Αν κάτσω να μετρήσω τις στιγμές που θέλω να κάψω αυτό το μπλογκ και τις στιγμές που θέλω να γράψω ένα ποστ, θα βρεθώ αντιμέτωπη με ένα σκορ 100-2 στο πολύ χαλαρό.
Θεωρώντας γαιδουριά να εξαφανιστώ σαν κλέφτρα μέσα στη νύχτα, αναρτώ αυτές τις τελευταίες γραμμές ως ένα ευχαριστώ που διάλεξες αυτόν τον τρόπο για να κάψεις κατά καιρούς όσα εγκεφαλικά κύτταρα σου έχουν απομείνει. Θα συνεχίσω να διαβάζω τα μπλογκζζζ που με κάνουν να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά ή με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων, και ίσως κάποια στιγμή που θα ξεθυμάνει η ψυχραμένη σχέση μου με το άθλημα να συνεχίσω κάπου αλλού, αναρτώντας επιτέλους τις ντουζίνες φωσκολικών κειμένων που έχω καταχωνιάσει στα virtual συρτάρια της αρχειοθήκης μου. Οκέυ, οκέυ, όχι και ντουζίνες!
Πριν το τέλος, οφείλω να σου γνωστοποιήσω το τεράστιο ευχαριστώ μου στα πρώτα μπλογκ που έπεσαν στην αντίληψή μου και μέσα από αυτά έμαθα το "θεσμό" του blogging, το εξής ένα, το οποίο και στάθηκε η αφορμή για να ανακαλύψω αυτόν τον ανέξοδο τρόπο ψυχοθεραπείας, του εξορκίζειν δια του γράφειν.
Ευτυχώς στα χρόνια μας έχουμε πολλές επιλογές. Πολλά ακούσματα, πολλά ερεθίσματα, πολλές εναλλακτικές. Ευτυχώς, έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε και να επιλέξουμε τα καλύτερα. Ώπα, γράψε λάθος. Δυστυχώς εννοούσα, αφού κάπου εκεί ανάμεσα έχω χάσει πολλές φορές το καλό.
Το να μην ξέρεις ένα συγκρότημα, από τα άπειρα ερασιτεχνικά που ανθίζει στην πόλη σου είναι πιθανό. Το να αγαπάς τα τραγούδια του που έχουν γίνει τεράστιες επιτυχίες και να μην ξέρεις ότι ο τραγουδιστής τους μένει δυο στενά κάτω από το σπίτι σου όμως είναι απλά απαράδεκτο.
Έτσι συνέβη και με τους Rosebleed, που χρειάστηκε να τους ακούσω σε live τους, προσκλήσεις για το οποίο κέρδισα εντελώς από σπόντα σε ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Όχι, δεν ήξερα ότι είχαν ανοίξει τη συναυλία του Santana και των Cranberries, όχι δεν ήξερα ότι το BBC τους έχει αναφέρει ως ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο, όχι δεν ήξερα ότι τα παιδιά που το αποτελούν είναι 20άρικα που μάλλον πήγαν στο ίδιο σχολείο με μένα και φάγανε στο ίδιο σουβλατζίδικο της πλατείας όπως και γω. Είπα απλά να περάσω λίγο διαφορετικά το Σάββατό μου.
Εντάξει, το ήξερα ότι η υπερπροσφορά έχει καταπιεί ανεπανόρθωτα την ποιότητα σ'αυτά τα κούφια χρόνια. Τι να περιμένεις όταν το ραδιόφωνο δε σου μαθαίνει πια πράγματα, απλά ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια προσφέροντας απλά μια ευχάριστη συντροφιά για το δρόμο; Τα περισσότερα συγκροτήματα κάνουν μια εύπεπτη σαβούρα παρόλο που έχουν τη στήριξη ολόκληρου επιτελείου από πίσω. Αυτή η σαβούρα θα παίζεται ξανά και ξανά μέχρι να την ακούς σαν μουσικό χαλάκι και στους εφιάλτες σου, μέχρι να έρθει η στιγμή να ακούς την πρώτη νότα και να σκέφτεσαι τι ωραία θάταν να έπεφτε επί τόπου η κεραία του παδιοφωνικού σταθμού από τον Υμηττό. Πρόσφατο παράδειγμα το πολυαναμενόμενο για μένα (καθότι mastourotragouda lover) νέο άλμπουμ των Kings of Leon, από όπου χιλιοπαίζεται ένα μόνο τραγούδι ενώ υπάρχουν άλλα κλάσεις ανώτερα, κάνοντάς με εν τέλει να σιχαθώ όλο το πακέτο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο εχθρός του καλού δεν είναι το καλύτερο, αλλά το εύκολο.
Έτσι έγινε και με το Until next time και κατά δεύτερον το I want to have it all των Rosebleed, τραγούδια που πάντα προσπέρναγα έχοντας τα υποσυνείδητα κατατάξει αυτόματα σε επιτυχίες του τσουβαλιού, πιθανώς από συγκροτήμα που έχει βγάλει δεκαπέντε δίσκους και επιτέλους ακούστηκε ένα του κομμάτι. Ούτε καν είχα φανταστεί ότι πρόκειται για Έλληνες της μετεφηβικής ηλικίας που κάνουν μόνο την αρχή τους υπό τις χειρότερες συνθήκες, αυτές των ελληνικών μουσικών δεδομένων, με τόσο μεστή μουσική και φωνητικά που δεν τρέμουν ή ζορίζονται. Πριν λίγα χρόνια το ελληνικό ροκ κλεινόταν σε φράσεις-στριγγλιές όπως "μου τόχα πει" των Τσοπάνα ρέιβ, ή "έχω φάει μια φρίκη, κυνηγάω ένα ποντίκι" ή "τα μπούτια σου Μαρία" ή "ροκάς πήγε και έγινε και ρούφαγε χασίσι" και κιθάρες από πίσω να γρατζουνάνε άτσαλα. Είχε πλάκα, εμένα που καταλάβαινα αυτήν την ιδιαίτερη κουλτούρα μου άρεσαν αρκετά αλλά ως εκεί, δεν έπαιζε να βγει παραέξω κάτι τέτοιο. Κοίτα όμως τώρα, οι σοβαρές προσπάθειες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια του Godfather burger που έφαγα χθες και με πείραξαν, και είναι ωραίο, πολύ ωραίο! Προ καιρού άκουγα τους GAD και έλεγα, να ρε γαμώτο, επιτέλους τα πρώτα βήματα και τώρα να κι άλλοι, μικρότεροι και με υποσχέσεις.
Είναι το backstage και η ιστορία κάποιου που θα σε κάνουν να τον αγαπήσεις ή να σου περάσει αδιάφορος, και αυτό συμβαίνει και με τη μουσική, αλλιώς οι δίσκοι δε θα συνοδεύονταν από βιβλιαράκι με πληροφορίες και φωτογραφίες. Είναι πολύ ρομαντικό να υπάρχουν σοβαρά νέα σχήματα στη γειτονιά σου, στην πόλη σου, και να το παλεύουν από το μηδέν. Δεν είναι τα τραγούδια που θα σε κάνουν να ανατριχιάζεις για χρόνια, αλλά είναι χτισμένα σίγουρα με πάρα πολύ ταλέντο και, hey, είναι ίσως οι πρόβες για κάτι πάρα πάρα πολύ καλό! Είναι από τις στιγμές που λες ότι ναι ρε γαμώτο, η χώρα αυτή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ταλέντα άλλων. Αρκεί να τα στηρίξουμε και μεις βέβαια, if you know what i mean...
ΥΓ: Ουδεμία σχέση προσωπική έχω με το συγκρότημα. Απλά το χαίρομαι!
