Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Καροτσέρη, καροτσέεερη...

Δηλαδή πες μου και συ, αγαπητέ αναγνώστη, που έχεις υποτίθεται ένα φυσιολογικό μέσο όρο γκαντεμίασης. Όχι, πες μου. Πόσα προβλήματα μπορεί να παρουσιάσει το αυτοκίνητό σου μέσα σε μια βδομάδα; Ένα; Δύο; Τρία; Ε όχι και τρια ρε αγαπητέ αναγνώστη! Όχι και τρια διαφορετικά! It's official, το αμάξι μου περνάει περίοδο. Φώτα που δεν ανάβουν σαν σε θρίλερ, διαρροή στην μπαταρία και λάστιχο. Damn it, άκουσες τι είπα; Λάστιχο σου είπα αγαπητέ αναγνώστη. Ναι, από όλα όσα ανέφερα αυτό με ίδρωσε πιο πολύ, το φαινομενικά πιο ανώδυνο. Μάντεψε γιατί. Γιατί έπρεπε να το αναλάβω μόνη μου.

Δεν είναι ότι είμαι καμιά κοπέλα που κυκλοφορεί με τις γόβες της και την αψεγάδιαστη και ατσαλάκωτη φούστα της μέρα νύχτα σαν την Κάρυ στους δρόμους του Αμέρικα. Ούτε καν. Ντάξει, είμαι και γω ολίγον τι καλομαθημένο, αλλά και φούρνο έχω καθαρίσει, και σε ψυγείο έχω
κάνει απόψυξη, και το μπάνιο έχω ξεβουλώσει και τα καλοριφέρ έχω εξαερώσει όταν χρειάστηκε. Φαντάζομαι το ξέρεις το πώς... Αφου έχω σήμα, σήμα καμπάαααανα ! Οι οδηγίες νάναι καλά. Λάστιχο όμως δεν είχε τύχει να αντιμετωπίσω ποτέ. Μέχρι να ανοίγω το καπό για να βάλω νερό στο ψυγείο έφτανε η χάρη μου.

Υπάρχουν πολλές γνώσεις-ένστικτα με τις οποίες ένας άνθρωπος γεννιέται. Το να βυζαίνει το γάλα της μάνα του είναι μια από αυτές. Το να αλλάζει λάστιχο και το να ξέρει ότι η κάτω παύλα λέγεται underscore στα αγγλικά δεν είναι κάποιες από αυτές.

Θα κάνω καιρό να ξεχάσω την αίσθηση που ακολούθησε τη συνειδητοποίηση ότι το πίσω λάστιχο κυλιέται στα πατώματα. Ήμουν κομμάτια από τη δουλειά και ήδη καθυστερημένη για μια επιστημονική συνάντηση στο πανεπιστήμιο. Το φλαπ φλαπ που ακουγόταν από κάπου απροσδιόριστα μόνο ευχάριστος οιωνός δεν ήταν. Αφού έκλεισα την εκκωφαντική μουσική (όσο εκκωφαντική μπορεί να βγάλουν τα χαλασμένα ηχεία μου), συγκεντρώθηκα προκειμένου να εντοπίσω την πηγή της παραφωνίας και τότε ναι, έσκασε το παραμύθι (by the way θύμισέ μου να μην ξαναχρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα)... Θεε μου, τι αμαρτίες πληρώνω, ήταν το λάστιχό μου αυτό που αγκομαχούσε! Έσυρα το αυτοκίνητο μέχρι το κοντυνότερο και ιδιαίτερα πολυάσχολο βενζινάδικο κι αφού μπροστά σε τόσους άντρες έκανα ότι καταλάβαινα τι σήμαινε η ένδειξη του μαραφετιού που δείχνει την πίεση του αέρα, παράτησα το αυτοκίνητο σε μιαν άκρη και πήρα το λεωφορείο. Κατόπιν εορτής έχω να πω ότι έκανα μέγα λάθος αγαπητέ αναγνώστη, εφόσον ανάλογα με τι πρόβλημα υπάρχει, ο κίνδυνος το λάστιχο να είναι σε κατάσταση τελειωμένη πίτα όταν γύριζα ήταν τεράστιος, οπότε το αμάξι θα ήταν αδύνατο να μετακινηθεί χωρίς να γίνει και η ζάντα πίτα herself.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήταν τόσο κινηματογραφικά τραγικά, οπότε ας μην παίρνουμε το χειρότερο σενάριο. Όταν γύρισα από το πανεπιστήμιο είχε κιόλας βραδιάσει για τα καλά. Πέρασα από ένα διανυκτερεύον βενζινάδικο που έτυχε να είναι στη γειτονιά μου, μπας και μου πούνε πιο αναλυτικά αν το λάστιχο είναι κυκλοφορίσιμο ή όχι. Η πίεση ήταν 5psi τη στιγμή που έπρεπε να είναι γύρω στις 30psi (γυναίκα οδηγέ κάποια μέρα θα με ευγνωμονείς που σε πότισα με αυτή τη γνώση που εμένα μου έλειπε την κρίσιμη στιγμή). Το περιφρονητικό βλέμμα του βενζινά που το τσέκαρε ήταν σκέτο δηλητήριο. Ναι, το ξέρω ότι οι γυναίκες πρέπει να καθόμαστε στο σπίτι να πλένουμε τα πιάτα. Την ίδια γνώμη εξέφρασε και ο πατέρας μου, με το γνωστό ψύχραιμο τρόπο του γονιού σε απόσταση φυσικά...

Νομίζω ότι δε θα είχα αγχωθεί αν δεν άκουγα τη φρίκη μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου μου. In fact, σιγά τα λάχανα, θα googlαρα ένα how to change tire και κάααααποια στιγμή, σε κάνα δυο μέρες θα το κατάφερνα. Φευ! Μετά από τρομοκρατημένες ικεσίες του πατέρα-μέντορα από το τηλέφωνο, μετέφερα το πραπράκι μου (πρώην του) δίπλα σε ένα βουλκανιζατέρ και αφού το τύλιξα με μια κουβερτούλα και του έβαλα ένα γαλατάκι στο κομοδίνο, το φίλησα για καληνύχτα και του υποσχέθηκα να το κοιτάξω αύριο πρωί πρωί πριν τη δουλειά.

Μη στα καθυστερώ, ο βουλκανιζατερατζής μού στάθηκε καλύτερα κι από αδερφός. Η βαλβίδα είχε κοπεί και το λάστιχο με κάποιον τρόπο ξεφούσκωνε γρήγορα μεν, αργά δε- μην ψάχνεις λογική σε ένα αμάξι κοντά δεκαπέντε χρονών. Το θέμα λύθηκε σε δέκα λεπτά και γρήγορα πήρα πάλι το δρόμο της βιοπάλης με φιξαρισμένες ρόδες, ωστόσο η μέρα άρχισε με την ευχάριστη πληροφορία ότι τα λάστιχα θέλουν ριζικό άλλαγμα ούτως ή άλλως. Άλλα λεφτά από κει πάλι...


Τελικά καλά
λένε ότι η γυναίκα και το αμάξι σου ρουφάνε το μεδούλι. Για το πρώτο έχω τις αμφιβολίες μου, για το δεύτερο όμως έχω ήδη σιγουρευτεί. Το ξέρεις ότι την περασμένη βδομάδα το έτρεχα στο συνεργείο για άλλα πάλι; Κάπως την είχε δει και το φλας ήθελε αίτηση με χαρτόσημο για να ανάψει. Μην είσαι αρνητικά προκατειλημμένος, δεν τα χαλάω εγώ όλα, μόνα τους χαλάνε. Αλήθεια! Το πρόβλημα το φτιάξαμε χωρίς πολλά επεισόδια, αλλά για να δεις ότι και ένας άντρας μπορεί να τα σκατώσει εμπρός αυτής της ανώτερης μηχανής, κάτι πειράξανε στα καλώδια και μετά από πέντε μέρες και λίγη ακινησία το καημένο δεν έπαιρνε μπροστά ούτε για αστείο.

Αφού διαπίστωσα ότι ο φορτιστής του κινητού μου δεν είχε αρκετά μακρύ καλώδιο για να φτάσει μέχρι το δρόμο που το σκασμένο είχε μουλαρώσει παρκαρισμένο, φώναξα την ασφαλιστική να μου φορτίσει την μπαταρία. Ενόσο περίμενα σε αναμμένα κάρβουνα προσευχόμουν να μη μου στείλουν νταλίκα αλλά μηχανή, μη γίνουμε θέαμα στη γειτονιά. Τελικά στείλανε μηχανή και μηχανόβιο που η φίλη μου θα είχε κατασπαράξει, αλλά εγώ κιουρία (και πανικοβλημένη από το αμάξι και τα εξ αμάξης που θα άκουγα από τον άνθρωπο που πρωταγωνιστεί στη ζωή μου αν το μάθαινε) τον άφησα στη μοίρα του.

Για να φορτίσει η μπαταρία πήρα την παρέα μου και γυρίσαμε όλη την Αθήνα, με εμένα να σκανάρω όλες τις κατηφόρες στην περιοχή μου σαν υποψήφιες θέσεις παρκαρίσματος για την αποφυγή πιθανής επόμενης νίλας. Εκίνη τη μέρα κάναμε στάση μόνο για να χαζέψουμε λουλουδοαντικείμενα στα τζάμπο και για να φάμε σε μια ταβέρνα στο Μικρολίμανο. Χμμ, ναι, το φαί φαί βρέξει χιονίσει, δεν το συζητάμε! Παρεμπιπτόντως η ταβέρνα ψιλομάπα, μας αργήσανε το -μέτριο- φαί κανένα 50λεπτο, είναι αυτό που έχει κάτι καρέκλες απέξω αν τύχει να περάσεις μην ενθουσιαστείς όπως εμείς που μπήκαμε. Τουλάχιστον η διαδρομή
που κάναμε για να φτάσουμε μέχρι εκεί πέρα αρκούσε για να φορτίσουμε και τανκ.

ΥΓ1: Εντάξει, τα προβλήματα προβλήματα αλλά το πώς καταφέρνω πάντως να γυρίζω όλα τα ποστ στο φαγητό είναι άλλο πράγμα, διαφωνείς; Κάποια μέρα θα το πληρώσω πολύ ακριβά αυτό και θα γίνω 800 κιλά, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα παχαίνω μόνο τους ανθρώπους που έχω στο πλάι μου. Τι να σου κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι που τους τραβάω συνέχεια για γκραν μάσα... Ευχάριστο διάλειμμα εξόδου για άλλο σκοπό ήταν μόνο μεσοβδόμαδα η νηπιακή παράσταση της ξαδέρφης μου. Είχα ξεχάσει πόσο καλά περνάνε τα παιδάκια.
Το θεατρικό είχε θέμα τα παιδιά της γης, με τα μικρά να είναι χωρισμένα σε γκρουπάκια φυλών. Η δικιά μας ήταν μια 5χρονη αραπίνα. Να βλέπεις αραπίνα ξανθιά και γαλανομάτα να λύνεσαι στα γέλια! Η μικρή, αν και πανέξυπνη και ατακαδόρισσα ως το κόκκαλο έπαθε τρελό stage fright. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι υπήρξε η ζωντανή απόδειξη στα μάτια μου ότι οι ψυχαναγκασμοι εμφανίζονται και στις νηπιακές ηλικίες, με το πεντάχρονο να πηγαίνει κάθε 3 λεπτά στην τουαλέτα, μετά την αναχώριση από το σπίτι είχαμε κι άλλα σωματικά στη θέα της σκηνής. Με το που έπιασε το μικρόφωνο στα χέρια άρχισε να τρέμει και να χάνει τα λόγια της. Δεν ξέρω αν ήταν μόνο το άγχος αυτό ή αν συνέβαλε καθόλου και ο μικρός Πετράκης (aka μεγάλος έρωτας και μελλοντικός σύντροφος της ξαδέρφης μου, ετών 5) και η θέληση της να τον ρίξει. Εγώ πάντως όπως και νάχει εγκρίνω μικρό Πετράκη, γεύση του οποίου βλέπεις below. You go, boy!

ΥΓ2: Τραγούδι που έχουμε βάλει στο repeat αυτό το ΣΚ, από το soundtrack του beloved Kick ass

Make Me Wanna Die

Take me, I'm alive, never was a girl with a wicked mind
But everything looks better, when the sun goes down
I had everything, opportunities for eternity
and I
could belong to the night
Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die

I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes
Make me wanna die

Taste me, drink my soul,
show me all the things that I
shouldn't know,
when there's a new moon on the rise

I had everything,
opportunities for eternity and I
could belong to the night

Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die
I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes (I'm running in the light)
Make me wanna die

I would die for you, my love, my love
I would lie for you, my love, my love (make me wanna die)
I would steal for you, my love, my love(make me wanna die)
I would die for you, my love, my love
But up in the light...

Every time I look inside your eyes (I'm running in the
light)
Up inside your eyes (I'm running in the light)
Look inside your eyes
You make me wanna die

ΥΓ3 και αποχαιρετιστήριο: Αυτά που λες τα νέα της Αλεξάνδρας. Πάω να κοιμηθώ γιατί σε ζάλισα τόσο πολύ που ζαλίστηκα και γω! Άσε που με έχουν φάει τα πετούμενα νυχτιάτικα. Δεν είναι ακριβώς κουνούπι αυτό που μόλις διαπίστωσα ότι μου έχει αφαιμάξει όλο το σώμα, είναι από τα άλλα τα ύπουλα που όταν σε τσιμπάνε πετάγεσαι πάνω από τον πόνο. Θα ξέρεις ποιο λέω, τι στο καλό. Δεν ξέρω πώς ονομάζεται επίσημα, πάντως θα μπορούσαν να το λένε και Έρωτα.

2 σχόλια:

  1. Νομίζω πρέπει να αλλάξεις αυτοκίνητο. Αυτό θα φταίει κι όχι η γκαντεμιά σου :)
    Σ εμένα, αν και είμαι 10 χρόνια οδηγός, μόνο μια φορά έσκασε λάστιχο. Πήρα ένα τηλέφωνο το τότε αγόρι μου, ήρθε και μου το άλλαξε και ήταν στο μοναδικό πράγμα που μου φάνηκε χρήσιμος χιχιχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. homo anisorropus κατ' αρχάς θέλω το nick σου τώρα, δε νομίζω ότι ταιριάζει σε άλλον άνθρωπο περισσότερο,χιχι!!! Κατά δεύτερον, μακάρι όλα τα πρώην, νυν και επόμενα αγόρια να αλλάζανε λάστιχα, προς το παρόν πρέπει να βολευτώ με τα skills μου :(. Κατά τρίτον αυτό είναι το πρώτο μου αμάξι και δε μου πάει η ψυχή να το αφήσω παρά μόνο τη μέρα που θα με αφήσει αυτό για τα καλά... Fingers crossed ότι δε θα μου εμφανίσει και τίποτα άλλο στο βραχύ μέλλον λοιπόν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Are you talking to me?