Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

I'm your biggest fan...

Υπάρχει ένας δίσκος, βγαλμένος γύρω στα '70, που έχει το εμπνευσμένο χαρακτηριστικό να αποτυπώνει 40 λεπτά απόλυτης σιωπής η οποία σπάει με ένα μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος. Ο δίσκος λέγεται The Best of Marcel Marceau και πούλησε μια χαρά. Θεωρήθηκε δε, πολύ ιδιαίτερος γιατί έκανε και καλά το αόρατο ορατό.

Ανάμεσα σε τέτοιες κι άλλες τόσες μαλακίες που έχουν βγει από τότε ως τα σήμερα που κάθε τι βαφτίζεται κουλτουρέ, προχώ, ταλέντο και δε συμμαζεύεται κι εγώ μάλιστα πρέπει να το δεχτώ για να το παίξω κουλ και πολιτισμένη, έχω να αντιπαραβάλω το παράδειγμα ενός παιδιού που με έκανε να ανατριχιάσω όταν το άκουσα σήμερα στην τηλεόραση, ενώ έβλεπα κατινιάρικα, και έσπευσα να το ανεβάσω, περισσότερο για να κοσμεί το μπλογκ παρά για άλλο λόγο.

Μακάρι να ήταν όλα τα so called ταλέντα τόσο ξεκάθαρα να τα αναγνωρίσεις. Όσο κι αν το ωραίο είναι υποκειμενικό, πάντα θα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα να δείχνουν το αντίθετο. Γιατί το πραγματικά ωραίο είναι καθολικά αναγνωρίσιμο, κι αυτό θα το πάρω πίσω μόνο αν βρεθεί κάποιος να μου πει ότι το εντεκάχρονο που τραγουδάει το paparazzi δεν τον ανατριχιάζει και αυτόν!



5 σχόλια:

  1. OΚ, ανατρίχιασα, τσεκ!

    ps: ahahahahahhaaaaaaaaaaa για την απάντησή σου στο προηγούμενο σχόλιό μου!!! Όχι, φυσικά και δε διαφωνήσαμε στη Μανωλίδου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία τα παιδιά θαύματα. Μας συναρπάζει να βλέπουμε ότι οι ικανότητες που εμείς θέλουμε χρόνια σκληρής δουλειάς για να αποκτήσουμε μπορεί να προκύπτουν φυσικά και σε πολύ μικρή ηλικία σε κάποιους ανθρώπους. Πρόσεξε, δεν είπα σε κάποιους τυχερούς επειδή δεν πιστεύω ότι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι έχουν φυσιολογική παιδική ηλικία και ζωή γενικότερα. Και όταν το παιδί-θαύμα μεγαλώσει είναι σαν όλους τους άλλους, ένας άρτιος καλλιτέχνης, αλλά χάνει την "ξεχωριστότητα" του. Αυτό, όπως στην περίπτωση του Μότσαρτ, μπορεί να έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία αυτού του ατόμου. Από την άλλη μπορείς να αντικρούσεις αυτά που λέω, λέγοντας πολύ απλά ότι φτύνω χολή από τη ζήλεια μου. Καλώς.

    Τεχνικά άρτιος. Κι όμως, αναρρωτιέμαι πως μπορεί αυτός ο πιτσιρικάς να τραγουδάει για τσιγάρα και κρεπάλες, για τόσα πράγματα τα οποία δεν έχει βιώσει, και κυρίως για τον έρωτα. Δεν με πείθει.

    Όσο για τα καλλιτεχνικά κουραφέξαλα, άστο είναι μεγάλη συζήτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. To Paparazzi είναι by far το καλύτερο τραγούδι της Gaga.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. dancing gal πάλι καλα χαχα!! Έτσι μπράβο, για ανατρίχιασμα ήταν!
    kounoupi χάρηκα πολύ με το σχολιό σου γιατί ήταν πολύ σωστά όλα. Είναι κρίμα τα ταλέντα να γίνονται κατάρα τελικά, έχεις δίκιο ότι οι περισσότεροι έτσι χαντακώνονται. Πάντως για ό,τι κι αν τραγουδάει ο μικρός εγώ τον ακούω με μεγάλο ενθουσιασμό κι ας μην τα έχει ζήσει. Μη σου πω ότι με πείθει περισσότερο από την κάθε Celine Dion που υποτίθεται τα ΄΄εχει ζήσει, αλλά όποιο αισθηματικό κομμάτι κι αν πιάσει πάει να το κάνει χαλάκι για να προβάλλει τα γυρίσματα της φωνής της.

    anti-christe όντως, και ακολουθούν πολλά που τα ηλίθια ραδιόφωνα δεν έχουν καν αναφέρει την ύπαρξή τους- αφού δε βγήκε video clip... Συγχίστηκα πάλι. Γενικά την πάω τη Γκαγκά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αποδυκνείει ότι το τραγούδι με γούστο είναι απλά θέμα οπτικής γωνίας. Πολύ καλός ο μικρός! Το άκουσα ευχάριστα, ενώ το συγκεκριμένο τραγούδι γενικά με εκνευρίζει για κάποιο περίεργο λόγο.
    Αν κρίνω και από τα έκπληκτα βλέματα των κοριτσιών στο κοινό, μετά από αυτό πρέπει να τρελάθηκε στα ραντεβού!!
    Πασχαλίτσα Τιμωρός

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Are you talking to me?