Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό

Υπάρχουν δύο ειδών κατηγορίες τραγουδιών, αυτά που μιλάνε στην ψυχή και αυτά που μιλάνε στο κορμί. Αναλόγως με τη στιγμή και τις συνθήκες ο κάθε άνθρωπος έχει ακούσει και τα δύο. Μπορώ να πιστέψω ότι κάποια απ' αυτά είναι ανώτερα, κι αυτά είναι φυσικά τα πρώτα γιατί καταφέρνουν να επιφέρουν διεργασίες στο δέκτη, ακόμα και να του αλλάξουν τρόπο σκέψης. Τα κορμοκεντρικά τραγούδια από την άλλη έχουν στιγμιαίες επιδράσεις, πχ να σε ανεβάσουν για κάνα τέταρτο και να χτυπηθείς και μετά να ξεχάσεις ότι καν τα άκουσες. Ναι, αν τα έχεις εκμεταλλευτεί αναλόγως, μπορεί να βγεις από το κέντρο ή κλαμπ με κλειστή φωνή και χώμα από το πολύ κούνημα, αλλά μέχρι εκεί.

Τώρα εσύ θα νομίζεις ότι πάω ύπουλα να σου περάσω στο υποσυνείδητο τα δικά μου κριτήρια για ένα συγκεκριμένο και αντικειμενικά αποδεκτό χαρακτηριστικό που πρέπει να μιλάει στην ψυχή και να διαφοροποιεί τα τραγούδια σε ψυχοτέτοια και μη. Για μένα είναι η δεμένη μελωδία και ο ρυθμός που συνυπάρχει αλλά φευ! Για ποια με πέρασες, αγαπητέ αναγνώστη; Δεν ισχύει για όλους αυτό βέβαια, δεν υπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει ούτε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όταν μιλάμε για ορέξεις και κολοκυθόπιτες. Και εκεί γίνεται ο πόλεμος των ακροατών των μεν και των δε, που ο ένας πάει να πείσει τον άλλον ότι και καλά η δικιά του η μουσική γαμάει και δέρνει και άρα είναι ποιοτικιά ενώ του εχθρού δεν πιάνει μια. Πφ!

Για να καταλάβεις τι εννοώ, ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εσένα μπορεί να σε συγκινεί ο ήχος του κλαρίνου και να αντριχιάζεις με ένα ζεϊμπέκικο που μιλάει για τον πόνο ενός λαίκού παιδιού που τον βαράει αλύπητα η ρημάδα η κοινωνία. Έτσι; Έτσι να λές και πολύ σε πάω. Και είναι άλλωστε το λογικότερο που μπορώ να σκεφτώ, αν αυτό είναι ο καθρέφτης σου ή ένα μέρος του καθρέφτη σου. Σε διαφορετική περίπτωση και αν είσαι πλουσιοκόριτσο των Β.Π. που μόλις γυρισέ από εσωτερική στην Ελβετία (όχι τη Νέα Ελβετία) πρέπει να το κοιτάξεις και να αναθεωρήσεις τις επιρροές σου. Τον θείο σου από το Αμέρικα πάλι μπορεί να τον συγκινεί ο ήχος του σαξόφωνου και να σκιρτάει στο άκουσμα της τζαζ, ένα είδος μουσικής που δε μπορώ να ακούσω ούτε για 3 λεπτά. Έτσι; Τη γεροντοκόρη στη δουλειά πάλι μπορεί να την συγκινεί ένας στίχος που να μπορεί να μπει στη διαδικασία να ταυτιστεί, ανεξάρτητα με τη υποκείμενη μελωδία (εύρος από πανκ μέχρι τους τελειωμένους αναπτήρες της Δημητρίου), έτσι; Έτσι να λες πάλι.

Δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη. Ποιος είσαι εσύ να μου πεις ότι αυτό το γουάου που προσφέρει η τζαζ είναι κλάσεις ανώτερο από το γουαου που προσφέρει η πανκ; Για κάνε μου τη χάρη και γύρνα στο χωράφι σου. Τα ψυχοτέτοια τραγούδια σηκώνουν πολλή συζήτηση για να βγάλεις μόνος σου ετοιμηγορία. Γι' αυτό πάμε στα πιο εύκολα, στα κουνα-το-μωρό-μου-τέτοια.

Τα κουνα-το-μωρό-μου-τέτοια τραγούδια είναι τα σωματοκεντρικά. Όλα τα σωματοκεντρικά τραγούδια είναι αποδεκτά επίσης. Κύριος σκοπός τους είναι να νιώσεις το ρυθμό τους και αν το καταφέρνουν είναι σωστά. Εξ ορισμού η τζαζ και η κλασσική δε συμμετέχουν σ'αυτήν την κατηγορία. Η μέταλ είναι χαρακτηριστικό (και λατρεμένο) παράδειγμα, όπως και η house, η rnb, η ρέγκε, τα τσιφτετέλια κτλ. Εξαρτάται η συχνότητα που κάνει το σώμα σου να κουνιέται. Είναι τελείως προσωπικό το ζήτημα. Ένα παράδειγμα αυτών που μιλάνε στο κορμί σου είναι το Boom boom pow, ο ορισμός του ασυνάρτητου στίχου που γράφτηκε μόνο για να γεμίσει κενά της μελωδίας δεδομένου ότι το τραγούδι είναι αμιγώς ρυθμός. Άλλο ένα είναι το Γλύκα γλύκα. Εσύ άκου αυτό που αντιστοιχεί στο κούνημα που σου βγαίνει τελοσπάντων, εγώ θα λυθώ στο ξένο και θα μείνω ψιλοαπαθής στο δεύτερο. Χωρίς αυτό να αποκλείει ότι δε θα κουνηθώ στο Θα πάρω μια ψαρόβαρκα as well, ε!

Μην ψαρώνεις ότι σου το παίζω σνομπ, τα δέχομαι και τα δυο άσχετα με το τι με τσιγκλάει από τη θέση μου. Είπαμε, έχουν ταυτότητα άρα ένα ρισπεκτ το αξίζουν. Τα σωματοκεντρικά τραγούδια, όπως πολλά πράγματα που μιλάνε αποκλειστικά στο κορμί, θεωρούνται γενικά ευτελούς συγκριτικά αξίας. Δεν το επικροτώ, καθότι άνθρωπος και γω και κατ' επέκταση σωματόδουλη, αλλά κάποιες φορές το συμμερίζομαι. Κυρίως εκείνες τις φορές που βλέπω εφηβάκια να ψάχνουν αποκλειστικά και μόνο ένα τραπέζι να κουνηθούν. Αν και βέβαια όταν συμβαίνει αυτό, τότε η ακρόαση αφορά μάλλον ένα κομμάτι της τρίτης κατηγορίας...

Τρίτη κατηγορία υπάρχει; Δεν την συμπεριέλαβα καν στην ανάλυση αλλά ναι, είναι τα τραγούδια χωρίς ταυτότητα. Είναι αυτά που τά 'χουν κάνει σαλάτα. Είναι αυτά που για άλλο ξεκίνησαν, άλλο βγήκε, και άλλο ήθελε ο ποιητής να βγεί. Λάθος, αυτό που ήθελε ο ποιητής να βγει ήταν χρήμα, και αυτό όντως βγήκε. Είναι τα τραγούδια που περνάνε στον καθένα άλλο συναίσθημα, και δε μιλάω για μ'αρέσει-δε μ'αρέσει γιατί αυτό συμβαίνει με όλα τα τραγούδια, μηδενός εξαιρουμενου. Μιλάω για τα συναισθήματα σ'αυτούς που τους αρέσει το εκάστοτε τραγούδι. Το τραγούδι που αποπροσανατολίζει. Που δεν ξέρεις ενστικτωδώς πού να επικεντρωθείς. Που μιλάει για πόνο και ο τραγουδιστής χαμογελάει όταν το τραγουδάει γιατί απλά είναι ασύνδετο. Που είναι για να χτυπιέσαι και εσύ κάθεσαι. Ή που είναι για να κάθεσαι και εσύ χτυπιέσαι. Αυτά τα τραγούδια είναι τα ποπ ελληνικά, ή αλλιώς τα μεσαίας κατηγορίας, τα οποία πάνε να το παίξουν ψυχοπονετικά αλλά ο ρυθμός τους είναι κορμο-κεντρικός, αν κατάλαβες τον όρο μου. Αυτά είναι του Χατζηγιάννη, των Ονιράμα και διαφόρων τέτοιων ποπ, τους οποίους ομολογώ ότι έχω πληρώσει για να δω. Δεν έκλαψα τόσο τα λεφτά μου εφόσον η παρέα με συνεπήρε και ξεχάστηκα, αλλά χθες που μου είπαν να πάω στον Πλούταρχο δεν τούδωσα δεύτερη σκέψη και έκατσα και κοιμήθηκα. Αν είναι για τόσο καταναλωτική διασκέδαση ας κάτσω να δω τηλεόραση, το ίδιο είναι.

Την τρίτη κατηγορία τη θεωρω για τα μπάζα από ό,τι συμπεραίνεις. Χειρότερό μου δεν υπάρχει, σχεδόν υποφέρω με τα περισσότερα κομμάτια, ενώ με το ζόρι ξεχωρίζω ένα δυο ως ανεκτά στο αυτί. Ξέρω ότι θίγω τις προτιμήσεις του 85% των αναγνωστών μου, αλλά δε μπορώ να κρατηθώ άλλο. Δε νομίζω ότι εγώ έχω το πρόβλημα guys. Και θα σου πω γιατί. Ναι, δεν πάω στα μπουζούκια. Ναι, δεν τη βρίσκω καθόλου με τη φιλοσοφία τους και το ρυθμό ή τις καψουριές που βγάζουν. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κοροιδέψω κάποιον που ακούει λαϊκά, Σφακιανάκηδες, Θεοδωρίδουδες, Τερζή κλπ κλπ κλπ. Ο λαϊκός θα ακούσει λαϊκά, μαγκιά του που λένε. Επίτρεψέ μου εμένα να έχω άλλες επιρροές κουλτούρας και να κυριαρχεί κάτι άλλο πάνω μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το λαικό μου κομμάτι δεν ακούει λαικά όταν μου τη βαρέσει βέβαια. Δε γεννήθηκα και στο Ελσίνκι. Ναι, δέχομαι τον άλλο. Αν έχει κάτι συνειδητό να μου αντιτάξει να τον δεχτώ μετά σεβασμού. Όμως μέχρι εκεί, γιατί σαν πολλά να βαφτίσαμε λαικά τελευταία...

Λίγο έλεος δηλαδή, με τα τραγούδια που παίζονται παντού και πάντα. Αυτές τις σκυλοποπβλακείες πού να τις κατατάξω και τι να σεβαστώ; Πώς προέκυψε ότι αυτό είναι το νέο λαικό; Εκφράζουν δηλαδή το λαό; Αν είναι έτσι πείτε το μου να πάω να αυτοπυρποληθώ τώρα για το λαό μας (στα πρόθυρα είμαι βέβαια αλλά αυτό είναι άλλο ποστ).

Τι ρυθμό μπορούν να βγάλουν οι τσούλες της γης και τι εκφράζουν; Τι είναι αυτή η νέα μόδα που κάτι ντερέκια με μικρόφωνα μιλάνε για γκόμενες και πώς να κάνουν ντου στο κλαμπ με χέρια ψηλά; Ακόμα και ο Χατζηγιάννης...Τι συναίσθημα μπορεί να βγάλει ο Χατζηγιάννης που δένει κλαρίνο με μπιτάκι και ηλεκτρική κιθάρα και μιλάει για πόνο χαμογελαστός; Το ύφος του με μπερδεύει. Όσο καλή φωνή και να έχει, θα σε μπέρδευε και σένα αν τον είχες δει να τραγουδάει το Satisfaction των Stones και οι ελληνάρες από κάτω τού πετάγανε γαρύφαλλα. Γκιβ μι ε μπρέικ. Τόσο δογματική είμαι πια, που βάζω στο καζάνι της σαβούρας αυτή τη νεοποπ κουλτούρα;

ΥΓ: Το ποστ γράφτηκε μονορούφι και εν βρασμώ μετά από ένα κομμάτι τρίτης κατηγορίας που άκουσα σε ένα ραδιόφωνο. A, και με αφορμή μια συζήτηση με την πρώτη κοπέλα ever -παραδόξως πολύ κάτω των πενήντα ετών- που γνώρισα χθες και ήξερε τους Fleetwood Mac (ακολουθεί τριπλό σταυροκόπημα για την τύχη μου). Οπότε ελπίζω να μην είναι πολύ παθιασμένο, να βγάζει νόημα και να μη προσβάλλω κανενός τα γούστα (χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι αδιαφορώ για τα γούστα όποιου δηλώνει σαν αγαπημένη τραγουδίστρια την Κοκκίνου- το x είναι πάνω δεξιά). Πάω να δω λίγη τηλε-βυζι-ον γιατί ήδη ξεπέρασα τα όρια της ανοχής του μέσου αναγνώστη με το μέγεθος. Ωχ Μανωλίδου έχει πάλι; Ας της δώσει μια μπουνιά κάποιος.

Have an isn't it midnight for dinner κι ας μη σ'αρέσει. Είπαμε, αυτά είναι υποκειμενικά και δε θα με καπελώσεις εσύ με την Rihanna σου;)


So cool, calm and collected
You had a style, a rakish style
Well my poor heart never connected
You'd stay so long on my mind.

Well, isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl

Looking back so long ago
You had a knack, a knack of making women know
Ooh there wasn't the time
And I knew you'd never be mine

Well, isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl

Isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl