Κορίτσι για σπίτι

Όταν έχεις να κουμαντάρεις ένα φοιτητικό σπίτι τα πράγματα είναι εύκολα. Συνήθως το πλήθος των τετραγωνικών που σου αναλογούν σ'αυτήν την περίπτωση, ειδικά αν συγκατοικείς, είναι ανάλογο ή έστω λίγο μεγαλύτερο του πλήθους των τετραγωνικών του δωματίου σου, της μισής κουζίνας και του μισού μπάνιου. Γιατί μισό μπάνιο και μισή κουζίνα είναι όταν έχεις μοιράσει τις μέρες καθαριότητας με τον συγκάτοικο. Από την άλλη, αν ζεις μόνος, έχεις φροντίσει γι'αυτά τα τέσσερα πέντε χρόνια να νοικιάσεις μια γκαρσονιερούλα κι όχι το Ταζ Μαχάλ, ώστε να μην είσαι συνέχεια με ένα πανί στο χέρι.

Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ανεξέλεγκτα όταν το φοιτητικό σπίτι είτε το διαδέχεται ή είναι itself το δεύτερο σπίτι της οικογένειας, το εξοχικό που έτυχε να βολεύει για να μείνεις μόνος σου ή τελοσπάντων κάτι ανάλογο. Στη δική μου περίπτωση έχω βρεθεί μετά από τέσσερα χρόνια σε φοιτητόσπιτα να ζω πλέον στο δεύτερο πατρικό μου. That means λίγο περισσότερους χώρους απ' το συνηθισμένο μου, απ' ό,τι υποθέτεις.

Τα φοιτητικά μου σπίτια ήταν συνήθως πιο λιτά κι από κοτέτσι. Το δωμάτιό μου ήταν πάντα εξοπλισμένο με ένα κρεβάτι, ένα γραφείο και μια καρέκλα, για να μη θυμηθώ δηλαδή και το πρώτο μου σπίτι όπου είχα βολευτεί με μια καρέκλα για γραφείο και το πάτωμα για καρέκλα. Βιβλιοθήκη δεν χρειαζόμουν μέχρι το δεύτερο έτος οπότε και ούτως ή άλλως μετακόμισα γιατί άλλαξε η σύνθεση των συγκατοίκων, ενώ για κομοδίνο, καλά νάναι οι κούτα της ηλεκτρικής σκούπας και το ριχτάρι που πήρα από το ΙΚΕΑ. Less is more όταν δεν ξέρεις αν θα μετακομίσεις τον επόμενο χρόνο ή όχι κι όταν μετά την τετραετία το να κουβαλήσεις από Αγγλία- Ελλάδα μια ολόκληρη προίκα φαντάζει λίγο μαζοχιστικό. Με την ίδια λογική είχα μια κατσαρόλα, ένα τηγάνι, τέσσερα ποτήρια, τέσσερα πηρούνια, μια αλλαξιά σεντόνια and you know how it goes. Το σπίτι της Μπάρμπι πιο εξοπλισμένο ήταν. Παρόλα αυτά -και για όλα αυτά- ποτέ δε μαζεύτηκε στοίβα πιάτων στο νεροχύτη, ποτέ δε μάζεψα τα χαλιά για φύλαγμα γιατί κάθε χρόνο μετακόμιζα, ποτέ δεν κατέβασα κουρτίνες να πλύνω για τον ίδιο λόγο.

Έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια, γεμάτα ξεγνοιασιά και χωρίς ούτε μια φορά να χρειαστεί να σκουπίσω κανέναν κήπο από τα φύλλα καμιάς λεμονιάς. Κι αυτό γιατί πολύ απλά ο κήπος μου στον όροφο που πάντα διάλεγα να μένω ήταν στην καλύτερη ένα μπαλκόνι που χώραγε ένας κουτσός άνθρωπος και από τις πολλές βροχές της Αλβιώνας είχε στρωθεί με πράσινη μούχλα σαν γήπεδο ποδοσφαίρου, οπότε όλοι σιχαινόμασταν να βγούμε έξω. Στην Αγγλία τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια οπότε μην απορείς.

Στο σημερινό μου σπίτι, από την άλλη, δε με παίρνει να απαρνηθώ την ύπαρξη ενός μπαλκονιού όπως τότε. Το να μην ξεμυτίζω και να αφήνω τα λεμόνια να ωριμάζουν και να σαπίζουν πάνω στις πλάκες της αυλής is not an option γιατί όλη η γειτονιά ξέρει την οικογένειά μου και δεν κάνω κέφι να λένε για την κατρακύλα της κόρης του πατέρα της, που δε θα ανοίξει σπίτι ούτε για πλάκα έτσι βρωμιάρα που είναι. Οπότε aphtha σκάσε και κολύμπα, τα χρόνια της νιότης περάσανε, πιάσε το πηλοφόρι και το μυστρί και κάνε το γιαπί αγνώριστο. 'Αλλωστε η εδώ αυλή είναι ευλογία με τόσο ήλιο που τη λούζει κάθε μέρα και είναι κρίμα να μην αξιοποιηθεί, στην Αγγλία να έβγαινα για βραχώ ή για να με πιάσει αγκύλωση, καθισμένη στο ένα πόδι;

Αν και γενικά έχω ευαίσθητους αισθητήρες βρώμας και τα όριά μου πιάνονται εύκολα οπότε κανένα μου σπίτι δεν έχει παραμεληθεί ποτέ αρκετά ώστε να μην είναι βιώσιμο, είναι πολύ μεγάλη βαβούρα να αρχίσω να σκέφτομαι πια τόσα πολλά παραπάνω από το τρίπτυχο πλύσιμο-σκούπισμα-σφουγγάρισμα. Ένα σπίτι οικογενειακό, κι όχι μια καμαρούλα δύο επί τρια όχι και λατρεία τοίχος και φιλιά, θέλει και κόπο και τρόπο. Για τον τρόπο μου δεν ξέρω, πάντως σήμερα κοψομεσιάστηκα η γυναίκα. Ήθελα νά 'ξερα ποιος άσχετος είπε ότι τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη και ρίχνουν τα φύλλα τους το καλοκαίρι. Σήμερα έχουμε Μάη και μάζεψα τρεις σακούλες φύλλα από την αυλή. Για να μη μιλήσω και για το μαγείρεμα και τις δουλειές του εσωτερικού σπιτιού... Πού να μην έμενα και μόνη μου δηλαδή- γιατί ως γνωστόν ο άντρας και τα μωρά μόνο λερώνουν. Μη δυσανασχετείς, ξέρω καλά πόσο πολύ λερώνουν οι άντρες, δε βγήκα από σπηλιά, έβλεπα τα σπίτια των συμφοιτητών μου. Συγκατοικούσα για κάνα χρόνο και με έναν από αυτούς, ο οποίος τύχαινε να είναι και αγαπημένος συγγενής μου.

Κι όμως... Αγαπημένος ξεαγαπημένος, δε θα ξεχάσω ποτέ τα συμβούλια πάνω από τη λεκάνη με τη λατρευτή Κύπρια συγκάτοικό μας για το πώς θα φύγει το Θηρίο και πόσες κατσαρόλες και λεκάνες νερό πρέπει να του ρίξουμε ταυτόχρονα, μπας και μείνουμε πάλι τα τρια μας στο σπίτι. Gosh, απορώ τι το ταίζαμε αυτό το παιδί. Ούτε θα ξεχάσω που στο τέλος της εξεταστικής, αφού και τα κορίτσια της παρέας είχαμε πλέον αποσυρθεί από τα οικοκυρικά προκειμένου να διαβάσουμε (κοινώς είχαμε σκυλοβρωμίσει εκείνο τον καιρό), συνεδριάζαμε για το αν ήταν προτιμότερο να φυλάξουμε όλους τους οργανισμούς που όσο τους αμελούσαμε είχαν αναπτυχθεί στο χώρο, προκειμένου να τους μελετήσουμε στη Μικροβιολογία, ή μήπως θάταν συνετότερο να φωνάξουμε απολυμαντικό συνεργείο για να βάλει μια φωτιά στο χώρο μια κι έξω να τελειώνουμε.

Τα χειρότερα βέβαια τα έβλεπα κάθε που γύριζα από διακοπές στην Ελλάδα κι εδώ δε θα ρίξω το βάρος σε κανένα αγόρι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να μαντέψεις τι μπορεί να γεννηθεί στο μπάνιο και την κουζίνα σου ενόσο εσύ έπινες καφέ κάτω από τον καυτό ήλιο της πατρίδας σου. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις γλυκέ μου αναγνώστη...

Γενικά περηφανεύομαι ότι έχω στη ζωή μου ανταμώσει διάφορες μορφές μούχλας, γιατί όσο καθαρή κι αν είμαι στα του σπιτιού, άλλο τόσο σιχασιάρα είμαι για να ανοίξω το τάπερ που έχω καταχωνιασμένο στο ψυγείο επί πέντε μήνες. Αυτό γίνεται κυρίως γιατί βαριέμαι τη βαβούρα του τι-θα-ανταμώσω-πάλι-για-να-δούμε-ωχ-Θεε-μου-τιειν-τούτο-στάσου-που-έχω-βάλει-τη-χλωρίνη. Πρόσφατη γνώση μου για παράδειγμα είναι το τι αναπτύσσεται σε ένα ποτήρι γρανίτα φράουλα αν την καλλιεργήσεις για δέκα μέρες. Δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι η μούχλα παίρνει και μπόι.

Παρά τη διατριβή μου λοιπόν στα είδη της μούχλας, δε μπορώ να πω ότι μάντευα πάντα σωστά για τις πιθανές μορφές ζωής στις οποίες θα νοίκιαζα το φοιτητόσπιτο όσο έλειπα. Τη μια και μοναδική φορά που άφησα κάτι άπλυτο στο νεροχύτη πριν φύγω ήταν ένα κουταλάκι του γλυκού από κάτι σαν τυρί λιωμένο που είχα φάει τελευταία στιγμή με τη βαλίτσα στο χέρι. Το κουταλάκι όταν γύρισα είχε μια μοβ απόχρωση. Δεν έζησε πολύ παραπάνω (ούτε η μούχλα ούτε το κουταλάκι το οποίο πέταξα όπως ήταν) για να μάθουμε ποιο θα ήταν το επόμενο χρώμα που θα μας έκανε την τιμή.

Μια άλλη φορά, φεύγοντας για κάποιους καλοκαιρινούς μήνες, είχα χλωρινιάσει όλο το μπάνιο και χωρίς να το χρησιμοποιήσω είχα κλείσει την πόρτα του και είχα το κεφάλι μου ήσυχο ότι καμία έννοια δε θα μου χάλαγε τις διακοπές. Μάλιστα, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα για να μη βγουν κατσαρίδες από τα σιφόνια, τουτ' έστιν να τα κλείσω όλα με το πώμα τους και να γεμίσω τους νιπτήρες με λίγο νερό (τζίζους, τι εννοείς πού χρησιμεύει αυτό, για να πνιγούν οι κατσαρίδες βέβαια αν κάνουν το λάθος να εκτοξεύσουν με τη δύναμη του Caotonic τα πώματα- σάμπως δεν κολυμπάνε και στο νερό, αλλά οκέυ οκέυ, blame my ψυχαναγκασμούς, μπααααα πια για όλα πρέπει να δίνω λογαρισμό εδώ μέσα?). Ε λοιπόν, εκτός του ότι οι κατσαρίδες δε γουστάρουν και ιδιαίτερα τα κρύα της Αγγλίας και δεν σφύζουν από ζωή στη χώρα ετούτη οπότε άσκοπες οι παγίδες μου, τα νερά εξατμίστηκαν, ντουμανιάσανε το μπανάκι και με το που άνοιξα την πόρτα στο γυρισμό νόμιζα ότι μπήκα σε χαμαμ από την υγρασία. Ανοίγοντας δε το καπάκι της λεκάνης ήταν σα να έβλεπα τη χλωρίδα του Αμαζονίου, τη στιγμή που η φούσκα μου πήγαινε να σπάσει από τις τόσες ώρες που κρατιόμουν στο αεροπλάνο. Στο τσακ ήμουν να τα αφήσω όλα όπως είναι και να πάω να κατουρήσω στα Mac Donalds απέναντι αλλά έκανα πέτρα την καρδιά (και τη φούσκα) και άρχισα να καθαρίζω.

Δεν είναι άσχημες οι στιγμές που έχω να θυμάμαι παρά τις γκάφες και τις ελλείψεις του σπιτικού μου ως φοιτήτρια. Το καλό με το πατρικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με εργαλεία, αλλά το καλό με το φοιτητικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με ενθουσιασμό, φαντασία και μεράκι. Μπορεί τα πρώτα χρόνια να μην είχαμε μίξερ γιατί μαγειρεύαμε μόνο αυγά αλλά τη μια φορά που θελήσαμε να κάνουμε κέικ τη λύση τη βρήκαμε και βάλαμε το συγγενή-συγκάτοικο να κάνει το μίξερ κρατώντας δυο πιρούνια, ενώ τα κορίτσια ρίχναμε τα υλικά. Με τόσο γέλιο που ρίχναμε όταν του λέγαμε 'ρυθμίσου στο γρήγορο' και αυτός επιτάχυνε σα να μην υπάρχει αύριο, νομίζω ότι είναι το πιο νόστιμο κέικ που έχω φάει. Ή, μια άλλη φορα που δεν είχαμε φόρμα για τη μηλόπιτα, τη βάλαμε στο φούρνο να ψηθεί με μια κατσαρόλα με σιδερένια χερούλια, οπότε όταν βγήκε ήταν σε εμφάνιση σαν ένας κύλινδρος από ζύμη και μήλα. Άσε δε που επειδή συχνά ξεμέναμε από μπαχαρικά, ειδικά στο πρώτο έτος, φρόντιζαμε να καίμε λίγο το φαί για να παίρνει μυρωδιά και να μην το τρώμε ξεροσφύρι (δικιολογίες mode: ON).

Μετά από τόσα και τόσα λοιπόν, το ζουμί είναι ότι έμαθα να συντηρώ ένα σπίτι σαν άνθρωπος κι όχι σαν πεντάχρονο. Το να κάνω πριν έξι χρόνια μια φάβα και μια τούρτα ταυτόχρονα με το να ακούω ραδιόφωνο απλά δεν υφίστατο γιατί ο εγκέφαλος έπρεπε να είναι ταγμένος σε μια από τις τρεις λειτουργίες. Χαίρομαι που έχω κάνει ένα βήμα από τότε. Και χαίρομαι που δε χρειάζεται πια είτε να μην περνάω καλά ή να έχω τρελό διάβασμα προκειμένου να πιάσω να βάλω ένα πλυντήριο μπας και απασχοληθώ ή τρενάρω τις υποχρεώσεις αντίστοιχα. Το κάνω κι από μόνη μου πια, οου γες. Θεε μου, έχω αρχίσει να μετατρέπομαι στη μάνα μου!!!