Καροτσέρη, καροτσέεερη...

Δηλαδή πες μου και συ, αγαπητέ αναγνώστη, που έχεις υποτίθεται ένα φυσιολογικό μέσο όρο γκαντεμίασης. Όχι, πες μου. Πόσα προβλήματα μπορεί να παρουσιάσει το αυτοκίνητό σου μέσα σε μια βδομάδα; Ένα; Δύο; Τρία; Ε όχι και τρια ρε αγαπητέ αναγνώστη! Όχι και τρια διαφορετικά! It's official, το αμάξι μου περνάει περίοδο. Φώτα που δεν ανάβουν σαν σε θρίλερ, διαρροή στην μπαταρία και λάστιχο. Damn it, άκουσες τι είπα; Λάστιχο σου είπα αγαπητέ αναγνώστη. Ναι, από όλα όσα ανέφερα αυτό με ίδρωσε πιο πολύ, το φαινομενικά πιο ανώδυνο. Μάντεψε γιατί. Γιατί έπρεπε να το αναλάβω μόνη μου.

Δεν είναι ότι είμαι καμιά κοπέλα που κυκλοφορεί με τις γόβες της και την αψεγάδιαστη και ατσαλάκωτη φούστα της μέρα νύχτα σαν την Κάρυ στους δρόμους του Αμέρικα. Ούτε καν. Ντάξει, είμαι και γω ολίγον τι καλομαθημένο, αλλά και φούρνο έχω καθαρίσει, και σε ψυγείο έχω κάνει απόψυξη, και το μπάνιο έχω ξεβουλώσει και τα καλοριφέρ έχω εξαερώσει όταν χρειάστηκε. Φαντάζομαι το ξέρεις το πώς... Αφου έχω σήμα, σήμα καμπάαααανα ! Οι οδηγίες νάναι καλά. Λάστιχο όμως δεν είχε τύχει να αντιμετωπίσω ποτέ. Μέχρι να ανοίγω το καπό για να βάλω νερό στο ψυγείο έφτανε η χάρη μου.

Υπάρχουν πολλές γνώσεις-ένστικτα με τις οποίες ένας άνθρωπος γεννιέται. Το να βυζαίνει το γάλα της μάνα του είναι μια από αυτές. Το να αλλάζει λάστιχο και το να ξέρει ότι η κάτω παύλα λέγεται underscore στα αγγλικά δεν είναι κάποιες από αυτές.

Θα κάνω καιρό να ξεχάσω την αίσθηση που ακολούθησε τη συνειδητοποίηση ότι το πίσω λάστιχο κυλιέται στα πατώματα. Ήμουν κομμάτια από τη δουλειά και ήδη καθυστερημένη για μια επιστημονική συνάντηση στο πανεπιστήμιο. Το φλαπ φλαπ που ακουγόταν από κάπου απροσδιόριστα μόνο ευχάριστος οιωνός δεν ήταν. Αφού έκλεισα την εκκωφαντική μουσική (όσο εκκωφαντική μπορεί να βγάλουν τα χαλασμένα ηχεία μου), συγκεντρώθηκα προκειμένου να εντοπίσω την πηγή της παραφωνίας και τότε ναι, έσκασε το παραμύθι (by the way θύμισέ μου να μην ξαναχρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα)... Θεε μου, τι αμαρτίες πληρώνω, ήταν το λάστιχό μου αυτό που αγκομαχούσε! Έσυρα το αυτοκίνητο μέχρι το κοντυνότερο και ιδιαίτερα πολυάσχολο βενζινάδικο κι αφού μπροστά σε τόσους άντρες έκανα ότι καταλάβαινα τι σήμαινε η ένδειξη του μαραφετιού που δείχνει την πίεση του αέρα, παράτησα το αυτοκίνητο σε μιαν άκρη και πήρα το λεωφορείο. Κατόπιν εορτής έχω να πω ότι έκανα μέγα λάθος αγαπητέ αναγνώστη, εφόσον ανάλογα με τι πρόβλημα υπάρχει, ο κίνδυνος το λάστιχο να είναι σε κατάσταση τελειωμένη πίτα όταν γύριζα ήταν τεράστιος, οπότε το αμάξι θα ήταν αδύνατο να μετακινηθεί χωρίς να γίνει και η ζάντα πίτα herself.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήταν τόσο κινηματογραφικά τραγικά, οπότε ας μην παίρνουμε το χειρότερο σενάριο. Όταν γύρισα από το πανεπιστήμιο είχε κιόλας βραδιάσει για τα καλά. Πέρασα από ένα διανυκτερεύον βενζινάδικο που έτυχε να είναι στη γειτονιά μου, μπας και μου πούνε πιο αναλυτικά αν το λάστιχο είναι κυκλοφορίσιμο ή όχι. Η πίεση ήταν 5psi τη στιγμή που έπρεπε να είναι γύρω στις 30psi (γυναίκα οδηγέ κάποια μέρα θα με ευγνωμονείς που σε πότισα με αυτή τη γνώση που εμένα μου έλειπε την κρίσιμη στιγμή). Το περιφρονητικό βλέμμα του βενζινά που το τσέκαρε ήταν σκέτο δηλητήριο. Ναι, το ξέρω ότι οι γυναίκες πρέπει να καθόμαστε στο σπίτι να πλένουμε τα πιάτα. Την ίδια γνώμη εξέφρασε και ο πατέρας μου, με το γνωστό ψύχραιμο τρόπο του γονιού σε απόσταση φυσικά...

Νομίζω ότι δε θα είχα αγχωθεί αν δεν άκουγα τη φρίκη μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου μου. In fact, σιγά τα λάχανα, θα googlαρα ένα how to change tire και κάααααποια στιγμή, σε κάνα δυο μέρες θα το κατάφερνα. Φευ! Μετά από τρομοκρατημένες ικεσίες του πατέρα-μέντορα από το τηλέφωνο, μετέφερα το πραπράκι μου (πρώην του) δίπλα σε ένα βουλκανιζατέρ και αφού το τύλιξα με μια κουβερτούλα και του έβαλα ένα γαλατάκι στο κομοδίνο, το φίλησα για καληνύχτα και του υποσχέθηκα να το κοιτάξω αύριο πρωί πρωί πριν τη δουλειά.

Μη στα καθυστερώ, ο βουλκανιζατερατζής μού στάθηκε καλύτερα κι από αδερφός. Η βαλβίδα είχε κοπεί και το λάστιχο με κάποιον τρόπο ξεφούσκωνε γρήγορα μεν, αργά δε- μην ψάχνεις λογική σε ένα αμάξι κοντά δεκαπέντε χρονών. Το θέμα λύθηκε σε δέκα λεπτά και γρήγορα πήρα πάλι το δρόμο της βιοπάλης με φιξαρισμένες ρόδες, ωστόσο η μέρα άρχισε με την ευχάριστη πληροφορία ότι τα λάστιχα θέλουν ριζικό άλλαγμα ούτως ή άλλως. Άλλα λεφτά από κει πάλι...

Τελικά καλά λένε ότι η γυναίκα και το αμάξι σου ρουφάνε το μεδούλι. Για το πρώτο έχω τις αμφιβολίες μου, για το δεύτερο όμως έχω ήδη σιγουρευτεί. Το ξέρεις ότι την περασμένη βδομάδα το έτρεχα στο συνεργείο για άλλα πάλι; Κάπως την είχε δει και το φλας ήθελε αίτηση με χαρτόσημο για να ανάψει. Μην είσαι αρνητικά προκατειλημμένος, δεν τα χαλάω εγώ όλα, μόνα τους χαλάνε. Αλήθεια! Το πρόβλημα το φτιάξαμε χωρίς πολλά επεισόδια, αλλά για να δεις ότι και ένας άντρας μπορεί να τα σκατώσει εμπρός αυτής της ανώτερης μηχανής, κάτι πειράξανε στα καλώδια και μετά από πέντε μέρες και λίγη ακινησία το καημένο δεν έπαιρνε μπροστά ούτε για αστείο.

Αφού διαπίστωσα ότι ο φορτιστής του κινητού μου δεν είχε αρκετά μακρύ καλώδιο για να φτάσει μέχρι το δρόμο που το σκασμένο είχε μουλαρώσει παρκαρισμένο, φώναξα την ασφαλιστική να μου φορτίσει την μπαταρία. Ενόσο περίμενα σε αναμμένα κάρβουνα προσευχόμουν να μη μου στείλουν νταλίκα αλλά μηχανή, μη γίνουμε θέαμα στη γειτονιά. Τελικά στείλανε μηχανή και μηχανόβιο που η φίλη μου θα είχε κατασπαράξει, αλλά εγώ κιουρία (και πανικοβλημένη από το αμάξι και τα εξ αμάξης που θα άκουγα από τον άνθρωπο που πρωταγωνιστεί στη ζωή μου αν το μάθαινε) τον άφησα στη μοίρα του.

Για να φορτίσει η μπαταρία πήρα την παρέα μου και γυρίσαμε όλη την Αθήνα, με εμένα να σκανάρω όλες τις κατηφόρες στην περιοχή μου σαν υποψήφιες θέσεις παρκαρίσματος για την αποφυγή πιθανής επόμενης νίλας. Εκίνη τη μέρα κάναμε στάση μόνο για να χαζέψουμε λουλουδοαντικείμενα στα τζάμπο και για να φάμε σε μια ταβέρνα στο Μικρολίμανο. Χμμ, ναι, το φαί φαί βρέξει χιονίσει, δεν το συζητάμε! Παρεμπιπτόντως η ταβέρνα ψιλομάπα, μας αργήσανε το -μέτριο- φαί κανένα 50λεπτο, είναι αυτό που έχει κάτι καρέκλες απέξω αν τύχει να περάσεις μην ενθουσιαστείς όπως εμείς που μπήκαμε. Τουλάχιστον η διαδρομή που κάναμε για να φτάσουμε μέχρι εκεί πέρα αρκούσε για να φορτίσουμε και τανκ.

ΥΓ1: Εντάξει, τα προβλήματα προβλήματα αλλά το πώς καταφέρνω πάντως να γυρίζω όλα τα ποστ στο φαγητό είναι άλλο πράγμα, διαφωνείς; Κάποια μέρα θα το πληρώσω πολύ ακριβά αυτό και θα γίνω 800 κιλά, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα παχαίνω μόνο τους ανθρώπους που έχω στο πλάι μου. Τι να σου κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι που τους τραβάω συνέχεια για γκραν μάσα... Ευχάριστο διάλειμμα εξόδου για άλλο σκοπό ήταν μόνο μεσοβδόμαδα η νηπιακή παράσταση της ξαδέρφης μου. Είχα ξεχάσει πόσο καλά περνάνε τα παιδάκια. Το θεατρικό είχε θέμα τα παιδιά της γης, με τα μικρά να είναι χωρισμένα σε γκρουπάκια φυλών. Η δικιά μας ήταν μια 5χρονη αραπίνα. Να βλέπεις αραπίνα ξανθιά και γαλανομάτα να λύνεσαι στα γέλια! Η μικρή, αν και πανέξυπνη και ατακαδόρισσα ως το κόκκαλο έπαθε τρελό stage fright. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι υπήρξε η ζωντανή απόδειξη στα μάτια μου ότι οι ψυχαναγκασμοι εμφανίζονται και στις νηπιακές ηλικίες, με το πεντάχρονο να πηγαίνει κάθε 3 λεπτά στην τουαλέτα, μετά την αναχώριση από το σπίτι είχαμε κι άλλα σωματικά στη θέα της σκηνής. Με το που έπιασε το μικρόφωνο στα χέρια άρχισε να τρέμει και να χάνει τα λόγια της. Δεν ξέρω αν ήταν μόνο το άγχος αυτό ή αν συνέβαλε καθόλου και ο μικρός Πετράκης (aka μεγάλος έρωτας και μελλοντικός σύντροφος της ξαδέρφης μου, ετών 5) και η θέληση της να τον ρίξει. Εγώ πάντως όπως και νάχει εγκρίνω μικρό Πετράκη, γεύση του οποίου βλέπεις below. You go, boy!

ΥΓ2: Τραγούδι που έχουμε βάλει στο repeat αυτό το ΣΚ, από το soundtrack του beloved Kick ass

Make Me Wanna Die

Take me, I'm alive, never was a girl with a wicked mind
But everything looks better, when the sun goes down
I had everything, opportunities for eternity
and I could belong to the night
Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die

I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes
Make me wanna die

Taste me, drink my soul,
show me all the things that I shouldn't know,
when there's a new moon on the rise
I had everything,
opportunities for eternity and I could belong to the night

Your eyes, your eyes, I can see in your eyes, your eyes
You make me wanna die
I'll never be good enough
You make me wanna die
And everything you love, right up in the light
Every time I look inside your eyes (I'm running in the light)
Make me wanna die

I would die for you, my love, my love
I would lie for you, my love, my love (make me wanna die)
I would steal for you, my love, my love(make me wanna die)
I would die for you, my love, my love
But up in the light...

Every time I look inside your eyes (I'm running in the light)
Up inside your eyes (I'm running in the light)
Look inside your eyes
You make me wanna die

ΥΓ3 και αποχαιρετιστήριο: Αυτά που λες τα νέα της Αλεξάνδρας. Πάω να κοιμηθώ γιατί σε ζάλισα τόσο πολύ που ζαλίστηκα και γω! Άσε που με έχουν φάει τα πετούμενα νυχτιάτικα. Δεν είναι ακριβώς κουνούπι αυτό που μόλις διαπίστωσα ότι μου έχει αφαιμάξει όλο το σώμα, είναι από τα άλλα τα ύπουλα που όταν σε τσιμπάνε πετάγεσαι πάνω από τον πόνο. Θα ξέρεις ποιο λέω, τι στο καλό. Δεν ξέρω πώς ονομάζεται επίσημα, πάντως θα μπορούσαν να το λένε και Έρωτα.

Κορίτσι για σπίτι

Όταν έχεις να κουμαντάρεις ένα φοιτητικό σπίτι τα πράγματα είναι εύκολα. Συνήθως το πλήθος των τετραγωνικών που σου αναλογούν σ'αυτήν την περίπτωση, ειδικά αν συγκατοικείς, είναι ανάλογο ή έστω λίγο μεγαλύτερο του πλήθους των τετραγωνικών του δωματίου σου, της μισής κουζίνας και του μισού μπάνιου. Γιατί μισό μπάνιο και μισή κουζίνα είναι όταν έχεις μοιράσει τις μέρες καθαριότητας με τον συγκάτοικο. Από την άλλη, αν ζεις μόνος, έχεις φροντίσει γι'αυτά τα τέσσερα πέντε χρόνια να νοικιάσεις μια γκαρσονιερούλα κι όχι το Ταζ Μαχάλ, ώστε να μην είσαι συνέχεια με ένα πανί στο χέρι.

Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ανεξέλεγκτα όταν το φοιτητικό σπίτι είτε το διαδέχεται ή είναι itself το δεύτερο σπίτι της οικογένειας, το εξοχικό που έτυχε να βολεύει για να μείνεις μόνος σου ή τελοσπάντων κάτι ανάλογο. Στη δική μου περίπτωση έχω βρεθεί μετά από τέσσερα χρόνια σε φοιτητόσπιτα να ζω πλέον στο δεύτερο πατρικό μου. That means λίγο περισσότερους χώρους απ' το συνηθισμένο μου, απ' ό,τι υποθέτεις.

Τα φοιτητικά μου σπίτια ήταν συνήθως πιο λιτά κι από κοτέτσι. Το δωμάτιό μου ήταν πάντα εξοπλισμένο με ένα κρεβάτι, ένα γραφείο και μια καρέκλα, για να μη θυμηθώ δηλαδή και το πρώτο μου σπίτι όπου είχα βολευτεί με μια καρέκλα για γραφείο και το πάτωμα για καρέκλα. Βιβλιοθήκη δεν χρειαζόμουν μέχρι το δεύτερο έτος οπότε και ούτως ή άλλως μετακόμισα γιατί άλλαξε η σύνθεση των συγκατοίκων, ενώ για κομοδίνο, καλά νάναι οι κούτα της ηλεκτρικής σκούπας και το ριχτάρι που πήρα από το ΙΚΕΑ. Less is more όταν δεν ξέρεις αν θα μετακομίσεις τον επόμενο χρόνο ή όχι κι όταν μετά την τετραετία το να κουβαλήσεις από Αγγλία- Ελλάδα μια ολόκληρη προίκα φαντάζει λίγο μαζοχιστικό. Με την ίδια λογική είχα μια κατσαρόλα, ένα τηγάνι, τέσσερα ποτήρια, τέσσερα πηρούνια, μια αλλαξιά σεντόνια and you know how it goes. Το σπίτι της Μπάρμπι πιο εξοπλισμένο ήταν. Παρόλα αυτά -και για όλα αυτά- ποτέ δε μαζεύτηκε στοίβα πιάτων στο νεροχύτη, ποτέ δε μάζεψα τα χαλιά για φύλαγμα γιατί κάθε χρόνο μετακόμιζα, ποτέ δεν κατέβασα κουρτίνες να πλύνω για τον ίδιο λόγο.

Έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια, γεμάτα ξεγνοιασιά και χωρίς ούτε μια φορά να χρειαστεί να σκουπίσω κανέναν κήπο από τα φύλλα καμιάς λεμονιάς. Κι αυτό γιατί πολύ απλά ο κήπος μου στον όροφο που πάντα διάλεγα να μένω ήταν στην καλύτερη ένα μπαλκόνι που χώραγε ένας κουτσός άνθρωπος και από τις πολλές βροχές της Αλβιώνας είχε στρωθεί με πράσινη μούχλα σαν γήπεδο ποδοσφαίρου, οπότε όλοι σιχαινόμασταν να βγούμε έξω. Στην Αγγλία τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια οπότε μην απορείς.

Στο σημερινό μου σπίτι, από την άλλη, δε με παίρνει να απαρνηθώ την ύπαρξη ενός μπαλκονιού όπως τότε. Το να μην ξεμυτίζω και να αφήνω τα λεμόνια να ωριμάζουν και να σαπίζουν πάνω στις πλάκες της αυλής is not an option γιατί όλη η γειτονιά ξέρει την οικογένειά μου και δεν κάνω κέφι να λένε για την κατρακύλα της κόρης του πατέρα της, που δε θα ανοίξει σπίτι ούτε για πλάκα έτσι βρωμιάρα που είναι. Οπότε aphtha σκάσε και κολύμπα, τα χρόνια της νιότης περάσανε, πιάσε το πηλοφόρι και το μυστρί και κάνε το γιαπί αγνώριστο. 'Αλλωστε η εδώ αυλή είναι ευλογία με τόσο ήλιο που τη λούζει κάθε μέρα και είναι κρίμα να μην αξιοποιηθεί, στην Αγγλία να έβγαινα για βραχώ ή για να με πιάσει αγκύλωση, καθισμένη στο ένα πόδι;

Αν και γενικά έχω ευαίσθητους αισθητήρες βρώμας και τα όριά μου πιάνονται εύκολα οπότε κανένα μου σπίτι δεν έχει παραμεληθεί ποτέ αρκετά ώστε να μην είναι βιώσιμο, είναι πολύ μεγάλη βαβούρα να αρχίσω να σκέφτομαι πια τόσα πολλά παραπάνω από το τρίπτυχο πλύσιμο-σκούπισμα-σφουγγάρισμα. Ένα σπίτι οικογενειακό, κι όχι μια καμαρούλα δύο επί τρια όχι και λατρεία τοίχος και φιλιά, θέλει και κόπο και τρόπο. Για τον τρόπο μου δεν ξέρω, πάντως σήμερα κοψομεσιάστηκα η γυναίκα. Ήθελα νά 'ξερα ποιος άσχετος είπε ότι τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη και ρίχνουν τα φύλλα τους το καλοκαίρι. Σήμερα έχουμε Μάη και μάζεψα τρεις σακούλες φύλλα από την αυλή. Για να μη μιλήσω και για το μαγείρεμα και τις δουλειές του εσωτερικού σπιτιού... Πού να μην έμενα και μόνη μου δηλαδή- γιατί ως γνωστόν ο άντρας και τα μωρά μόνο λερώνουν. Μη δυσανασχετείς, ξέρω καλά πόσο πολύ λερώνουν οι άντρες, δε βγήκα από σπηλιά, έβλεπα τα σπίτια των συμφοιτητών μου. Συγκατοικούσα για κάνα χρόνο και με έναν από αυτούς, ο οποίος τύχαινε να είναι και αγαπημένος συγγενής μου.

Κι όμως... Αγαπημένος ξεαγαπημένος, δε θα ξεχάσω ποτέ τα συμβούλια πάνω από τη λεκάνη με τη λατρευτή Κύπρια συγκάτοικό μας για το πώς θα φύγει το Θηρίο και πόσες κατσαρόλες και λεκάνες νερό πρέπει να του ρίξουμε ταυτόχρονα, μπας και μείνουμε πάλι τα τρια μας στο σπίτι. Gosh, απορώ τι το ταίζαμε αυτό το παιδί. Ούτε θα ξεχάσω που στο τέλος της εξεταστικής, αφού και τα κορίτσια της παρέας είχαμε πλέον αποσυρθεί από τα οικοκυρικά προκειμένου να διαβάσουμε (κοινώς είχαμε σκυλοβρωμίσει εκείνο τον καιρό), συνεδριάζαμε για το αν ήταν προτιμότερο να φυλάξουμε όλους τους οργανισμούς που όσο τους αμελούσαμε είχαν αναπτυχθεί στο χώρο, προκειμένου να τους μελετήσουμε στη Μικροβιολογία, ή μήπως θάταν συνετότερο να φωνάξουμε απολυμαντικό συνεργείο για να βάλει μια φωτιά στο χώρο μια κι έξω να τελειώνουμε.

Τα χειρότερα βέβαια τα έβλεπα κάθε που γύριζα από διακοπές στην Ελλάδα κι εδώ δε θα ρίξω το βάρος σε κανένα αγόρι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να μαντέψεις τι μπορεί να γεννηθεί στο μπάνιο και την κουζίνα σου ενόσο εσύ έπινες καφέ κάτω από τον καυτό ήλιο της πατρίδας σου. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις γλυκέ μου αναγνώστη...

Γενικά περηφανεύομαι ότι έχω στη ζωή μου ανταμώσει διάφορες μορφές μούχλας, γιατί όσο καθαρή κι αν είμαι στα του σπιτιού, άλλο τόσο σιχασιάρα είμαι για να ανοίξω το τάπερ που έχω καταχωνιασμένο στο ψυγείο επί πέντε μήνες. Αυτό γίνεται κυρίως γιατί βαριέμαι τη βαβούρα του τι-θα-ανταμώσω-πάλι-για-να-δούμε-ωχ-Θεε-μου-τιειν-τούτο-στάσου-που-έχω-βάλει-τη-χλωρίνη. Πρόσφατη γνώση μου για παράδειγμα είναι το τι αναπτύσσεται σε ένα ποτήρι γρανίτα φράουλα αν την καλλιεργήσεις για δέκα μέρες. Δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι η μούχλα παίρνει και μπόι.

Παρά τη διατριβή μου λοιπόν στα είδη της μούχλας, δε μπορώ να πω ότι μάντευα πάντα σωστά για τις πιθανές μορφές ζωής στις οποίες θα νοίκιαζα το φοιτητόσπιτο όσο έλειπα. Τη μια και μοναδική φορά που άφησα κάτι άπλυτο στο νεροχύτη πριν φύγω ήταν ένα κουταλάκι του γλυκού από κάτι σαν τυρί λιωμένο που είχα φάει τελευταία στιγμή με τη βαλίτσα στο χέρι. Το κουταλάκι όταν γύρισα είχε μια μοβ απόχρωση. Δεν έζησε πολύ παραπάνω (ούτε η μούχλα ούτε το κουταλάκι το οποίο πέταξα όπως ήταν) για να μάθουμε ποιο θα ήταν το επόμενο χρώμα που θα μας έκανε την τιμή.

Μια άλλη φορά, φεύγοντας για κάποιους καλοκαιρινούς μήνες, είχα χλωρινιάσει όλο το μπάνιο και χωρίς να το χρησιμοποιήσω είχα κλείσει την πόρτα του και είχα το κεφάλι μου ήσυχο ότι καμία έννοια δε θα μου χάλαγε τις διακοπές. Μάλιστα, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα για να μη βγουν κατσαρίδες από τα σιφόνια, τουτ' έστιν να τα κλείσω όλα με το πώμα τους και να γεμίσω τους νιπτήρες με λίγο νερό (τζίζους, τι εννοείς πού χρησιμεύει αυτό, για να πνιγούν οι κατσαρίδες βέβαια αν κάνουν το λάθος να εκτοξεύσουν με τη δύναμη του Caotonic τα πώματα- σάμπως δεν κολυμπάνε και στο νερό, αλλά οκέυ οκέυ, blame my ψυχαναγκασμούς, μπααααα πια για όλα πρέπει να δίνω λογαρισμό εδώ μέσα?). Ε λοιπόν, εκτός του ότι οι κατσαρίδες δε γουστάρουν και ιδιαίτερα τα κρύα της Αγγλίας και δεν σφύζουν από ζωή στη χώρα ετούτη οπότε άσκοπες οι παγίδες μου, τα νερά εξατμίστηκαν, ντουμανιάσανε το μπανάκι και με το που άνοιξα την πόρτα στο γυρισμό νόμιζα ότι μπήκα σε χαμαμ από την υγρασία. Ανοίγοντας δε το καπάκι της λεκάνης ήταν σα να έβλεπα τη χλωρίδα του Αμαζονίου, τη στιγμή που η φούσκα μου πήγαινε να σπάσει από τις τόσες ώρες που κρατιόμουν στο αεροπλάνο. Στο τσακ ήμουν να τα αφήσω όλα όπως είναι και να πάω να κατουρήσω στα Mac Donalds απέναντι αλλά έκανα πέτρα την καρδιά (και τη φούσκα) και άρχισα να καθαρίζω.

Δεν είναι άσχημες οι στιγμές που έχω να θυμάμαι παρά τις γκάφες και τις ελλείψεις του σπιτικού μου ως φοιτήτρια. Το καλό με το πατρικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με εργαλεία, αλλά το καλό με το φοιτητικό σπίτι είναι ότι είναι φουλ εξοπλισμένο με ενθουσιασμό, φαντασία και μεράκι. Μπορεί τα πρώτα χρόνια να μην είχαμε μίξερ γιατί μαγειρεύαμε μόνο αυγά αλλά τη μια φορά που θελήσαμε να κάνουμε κέικ τη λύση τη βρήκαμε και βάλαμε το συγγενή-συγκάτοικο να κάνει το μίξερ κρατώντας δυο πιρούνια, ενώ τα κορίτσια ρίχναμε τα υλικά. Με τόσο γέλιο που ρίχναμε όταν του λέγαμε 'ρυθμίσου στο γρήγορο' και αυτός επιτάχυνε σα να μην υπάρχει αύριο, νομίζω ότι είναι το πιο νόστιμο κέικ που έχω φάει. Ή, μια άλλη φορα που δεν είχαμε φόρμα για τη μηλόπιτα, τη βάλαμε στο φούρνο να ψηθεί με μια κατσαρόλα με σιδερένια χερούλια, οπότε όταν βγήκε ήταν σε εμφάνιση σαν ένας κύλινδρος από ζύμη και μήλα. Άσε δε που επειδή συχνά ξεμέναμε από μπαχαρικά, ειδικά στο πρώτο έτος, φρόντιζαμε να καίμε λίγο το φαί για να παίρνει μυρωδιά και να μην το τρώμε ξεροσφύρι (δικιολογίες mode: ON).

Μετά από τόσα και τόσα λοιπόν, το ζουμί είναι ότι έμαθα να συντηρώ ένα σπίτι σαν άνθρωπος κι όχι σαν πεντάχρονο. Το να κάνω πριν έξι χρόνια μια φάβα και μια τούρτα ταυτόχρονα με το να ακούω ραδιόφωνο απλά δεν υφίστατο γιατί ο εγκέφαλος έπρεπε να είναι ταγμένος σε μια από τις τρεις λειτουργίες. Χαίρομαι που έχω κάνει ένα βήμα από τότε. Και χαίρομαι που δε χρειάζεται πια είτε να μην περνάω καλά ή να έχω τρελό διάβασμα προκειμένου να πιάσω να βάλω ένα πλυντήριο μπας και απασχοληθώ ή τρενάρω τις υποχρεώσεις αντίστοιχα. Το κάνω κι από μόνη μου πια, οου γες. Θεε μου, έχω αρχίσει να μετατρέπομαι στη μάνα μου!!!

Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό

Υπάρχουν δύο ειδών κατηγορίες τραγουδιών, αυτά που μιλάνε στην ψυχή και αυτά που μιλάνε στο κορμί. Αναλόγως με τη στιγμή και τις συνθήκες ο κάθε άνθρωπος έχει ακούσει και τα δύο. Μπορώ να πιστέψω ότι κάποια απ' αυτά είναι ανώτερα, κι αυτά είναι φυσικά τα πρώτα γιατί καταφέρνουν να επιφέρουν διεργασίες στο δέκτη, ακόμα και να του αλλάξουν τρόπο σκέψης. Τα κορμοκεντρικά τραγούδια από την άλλη έχουν στιγμιαίες επιδράσεις, πχ να σε ανεβάσουν για κάνα τέταρτο και να χτυπηθείς και μετά να ξεχάσεις ότι καν τα άκουσες. Ναι, αν τα έχεις εκμεταλλευτεί αναλόγως, μπορεί να βγεις από το κέντρο ή κλαμπ με κλειστή φωνή και χώμα από το πολύ κούνημα, αλλά μέχρι εκεί.

Τώρα εσύ θα νομίζεις ότι πάω ύπουλα να σου περάσω στο υποσυνείδητο τα δικά μου κριτήρια για ένα συγκεκριμένο και αντικειμενικά αποδεκτό χαρακτηριστικό που πρέπει να μιλάει στην ψυχή και να διαφοροποιεί τα τραγούδια σε ψυχοτέτοια και μη. Για μένα είναι η δεμένη μελωδία και ο ρυθμός που συνυπάρχει αλλά φευ! Για ποια με πέρασες, αγαπητέ αναγνώστη; Δεν ισχύει για όλους αυτό βέβαια, δεν υπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει ούτε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όταν μιλάμε για ορέξεις και κολοκυθόπιτες. Και εκεί γίνεται ο πόλεμος των ακροατών των μεν και των δε, που ο ένας πάει να πείσει τον άλλον ότι και καλά η δικιά του η μουσική γαμάει και δέρνει και άρα είναι ποιοτικιά ενώ του εχθρού δεν πιάνει μια. Πφ!

Για να καταλάβεις τι εννοώ, ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εσένα μπορεί να σε συγκινεί ο ήχος του κλαρίνου και να αντριχιάζεις με ένα ζεϊμπέκικο που μιλάει για τον πόνο ενός λαίκού παιδιού που τον βαράει αλύπητα η ρημάδα η κοινωνία. Έτσι; Έτσι να λές και πολύ σε πάω. Και είναι άλλωστε το λογικότερο που μπορώ να σκεφτώ, αν αυτό είναι ο καθρέφτης σου ή ένα μέρος του καθρέφτη σου. Σε διαφορετική περίπτωση και αν είσαι πλουσιοκόριτσο των Β.Π. που μόλις γυρισέ από εσωτερική στην Ελβετία (όχι τη Νέα Ελβετία) πρέπει να το κοιτάξεις και να αναθεωρήσεις τις επιρροές σου. Τον θείο σου από το Αμέρικα πάλι μπορεί να τον συγκινεί ο ήχος του σαξόφωνου και να σκιρτάει στο άκουσμα της τζαζ, ένα είδος μουσικής που δε μπορώ να ακούσω ούτε για 3 λεπτά. Έτσι; Τη γεροντοκόρη στη δουλειά πάλι μπορεί να την συγκινεί ένας στίχος που να μπορεί να μπει στη διαδικασία να ταυτιστεί, ανεξάρτητα με τη υποκείμενη μελωδία (εύρος από πανκ μέχρι τους τελειωμένους αναπτήρες της Δημητρίου), έτσι; Έτσι να λες πάλι.

Δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη. Ποιος είσαι εσύ να μου πεις ότι αυτό το γουάου που προσφέρει η τζαζ είναι κλάσεις ανώτερο από το γουαου που προσφέρει η πανκ; Για κάνε μου τη χάρη και γύρνα στο χωράφι σου. Τα ψυχοτέτοια τραγούδια σηκώνουν πολλή συζήτηση για να βγάλεις μόνος σου ετοιμηγορία. Γι' αυτό πάμε στα πιο εύκολα, στα κουνα-το-μωρό-μου-τέτοια.

Τα κουνα-το-μωρό-μου-τέτοια τραγούδια είναι τα σωματοκεντρικά. Όλα τα σωματοκεντρικά τραγούδια είναι αποδεκτά επίσης. Κύριος σκοπός τους είναι να νιώσεις το ρυθμό τους και αν το καταφέρνουν είναι σωστά. Εξ ορισμού η τζαζ και η κλασσική δε συμμετέχουν σ'αυτήν την κατηγορία. Η μέταλ είναι χαρακτηριστικό (και λατρεμένο) παράδειγμα, όπως και η house, η rnb, η ρέγκε, τα τσιφτετέλια κτλ. Εξαρτάται η συχνότητα που κάνει το σώμα σου να κουνιέται. Είναι τελείως προσωπικό το ζήτημα. Ένα παράδειγμα αυτών που μιλάνε στο κορμί σου είναι το Boom boom pow, ο ορισμός του ασυνάρτητου στίχου που γράφτηκε μόνο για να γεμίσει κενά της μελωδίας δεδομένου ότι το τραγούδι είναι αμιγώς ρυθμός. Άλλο ένα είναι το Γλύκα γλύκα. Εσύ άκου αυτό που αντιστοιχεί στο κούνημα που σου βγαίνει τελοσπάντων, εγώ θα λυθώ στο ξένο και θα μείνω ψιλοαπαθής στο δεύτερο. Χωρίς αυτό να αποκλείει ότι δε θα κουνηθώ στο Θα πάρω μια ψαρόβαρκα as well, ε!

Μην ψαρώνεις ότι σου το παίζω σνομπ, τα δέχομαι και τα δυο άσχετα με το τι με τσιγκλάει από τη θέση μου. Είπαμε, έχουν ταυτότητα άρα ένα ρισπεκτ το αξίζουν. Τα σωματοκεντρικά τραγούδια, όπως πολλά πράγματα που μιλάνε αποκλειστικά στο κορμί, θεωρούνται γενικά ευτελούς συγκριτικά αξίας. Δεν το επικροτώ, καθότι άνθρωπος και γω και κατ' επέκταση σωματόδουλη, αλλά κάποιες φορές το συμμερίζομαι. Κυρίως εκείνες τις φορές που βλέπω εφηβάκια να ψάχνουν αποκλειστικά και μόνο ένα τραπέζι να κουνηθούν. Αν και βέβαια όταν συμβαίνει αυτό, τότε η ακρόαση αφορά μάλλον ένα κομμάτι της τρίτης κατηγορίας...

Τρίτη κατηγορία υπάρχει; Δεν την συμπεριέλαβα καν στην ανάλυση αλλά ναι, είναι τα τραγούδια χωρίς ταυτότητα. Είναι αυτά που τά 'χουν κάνει σαλάτα. Είναι αυτά που για άλλο ξεκίνησαν, άλλο βγήκε, και άλλο ήθελε ο ποιητής να βγεί. Λάθος, αυτό που ήθελε ο ποιητής να βγει ήταν χρήμα, και αυτό όντως βγήκε. Είναι τα τραγούδια που περνάνε στον καθένα άλλο συναίσθημα, και δε μιλάω για μ'αρέσει-δε μ'αρέσει γιατί αυτό συμβαίνει με όλα τα τραγούδια, μηδενός εξαιρουμενου. Μιλάω για τα συναισθήματα σ'αυτούς που τους αρέσει το εκάστοτε τραγούδι. Το τραγούδι που αποπροσανατολίζει. Που δεν ξέρεις ενστικτωδώς πού να επικεντρωθείς. Που μιλάει για πόνο και ο τραγουδιστής χαμογελάει όταν το τραγουδάει γιατί απλά είναι ασύνδετο. Που είναι για να χτυπιέσαι και εσύ κάθεσαι. Ή που είναι για να κάθεσαι και εσύ χτυπιέσαι. Αυτά τα τραγούδια είναι τα ποπ ελληνικά, ή αλλιώς τα μεσαίας κατηγορίας, τα οποία πάνε να το παίξουν ψυχοπονετικά αλλά ο ρυθμός τους είναι κορμο-κεντρικός, αν κατάλαβες τον όρο μου. Αυτά είναι του Χατζηγιάννη, των Ονιράμα και διαφόρων τέτοιων ποπ, τους οποίους ομολογώ ότι έχω πληρώσει για να δω. Δεν έκλαψα τόσο τα λεφτά μου εφόσον η παρέα με συνεπήρε και ξεχάστηκα, αλλά χθες που μου είπαν να πάω στον Πλούταρχο δεν τούδωσα δεύτερη σκέψη και έκατσα και κοιμήθηκα. Αν είναι για τόσο καταναλωτική διασκέδαση ας κάτσω να δω τηλεόραση, το ίδιο είναι.

Την τρίτη κατηγορία τη θεωρω για τα μπάζα από ό,τι συμπεραίνεις. Χειρότερό μου δεν υπάρχει, σχεδόν υποφέρω με τα περισσότερα κομμάτια, ενώ με το ζόρι ξεχωρίζω ένα δυο ως ανεκτά στο αυτί. Ξέρω ότι θίγω τις προτιμήσεις του 85% των αναγνωστών μου, αλλά δε μπορώ να κρατηθώ άλλο. Δε νομίζω ότι εγώ έχω το πρόβλημα guys. Και θα σου πω γιατί. Ναι, δεν πάω στα μπουζούκια. Ναι, δεν τη βρίσκω καθόλου με τη φιλοσοφία τους και το ρυθμό ή τις καψουριές που βγάζουν. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κοροιδέψω κάποιον που ακούει λαϊκά, Σφακιανάκηδες, Θεοδωρίδουδες, Τερζή κλπ κλπ κλπ. Ο λαϊκός θα ακούσει λαϊκά, μαγκιά του που λένε. Επίτρεψέ μου εμένα να έχω άλλες επιρροές κουλτούρας και να κυριαρχεί κάτι άλλο πάνω μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το λαικό μου κομμάτι δεν ακούει λαικά όταν μου τη βαρέσει βέβαια. Δε γεννήθηκα και στο Ελσίνκι. Ναι, δέχομαι τον άλλο. Αν έχει κάτι συνειδητό να μου αντιτάξει να τον δεχτώ μετά σεβασμού. Όμως μέχρι εκεί, γιατί σαν πολλά να βαφτίσαμε λαικά τελευταία...

Λίγο έλεος δηλαδή, με τα τραγούδια που παίζονται παντού και πάντα. Αυτές τις σκυλοποπβλακείες πού να τις κατατάξω και τι να σεβαστώ; Πώς προέκυψε ότι αυτό είναι το νέο λαικό; Εκφράζουν δηλαδή το λαό; Αν είναι έτσι πείτε το μου να πάω να αυτοπυρποληθώ τώρα για το λαό μας (στα πρόθυρα είμαι βέβαια αλλά αυτό είναι άλλο ποστ).

Τι ρυθμό μπορούν να βγάλουν οι τσούλες της γης και τι εκφράζουν; Τι είναι αυτή η νέα μόδα που κάτι ντερέκια με μικρόφωνα μιλάνε για γκόμενες και πώς να κάνουν ντου στο κλαμπ με χέρια ψηλά; Ακόμα και ο Χατζηγιάννης...Τι συναίσθημα μπορεί να βγάλει ο Χατζηγιάννης που δένει κλαρίνο με μπιτάκι και ηλεκτρική κιθάρα και μιλάει για πόνο χαμογελαστός; Το ύφος του με μπερδεύει. Όσο καλή φωνή και να έχει, θα σε μπέρδευε και σένα αν τον είχες δει να τραγουδάει το Satisfaction των Stones και οι ελληνάρες από κάτω τού πετάγανε γαρύφαλλα. Γκιβ μι ε μπρέικ. Τόσο δογματική είμαι πια, που βάζω στο καζάνι της σαβούρας αυτή τη νεοποπ κουλτούρα;

ΥΓ: Το ποστ γράφτηκε μονορούφι και εν βρασμώ μετά από ένα κομμάτι τρίτης κατηγορίας που άκουσα σε ένα ραδιόφωνο. A, και με αφορμή μια συζήτηση με την πρώτη κοπέλα ever -παραδόξως πολύ κάτω των πενήντα ετών- που γνώρισα χθες και ήξερε τους Fleetwood Mac (ακολουθεί τριπλό σταυροκόπημα για την τύχη μου). Οπότε ελπίζω να μην είναι πολύ παθιασμένο, να βγάζει νόημα και να μη προσβάλλω κανενός τα γούστα (χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι αδιαφορώ για τα γούστα όποιου δηλώνει σαν αγαπημένη τραγουδίστρια την Κοκκίνου- το x είναι πάνω δεξιά). Πάω να δω λίγη τηλε-βυζι-ον γιατί ήδη ξεπέρασα τα όρια της ανοχής του μέσου αναγνώστη με το μέγεθος. Ωχ Μανωλίδου έχει πάλι; Ας της δώσει μια μπουνιά κάποιος.

Have an isn't it midnight for dinner κι ας μη σ'αρέσει. Είπαμε, αυτά είναι υποκειμενικά και δε θα με καπελώσεις εσύ με την Rihanna σου;)


So cool, calm and collected
You had a style, a rakish style
Well my poor heart never connected
You'd stay so long on my mind.

Well, isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl

Looking back so long ago
You had a knack, a knack of making women know
Ooh there wasn't the time
And I knew you'd never be mine

Well, isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl

Isn't it midnight on the other side of the world
Do you remember
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl
The face of a pretty girl

I'm your biggest fan...

Υπάρχει ένας δίσκος, βγαλμένος γύρω στα '70, που έχει το εμπνευσμένο χαρακτηριστικό να αποτυπώνει 40 λεπτά απόλυτης σιωπής η οποία σπάει με ένα μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος. Ο δίσκος λέγεται The Best of Marcel Marceau και πούλησε μια χαρά. Θεωρήθηκε δε, πολύ ιδιαίτερος γιατί έκανε και καλά το αόρατο ορατό.

Ανάμεσα σε τέτοιες κι άλλες τόσες μαλακίες που έχουν βγει από τότε ως τα σήμερα που κάθε τι βαφτίζεται κουλτουρέ, προχώ, ταλέντο και δε συμμαζεύεται κι εγώ μάλιστα πρέπει να το δεχτώ για να το παίξω κουλ και πολιτισμένη, έχω να αντιπαραβάλω το παράδειγμα ενός παιδιού που με έκανε να ανατριχιάσω όταν το άκουσα σήμερα στην τηλεόραση, ενώ έβλεπα κατινιάρικα, και έσπευσα να το ανεβάσω, περισσότερο για να κοσμεί το μπλογκ παρά για άλλο λόγο.

Μακάρι να ήταν όλα τα so called ταλέντα τόσο ξεκάθαρα να τα αναγνωρίσεις. Όσο κι αν το ωραίο είναι υποκειμενικό, πάντα θα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα να δείχνουν το αντίθετο. Γιατί το πραγματικά ωραίο είναι καθολικά αναγνωρίσιμο, κι αυτό θα το πάρω πίσω μόνο αν βρεθεί κάποιος να μου πει ότι το εντεκάχρονο που τραγουδάει το paparazzi δεν τον ανατριχιάζει και αυτόν!

Aphtha - Wikipedia, the free encyclopedia that anyone can edit

Περιεχόμενα

1 Παρουσίαση
1.1 Ελάσσον έλκος
1.2 Μείζον έλκος
1.3 Ερπητοειδές έλκος
2 Συμπτώματα
3 Αιτίες
4 Θεραπεία
5 Πρόληψη
5.1 Στοματοοδοντικά μέτρα
5.2 Διατροφική θεραπεία
6 Δείτε επίσης
7 Παραπομπές
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

1 Παρουσίαση

Η aphtha είναι μια κοπέλα της διπλανής πόρτας, αν σε δει στο δρόμο δε θα σου μιλήσει αλλά αν φοράς ωραία παπούτσια που θα τα ζηλέψει θα σε ρωτήσει ε-κοπελιά-από που τα πήρες. Αν έχεις την ατυχία να υπάρχει στη ζωή σου θα παρουσιαστεί με τρεις μορφές, είτε σαν ελάσσον έλκος, δηλαδή σαν φευγαλέος περαστικός, είτε σαν μείζον έλκος, δηλαδή θα σε ταλαιπωρήσει χρόνια, είτε σαν ερπητοειδές έλκος, δηλαδή δε θα την ξεφορτωθείς ποτέ. Ζήτω που κάηκες αν αναγνωρίζεις στοιχεία της τρίτης κατηγορίας γιατί ως γνωστόν οι άφθες πονάνε πολύ και σου βγάζουν την Παναγία.

2 Συμπτώματα

Θα καταλάβεις ότι έχεις μια aphtha αν νιώθεις έναν οξύ πόνο στο στόμα (male: από τα φιλιά). Αν είσαι φίλη γένους θηλυκού θα καταλάβεις ότι έχεις aphtha αν δε μπορείς να βάλεις τίποτα στο στόμα σου στα φαγάδικα στα οποία βγαίνετε -γιατί τα τρώει όλα αυτή εις βάρος σου, κι όχι για προβλέψιμους ιατρικούς λόγους που ίσως φαντάστηκες. Η aphtha είναι μη κολλητική νόσος, με άλλα λόγια αν την έχει ένα άτομο δεν μπορεί αυτή να μεταδοθεί σε άλλο άτομο. Η ιδιότητά της αυτή εκφράζεται και ως μονογαμία ή μονοφιλία για τις θηλυκές ασθενείς (άντε διφιλία, γιατί δυο φίλες έχω).

3 Αιτίες

Το πώς απέκτησες την aphtha είναι ακαθόριστο και υπό μελέτη. Πιθανώς είσαι έξυπνος άνθρωπος με αδιαπραγμάτευτες αρχές, φοβερή πλάκα και τρόπους, αξιοθαύμαστα προκομένος σε αυτό που έχεις διαλέξει να κάνεις, με μάτια που στάζουν ακεραιότητα (male: και γοητευτική ανεξαρτησία σκέψης και πράξεων), και με διάθεση να δώσεις και όχι μόνο να πάρεις. Επίσης πρέπει απλά να έκανες ένα χημικό κλικ στην aphtha για να θελήσει να σε προσβάλει. Επίσης πρέπει να είσαι επιρρεπής στις aphthes γιατί μια aphtha που σέβεται τον εαυτό της δεν προσβάλλει ποτέ θύματα που δεν την θέλουν. Στατιστική μελέτη έχει αποδείξει ότι οι ανοιχτόχρωμοι άνδρες προσβάλλονται πιο εύκολα από άλλα ανθρώπινα είδη.

4 Θεραπεία

Μπορείς άνετα να ξεφορτωθείς μια aphtha και αυτό είναι 100% στο χέρι σου. Αν εξαλείψεις με τις πράξεις σου όλες τις προαναφερθείσες αιτίες για τις οποίες σε προσέβαλε να είσαι σίγουρος/η ότι θα θεραπευτείς από αυτήν μια για πάντα, αλλά πάντα θα σε θυμάται σαν έναν ξενιστή που κάποτε άξιζε τον κόπο. Αν προσπαθήσεις να την ξεφορτωθείς με ύπουλα/φαρμακευτικά μέσα, ή με τρόπο που γενικά δε άξιζε σε μια aphtha, αυτή θα σε θυμάται σαν ένα ον που ούτε να προσβληθεί δεν αξίζει, χωρίς να σου δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα, οπότε no big deal.

5 Πρόληψη

Δε θες μια aphtha, ε πονηρούλη; Οκέυ, κατανοητό, οπότε φρόντισε καλά να λες (5.1) αξιοθρήνητες μπαρούφες για το γαύρο ή την καινούρια σου μηχανή όταν συνομιλείτε που θα την κάνουν να βαρεθεί, ή να είσαι χορτοφάγος (5.2). Η aphtha δεν τρέφεται με χόρτα.

6 Δείτε επίσης

Για να περιθάλψετε σωστά μια aphtha πρέπει να ξέρετε ότι αυτή:
Ακούει ροκ (τσεκ)
Είναι σκληρή και εκνευριστικά άκαμπτη -γιατί και οι άφθες έχουν άποψη (τσεκ)
...Παρόλα αυτά είναι κι αυτή σαν την wikipedia- anyone who knows can edit (τσεκ)
Πεινάει πάνω από τέσσερεις φορές την ημέρα, εκτός αν είναι στεναχωρημένη (καρατσεκ)
Δίνει εύκολα, δίνεται δύσκολα (τσεκ)
Ζητάει λίγα αλλά πολύ καλά (τσεκ)
Θέλει να γίνει κάποτε μάνα πολλών αφθακίων -παιδάκια παίζουν έξω στη γειτονιά και επηρεάστηκα (τσεκ)
Βλέπει House που είναι 45λεπτα και δύσκολα σινεμά γιατί είναι απαίδευτη και νυστάζει (τσεκ)
Νιώθει ελεύθερη όταν την πας μια βόλτα προς τη θάλασσα να ξεσκάσει (τσεκ)
Δε ζει χωρίς google (τσεκ στο τετράγωνο)
Μισεί τη Μανωλίδου (τσεκ)
Καπνίζει πολύ έως καθόλου – inside joke (τσεκ)

7 Παραπομπές

Το παρελθόν μου, ο τρόπος οδήγησής μου ή συμπεριφοράς σε αγνώστους, οι φράσεις μου όταν θυμώνω ή όταν βυθίζομαι στα μάτια του άλλου. Σ'αυτά βλέπεις τις μεγάλες μου αλήθειες, πρόσεξε μόνο μην είναι μεγενθυμένες- συνήθως δεν είναι.

8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Μάδα, φάδα, σίστα, μπεστ φρέντ φορ έβα, σόουλμειτ. Όου, εντ Γκαντ.

8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι2

Fucking awsome version. Fuking awsome...

Ζητείται Έλληνας

Δε θα γράψω ποστ της προκοπής. Μια αγγελία θέλω βασικά να βάλω:

Ζητείται Έλληνας, με αυταπάρνηση, πρόθυμος να τον δολοφονήσουν, για να αναλάβει να δεσμεύσει όσες περιουσίες υπάρχει υπόνοια ότι γίνανε με κλοπές και να τις κάνει κεφάλαιο βάση του οποίου θα αρχίσει να ξανακινείται το κράτος. Διάθεση να εμπνεύσει και τις συνειδήσεις των κατοίκων του παρόντος μπουρδέλου θα θεωρηθεί επιπλέον προσόν. Οι δειλοί και οι φαταούλες διεφθαρμένοι να μην μπουν στον κόπο να επικοινωνήσουν, οι αντίστοιχες θέσεις έχουν καλυφθεί.

Στοιχεία επικοινωνίας
Ταχυδρομική διεύθυνση: Βασ. Σοφίας 2, 100 21 ΑΘΗΝΑ
Website: www.parliament.gr

Οι υπόλοιποι καλύτερα να σκάσουμε. Είμαστε πολύ λίγοι σε όλο αυτό γιατί όλοι έχουμε συμβάλει. Άλλωστε δεν υπάρχει πιο ψεύτικη έννοια από τα “συλλυπητήρια”. Ποτέ δε λυπάσαι τόσο όσο αυτός με τον οποίο υποτίθεται ότι συλλυπάσαι. Το έμαθα παθητικά όταν πέθανε ο παππούς μου. Το έμαθα και ενεργητικά όταν πέθαναν χθες τρεις άνθρωποι για τις μαλακίες ενός δολοφόνου, για τις μαλακίες ενός έθνους που ζει δανεικά.

Ξέρεις άλλωστε και κάτι τελευταίο μέσα σου για την κατάντια έτσι δεν είναι; Ότι δε φταίει κανένα Πασοκ και καμία ΝΔ. Φταίει η μιζέρια που κουβαλάς στο DNA σου, φταίει η μιζέρια που κουβαλάω στο DNA μου. Το όνομα της πλατείας Κλαυθμώνος οφείλεται στο ότι στην προ του 1909 περίοδο, οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν ήταν μόνιμοι παρακαλούσαν μπροστά από το Υπουργείο Εσωτερικών που ήταν στην πλατεία αυτή και με κλάματα και θρήνους («κλαυθμούς») να τους ξαναπροσλάβουν. Ένα έθνος κλαψιάρηδων είμαστε. Ένα έθνος που σκότωσε τον Καποδίστρια, παρολίγον τον Βενιζέλο και έβγαλε το λάδι και στον Τρικούπη γιατί η διώρυγα στην Κόρινθο θα εμπόδιζε τη βοσκή των κοπάδιών. Το βουλώνω γιατί ντρέπομαι. Μόνο ντρέπομαι, τίποτα άλλο δεν κάνω.

ΥΓ: Στη φυλακή, λέει, πρώην διευθυντής τράπεζας στην Ισλανδία. Και μετά τράβα Ελληνάρα και πες στους Ισλανδούς ότι όταν αυτοί ήταν στα δέντρα εσύ έχτιζες την Ακρόπολη...

ΥΓ2: Γιατί ρε πούστη αυτή η Ελλάδα πάντα να ζει πάνω στα πτώματα των παιδιών της; Ή μήπως τελικά τα παιδιά της ζουν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας;...

Mayday MAYday

Χθες το βράδυ πήγα στο καζίνο. Εν μέσω κρίσης θα μου πεις, και δε θάχεις και άδικο. Πριν αρχίσεις τα μπινελίκια για τη μαύρη την κενωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, να σου πω ότι έπαιξα (κι έχασα φυσικά) μόνο 20 ευρά, δηλαδή ποσό ανάλογο μιας εξόδου θεάτρου (άρα πες ότι πήγα θέατρο εν ολίγοις), ενώ ο διπλανός άγνωστος ρουλεττοπαίχτης έχασε (από όσα κατάφερα να διακρίνω εν μέσω καταρών) τουλάχιστον 100-200 ευρά. Εδώ να τονίσω ότι το εισόδημά μου είναι ίσο ή περίπου ίσο με 0 (μηδέν ολογράφως) ευρώ κι ότι στα 23 πόιντ 5 μου είμαι παιδάκι εξαρτόμενο από μανούλα και μπαμπάκα οπότε αυτήν την έξοδο δεν ξέρω αν την δικαιούμουν. By the way, ελπίζω το υπόλοιπο κείμενο να συνεχιστεί με λιγότερες παρενθέσεις.

Δεν είναι ότι είμαι δαπανηρό παιδί. Οι γονείς μου δεν πλήρωσαν ούτε ευρώ ποτέ για να μπω στο πανεπιστήμιο -aka σε φροντιστήριο-, ενώ όταν έχασα στο τσακ τη Φαρμακευτική στην Ελλάδα έτρεξα στην Αγγλία χωρίς περιστροφές και αποφασισμένη ότι ανέβηκα για μια δουλειά, χωρίς τη διάθεση να κάνω ντόλτσε βίτα. Τα έξοδα ήταν πιο minimised από ότι αν είχα περάσει στην Πάτρα, με την έννοια ότι μπορεί να πλήρωνα σπίτι ακριβότερο, όμως έτρωγα κάθε μέρα σπίτι ή κάνα κεμπάπ στο τσακίρ κέφι, τη στιγμή που όλες μου οι συμμαθήτριες στην Αθήνα δεν ήξεραν καν να μαγειρεύουν και κάθε τρεις μέρες όλο και κάποιο ζευγάρι παπούτσια θα έπαιρναν από τα μαγαζιά. Κοινώς στοίχισα στο φάμιλι όσο θα στοίχιζα αν είχα περάσει σε άλλη ελληνική πόλη με τον αέρα όμως της καταξιωμένης-τώρα-κάνω-ό,τι-γουστάρω-γιατί-μου-αξίζει-επιτέλους φοιτήτριας. Συνειδητά δεν πέρασα ποτέ από αυτό το στάδιο.

Έτσι ήταν και οι γονείς μου. Πάμφτωχοι όσο δεν πάει, γαμηθήκανε στη δουλειά όλη τους τη ζωή για να φτάσουν τη γενιά των μεταναστών γονιών τους από το χωριό λίγο παραπέρα. Για να ζήσουν τα παιδιά τους λίγο καλύτερα, να έχουν την άνεση να διαλέξουν τι θα κάνουν σ'αυτή τη ζωή για να ζήσουν. Για να υπάρχει μια καβάτζα. Θυμάμαι τις αιματηρές οικονομίες μέχρι τα δέκα μου, τόσο αιματηρές που ζητούσα μια τσίχλα από τη μάνα μου, ξέρεις, απ'αυτές τις χύμα με γεύση κανέλλα, και αυτή μου την αρνούταν. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η μάνα μου, να είμαι ολιγαρκής και να βγάζω το άχτι μου ζητώντας μόνο αγάπη κι όχι υλικά αγαθά, εκτός αν φτάσω κάποτε στο σημείο να τα δικαιούμαι έχοντας τακτοποιήσει όλες μου τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Να της στείλω λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ από αυτό εδώ το μπλογκ. Μαμά, τα υπόλοιπα ευχαριστήρια θα στα πω στα όσκαρ.

Αυτό δεν έχει ο κόσμος. Και ίσως και γω κάποιες φορές σαν χθες το βράδυ. Δεν ξέρει να ζει με τα λίγα. Το έχω ξαναπεί εδώ μέσα, αλλά αλήθεια σου λέω, δε νομίζω να σταματήσω ποτέ. Το πρωί, γυρίζοντας τη φίλη μου που μετά το καζίνο ξέμεινε στο σπίτι μου, είδα στο δρόμο μια φωτεινή ταμπέλα που έλεγε Κέντρο κλειστό- Πορεία. Ήταν τόσο γελοίο το θέαμα.. Τζιπάρες να έχουν κατακλείσει την Κατεχάκη και οδηγούς με κωλοφτιαγμένα αμάξια και γκόμενες με luis vuitton για συνοδηγούς να έχουν πήξει σε έναν δρόμο εξόδου για την καθιερωμένη πρωτομαγιάτικη εκδρομή, και από πάνω η ταμπέλα να θυμίζει ότι 35 χρόνια η Ελλάδα καταληστεύεται τόσο πολύ από όλους τους Έλληνες, από όλες τις γνωστές μου που μετά το πτυχίο ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση στο δημόσιο για να κάθονται με τις ευλογίες των μανάδων τους που αυτό το όνειρο έχουν όλο όλο για το παιδί τους, από τον παππού μου που έψαχνε βίσμα για να διοριστεί ο ανηψιός του χωρίς να έχει τελειώσει καν λύκειο, από τόσους ζητιάνους στα φανάρια με τέσσερα παιδιά παραπληγικά που αντί να πάνε να δουλέψουν σε κανένα χωράφι κάθονται και παρακαλούν. Και έτσι λοιπόν γίνονται απεργίες. Αφού “θίγονται” τα συμφέροντά τους. Ξέρεις και ποιος άλλος απεργεί; Ο συνδικαλιστής που γαμιέται στο χρήμα πουλόντας συμπόνια στον εργάτη και φιλία στην εξουσία. Χμμ, η κότα που κάνει τα χρυσά αυγά πέθανε, fuck, τώρα πρέπει να δουλέψουμε. Και γαμώτο, τώρα θα έχουμε και μπάστακες τους ξένους, τέρμα δηλαδή η λούφα; Απαράδεκτο.

Δεν είμαι πεπεισμένη αν το ΔΝΤ κι όλα αυτά τα αγγούρια που θα φάμε είναι για καλό ή για κακό. Είμαι και πολύ μικρή και τα οικονομικά ποτέ δε θα με άγγιζαν αν η μάνα μου δε με έπαιρνε κάθε μέρα στο τηλέφωνο (νταμν, βάλανε unlimited στο χωριό!) για να με παραπέμπει σε άρθρα για την επικείμενη πτώχευση και δε συμμαζεύεται. Σίγουρα είναι άδικο για πάρα πολύ κόσμο που η δουλειά του παρήχθη, εκλάπη, και τώρα σα να μην έφταναν όλα τα άλλα θα τιμωρηθεί. Είναι άδικο για τον αγρότη που δε βγάζει ούτε τα προς το ζην και αναγκάζεται να φορολογείται ακόμα και σε background λαικής. Σίγουρα όμως είμαστε και τόσο καλοπερασάκης λαός που χωρίς μέτρα δικτατορικά θα ξεζουμίσουμε ό,τι πια δεν μπορεί να ξεζουμιστεί. Σίγουρα όμως και επιτέλους θα έρθει ένα μαστίγιο στον ταξιτζή που για δύο χιλιόμετρα παίρνει πέντε ευρώ. Ναι, τελικά νομίζω ότι είμαι υπερ των νέων μέτρων.

..Κι ας ξέρω ότι του πατέρα μου του κόψανε δυο μισθούς και τα επιδόματα. Κι ας ξέρω ότι το φαρμακείο μου δε θα είναι χρυσορυχείο όπως αυτά των προηγούμενων γενεών. Εγώ θέλω να δουλεύω και να βγάζω όσα χρειάζονται στην οικογένειά μου για να περνάει φυσιολογικά κι όχι για να πάρω τζιπ, ούτε για να χτίσω σπίτι με πισίνα, ούτε για να έχουν τα παιδιά μου το PSP. Θέλω απλά τα παιδιά μου να μην πεινάνε. Χμμ, αν και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να γίνει κι αυτό, να πεινάνε. Στο τέλος άλλωστε τα νέα μέτρα θα στραφούν πάλι υπέρ των λίγων που φωνάζουν, των συνδικαλιστών, των λαμόγιων. Τους μισώ τους συνδικαλιστές. Κλείσανε λέει τις προάλλες το λιμάνι γιατί δε θέλουν να μπουν ξένοι ναυτικοί στις κρουαζιέρες. Και να σκεφτείς ότι ο τουρισμός είναι ο κλάδος μας...

Δέκα χρόνια εξυγίανσης είναι το πρόγραμμα λέει, άντε και εξυγεανθήκαμε, και δεν πεινάσουμε σε σημείο να σκοτώνουμε τον διπλανό για να φάμε ντομάτες από τις ντοματιές του.. Και μετά; Πάλι τα ίδια; Φφφ, μάλλον δε θα κάνω παιδιά, δε βρίσκω κάτι πιο εγωιστικό από το να κάνεις παιδιά.. Μακάρι να εφαρμοστούν σωστά τα νέα μέτρα. Και νάχουν γρήγορα ένα αποτέλεσμα. Μακάρι όλα να είναι για καλό. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα. Ποια είμαι εγώ για να ξέρω; Mayday mayday... Κάποιος να βοηθήσει την Ελλάδα παρακαλώ.

ΥΓ: Ο Λαζόπουλος την Τρίτη διάβασε ένα γράμμα μιας φοιτήτριας του εξωτερικού που περιέγραφε ότι είναι μεν σε μια χώρα αξιοκρατική, ωστόσο νιώθει ξένη ανάμεσα στους ξένους. Κανείς που δεν έχει βγει έξω κατ' ανάγκη δε μπορεί να νιώσει την τελευταία της φράση “Μαμά, μπαμπά, θέλω να γυρίσω σπίτι”. Οπότε η μετοίκηση δεν ξέρω αν είναι καν εναλλακτική αν στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα.

ΥΓ2: Εδώ είδα αυτό. Έχει ενδιαφέρον, άσχετα αν σε κάνα δυο σημεία διαφωνώ λίγο.

ΥΓ3: Ήρθε προχθές ένας αξιοπρεπέστατος 70ρης στο φαρμακείο, καλοντυμένος και κύριος. Έπεσε με παραίτηση πάνω στον πάγκο και είπε: Σας θερμοπαρακαλώ, δε μου δίνουν τη σύνταξή μου και χρειάζομαι τα φάρμακά μου. Έχω γυρίσει όλα τα φαρμακεία και δε με βοηθάει κανείς. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με...

Είναι αλήθεια ότι θα πεινάσουμε ίσως.. Κυριολεκτικά.