχαριστήρια θα στα πω στα όσκαρ.
Αυτό δεν έχει ο κόσμος. Και ίσως και γω κάποιες φορές σαν χθες το βράδυ. Δεν ξέρει να ζει με τα λίγα. Το έχω ξαναπεί εδώ μέσα, αλλά αλήθεια σου λέω, δε νομίζω να σταματήσω ποτέ. Το πρωί, γυρίζοντας τη φίλη μου που μετά το καζίνο ξέμεινε στο σπίτι μου, είδα στο δρόμο μια φωτεινή ταμπέλα που έλεγε Κέντρο κλειστό- Πορεία. Ήταν τόσο γελοίο το θέαμα.. Τζιπάρες να έχουν κατακλείσει την Κατεχάκη και οδηγούς με κωλοφτιαγμένα αμάξια και γκόμενες με luis vuitton για συνοδηγούς να έχουν πήξει σε έναν δρόμο εξόδου για την καθιερωμένη πρωτομαγιάτικη εκδρομή, και από πάνω η ταμπέλα να θυμίζει ότι 35 χρόνια η Ελλάδα καταληστεύεται τόσο πολύ από όλους τους Έλληνες, από όλες τις γνωστές μου που μετά το πτυχίο ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση στο δημόσιο για να κάθονται με τις ευλογίες των μανάδων τους που αυτό το όνειρο έχουν όλο όλο για το παιδί τους, από τον παππού μου που έψαχνε βίσμα για να διοριστεί ο ανηψιός του χωρίς να έχει τελειώσει καν λύκειο, από τόσους ζητιάνους στα φανάρια με τέσσερα παιδιά παραπληγικά που αντί να πάνε να δουλέψουν σε κανένα χωράφι κάθονται και παρακαλούν. Και έτσι λοιπόν γίνονται απεργίες. Αφού “θίγονται” τα συμφέροντά τους. Ξέρεις και ποιος άλλος απεργεί; Ο συνδικαλιστής που γαμιέται στο χρήμα πουλόντας συμπόνια στον εργάτη και φιλία στην εξουσία. Χμμ, η κότα που κάνει τα χρυσά αυγά πέθανε, fuck, τώρα πρέπει να δουλέψουμε. Και γαμώτο, τώρα θα έχουμε και μπάστακες τους ξένους, τέρμα δηλαδή η λούφα; Απαράδεκτο.
Δεν είμαι πεπεισμένη αν το ΔΝΤ κι όλα αυτά τα αγγούρια που θα φάμε είναι για καλό ή για κακό. Είμαι και πολύ μικρή και τα οικονομικά ποτέ δε θα με άγγιζαν αν η μάνα μου δε με έπαιρνε κάθε μέρα στο τηλέφωνο (νταμν, βάλανε unlimited στο χωριό!) για να με παραπέμπει σε άρθρα για την επικείμενη πτώχευση και δε συμμαζεύεται. Σίγουρα είναι άδικο για πάρα πολύ κόσμο που η δουλειά του παρήχθη, εκλάπη, και τώρα σα να μην έφταναν όλα τα άλλα θα τιμωρηθεί. Είναι άδικο για τον αγρότη που δε βγάζει ούτε τα προς το ζην και αναγκάζεται να φορολογείται ακόμα και σε background λαικής. Σίγουρα όμως είμαστε και τόσο καλοπερασάκης λαός που χωρίς μέτρα δικτατορικά θα ξεζουμίσουμε ό,τι πια δεν μπορεί να ξεζουμιστεί. Σίγουρα όμως και επιτέλους θα έρθει ένα μαστίγιο στον ταξιτζή που για δύο χιλιόμετρα παίρνει πέντε ευρώ. Ναι, τελικά νομίζω ότι είμαι υπερ των νέων μέτρων.
..Κι ας ξέρω ότι του πατέρα μου του κόψανε δυο μισθούς και τα επιδόματα. Κι ας ξέρω ότι το φαρμακείο μου δε θα είναι χρυσορυχείο όπως αυτά των προηγούμενων γενεών. Εγώ θέλω να δουλεύω και να βγάζω όσα χρειάζονται στην οικογένειά μου για να περνάει φυσιολογικά κι όχι για να πάρω τζιπ, ούτε για να χτίσω σπίτι με πισίνα, ούτε για να έχουν τα παιδιά μου το PSP. Θέλω απλά τα παιδιά μου να μην πεινάνε. Χμμ, αν και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να γίνει κι αυτό, να πεινάνε. Στο τέλος άλλωστε τα νέα μέτρα θα στραφούν πάλι υπέρ των λίγων που φωνάζουν, των συνδικαλιστών, των λαμόγιων. Τους μισώ τους συνδικαλιστές. Κλείσανε λέει τις προάλλες το λιμάνι γιατί δε θέλουν να μπουν ξένοι ναυτικοί στις κρουαζιέρες. Και να σκεφτείς ότι ο τουρισμός είναι ο κλάδος μας...
Δέκα χρόνια εξυγίανσης είναι το πρόγραμμα λέει, άντε και εξυγεανθήκαμε, και δεν πεινάσουμε σε σημείο να σκοτώνουμε τον διπλανό για να φάμε ντομάτες από τις ντοματιές του.. Και μετά; Πάλι τα ίδια; Φφφ, μάλλον δε θα κάνω παιδιά, δε βρίσκω κάτι πιο εγωιστικό από το να κάνεις παιδιά.. Μακάρι να εφαρμοστούν σωστά τα νέα μέτρα. Και νάχουν γρήγορα ένα αποτέλεσμα. Μακάρι όλα να είναι για καλό. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα. Ποια είμαι εγώ για να ξέρω; Mayday mayday... Κάποιος να βοηθήσει την Ελλάδα παρακαλώ.
ΥΓ: Ο Λαζόπουλος την Τρίτη διάβασε ένα γράμμα μιας φοιτήτριας του εξωτερικού που περιέγραφε ότι είναι μεν σε μια χώρα αξιοκρατική, ωστόσο νιώθει ξένη ανάμεσα στους ξένους. Κανείς που δεν έχει βγει έξω κατ' ανάγκη δε μπορεί να νιώσει την τελευταία της φράση “Μαμά, μπαμπά, θέλω να γυρίσω σπίτι”. Οπότε η μετοίκηση δεν ξέρω αν είναι καν εναλλακτική αν στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα.
ΥΓ2: Εδώ είδα αυτό. Έχει ενδιαφέρον, άσχετα αν σε κάνα δυο σημεία διαφωνώ λίγο.
ΥΓ3: Ήρθε προχθές ένας αξιοπρεπέστατος 70ρης στο φαρμακείο, καλοντυμένος και κύριος. Έπεσε με παραίτηση πάνω στον πάγκο και είπε: Σας θερμοπαρακαλώ, δε μου δίνουν τη σύνταξή μου και χρειάζομαι τα φάρμακά μου. Έχω γυρίσει όλα τα φαρμακεία και δε με βοηθάει κανείς. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με...
Είναι αλήθεια ότι θα πεινάσουμε ίσως.. Κυριολεκτικά.
H είδηση αυτή δεν είναι διαθέσιμη πλέον ή είναι προσωρινά υπό διόρθωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μάλλον είναι εκείνο που είδες στο ΕΔΩ σου αλλά εγώ δεν το βλέπω. Τώρα τι να σου πω. Δε μού'λειψαν οι τσίχλες αλλά σε καταλαμβαίνω απόλυτα. Και συμφωνώ σε όλα σχεδόν. Τώρα που το θυμήθηκα, να στείλω και γω γράμμα στο Λαζόπουλο. Σε τελική ανάλυση, στον Ελληνικό χώρο, δηλαδή Ελλάδα, Κύπρο, την καλωσύνη την θεωρούν ηλιθιότητα, και την αντίδραση ψυχασθένεια. Όσο για τα παιδιά, δεν είμαι εγώ που θα σε πείσω να κάνεις, αλλά κάνε. Φυσικά πρώτα πρέπει να βρεις το μπαμπά τους και λέγοντας πως το εισόδημά σου είναι -0- τον απωθείς αλλά είμαι σίγουρος πως κάποιος θα βρεθεί που θα σε εκτιμήσει για τα υπόλοιπα! :-)
Emperor οι τσίχλες μου λείψανε για λόγους σκληραγώγησης υποθέτω τώρα, 20 χρόνια μετά. Λες να πρέπει να πιάσω κάνα ευρώ πρώτα για να δω και γω χαρά ε; Ρουφιάνα ζωή! Εγω θέλω παιδιά εμπ, απλά φοβάμαι ότι αυτά δε θα θέλουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Το λινκ μου δουλεύει, τι μας λες; :P
Προσωπικά θεωρώ ότι το μεγάλο κακό ξεκίνησε από το "λινκ" σου ή καλύτερα από αυτόν που μοστράρεται στο λινκ!Από κει και πέρα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως ο Έλληνας είναι καλοπερασάκιας και οι συνδικαλιστές, δίκωλοι. Όμως φτάσαμε στο σημείο καλοπέραση να θεωρούμε και το θέατρο και την έξοδο για ποτό ακόμη και τη δημιουργία οικογένειας. Όσο για το καζίνο καλά έκανες και την επόμενη φορά εύχομαι περισσότερη τύχη!
ΑπάντησηΔιαγραφήme ton pappou ti egine? ton voithisate?????
ΑπάντησηΔιαγραφήpe mou se parakalo giati to skeftomai kai stenaxoriemai!
Χαίρομαι να ακούω τέτοιες απόψεις από νέους ανθρώπους σαν εμένα. Και μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν βλέπω συχνά ακόμα και στη ηλικία μας κόσμο να σκέφτεται καθαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι ευχαριστημένη με την οικονομική κατάσταση. Πραγματικά πιστεύω ότι έχει πέσει αδικαιολόγητα μεγάλο μερίδιο του βάρους στον κόσμο. Παρόλα αυτά να ξέρουμε και τι θέλουμε. Όταν η μεγάλη σου έγνοια είναι να πας τρεις φορές τη βδαμάδα κομμωτήριο λες και δεν έχεις νερό σπίτι να λουστείς, όταν βγαίνεις κάθε Κυριακή για φαί και πληρώνεις 70 ευρώ τις αστακομακαρονάδες και σκας ένα διχίλιαρο για να αγοράσεις λουί βιτόν, έ χέσε μας με το συμπάθιο! Και δεν μιλάμε για high society και έτσι, ξέρεις τι λουί βιτόν έχουν δει τα μάτια μου στα πανηγύρια;; Να μην πιάσω την κάθε wannabe Σοφία Καρβέλα στους 31 δρόμους που μας πρήζει το συκώτι με Νέα Υόρκη και Μανόλο Μπλάνικ γόβες...Κάλυψε πρώτα τις ουσιώδεις ανάγκες σου, βάλε και τίποτα στην άκρη και μετά σκέψου τα Μανόλο! Ε, όλοι οι παραπάνω να μην μιλάνε για κρίση!
Χαχαχα, πολλά είπα σήμερα! (μοναξιά...)
Πασχαλίτσα Τιμωρός
Επειδή όντως θα περάσουμε δύσκολες μέρες, καλό θα είναι να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας...Ελπίζω να βοηθήσατε τον παππού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε τον βοηθήσαμε γι'αυτόν το μήνα τον παππού. Όχι εγώ δηλαδή, η φαρμακοποιός η οποία στην ουσία έβαλε από την τσέπη της τα φάρμακα. Πολύ αμφιβάλλω αν θα συνεχιστεί η βοήθεια για πολύ βέβαια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠασχαλίτσα άμα δε βάλεις τα Μανόλο στην ψωροκώσταινα, τότε πού; Στους φαρμακοποιούς πάνε να κόψουν το κέρδος και κλείσανε τα φαρμακεία 2 μέρες οι καλοπερασάκηδες (LOOK who's talking για να καταλάβεις την απόγνωσή μου, αδιαφορώ αν με πλήξουν τα μέτρα, θεωρώ μεγαλύτερη προταιρεότητα να προστατευθεί η γιαγιά μου)
safrakiasmeno ναι,και; Υπάρχουν τόσοι άλλοι εκεί έξω... Άλλωστε πότε είχαμε ανθρωπιά σαν λαός; Όταν διοριζόμαστε εις βάρος άλλων; Ή όταν οι συμμαθητές μου στο γυμνάσιό κιόλας βασάνιζαν γατάκια;